บททั้งหมดของ จอมใจจอมมาร: บทที่ 161 - บทที่ 168

ไป๋เว่ยซินไม่คิดอ้อมค้อม “ข้าต้องการถอนหมั้น”บุรุษแค่นเสียงเย็น “ไม่มีทาง!”สายตาของไป๋เว่ยซินเจือด้วยประกายประหลาด “ข้าทำหยาบคายกับท่านขนาดนั้นและท่านก็ดูรักใคร่ห่วงใยญาติสาวออกปานนั้นแท้ๆ”สุ้มเสียงเฉินเจียหมิงหนักแน่นยากสั่นคลอน“ภรรยาของข้าต้องเป็นเจ้าผู้เดียว”ไป๋เว่ยซินถึงกับพูดไม่ออก กระนั้นนางยังคงเชิดหน้า ส่งสายตาดุดันไม่สะทกสะท้าน ไร้ซึ่งท่าทีอ่อนหวานที่เคยมี ปราศจากซึ่งไมตรีและแววตารักใคร่ลึกซึ้งแบบเมื่อก่อนชายหนุ่มให้รู้สึกอึ้งในท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงนี้เขานิ่วหน้าถามเสียงเครียด “เจ้าเป็นอะไรไป? เจ้าคล้ายเปลี่ยนไปไม่เหมือนคนเดิม แม้แต่แววตายังเปลี่ยนไป เมื่อก่อนเจ้าไม่เคยมองข้าเช่นนี้”หญิงสาวแค่นเสียงเยียบเย็นค่อยๆ เอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ไป๋เว่ยซินคนเดิมไม่อยู่แล้ว นางตายไปแล้วเมื่อครั้งที่นอนป่วยไม่มีใครเหลียวแล วันนั้นคู่หมั้นของนางยังเลือกไปเดินเล่นกับญาติสาวหลายชั่วยามก่อนมาเยี่ยมนาง” น้ำเสียงของไป๋เว่ยซินราบเรียบแต่เย็นเยียบราวน้ำแข็ง “แล้วทุกอย่างก็สายไป...”วาจานี้แน่นอนว่าชัดเจนหากแต่คนฟังกลับรู้สึกว่าคลุมเครือไม่แน่ชัดซึ่งความนัยไป๋เว่ยซินหมายความว่าอะไร

ในห้องหับส่วนตัวสาวน้อยรีบแก้ตัวด้วยสุ้มเสียงอ่อนหวานสะเทิ้นอาย“ญาติผู้พี่...เมื่อครู่นี้ ข้าเห็นบ่าวชายมองมาเจ้าค่ะ” เฉินเจียหมิงคล้ายถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง เขาก้มหน้ามองญาติผู้น้องนิ่งนาน จังหวะนั้นหลัวลี่ลี่พลันเงยหน้ามองสบตาอย่างใสซื่อ ในความไร้เดียงสาบนสีหน้ามีแววซุกซนอยู่ในประกายตา น่าค้นหาอย่างยิ่งมิรู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่ใบหน้าทั้งสองใกล้กันจนรับรู้ถึงลมหายที่รินรดในระยะประชิดพริบตานั้น ริมฝีปากของพวกเขาก็ค่อยๆ ประกบปิด การแนบชิดของกลีบปากเกิดขึ้นโดยมิได้นัดหมายชายหนุ่มยิ่งอึ้งงัน ไม่รู้ว่าเพราะไม่ทันผลักไสหรือร่างกายมีปฏิกิริยาตอบรับอย่างเต็มใจกันแน่ หากแต่สัมผัสนุ่มลื่นจากริมฝีปากหอมหวานทำคนเคลิบเคลิ้มยากควบคุมได้อย่างแท้จริงชั่วครู่ต่อมา เฉินเจียหมิงพลันได้สติรู้ผิดชอบชั่วดี เขายกมือจับไหล่เล็กบางของหลัวลี่ลี่แล้วค่อยๆ ดันนางออกจากการจุมพิตอันแสนดูดดื่มอย่างใจกล้าอันหาได้ยากยิ่งนี้ สัมผัสวาบหวิวจึงหยุดลงก่อนความหวามไหวจะปั่นป่วนเรียกเลือดลมให้รุ่มร้อนมากไปกว่านี้“น้องลี่ เจ้าทำอะไร? อย่าทำเช่นนี้” เสียงทัดทานแหบพร่าฟังแทบไม่ออกหลัวลี่ลี่มีท่าทีกระเง้ากระงอด “ทำไ

‘สาเหตุที่ห่างเหินเย็นชามิใคร่เข้าหาเช่นกาลก่อนเพราะนางเปลี่ยนไปหรือเขามีใครอื่นในใจตั้งแต่แรก’หญิงสาวยิ้มเย็น เป็นเช่นนี้ย่อมดีไม่น้อย...ไป๋เว่ยซินหลายวันแล้วที่เฉินเจียหมิงหายหน้าหายตาไป ไม่มาหาไป๋เว่ยซินเหมือนเฉกเดิมแน่นอนว่าความห่างเหินเช่นนี้ ไป๋เว่ยซินคนปัจจุบันไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอันใดทั้งสิ้น หากเป็นคนเก่าคงรีบทำขนมแล้วถือตะกร้าใบใหญ่ออกจากจวนไป๋ด้วยตัวเอง เพื่อไปหาเขาถึงจวนเฉินตั้งแต่เช้าในวันแรกที่คู่หมั้นหายหน้าครั้งก่อนที่ทำตัวหยาบคายและโวยวายเปิดโปงคู่หมั้น ล้วนจบลงที่นางถูกบิดามารดารุมต่อว่าต่อขานรุนแรงจนหูชาแค่นั้น หาได้พูดถึงเรื่องถอนหมั้นไม่กระนั้นการถูกต่อว่ามากมายหากเป็นคุณหนูบ้านอื่นคงเก็บตัวในเรือนของตนเพื่อสำนึกผิด หรือร้องไห้ฟูมฟายอดข้าวอดน้ำแทบตายทั้งเป็น แต่นางไม่ใช่ไป๋เว่ยซินยังคงขบคิดหาวิธีถอนหมั้นต่อไปนอกหน้าต่าง น้ำค้างพร่างพราวกระทบยอดหญ้า แสงแดดเริ่มฝ่าไอหมอกทอประกายลงมาอย่างอ่อนโยนอากาศปลายยามเหม่า[1]ค่อนข้างดีทีเดียวหลังจากรับมื้ออาหารเช้าเสร็จ ไป๋เว่ยซินจึงตัดสินใจออกจากเรือนไปเดินเที่ยว เผื่อสมองปลอดโปร่งโล่งกว่าเดิมนางไม่พาสาวใช้ไ

ไม่ไปหาเพราะไม่อยากพูดเรื่องถอนหมั้นให้ระคายหู หรือเพราะติดใจใครอยู่กันแน่...หญิงสาวลอบมองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มอย่างรู้ทัน“ท่านช่วยถอนหมั้นเสียทีได้ไหม?”ไป๋เว่ยซินสกุลเฉินนับว่ามีชนชั้นที่สูงมากกว่าสกุลไป๋ดังนั้นอำนาจการตัดสินใจ สกุลไป๋ย่อมตกเป็นรอง เรื่องถอนหมั้นไป๋เว่ยซินจึงไม่อาจทำได้โดยง่ายนายท่านใหญ่เฉินมีเฉินเจียหมิงเป็นบุตรชายคนเดียว จึงทั้งรักและตามใจ การหมั้นหมายที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเพราะบิดาของเฉินเจียหมิงทำตามความต้องการของบุตรชาย เมื่อหนึ่งปีก่อน เฉินเจียหมิงเกิดรักแรกพบกับไป๋เว่ยซิน เขาจึงบอกบิดาตามตรงอย่างไม่ปิดบังและออกปากให้บิดาไปเจรจาเกี่ยวดองเอาไว้เพื่อจับจองมิให้บุรุษอื่นหมายปองสตรีที่เขาพึงใจ ไป๋เว่ยซินต้องไม่เป็นของใครนอกจากเขาเมื่อสินสอดสกุลเฉินมาถึง สกุลไป๋ล้วนยินดีปรีดา ไป๋เว่ยซินเองก็มีใจตรงกัน นางชอบเฉินเจียหมิงเมื่อแรกเห็น ชายหญิงมีใจปฏิพัทธ์ ฐานะสูงส่งเหมาะสมคู่ควร ดุจกิ่งทองใบหยกดั่งคู่ยวนยางสวรรค์สร้าง การหมั้นหมายจึงเกิดขึ้นในปีนั้นอย่างไร้อุปสรรคท้ายที่สุดในปีนี้ การถอนหมั้นกลับมีอุปสรรคอย่างยิ่งแต่วันนี้ อุปสรรคที่ว่าคล้ายจะหายไปแล้ว เนื่องจา