All Chapters of จอมใจจอมมาร: Chapter 51 - Chapter 60

ไม่รู้ว่าทำไมกัน นางจึงมองเห็นภาพพี่หง เสมือนยืนเหยียบชิ้นส่วนศพนับร้อยบนซากปรักหักพังนั่นหญิงสาวยืนนิ่งจ้องมองแผ่นหลังกว้างของชายตรงหน้าที่มีนกทมิฬตัวใหญ่เกาะไหล่อยู่ไม่ห่าง นางรู้สึกได้ว่า ตั้งแต่เจอกับพี่หง นางก็มักจะได้เจอเรื่องน่าสะพรึงมาโดยตลอด ตั้งแต่การฆ่าเลือดสาดจนกระทั่งสังหารโหดแบบตายหมู่ในสภาพแขนขาขาดหลุดลอยกระเด็น ศพตายเกลื่อนกลาดกระจัดกระจายให้ได้เห็น ตั้งแต่วัดร้างกระทั่งก่อนตกหน้าผา ทุกที่ที่เดินผ่านมา เหล่าสัตว์ร้ายยังต้องเว้นทางให้เขาเหม่ยหลินสัมผัสได้ว่าพี่หงเป็นบุรุษเหนือสามัญตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เสื้อผ้าเนื้อหนาสีดำสนิทของเขาก็ไม่ธรรมดา รองเท้าหนังสีดำด้านที่หุ้มมาถึงเข่าก็หาได้พบโดยทั่วไปที่ใครจักสามารถหามาใส่กัน กิริยาท่าทางที่สงบเยือกเย็นของเขานั้นยังแฝงกลิ่นอายอันตรายตลอดเวลา การเข่นฆ่าศัตรูก็โหดเหี้ยมมองไม่เคยทัน แค่พริบตาเดียวคนเหล่านั้นก็กลายเป็นศพเพียงชั่วอึดใจยามเป็นเด็ก นางเคยอยู่ในเหตุการณ์กบฏกลางเมืองมาแล้ว ยามนั้นนางได้รับการคุ้มกันจนปลอดภัย หากแต่สายตาของนางล้วนมองเห็นและเก็บภาพการเข่นฆ่ากบฏเอาไว้ได้โดยละเอียด หากแต่นั่นกลับเป็นภาพที่ชวนหวาดผ

ตำหนักเสียนฝูกง อันเป็นที่ประทับของสนมเซียงกุ้ยเฟย นามว่า ซินเหยาหลังจากที่เจ้าของตำหนักได้ฟังคำบอกเล่าจากนางกำนัลคนสนิท ว่าขันทีกับนางกำนัลปากมากถูกโบยจนตายไปแล้ว ก็ยกยิ้มเย็นชาออกมาแวบหนึ่งแค่เท่านั้น นางหาได้เห็นใจกันแม้แต่น้อย“เสด็จแม่ทรงให้เจ้าสองคนนั่นคาบข่าวเรื่องเหม่ยหลินไปทูลเสด็จพ่อหรือเพคะ” เสียงของหญิงสาวงดงามในอาภรณ์สีแดงสดที่นั่งอยู่ยังโต๊ะตรงข้ามกับเจ้าของตำหนักเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึกอันใดให้เห็น มีเพียงแววตาร้ายกาจที่ทอประกายสะใจอยู่ตลอดเวลา การเบียดเบียนชีวิตผู้คนช่างรื่นรมย์ยิ่ง“ย่อมเป็นเช่นนั้น หากพวกมันต้องการให้พ่อแม่พี่น้องที่บ้านอยู่อย่างปกติสุข จะไม่ยอมทำเชียวหรือ?” ซินเหยาเอ่ยตอบธิดาของตนด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันในชีวิตไร้ค่าเยี่ยงผักปลาของข้าบริวาร“แค่นี้ก็รอนังเหม่ยหลินกลับเข้ามารับโทษจากเสด็จพ่อก็เท่านั้น หากว่ามันยังมีชีวิตอยู่นะ” เหม่ยฮว๋าเอ่ยกลับทันควัน แสยะยิ้มสมใจมากกว่าเดิมซินเหยาได้ฟังเพียงยิ้มเย็น พลางจิบชาเหมาเฟิงด้วยท่วงท่าผ่อนคลายสบายอารมณ์ มิว่ากล่าวหรือทัดทานตักเตือนธิดาตนแต่อย่างใด ทุกเรื่องราวที่กระทำล้วนเป็นเรื่องปกติของสต

“บรรยากาศตรงนี้ช่างงามนัก” น้ำเสียงราบเรียบดังออกมาจากริมฝีปากได้รูปบนใบหน้าเฉยชาของหงซือกวน เขาแสร้งหันหน้าไปชื่นชมธรรมชาติพลางเอ่ยวาจาคล้ายประชดนางตรงโขดหินกระนั้น “มิคาดว่าเจ้าจักชมชอบมองศพลอยน้ำมา”เหม่ยหลินพลันหน้าแดงซ่าน เมื่อถูกชายปากหนักถนอมคำพูดมาตลอดทางกล่าวคำยาวเหยียดคล้ายเย้ากันอย่างนั้น “พี่หงล้อข้าเล่นแล้ว” นางก้มหน้าหลุบตาเขินอายเหลือเกินนี่นับได้ว่าเป็นการเกี้ยวกันได้หรือไม่หนอ?เมื่อหญิงสาวคิดได้อย่างนั้น จึงนึกชอบใจนัก นางถึงกับอมยิ้มพริ้มเพราอย่างไม่อาจห้ามใจ ก่อนจะระลึกได้ว่าไม่สำรวมจึงรีบปรับกิริยาเสียใหม่ให้เป็นปกติที่สุด ก่อนจะเงยขึ้นแล้วเอียงหน้าส่งสายตาสวยหวานสู้สายตาคมเฉี่ยวของชายหนุ่มตรงต้นไม้ นางคลี่ยิ้มงดงามแฝงความเจ้าเล่ห์ถึงสามส่วนยามเอ่ย“พี่หงหิวหรือไม่ เราเดินทางออกจากที่นี่ไปหาอะไรกินกันเถิด” นางต้องหลีกเลี่ยงสถานที่สุ่มเสี่ยงต่อความทรงจำของเขา หากว่าเป็นจริงดั่งลางสังหรณ์ พี่หงย่อมต้องไม่ธรรมดาชายคนหนึ่งที่อาจจะยิ่งใหญ่มากๆ เขาคงไม่คิดจะอยู่กับสตรีเช่นนางเป็นแน่ นางยังไม่อาจทำใจยอมรับได้เจ้าของเสียงแว่วหวานยังคงเอ่ยต่อ “ท่านอย่าเข้าไปที่หมู่บ้

หลังจากได้ผ้าชุดใหม่เป็นสีชมพูจัดจ้านตัวหนึ่งพร้อมสายตาเย็นเยียบบนใบหน้าหล่อเหลาที่ดำทะมึนเล็กน้อยของผู้หยิบยื่น เหม่ยหลินจึงไม่กล้าทำตัวมากความอีกเป็นครั้งที่สอง นางรับชุดนั้นมาจากฝ่ามือใหญ่แล้วเอ่ยเตือน “เราเข้ามาขโมยเสื้อผ้าเจ้าของบ้านเช่นนี้จะดีหรือ?”“แล้วอย่างไร?” หงซือกวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชามิผิดจากสีหน้า “หากเจ้าต้องการกระทั่งบ้าน ข้าย่อมขโมยให้เจ้าได้”คำกล่าวตรงไปตรงมาเช่นนั้นทำเอาเหม่ยหลินถึงกับชะงักนิ่งไป ความหมายของชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาหญิงสาวยิ่งหน้าแดงลามไปถึงลำคอนี่มิใช่ว่าเขาพร้อมตามใจนางได้ทุกเรื่องราวหรอกหรือไร?ทว่าเหม่ยหลินไม่อาจเขินอายได้นานเมื่อตระหนักได้ว่ามันไม่ถูกต้อง เป็นเพราะนางส่งสายตาชื่นชมบ้านหลังนี้กระนั้นหรือ พี่หงจึงคิดเช่นนั้น“พี่หง ข้าแค่ต้องการนอนพักที่นี่สักคืนก็เท่านั้น มิได้ต้องการช่วงชิง” นางรู้สึกผิดทันใดหงซือกวนมิได้ต่อคำประโยคนั้น เขาแค่ยืนนิ่งหน้าตายแล้วเอ่ย “เปลี่ยนชุดเสีย”“หืม...” หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นอีกนิดแล้วจ้องตาเขา “เปลี่ยนเลยหรือ?” นางหันซ้ายแลขวาครู่หนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย ห้องนี้ไม่มีฉากไม้หรือฉากบังตาอันใดทั้งนั้น “พี่หงอ

เสียงเตาไฟและหม้อดินลอยละลิ่วตกกระแทกพื้นแตกดังโพละทำให้ฟางหลันที่นั่งแช่น้ำร้อนอยู่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนั้นอยู่ไกลๆ แต่นางยังคงรื่นรมย์ยิ่งนักจึงนั่งแช่น้ำต่อไปอย่างใจเย็น เนื่องจากเป็นปกติที่มักจะมีเสียงไม่พึงประสงค์ที่กลางป่าแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นเสียงหมาป่ากัดกันเพื่อแย่งอาหาร เสียงเสือคำรามลั่นป่าเพื่อข่มขู่ยึดเขตแดน วันดีคืนดียังมีพรานป่าเข้ามาอย่างอุกอาจล่าสัตว์กันอย่างสนุกสนาน เสียงอันหลากหลายนั่น นางชินเสียแล้วเวลาผ่านไปราวครึ่งก้านธูป ฟางหลันที่กำลังแช่น้ำร้อนอยู่จึงได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินย่ำเหยียบใบไม้แห้งเข้ามาใกล้บ่อน้ำร้อนที่นางแช่ตัวอยู่ นางแยกเสียงนั้นได้ เสียงแกรกๆ ที่เหยียบใบไม้แห้งนั้น เป็นเสียงของฝ่าเท้าใหญ่คู่หนึ่ง กับเสียงของฝ่าเท้าเล็กคู่หนึ่ง ลักษณะการเดินมิได้ย่องคล้ายการลอบสังหารแต่อย่างใด แต่เป็นเสียงเดินแบบหนักแน่นใจเย็น ทั้งยังมีเสียงหวานใสของสตรีดังแว่วมา หญิงสาวจึงตัดสินใจซ่อนตัวอยู่ในน้ำหลังซอกหินอันเป็นมุมอับ“พี่หง” เสียงของเหม่ยหลินดังขึ้น “ตรงนั้นมีบ่อน้ำพุร้อน” นางกล่าวอย่างตื่นเต้นดีใจมากนักเมื่อมองเห็นบ่อน้ำพุร้อนในระยะสายตาห่างออกไป