Todos los capítulos de Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย: Capítulo 21 - Capítulo 30

“ให้มินไปส่งไหมข้าว?” “อ่า ไม่เป็นไรๆ มินกลับบ้านดีๆนะ ปิ่นก็ด้วย อย่าเถไถลล่ะ”ใบข้าวปฏิเสธมินตรา จากนั้นก็หันมาบอกน้องเล็กบ้าง ยืนรอจนกระทั่งมินตรากับปิ่นมุกแยกย้ายไปยังรถของพวกเธอ จริงๆเธอก็อยากกลับบ้านแบบสบายๆอยู่หรอก แต่เป็นเพราะว่าเธอไม่ได้พักอยู่ที่หอเดิมแล้ว ขืนให้มินตราไปส่งความลับเธอก็แตกนะสิ “เพื่อนไปไหนแล้วล่ะ?”ในขณะที่ใบข้าวกำลังเดินไปบริเวณทางเข้าด้านหน้าของมหาวิทยาลัย การเดินของเธอก็ถูกฉุดรั้งไว้ด้วยคำถาม จากผู้ชายที่มีน้ำเสียงคุ้นหู ไม่นานใบหน้าคุ้นเคยก็ปรากฏอยู่ในสายตา ดวงตาสีเข้มกว่าฉายแววสนุกสนาน เมื่อเห็นว่าเธอทำสีหน้าไม่พอใจส่งไป “ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไง อย่ามาทำเหมือนสนิทกันได้ไหม เวลาอยู่มหาวิทยาลัยก็ต่างคนต่างอยู่หน่อยสิ”“เห้อ! อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนักนะใบข้าว ฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอกนะ”เขาพยายามจะไม่ทำนิสัยเหมือนตอนยังเป็นวัยรุ่น เพราะตอนนั้นนิสัยเขาแย่มาก แต่เธอก็ขยันในการดึงตัวตนนั้นกลับมา มันไม่ดีกับตัวเขา และไม่ดีต่อตัวเธอมากกว่าใคร เขาใจร้ายกับเธอสุดๆ นั่นก็เพราะเขารู้สึกตัวช้าไป “ก็ ก็รู้”ใบข้าวลดระดับใบหน้าลง รู้สึกน้อยใจที่โดนตำ

วันต่อมา ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากห้องนอนด้วยความระมัดระวัง มองไปรอบๆห้องโถงขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นพื้นที่ใช้สอยในส่วนของครัว ห้องนั่งเล่น และอื่นๆ เมื่อไม่เห็นเงาลูกชายเจ้าของอาคาร ลมหายใจก็ถูกพรูออกมาเบาๆ จากนั้นมันก็หนักหน่วงขึ้น และยอมรับกับตัวเองในที่สุดว่าเธอ น้อยใจที่ถูกเขาทิ้งให้จัดการชาบูที่เหลือเพียงลำพัง เมื่อวาน ในขณะที่เธอกับเขากำลังนั่งสู้กับหมูสไลด์ และของสดจากท้องทะเลแถวอ่าวไทย เขตครามรับสายโทรศัพท์จากบุคคลหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ทิ้งเธอไว้ที่นั่น กับอาหารที่ตักมาแล้วและเหลืออยู่มากกว่าครึ่ง ถึงแม้เขาจะทิ้งเงินสองหมื่นไว้ให้เธอจ่ายค่าอาหาร แต่เธอต้องจัดการอาหารที่เหลือเหล่านั้นคนเดียว แน่นอนว่าเธอกินมันไม่หมด และต้องจ่ายค่าปรับไปตามกฎของร้านถึงหนึ่งพัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นของความน้อยใจ เขาไปไหน ไปกับใคร แล้วทำไมถึงไม่กลับมานอนบ้าน “โอ้ย! ช่างเขาสิ ช่างเขา”เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใบข้าวก็ร้องออกมา เหมือนกับว่าเพิ่งจะได้สติ เธอเป็นแค่คนอาศัยชายคาบ้านเขาอยู่ ยังไม่ใช่แฟน และไม่ใช่เมียของเขาด้วย จะรอทำไม เขาจะไปที่ไหนกับใครก็ช่างสิ เขาจะไม่กลับมาเลยก็ได้ เพราะนั่นม

ชั่วโมงต่อมา ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาหยุดลงหน้าอาคารหลายสิบชั้น Devil Club คือสถานบันเทิงแบบครบวงจร ภายในอาคารแห่งนี้ซุกซ่อนความบันเทิงไว้หลากหลายรูปแบบ และหนึ่งในความบันเทิงเหล่านั้นก็คือบาร์เหล้า เป็นโซนที่ใบข้าวคุ้นเคยกับมันดี เพราะเคยทำงานโซนนี้มาก่อน ใบข้าวเกลียดความผิดพลาดของตัวเองมาก แต่ตอนนี้เธอกำลังอยากจะเมา อยากทิ้งความรู้สึกแย่ๆเหล่านี้ไป แค่ช่วงเวลาหนึ่งก็พอ “น้องข้าว! มะ มาที่นี่ทำไม”ผู้จัดการร้องเสียงหลง เมื่อเห็นใบข้าวยืนนิ่งอยู่หน้าประตูทางเข้า เจ้าของชื่อเหลือบตามองไปทางเสียงร้อง เมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอก็รีบยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีค่ะ วันนี้ข้าวไม่ได้มาสมัครงาน ข้าวมาใช้บริการค่ะพี่นุ หวังว่าพี่จะต้อนรับข้าวในฐานะแขกนะคะ”พูดจบใบข้าวก็เดินผ่านร่างผู้จัดการเข้าไปข้างใน คนที่มีความผิดติดตัว มีชนักติดหลัง รีบเดินตามหลังเข้าไป เดินแยกไปเพื่อหยิบโทรศัพท์ติดต่อหาเจ้านายเด็ก ปล่อยหน้าที่บริการใบข้าวให้พนักงานคนอื่นรับไปทำ รอสายอยู่สักพัก เมื่อสายถูกรับก็รีบร้อนรายงาน“คุณครามครับ ตอนนี้แย่แล้วครับ”[ อะไรแย่? คุณกำลังจะถูกผมไล่ออกหรือไง ] เสียงของปลายสาย

“เห้อ! เอาไว้สร่างเมาเมื่อไหร่ค่อยคุยละกัน ฉันไปนอนล่ะ” เขตครามตัดบทพร้อมกับปล่อยข้อมือเล็กออก “ฉันไม่ได้เมา!” ใบข้าวย้ำเสียงดัง เธอมีสติอยู่นะ รู้ด้วยว่าตอนนี้กำลังพูดอะไร“ไม่ได้เมางั้นเหรอ? ถ้าไม่ได้เมา เธอจะเป็นอย่างนี้ไหมใบข้าว เข้าไปเถอะ ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอว่ะ”เขตครามถอยห่าง ก้าวถอยหลังไปช้าๆ ในจังหวะที่จะหมุนตัวหนีก็มีบางอย่างพุ่งเข้าใส่ หลังจากนั้นก็มีหมัดเล็กๆระดมทุบไปทั่วแผ่นหลัง แล้วหลังจากที่ยืนนิ่งให้เธอกระทำ ก็มีท่อนแขนโอบกอดอยู่รอบลำตัว “ฮือ ฮือ”“เห้อ! สรุปว่าเธอย้อนกลับมาเหมือนฉัน หรือเธอเป็นแค่ใบข้าวที่ได้รับความทรงจำของอนาคตกันแน่ ทำไมเหมือนเด็กอย่างนี้วะ ให้ตายสิ!” เขตครามบ่นในขณะที่คนข้างหลังยังคงร้องไห้ไม่หยุด“ฮือๆ” พรึ่บ! “เดี๋ยวฉันไปส่งที่เตียง จะให้กล่อมด้วยไหม?”เขตครามหมุนตัวกลับไป ก้มตัวลงช้อนคนขี้แยขึ้นในอ้อมกอด เสียงร้องไห้หายไปทันทีมีเพียงหยาดน้ำที่ยังไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าเปรอะเปื้อนส่ายไปมาช้าๆ จากนั้นก็กดมันเข้าหาแผ่นอก เดี๋ยวก็โมโหใส่ เดี๋ยวก็อ่อนโยน เธอตามเขาไม่ทันจริงๆ ฟุ่บ! “อ๊ะ ฉันนอนเองได้!”หลังจากถูกวางลงบนเตียง ร่างส

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้ง ใบข้าวมองรอบตัวก่อนจะถอนหายใจ เธอตั้งใจกลับมาอยู่หอแท้ๆ แต่พอมองเห็นสิ่งรอบตัวที่แสนคุ้นเคย เธอกลับรู้สึกแย่แปลกๆ ก๊อกๆ เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันหนักหน่วงมาก และสิ้นเสียงนั้นไม่นาน เธอก็รู้สึกได้ถึงแรงปะทะ ใครบางคนกำลังจะพังประตูบานนั้นเข้ามา เธอกำลังจะวิ่งไปห้าม ประตูที่ใกล้จะพังอยู่แล้วดันเปิดออกซะก่อน“นายทำบ้าอะไรวะ!”เมื่อเห็นว่าตัวการเป็นใคร ใบข้าวเลือกใช้ความโกรธดับความหวั่นไหวในใจลง เขตครามก้าวเข้าไปในห้อง ใช้เท้าดันประตูปิด ก้าวไปจนชิดคนที่ยืนทำตาขวางใส่ “กลับมาเก็บของเหรอ? น่าจะบอกฉันหน่อยนะ”เขตครามพยายามข่มความกลัวไว้ เอื้อมมือไปจับเส้นผมสีดำขวับ แต่ยังไม่โดนมันเธอก็ยกมือขึ้นมาปัดออก ความกลัวในใจเริ่มเพิ่มทวีคูณ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้ม “ฉันจะไม่กลับไปที่นั่นอีก ต่อไปนี้นายห้ามมาวุ่นวายกับฉันด้วย ส่วนเรื่องที่นายกลัว มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นแน่”ใบข้าวกลั้นใจทิ้งภาพลวงตาตรงหน้า มองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ทำให้เธอหวั่นไหวได้มากที่สุด มองและจดจำมันอยู่เพียงไม่นาน ก็เลือกหมุนตัวหันหลังให้ รอจนกว่าจะม