All Chapters of Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ชั่วโมงต่อมา ใบข้าวในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำแบบรัดรูป ความยาวของชุดปิดถึงแค่ต้นขา กำลังนั่งตัวลีบตัวหดอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่คนในนี้เรียกกันว่าห้องวีไอพี ด้านซ้ายมือของเธอคือผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วม ด้านขวาคือผู้ชายสูงใหญ่สักลายเต็มตัว บนโซฟาอีกตัวมีชายหญิงสองคู่นั่งนัวเนียกันอยู่ โซฟาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเธอก็ไม่ต่างกัน และงานที่เธอต้องทำ ก็คืองานที่ผู้หญิงพวกนั้นกำลังทำให้ดูเป็นตัวอย่าง งานดูแลลูกค้าแบบถึงเนื้อถึงตัว “นี่เธอนั่งนิ่งอยู่ทำไม ไม่เห็นหรือไงว่าเหล้าเสี่ยหมดแล้ว รีบๆเติมเหล้าให้เสี่ยสิ” พนักงานมากประสบการณ์บอกพร้อมกับส่งสายตาไปให้“อ่า ค่ะ ค่ะ” ใบข้าวไม่ค่อยมีสมาธินัก เพราะมัวแต่หนีมือปลาหมึกของคนที่ถูกเรียกว่าเสี่ย“เพิ่งเคยทำเหรอ?”เสี่ยที่สักลายทั้งตัวโน้มใบหน้าลงไปถาม ใบข้าวเบี่ยงใบหน้าหลบให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด ด้วยยังไม่อยากสร้างความขุ่นเคืองให้กับลูกค้ากระเป๋าหนักแต่ดูกลัดมัน คีบน้ำแข็งใส่ลงไปในแก้วจากนั้นก็เทเหล้าราคาแพงตามลงไป ตามด้วยเทโซดาผสมในอัตราส่วนหนึ่งต่อสาม ใช้ที่คีบน้ำแข็งคนเหล้าให้เข้ากัน ยกมันมายื่นให้เสี่ยที่มือยังอยู่ไม่สุข เสี่ยใ

Aston Martin รถหรูสัญชาติอังกฤษ ขับเคลื่อนออกไปตามอารมณ์ของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ดวงตาสีเข้มมืดครึ้มอย่างหนัก เมื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ขยันทำลายความอดกลั้นของตัวเอง ใบข้าวลื่นไถลตัวลงไปด้านล่างตรงที่พักเท้า ซบใบหน้าแดงเรื่อเข้าหาเบาะหลับต่อทั้งอย่างนั้นเขตครามใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง ในการขับรถจากอีกฝั่งของเมือง มาถึงบ้านที่ตัวเองอยู่อาศัยมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งเป็นอาคารพาณิชย์หลายสิบชั้น ลูกชายเจ้าของอาคารขับรถวนขึ้นไปจนถึงชั้นสุดท้าย กระชากประตูออกไปเมื่อรถจอดนิ่ง วิ่งไปอีกฝั่งของรถอุ้มตัวคนเมาออกมาถ้าหากใบข้าวยอมฟังเขาบ้าง เธอจะไม่เจอเหตุการณ์อย่างวันนี้เลย เขาไล่เธอออกจากงานในผับก็จริง แต่ไม่มีความคิดจะทิ้งให้เธอเผชิญกับความยากลำบากสักหน่อย ตั้งใจว่าเมื่อเธอหายโกรธแล้ว จะชวนมาทำงานที่บริษัทด้วยกัน แต่ก็นั่นแหละ ใบข้าวไม่เคยรอฟังสิ่งที่เขาจะพูดเลย และเธอชอบทำให้เขาโมโห“นี่ยัยหนูท่อ อย่าอ้วกใส่โถงทางเดินนะ”เขตครามปรามคนที่พาดตัวห้อยหัวอยู่บนบ่าของตัวเอง เมื่อคนหลับไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ก็ฉวยโอกาสวาดมือลงไปบนความอวบอิ่ม ครั้งแรกแรงพอให้คนบนบ่าสะดุ้ง แต่ครั้งที่สองเบามาก แล้

วันต่อมา ใบข้าวหอบร่างกายบอบช้ำมาเข้าห้องน้ำ ทิ้งคนที่ออกแรงทำจนถึงรุ่งสางให้หลับอยู่บนเตียง มองร่องรอยต่างๆบนร่างกายผ่านกระจกเงาของอ่างล้างหน้า หยาดน้ำตารื้นขึ้นรอบหน่วย ครั้งแรกที่เคยอ่อนโยน และควรจะเกิดขึ้นตอนเธออายุยี่สิบแปดปี เกิดขึ้นแล้วตอนนี้และไร้ซึ่งความอ่อนโยนใดๆ เป็นเธอที่ทำให้เขาหยาบคายเช่นนั้น เป็นเธอที่ทำให้เขาต้องกลายเป็นคนใจร้าย ก๊อกๆ “นี่! อาบน้ำอยู่หรือเปล่า? รีบๆหน่อย ฉันจะไปส่ง”“อะ อื้อ”ใบข้าวรีบเดินเข้าไปยืนอยู่ใต้ฝักบัว กระแสน้ำอุ่นช่วยคลายความเหนื่อยล้าได้บ้าง แต่ไม่ได้ช่วยให้ร่องรอยต่างๆบนตัวหายไป เธอจึงไม่พยายามอะไรในการลบมัน เสียเวลาในการอาบน้ำเพียงไม่นาน ก็ออกไปด้านนอกโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบกายไว้ “ใส่เสื้อผ้าฉันไปก่อนแล้วกัน”เขตครามพยายามจะไม่มองไปทางใบข้าว เพราะไม่อยากเห็นร่องรอยความใจร้ายของตัวเอง หยิบเสื้อยืดในตู้ออกมา กับกางเกงผ้าที่มีเชือกผูก เดินกลับมายื่นให้คนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำ จากนั้นก็เดินกลับไปหาเสื้อผ้ามาใส่บ้าง เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จและอยู่ในสภาพคล้ายกันกับเธอ “ชะ ช่วยแวะร้ายขายยาด้วยนะ”“อืม”เขตครามตอบรับเสียงห้วน

“เมียแต่ง”“หะ? นายพูดว่าอะไรนะ?” คราวนี้ใบข้าวหันไปมองเขาตรงๆ รถยนต์จอดติดไฟแดงพอดี เปิดโอกาสให้เธอได้ค้นหาแววล้อเล่นในดวงตาลึกล้ำ เมื่อมันไม่มีเธอก็ต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีออกมา จะบ้า! เมียแต่งนี่นะ ไหนบอกว่าไม่อยากมีเมียเป็นยัยจู้จี้ขี้บ่นแบบฉันไง โอ้ย! นายจะเอายังไงกับฉันกันแน่วะเขตคราม “ก็ตามที่ได้ยินนั่นแหละ”เขตครามยอมแพ้ต่อความตั้งใจเดิมไปแล้วกว่าครึ่ง มองคนข้างๆเนิ่นนาน เมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนสีก็รีบขับเคลื่อนรถต่อไป เส้นทางที่ตัวเองเคยมาเมื่อเจ้า ตึกเก่าคล่ำครึด้านหน้า ทำให้ตัดสินใจขับรถต่อไปไม่หยุด “นี่! มันเลยหอพักของฉันแล้วนะ!”“ฉันบอกหรือไงว่าจะมาส่งเธอที่หอ”“นาย!”“จนกว่าจะมั่นใจเรื่องท้อง เธอไปพักอยู่ห้องฉันซะ อย่าดื้อนะใบข้าว เพราะฉันไม่ได้ใจดี”“ไอ้! ไอ้เผด็จการ!”คราวนี้ใบข้าวหันหน้าหนีออกมาทางหน้าต่างรถ เหนื่อยเหลือเกินเวลาที่ต้องสู้รบกับคนอย่างเขตคราม คนถูกด่าเผด็จการลอบยิ้ม ตอนนี้ช่างแม่งโชคชะตาไปก่อนแล้วกัน ขอโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดเธอหน่อย เขาคิดถึงเธอมากเหลือเกิน อาคารขนาดใหญ่หลายสิบชั้นตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ใบข้าวรู้ดีว่าอาคารทั้งหมดนี้เป็นข

วันต่อมา ใบข้าวนอนหลับสนิทยิ่งกว่าการซ้อมตาย คงเพราะที่นอนอันใหม่มันนุ่มมากๆ หรือไม่ก็คงเป็นเพราะร่างกายที่เหนื่อยล้าสะสมของเธอเอง ร่างสมส่วนขยับไปนั่งอยู่ปลายเตียงในท่าห้อยขา มองเสื้อผ้าที่วางพับอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะข้างเตียง สลับกับถ้อยคำที่เขียนอยู่บนแผ่นกระดาษซึ่งอยู่ข้างกัน ~ ฉันไปทำงานแทนพ่อ อาจจะกลับดึกหน่อย ถ้าหิวก็สั่งอะไรมากินเอานะ PS อย่าออกไปข้างนอกจะดีที่สุด ถ้าไม่อยากถูกมองแปลกๆ~ ลายมือของเขตครามสวยมาก มันทำให้เธอยิ้มได้มากกว่าสิ่งของที่ถูกวางไว้ให้บนโต๊ะ เขาจะไปแบบไม่บอกเธอก็ได้ แต่นี่ถึงขนาดบุกรุกเข้ามาในห้องแล้วทิ้งโน๊ตไว้ บางทีเอาอาจจะมีใจ หรือไม่ก็แค่ทำไปงั้นๆ “นี่ไอ้สมอง! จะเลิกตบตีกับฉันกี่โมงหะ!”ใบข้าวทิ้งแผ่นหลังลงไปบนเตียง พร้อมกับด่าสมองของตัวเองที่ขยันทำงานสุดๆ เมื่อความสับสนบางบางลง ก็หยิบเสื้อผ้าบนโต๊ะเดินไปทางห้องน้ำ ฝีเท้าชะงักค้างอยู่กลางห้อง เมื่อมีบางอย่างร่วงหล่นออกมาจากเสื้อผ้าในอ้อมแขนเงิน? เขาทิ้งเงินไว้ให้เธอด้วยเหรอ ทำไมไม่วางมันไว้กับกระดาษโน๊ตล่ะ ทำไมต้องซ่อนมันไว้ในเสื้อผ้า กลัวเธอจะไม่ใช้มันหรือไง เธอก็ไม่ได้รักศักดิ์ศรีขนาดนั้นป