All Chapters of Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

“ปล่อยนะ! แกคิดว่าตัวเองเป็นใครหะ ถึงกล้าทำกับฉันแบบนี้!”ท่านยังคงโวยวายพูดในสิ่งที่อยากจะพูด ในขณะที่กำลังถูกเลขาของพ่อดึงรั้งออกไปจากห้อง ผมปรายตามองท่านนิ่งๆ ตัดสินใจลุกเดินเข้าไปหา เลขารีบปล่อยมือออก ถอยไปยืนอยู่ห่างๆอย่างรู้หน้าที่ “ถ้าพราวฟ้ายังไม่เลิกระรานคนของผม เธอจะโดนผมเล่นงานหนักกว่านี้อีก อย่าคิดว่าผมมีข้อมูลแค่ที่หลุดออกมานะ ผมมีสิ่งที่พวกคุณกลัวเยอะแยะ”ผมโน้วตัวลงไปพูดข้างหูท่าน มันไม่ใช่การขู่ แต่ผมทำจริง และทำมันมาแล้ว“แก! นี่แกกล้าขู่ฉันเหรอ”“ผมเคยทำแบบนั้นหรือไง หวังว่าคุณจะมีสมองมากกว่าลูกสาวนะ อย่าแตะต้องคนของผม ถ้าไม่ฟัง ก็เตรียมโบกมือลาทุกอย่างที่พวกคุณมีได้เลย”“แก!”“รบกวนส่งแขกด้วยครับคุณเบล”แม่ของพราวฟ้าถูกเลขาสาวลากออกไปอีกครั้ง เมื่อท่านเริ่มส่งเสียงดังโวยวาย พนักงานด้านนอกก็รีบมาช่วยกันพาท่านออกไป หลังพายุพัดผ่านผมก็เดินกลับไปนั่งทำงานของตัวเอง ไม่มีความรู้สึกผิดใดๆเกิดขึ้นเลย เพราะสิ่งที่ผมทำลงไปนั้น มันเริ่มต้นมาจากการกระทำของพราวฟ้า ไม่รู้พราวฟ้าไปขุดเอาคลิปของใบข้าวมาจากไหน เป็นคลิปตอนที่เธอไปทำงานอยู่ในคลับคู่แข่ง คลิปที่ไอ้เสี่ยแก่ๆน

“อะ เอาอย่างนี้ไหม ให้ฉันเป็นคนทำทั้งหมดเอง?”ใบข้าวเสนอทางออก ผมหันไปมองทันที ใบหน้าแดงก่ำทำให้ยากต่อการห้ามใจ อยากจะพุ่งเข้าไปฟัดสักฟอด แต่ก็จำต้องกัดฟันทนไว้ “เธอ … อย่าล้อเล่นสิ” ผมห้ามใจอีกครั้ง ไม่อยากให้ความต้องการของตัวเองสร้างบาดแผลให้เธอ “ฉัน … ก็เราตกลงกันไปแล้วนี่นา ฉันทำเองคราม นายอยู่เฉยๆก็พอ”“อ่า … แล้วฉันต้องทำยังไงนะ?” ในเมื่อคัดค้านไม่ได้ ก็คล้อยตามไปเลยแล้วกัน “นอนลงสิ”ผมทำตามอย่างว่าง่าย ขยับไปนอนราบอยู่บนเตียง ใบข้าวที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ ค่อยๆขยับขึ้นมานั่งทับอยู่กลางลำตัว มือเล็กเลื่อนขึ้นมาคลายปมผ้าเช็ดตัวรอบอกออก เปิดเผยร่างกายส่วนโค้งเว้าให้เห็น อวดหน้าอกอวบอั๋นจุกแป้นสีชมพูหวานสู่สายตา “อยากจับ”“มะ ไม่ได้! นายอยู่เฉยๆเลยนะ”“แม่ง! จะทำให้กูมีความสุขหรือจะฆ่ากูวะ! แค่จับเองใบข้าว ขอจับหน่อยนะ” ผมบ่นอย่างลืมตัว จากนั้นก็รีบเปลี่ยนไปใช้การอ้อนวอนแทน“ไม่ได้! ถ้าจับนายก็มีอารมณ์มากกว่าเดิมนะสิ อยู่เฉยๆนะคราม ได้โปรดอยู่เฉยๆเถอะนะ”คนขอร้องไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมแล้ว ใบข้าวค่อยๆเคลื่อนตัวต่ำลงไป แทรกร่างกายสมส่วนอยู่ตรงกลางระหว่างท่อนขา มือเล็กเล

“อื้อ! เจ็บนะคราม!”“คนอะไรวะ น่ารัก น่ากัดไปทุกส่วน”ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ได้ขี้เหร่อะไร แต่พอคำชมมันหลุดออกมาจากปากของคนที่รายล้อมด้วยสาวงาม ฉันก็แทบจะไม่มีความมั่นใจหลงเหลืออยู่เลย ฉันเงยหน้าขึ้นอีกหนึ่งระดับ เพราะอยากเห็นสีหน้าคนพูดให้ชัดขึ้น คิ้วหนาดวงตาคมฉายความสงสัย ฉันที่สงสัยมากกว่าเอ่ยถามออกไปเบาๆ “ฉันในสายตาของนาย สวยหรือเปล่าคราม?”เพราะมาตรฐานความงามของคนเรามันต่างกัน ฉันจึงอยากรู้ว่าคนอย่างฉัน อยู่ในระดับไหนกันแน่ คนถูกถามยิ้มกว้าง เลื่อนมือที่ลูบไล้แผ่นหลังมาตลอดลงต่ำ ขย้ำบั้นท้ายของฉันอย่างมันมือ “ก็สวยแหละ แต่ฉันไม่ได้ชอบเพราะความสวยของเธอหรอก”“เหรอ? แล้วนายชอบฉันเพราะอะไร”บางทีการได้รู้ความรู้สึกของเขา อาจจะปลดล็อกความรู้สึกแท้จริงของฉันออกมาก็ได้ คนถูกถามยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้น ฉันมองเห็นความเศร้าหมองซ่อนอยู่ภายใน “แรกๆ ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอหรอก”“อ้อ! แรกๆฉันก็ได้ชอบนายเหมือนกัน!”หัวใจดี๊ด๊าเมื่อครู่แห้งเหี่ยวลงทันที คนถูกขัดทันทีส่งตาขวางกลับมา ยกมือขวาขึ้นมาวางมะเหงกใส่หน้าผากฉัน พร้อมกับดุ “ฟังให้จบก่อนดิ!”“แล้วจะรู้ไหมล่ะว่ายังพูด

พรึ่บ! “ฉันไปห้องน้ำนะ!”แม้ร่างกายจะร้าวระบมเพราะกิจกรรมเมื่อคืน ฉันก็จ้ำเดินออกมาจากห้องด้วยความรวดเร็ว เพราะคุ้นเคยกับบริษัทใหญ่แห่งนี้ดี แม้มันไม่ค่อยเหมือนกับชีวิตแรกเท่าไหร่ ฉันรู้ว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน แต่ที่ๆฉันกำลังก้าวเดินไป ไม่ใช่ห้องน้ำแต่เป็นชั้นที่สูงขึ้นมาอีกหนึ่งชั้น ดาดฟ้า! ชั้นดาดฟ้าของอาคาร ถูกจัดตกแต่งให้เป็นมุมพักผ่อนของพนักงาน บางส่วนมีหลังคาช่วยบดบังแสงของดวงอาทิตย์ บางส่วนจัดวางโต๊ะเก้าอี้ บางส่วนเป็นพื้นที่ของไม้ประดับ ในเวลางานแบบนี้ไม่มีใครมาใช้บริการ ฉันจึงสามารถใช้มันได้อย่างอิสระ ความรู้สึกต่างๆที่อดทนเก็บมันมา พลั่งพรูออกมาจากดวงตาเมื่อได้อยู่คนเดียว “ฮึก! ฮือ”อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดก็ได้ เลขาคนอื่นๆอาจจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเขาอย่างที่ฉันเป็น แต่ยิ่งคิดว่ามันไม่เป็นอย่างนั้น ความรู้สึกระแวงยิ่งโหมเข้าใส่ ยิ่งนึกถึงสายตาของเขา ยิ่งนึกถึงสายตาของเธอ ยิ่งหยุดความระแวงสงสัยไม่ได้ปึ่ง! “แฮ่ก! แฮ่ก! อยู่ นี่เอง! ทำบ้าอะไรเนี่ย ฉันตกใจนะเว้ย!”ฉันไม่กล้าหันกลับไปมอง ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ เดินไปด้านหน้าแต่ไม่นานก็ถูกคว้าเข้าที่หั

“อึก! แม่ง! รีบประชุมเหอะ!”เขตครามจับสะโพกฉันขึ้นและวางลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ฉันรู้ว่าอะไรทำให้เขาพูดและทำแบบนั้น ไอ้ท่อนลำที่มันเหยียดขยายเพราะการทาบทับของบั้นท้ายฉันนะสิ แต่มันดีแล้วแหละ ฉันอยากรีบประชุมให้มันเสร็จ อยากหนีหน้าเขา ไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขาจริงๆ กลัวทุกสิ่งที่ตัวเองเก็บซ่อนไว้ พรั่งพรูออกมาให้เขารับรู้ การประชุมเป็นไปด้วยความราบรื่น แม้จะมีความขัดแย้งระหว่างนักศึกษาทั้งสองคณะเกิดขึ้นบ้าง แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี หลงเหลือเพียงเรื่องเดียวที่เป็นปัญหาในขณะนี้ ก็คือตัวพระนางของแสดงละครเวทีนั่นเอง กิจกรรมที่คณะของฉันกับคณะวิศวกรรมจะทำร่วมกันในปีนี้ก็คือละครเวที เนื้อหาเรื่องราวเกี่ยวข้องกับลานเกียร์คณะวิศวะกรรม ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือจนกลายเป็นตำนาน ยิ่งได้ความสัมพันธ์ที่เริ่มมาจากความไม่ลงรอยกับคณะของฉันเข้าไป เนื้อหาละครมันจึงดูมีอะไรซ่อนอยู่มาก คนเขียนบทก็ฉลาด ขาดก็แต่คนสวมบทบาทนั่นแหละ โดยเฉพาะตัวเอกของเรื่อง “เอ่อ … ขออนุญาตเสนอรายชื่อได้ไหมคะ?”วีนาคือคนเสนอบทละครเวที จนมันได้รับเลือกให้เป็นกิจกรรมที่พวกเราจะทำร่วมกัน เธอยกมือขึ้นอีกครั้ง พร้อมทั้งขอเสนอรายชื่อด้