All Chapters of จอมใจจอมมาร: Chapter 131 - Chapter 140

ผ่านมาแล้วหลายราตรี...เพลานี้ขบวนอันเป็นมหามงคลได้เคลื่อนขบวนออกจากพระราชวังมาไกลลิบแล้ว ยากจะกลับลำได้อีกแล้วเหม่ยหลินยังคงเป็นเหม่ยหลิน เป็นสตรีในห้องหอ เรียบร้อยอ่อนหวาน น้ำเสียงนุ่มนวล แววตาอ่อนโยนหากแต่ในจิตใจ กลับไร้ซึ่งใครบางคนไปเสียแล้ว...หญิงสาวนั่งอยู่ในรถม้าคันงาม ด้วยกิริยาสูงส่ง หยิ่งทะนงในฐานันดร ในห้วงคำนึง มีเพียงความคิดถึงเรื่องที่จะไปแต่งงานกับฮ่องเต้แคว้นเว่ย แล้วคุมบังเหียนวังหลัง ส่งต่ออำนาจให้แคว้นต้าโจวโดยการทำให้ฮ่องเต้ผู้นั้นหลงใหลเพียงนาง ตามคำสั่งของฮองเฮาการเดินทางครั้งนี้ อันที่จริงยังไม่ถึงกำหนดด้วยซ้ำ หากแต่ทางพระราชวัง ก็จัดการเร่งให้เร็วขึ้น เหม่ยหลินจึงต้องเดินทางก่อนกำหนดถึงสิบห้าวันถึงแม้จะงุนงงอยู่มาก แต่ทว่าก็มิได้ติดใจสงสัยอันใด นางมีแต่รู้สึกยินดี ที่ได้แต่งงานเร็วขึ้นตลาดมืดของเมืองหลวงต้าโจว ภายในห้องพักของโรงเตี๊ยมนอกเมือง...หงซือกวนเดินทางเข้ามายังอาณาเขตของต้าโจวแล้ว หากแต่ยังไม่ถึงเมืองหลวงอันเป็นที่ตั้งของวังหลวงต้าโจว เนื่องจากรับปากกับเฟิงหลิวเอาไว้แล้วว่าจะกระทำการโดยสันติวิธี ละเว้นการฆ่าและการทำลายล้างผลาญแว่นแคว้นทว่าข่าวท

ภายในรถม้าคันงามเหม่ยหลินกำลังนั่งอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ในใจนึกเปรมปรีดิ์เหลือเกินที่จะได้ไปแต่งงาน อาการของนางยามนี้คล้ายล่องลอยในห้วงฝันที่มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น คือการแต่งงานนางถูกกล่อมเกลาจนซึมลึกไปถึงจิตวิญญาณทว่านัยน์ตาคู่งามกลับมีเงาของกระดาษแผ่นหนึ่งสะท้อนออกมา บนกระดาษแผ่นนั้นมีคำว่า เป่า และมีตราประทับคำว่า หงหญิงสาวเหม่อมองอย่างฉงน มิเคยได้เข้าใจเลยว่า เหตุใดจึงต้องพกพาเจ้ากระดาษแผ่นนี้เอาไว้กับตัวอยู่เสมอ นางเพียงรู้สึกว่า มันมีค่ายิ่งกว่าทองคำเสียอีกเหม่ยหลินมองเหม่อนิ่งนาน นางกำลังตกอยู่ในภวังค์หลุมลึกบางประการที่ถูกปิดผนึกเอาไว้อย่างแน่นหนาขบคิดเท่าไหร่ก็มิเคยได้แตกฉานทว่าในยามที่นางพยายามครุ่นคิดให้ลึกซึ้ง เสียงวุ่นวายสนั่นลั่นฟ้าจากนอกรถม้าก็ดังแทรกเข้ามา พลันบดบังความคิดที่พยายามระลึกถึงบางสิ่งให้ตกไป ทำให้หญิงสาวสะดุ้งตกใจ จนทุกความคิดสะดุดลงและหลุดออกจากภวังค์หลุมลึกนั้นในทันที เสียงที่ได้ยินมีหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นเสียงกระพือปีกและเสียงร้องของนกบนฟ้า เสียงสัตว์ร้ายขู่คำรามบนดิน เสียงม้าร้องลั่นอย่างกระสับกระส่าย กับเสียงโหวกเหวกโวยวายของเหล่าทหารและนางกำ

เมื่อม้าหยุดวิ่ง เหม่ยหลินจึงเริ่มรับรู้ว่าสายลมเย็นเฉียบที่กรีดผิวหน้าได้หมดไป นางค่อยๆ ลืมตา หมายเจรจากับผู้ฉุดคร่าอย่างมีสติ แต่ทว่ายังไม่ทันได้เงยหน้าหรือเอ่ยปาก ม้าก็พุ่งทะยานในอีกครั้ง“ท่าน!” หญิงสาวตื่นตระหนก ปากตะโกนลั่น “ท่านทำอย่างนี้ไม่ได้ ปล่อยข้าไปนะ”เสียงหวานกึกก้องร้องแข่งกับเสียงเกือกม้าที่วิ่งกระทบพื้นดิน แต่ทว่าครานี้หงซือกวนไม่คิดจะหยุดมันอีกแล้วทุกอย่างคือความผิดของเขาเอง ที่ปล่อยเหม่ยหลินให้หลุดมือไป หลายราตรีที่แยกจาก มิคาดว่าจะทำให้นางเปลี่ยนไปในขณะที่เขายังคงปักใจ นางกลับตัดใจในขณะที่เขาเริ่มจะกลับมาเหมือนเดิม นางกลับไม่เหมือนเดิมดวงตาคมดำสาดประกายดุดันมากยิ่งขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น แขนแกร่งโอบร่างนุ่มแน่นยิ่งขึ้น ชายหนุ่มพาหญิงสาวพุ่งทะยานไปรวดเร็วยิ่งกว่าเดิมกลิ่นอายที่เคยสุขุมเยือกเย็น กำลังเปลี่ยนแปลงเป็นร้อนระอุคุกรุ่นยากควบคุม เสียงเกือกม้าที่วิ่งกระทบพื้นจึงดังกึกก้องไปทั่วธรณีทุกที่ที่ม้าวิ่งผ่าน ล้วนนำมาซึ่งสายลมกรรโชกรุนแรง ยอดหญ้าไหวโยกโอนเอนลู่ตาม ใบไม้ปลิวว่อนไปทั่วชั่วชีวิตนี้ของหงซือกวน จะมีภรรยาเพียงคนเดียว ในเมื่อนางท

ต่อมาหลุมนั้นถูกปิดผนึกด้วยหินก้อนใหญ่ แล้วถูกฉาบทับด้วยม่านหมอกสีสันสวยงามบังตานานมาแล้วที่เหม่ยหลินคล้ายกับกำลังถูกมนต์สะกดจับตรึง มีบางอย่างที่ทำให้ดวงตาคล้ายพร่าเลือน จนไร้สตินึกคิดเป็นของตนเอง ในโสตประสาทคล้ายกับได้ยินเสียงอ่อนหวานของสตรีนางหนึ่งกล่อมนอนทุกวัน ว่าต้องทำอย่างนั้น ต้องทำอย่างนี้ ต้องรู้สึกอย่างนั้น ต้องรักกับชายผู้นี้ และนางก็เชื่อฟัง ทั้งยังทำตามโดยไร้เงื่อนไขแต่ทว่าในยามนี้ อ้อมแขนนี้ ความอบอุ่นนี้ ที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่าง นางไม่อาจนิยามได้ว่าคืออันใด แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ใจ คือกลิ่นอายแห่งขุมพลังหนึ่งอันคุ้นชิน กำลังปลดเปลื้องพันธนาการที่ถูกกดทับออกจากใจเดิมทีมันแค่กัดเซาะคล้ายน้ำไหลซึม แต่ทว่ายามนี้มันกำลังคล้ายกับเขื่อนหนึ่งที่กำลังแตกทลายหินหนาหนักพันชั่งกำลังถูกยกออกไป...สองร่างเปลือยเปล่าโอบรัดกระหวัดกอดเกี่ยวอยู่บนเตียงอุ่น ให้ความรู้สึกทั้งนุ่มทั้งชื้น ทั้งร้อนเร่าราวกับอยู่บนเตาไฟที่มีน้ำพุปะทุดุเดือด หากแต่น้ำที่ว่าร้อนกลับให้ความรู้สึกอิ่มเอม ไฟที่กำลังแผดเผาอย่างร้อนแรงให้ความรู้สึกต้องการเร่งเร้าอย่างเอาแต่ใจ ไม่ต้องการให้หยุดลงแม้แต่จังหวะเด

เขาละเลียดชิมนางอย่างอ่อนโยน จุมพิตนางอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะจับกระชับเอวบางของนาง แล้วแทรกบางอย่างที่ร้อนเร่าเข้ามาในกายนาง ความร้อนนั้นสร้างความรู้สึกยากจะบรรยายให้แก่นางเขายังคงจูบนางอย่างดูดดื่มยามสอดแทรกเบียดเสียดบนตัวนาง การแนบชิดของสองเราลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆ เสียงหัวใจเต้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจครางกระเส่ามากยิ่งขึ้นวงแขนนางโอบรัดรอบคอเขา วงแขนเขาโอบรัดรอบตัวนาง เรียวขาของนางเกี่ยวกระหวัดท่อนขาเขา เรือนร่างของสองเรา สอนประสานกันอย่างลงตัว แนบสนิทจนแทบแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใครทุกสัมผัสทุกจังหวะที่เขาขยับอยู่เหนือร่าง สร้างความรู้สึกทั้งทรมานและสุขสมนางอิ่มเอมจนบอกไม่ถูกมีความสุขเหลือเกิน...เหม่ยหลินยังคงไม่รู้ตัวว่า ตนเองถูกวางยาสราญรมย์โดยสมบูรณ์ ซึ่งมีผลต่อนางไม่เสื่อมคลาย ฤทธิ์ของยาตัวนี้จะมีผลกับนางตลอดไป หากนางรักใคร ก็จะรักฝังใจ แม้ชีวิตจะหาไม่ ก็หาได้แปรผันในรักนั้นทว่ามิใช่เพียงเหม่ยหลินที่ไม่รู้ถึงแสนยานุภาพของยาตัวนี้ ฮองเฮาจ้าวเสวียนเอง ก็ไม่รู้เช่นกันสิ่งที่จ้าวเสวียนไม่เคยรู้นั้น ก็คือยาสราญรมย์นี้ สามารถทำให้คนๆ หนึ่ง ที่บังเอิญได้เจอผู้ที่เคยรักปักใจ แล้วได้