All Chapters of จอมใจจอมมาร: Chapter 141 - Chapter 150

เมื่อสาวใช้ตัวดีที่บังอาจเหิมเกริมพากันวิ่งหนีกระเจิงไปแล้ว ชายหนุ่มจึงหมุนตัวกลับเดินมาทางฟางหลันแล้วเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “ข้าไม่ไปแล้ว อยู่กับอนุทั้งคืนดีกว่า”จบคำก็พุ่งตัวเข้าหาฟางหลันในทันที ฝ่ามือหนาของเขาก็ช่างรวดเร็วสิ้นดี มันโอบกระชับเอวนางได้พอดิบพอดี“อ๊ะ!” ฟางหลันถึงกับหลบไม่ทัน นางจึงเสียหลักเกือบล้มจนซุกซบตรงแผงอกของหยวนจงชายหนุ่มจึงได้ที รีบสวมกอดร่างนุ่มด้วยสองวงแขนกำยำ แล้วก้มหน้าจูบนางอย่างเร็วฟางหลันพลันตาโตเมื่อริมฝีปากร้อนกรุ่นแนบชิดลงมา นางรีบเบี่ยงหน้าผละกลีบปากออก แต่ก็ยังไม่พ้นจมูกโด่งสันที่กดลงตรงแก้มนวลก่อนจะลากไล้ลงไปที่ซอกคอระหง“ท่าน!” หญิงสาวหมดคำพูดกับเจ้าโจรราคะตรงหน้าจริงๆ เขามักจะแอบกินเต้าหูนางอย่างช่ำชองร้ายกาจ“กินข้าวเสร็จต้องตามด้วยของหวาน” เสียงอู้อี้เอ่ยขึ้นยามขบเม้มติ่งหูเล็กขาวผ่องขนอ่อนของฟางหลันถึงกับลุกขึ้นชูชันไปทั้งร่าง “ปล่อยนะ เจ้าคนบ้า”มีหรือหยวนจงจะฟังคำ เขายิ่งขบยิ่งเม้มดูดันไปทั่วลำคอหอมกรุ่น ก่อนจะไต่ขึ้นมาที่ปลายคางมนและพวงแก้มนวลเนียน แล้วกดจูบนางที่กลีบปากอุ่นนุ่มทุกส่วนของหญิงสาวในอ้อมแขน ชายหนุ่มบอกได้คำเดียวว่า ช่างหว

เสียงร้องโวยวายคล้ายขวัญผวาของทหารดังอยู่ไกลๆ เสียงนั้นได้ยินจากห้องชั้นในของเรือนเหม่ยฮว๋าซือฮุยและเพ่ยอิงมิอาจรู้ได้ว่ากำลังเกิดสิ่งใดที่ด้านนอกนั่น ทว่าพวกนางก็หาได้ใส่ใจ เพราะว่ากำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าสตรีนางหนึ่งสายตาของสาวใช้ทั้งสอง ซ่อนแววเคียดแค้นลอบขบคิดแผนสังหารคนตรงหน้าโดยมิได้นัดหมาย“ข้าสั่งเจ้าลอบวางยาพิษพวกมันให้ตายๆ ไปเสีย เหตุใดไม่สำเร็จเสียที” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเหม่ยฮว๋าดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในห้องชั้นใน“หม่อมฉันพยายามใส่ยาพิษในอาหารแล้ว หากแต่อนุนางนั้นทำอาหารกินเองเพคะ” ซือฮุยก้มหน้าหลุบตากล่าวเสียงสั่นเครือ ตื่นกลัวมากนัก“ใช่เพคะองค์หญิง ท่านแม่ทัพตามใจอนุนางนั้นเหลือเกินเพคะ สร้างครัวให้ อนุญาตให้ทำอาหารเองได้ ทั้งยังมิให้บ่าวไพร่เข้าไปวุ่นวาย พวกเราทำอันใดไม่ได้ทั้งสิ้นเพคะ” เพ่ยอิงเอ่ยตามด้วยน้ำเสียงนอบน้อมพร้อมเรือนร่างสั่นเทา กลัวเกรงสตรีตรงหน้าหนักหนาสายตาร้ายกาจมองสาวใช้คนสนิทอย่างเหยียดหยันแล้วเอ่ยคำหยามกันซึ่งหน้า “ยาพิษปล้องไผ่ที่ข้าให้ไปจัดการพ่นใส่ง่ายๆ แค่นี้ ก็ยังทำกันมิได้ พวกเจ้ามันไม่ได้เรื่อง ข้าจะขายเจ้าสองคนให้หอนางโลมซะ!”

หลังจากเฉิงอู่ใช้แผนสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือปั่นหัวหรงชางโดยแอบอ้างนามของหงซือกวน จนหรงชางต้องหลบเร้นซ่อนกาย กระทั่งสำนักเหอเสียงขาดผู้นำระส่ำระส่ายไปทั่ว ต่อมาอำนาจของหรงชางเริ่มเสื่อมถอย เฉิงอู่จึงค่อยๆ ยึดอำนาจได้เบ็ดเสร็จในที่สุดสำนักเหอเสียงก็ถูกเฉิงอู่หักหลังยึดทุกสิ่งไป ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ ทรัพย์สินเงินทอง สมุน และอำนาจเมื่อหรงชางรู้เข้าจึงเคียดแค้นเฉิงอู่เป็นอย่างมาก หาวิธีเอาคืนให้สาสมสารพัดทว่ายังไม่ทันได้ลงมือ ชายหนุ่มก็ได้ข่าวว่า เฉิงอู่ถูกคนของสำนักหมื่นโลกันต์หักหลังอีกต่อหนึ่ง พวกนั้นสังหารเฉิงอู่จนไม่เหลือแม้เถ้ากระดูก และยึดสำนักเหอเสียงไป หรงชางจึงนึกสาแก่ใจไม่น้อยหรงชางในยามนี้ คล้ายกับกำลังขี่ม้าชมดอกไม้[1]เพราะเขาคิดเพียงว่า คนที่ล่วงเกินบุรุษรังแกสตรีไปทั่วเยี่ยงเซียวเหอ ย่อมบังเอิญพลั้งพลาดไปกระตุกหนวดราชสีห์อย่างหงซือกวนเข้าก็เป็นได้ เจ้าบ้านั่นจึงต้องตายอย่างอนาถเช่นนั้น หาใช่มีสาเหตุจากตัวเขาไม่ด้วยแน่ใจเหลือเกินว่า...เขาไม่เคยไปทำอะไรให้เจ้าแห่งโลกันตร์อย่างหงซือกวนต้องแค้นเคือง!นี่คงเป็นผลพวงความผิดพลาดจากลูกน้องอย่างเซียวเหอที่ส่งผลต่อหัวหน้าเ

วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส ไร้หมู่เมฆบดบังดวงตะวัน แสงแดดจึงเจิดจ้าส่องสว่างไปทั่วทุ่งหญ้ากว้างใหญ่กลางป่าไผ่หลังสำนักหมื่นโลกันต์ สายลมพัดผ่านพาลำไผ่เสียดสีกันจนเกิดเสียงดังหวีดหวิว รอบด้านล้วนวังเวง เต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึมน่ากลัว หากมีปีศาจโผล่ออกมา เกรงว่าคงมีไม่ต่ำกว่าร้อยตัวชายป่าไผ่มีโต๊ะหินตัวหนึ่งตั้งอยู่ ที่ข้างโต๊ะคือสตรีร่างระหงในอาภรณ์สีชมพูอ่อนพลิ้วไหว กำลังนั่งจิบชาอย่างเงียบงัน ในมือน้อยๆ ของนางคือจดหมายบอกเล่าถึงข่าวจากพระราชวังต้าโจว เรื่องการส่งองค์หญิงคนใหม่ไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นเว่ย และอีกเรื่องก็คือการตามล่าตัวนาง เพื่อกลับไปรับโทษทัณฑ์แสนสาหัสให้สาสมกับความผิดเมื่ออ่านจบก็เก็บเข้าสาบเสื้อ หาได้ตื่นตระหนกอันใดกับข่าวนี้ไม่ เพราะพอจะคาดเดาทิศทางของบทสรุปข้อพิพาทได้อยู่บ้าง ถึงแม้การที่โอรสสวรรค์จะมีหลายภรรยาและโอรสธิดามากมาย จนก่อให้เกิดปัญหาล้นเหลือ หากแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามีข้อดีมากกว่าข้อเสีย โดยเฉพาะการคัดสรรตัวตายตัวแทนไปใช้ประโยชน์ต่างๆหญิงสาวคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วนั่งมองชายผู้หนึ่งฝึกกระบี่ที่กลางผืนหญ้าดำมืด ล้อแสงแดดเจิดจรัส เขาฝึกเพลงยุทธ

เนื่องจากสำนักหมื่นโลกันต์ กำลังจัดเตรียมงานแต่งที่ไม่เคยมีมาก่อนภายในสำนักหมื่นโลกันต์อันยิ่งใหญ่กว้างขวาง จึงมีเหล่าสมุนตัวโตท่าทางน่ากลัวเดินวุ่นวายจนเต็มพื้นที่ โดยเฉพาะเรือนใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ทิศเหนือของสำนัก อันเป็นเรือนหลักที่หงซือกวนใช้เวลาอยู่มากที่สุดเรือนหลังนี้มีสามชั้น ตรงกลางเรือนเป็นโถงกว้างและเปิดโล่ง รับแสงสุริยันและจันทราตามเวลาแต่ละวัน รอบห้องโถงมีระเบียงสูงขึ้นไป หากยืนบนนั้นแล้วมองลงมาจะเห็นได้ทั่วทั้งเรือนท่ามกลางความโกลาหล หงซือกวนในอาภรณ์สีดำนิลกำลังยืนเอามือไพล่หลังมองจากมุมสูงของระเบียงชั้นสามด้วยท่าทางสุขุมเยือกเย็น โดยมีเหม่ยหลินในอาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ ทั้งสองคล้ายจอมมารกับเทพธิดากำลังยืนมองความเป็นไปของโลกมนุษย์ ทว่ากลับมีแต่เหล่าสัตว์ร้ายวิ่งวุ่นเต็มไปหมดถึงแม้ว่าสมุนของหงซือกวนแต่ละคนจะมีรูปร่างหน้าตาดำทะมึน แผ่กลิ่นอายทมิฬ กิริยาแข็งกร้าว ท่าทางดุร้าย ยามพูดจาแต่ละคำเสียงดังปานฟ้าจะถล่มลงมาได้ แต่กลับแลดูน่ารักยิ่งนักในสายตาของเหม่ยหลิน เพราะเห็นได้ชัดแล้วว่าพวกเขามีความพยายามเป็นอย่างมากในการจัดงานแต่งให้นางดูท่าทางงุ่มง่ามยามจ