บททั้งหมดของ จอมใจจอมมาร: บทที่ 121 - บทที่ 130

สีหน้าคนงามยามนี้ดูสงบนิ่งจริงจัง ฉายแววความเป็นสตรีที่เปี่ยมพลังน่าค้นหา มิใช่สตรีอ่อนหัดที่ทำได้เพียงเดินชดช้อยไปมาในเรือนนางดูสุขุมนุ่มนวล สายตาเฉียบขาดทว่าอ่อนโยน ท่าทางสูงส่งทว่าอ่อนน้อมถ่อมตนเมื่อพิศมองเนิ่นนาน จึงพบว่าสตรีนางนี้ มีเสน่ห์งดงามและเข้มแข็งความเป็นผู้นำของนางล้วนมีให้เห็น แต่ในความเป็นผู้นำนั้นกลับมีความเป็นผู้ตามที่ดี ซึ่งบ่งบอกว่าไว้วางใจได้ อาจจะเทียบเท่าการฝากฝังชีวิตให้ดูแลได้เลยกระมังนัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองฟางหลันไม่กระพริบ ในใจพลันรู้สึกอยากเห็นนางยามออดอ้อน ช้อนตามองเขาอย่างเอียงอาย พร่ำคำรักให้กันได้ยิ่งดียามแข็งขึงประหนึ่งดั่งหินผา ยามอ่อนโยนกลับละมุนตาน่าหลงใหลถึงแม้ว่าหยวนจงจะยังไม่เคยได้เห็นมุมอ่อนโยนของฟางหลัน หากแต่เขากลับรู้สึกได้เช่นนั้นในยามนี้ชายหนุ่มเกิดและโตมาในตระกูลที่มีสตรีเต็มหลังเรือน บิดาของเขามีภรรยาหลายคนภรรยาแต่ละคนของบิดานั้น บางคนมารยาจนน่ารำคาญ บางคนดื้อรั้นจนน่าสั่งสอน และบางคนก็ร้ายกาจเสียจนน่าสังหารทิ้ง แต่ทุกคนก็เป็นเพียงสตรีบอบบาง ที่วันๆ เอาแต่เดินไปเดินมาจนรกหูรกตา สิ่งที่พวกนางทำได้ ก็มีแต่หาวิธีชั่วช้าเรียกร้องความสน

ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดฟางหลันต้องโกรธถึงเพียงนั้นแต่ท้ายที่สุดแล้ว หยวนจงก็พาฟางหลันมายังวังหลวงจนได้ ชายหนุ่มมิรู้ว่าทำไม เขาจึงต้องตามใจนางถึงเพียงนี้ราตรีกาลอันมืดมิดยามจื่อสามเค่อ[1] ดึกสงัดขนาดนี้ นับได้ว่าเป็นเวลาไม่เหมาะไม่ควรที่จะเข้าวังหลวง หากแต่หยวนจงเป็นถึงแม่ทัพที่ฮ่องเต้ทรงวางพระทัยระดับหนึ่ง จึงสามารถพาฟางหลันที่ปลอมตัวเป็นทหารข้างกาย เข้ามากับเขาได้จากหน้าประตูใหญ่ทว่าทั้งสองก็ทำได้แค่ก้าวเท้าพ้นประตูชั้นนอกก็เท่านั้น หาได้เข้าถึงประตูชั้นในได้ไม่ แต่กระนั้นก็มิได้ยากเกินกำลังอันใด พวกเขาเพียงปลอมตัวเป็นบ่าวรับใช้ตำแหน่งต่างๆ ไปเรื่อยๆและเพื่อมิให้ถูกจับได้ ทั้งคู่จึงหลีกเลี่ยงการเดินเข้าประตูแต่ละชั้นภายในวังโดยตรง พวกเขาจึงเดินอ้อมไปยังเส้นทางที่มีความเสี่ยงจากสายตาของทหารยามน้อยที่สุด ด้วยการปลอมกายเป็นบ่าวรับใช้ตามส่วนต่างๆ ที่เดินผ่าน ประหนึ่งพากันมาเดินเที่ยวชมวังยามเดินผ่านห้องเครื่องก็ปลอมตัวเป็นนางกำนัลโรงครัว ยามเดินผ่านโรงซักล้างก็ปลอมตัวเป็นนางกำนัลแบกถังไม้ใส่ผ้า ยามเข้าใกล้ตำหนักต่างๆ ของเหล่าเชื้อพระวงศ์ ก็เป็นขันที จนกระทั่งถึงตำหนักขององค์

ภายในห้องหรูหราของตำหนักเฉียนชิงกงอันเป็นที่ประทับขององค์หญิงเหม่ยหลินสุรเสียงของจ้าวฮองเฮายังคงดังแว่วให้เหม่ยหลินได้ยินอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้พระองค์จะมิได้อยู่ตรงหน้าจักรพรรดิ์เว่ยชางไท่ทรงพึงใจเจ้าจากใจจริง พระองค์ทรงให้เกียรติเจ้าเป็นถึงฮองเฮาคู่พระทัย ได้อยู่ใต้เพียงหนึ่งแต่อยู่เหนือทุกคน เจ้าจงตระหนักถึงพระเมตตานี้ให้มากถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เหม่ยหลินจะคิดได้แล้ว ถึงภาระหน้าที่อันสูงส่งแห่งราชวงศ์ และความจำเป็นอันยิ่งใหญ่ ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แต่ท้ายที่สุด นางก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี เมื่อนึกถึงหงซือกวนขึ้นมาเป็นฮองเฮาแล้วอย่างไร การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ของข้า มิใช่แคว้นเว่ยต้องการควบคุมแคว้นต้าโจวเอาไว้ในมือหรอกหรือ?มิใช่ถือโอกาสแก้แค้นจากความอัปยศเรื่องพระมารดาในอดีตหรอกหรือ?และฮองเฮาเช่นข้า มิใช่ตัวประกันที่ฮ่องเต้เว่ยชางไท่ต้องการเอาไว้ขยี้เล่นหรือไร?อยู่ใต้เพียงหนึ่งแต่อยู่เหนือทุกคนหรือ? ช่างน่าขันตัวข้าที่ไร้ฐานอำนาจในแคว้นเว่ย มิใช่หุ่นเชิดที่ไร้ชีวิตเป็นของตนเองกระนั้นหรือ? เกียรติเช่นนั้นใครต้องการกัน!เมื่อเหม่ยหลินนึกถึงชายในดวงใจ ความเห็นแก่ตัวจึงบังเกิด ความดื้อดึงจ

ด้านหน้าของชายหนุ่มในยามนี้ คือสมุนคนสำคัญที่กำลังกล่าวคำรายงานต่อเขา เกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ ภายใต้การดูแลควบคุมของสำนักหมื่นโลกันต์ชายหนุ่มนั่งฟังความเคลื่อนไหวทุกอย่างที่เป็นไปตามกฎของมันอย่างใจเย็น ท่าทางของเขายังคงสุขุมเคร่งขรึม เจือกระแสเย็นเยียบไม่ต่างจากเกล็ดน้ำแข็งบนภูผาหนาแน่น สายตามืดดำยังคงไว้ซึ่งกระแสเยียบเย็นเฉียบขาดไม่มีล้อเล่นรายงานต่างๆ ถูกถ่ายทอดออกมาดั่งสายน้ำไหล ถึงความเป็นไปที่ยังคงปั่นป่วนวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น สืบเนื่องจากข่าวลือเกี่ยวกับหงซือกวน ที่ฝึกวิชามารประจำสำนัก จนความจำเลอะเลือนไม่เหมือนเดิมแน่นอนว่าข่าวลือนั่นเป็นความจริง หากแต่มีเพียงเขาผู้เดียวเท่านั้นที่รับรู้แต่ถึงกระนั้น ข่าวลือนั่นก็ทำให้ความน่าเชื่อถือในตัวเขาสั่นคลอนไปไม่น้อยเขาจึงต้องใช้เวลาค่อยๆ ห้ำหั่น หาได้ใจร้อนวู่วามไม่แต่ข่าวของเขาที่จงใจปล่อยให้เหม่ยหลินรับรู้ล้วนเป็นข่าวดี มิให้นางต้องกังวลใจเบื้องหน้าของเก้าอี้ลวดลายกรงเล็บเกล็ดมังกร ยังคงมีซุนตี้ยืนค้อมศีรษะประสานมือเพื่อรายงานทุกอย่างตามหน้าที่ จนกระทั่งถึงเรื่องราวบางประการเกี่ยวกับเจ้าของสำนักเหอเสียงกับสตรีแพศยา ผู้เป็นภรรยา

เสียงเกือกม้าที่กระทบพื้นดินจนเกิดเสียงดังลั่นไปทั่วสำนักเริ่มเปลี่ยนเป็นเบาลงและเงียบไปในที่สุด เมื่อหางตาของหงซือกวนเห็นชายผู้หนึ่งทะยานกายตามหลังมาชายหนุ่มจำได้ดี เพราะที่โรงเตี๊ยมหมื่นลี้ครานั้น เขาเห็นชายผู้นี้อยู่กับเหม่ยหลินเขาจึงตามสืบจนรู้ความจริง ว่าชายผู้นี้เป็นใครเขารู้กระทั่งว่าผู้ใดคือต้นเหตุที่ทำให้รถม้าของเหม่ยหลินตกผาในครั้งนั้นแต่ในเมื่อชายผู้นี้เป็นญาติผู้พี่ของเหม่ยหลิน อภิสิทธ์เหนือสมุนคนอื่นจึงบังเกิด“พวกเจ้าล่วงหน้าไปก่อน ซ่อนตัวในเมืองหลวง รอคำสั่งข้า” หงซือกวนเอ่ยเสียงเย็นรวบรัดกับสายลับปีศาจเพียงชั่วอึดใจเดียว เงาดำทะมึนทั้งหลายก็หายวับไปชายหนุ่มหาได้วู่วาม เขาเพียงรออย่างใจเย็นพลางหรี่ตาลง แล้วมองเฟิงหลิวอย่างเย็นชาเฟิงหลิวที่ใช้วิชาตัวเบาพุ่งทะยานตามมาจนถึงหงซือกวน ก็โรยตัวลงจนปลายเท้าแตะพื้นดินทันที ไม่เสียเวลารอให้ชายตรงหน้าเป็นฝ่ายเอ่ยปากสนทนาก่อนเขารีบเรียบเรียงคำพูดแล้วกล่าวว่า “ท่านประมุขหงโปรดใจเย็นก่อนเถิด ข้ามีข่าวเหม่ยหลินมาแจ้งให้ท่านทราบ แต่ก่อนอื่น ท่านต้องรับปากว่าจะไม่ยกทัพไปถล่มวังหลวงต้าโจว”แม้เฟิงหลิวยังไม่เอ่ยปากตรงประเด็น แต่ห