Semua Bab DEL FIERRO : Bab 1 - Bab 10

Yshra Kataleighia's POV Akala ko noon… pag mahal mo ang isang tao, sapat na para manatili siya. Na kapag binigay mo lahat—oras, tiwala, at puso, wala nang dahilan para iwan at lokohin ka. Pero mali pala ako. Kahit ibigay mo ang lahat, kapag gustong magloko… magloloko ito. Hindi sapat ang pagmamahal sa taong hindi marunong makuntento. Nakakatawa lang dahil ang tanga ko. Pinagmukha niya akong tanga nang paniwalain niya akong ako lang…na ako na ang huli niya. Kung hindi ko pa siya nahuli sigurado akong kami pa rin hanggang ngayon. Masaya, pinagsisilbihan siya at mahal na mahal siya. Fuck those cheaters!! Kaya ayun… kesa magmukha akong tanga sa kwarto, nag-ayos ako, sinama ang kaibigan ko, at lumabas. Kung masaya siya sa bago niya, edi mas masaya ako ngayong gabi. Kahit pa sa alak ko lang maramdaman ‘yung payapa at saya. Kung alak lang ang solusyon para makalimot saglit, iinom ako. “Girl…kalmahan mo lang!” saway ng kaibigan ko saka inagaw sa 'kin ang basong may alak na ha

“Miss Yshra, sigurado ka po bang ikaw na ang magsasara ng shop?” tanong ni Ate Elena—isa sa mga nagtatrabho dito sa flower shop ko. Isa siya sa mga nag-aayos ng design na ni-r-request ng mga costumer sa bouquet. “Oo ‘te, ako na pong bahala, pinauwi ko na rin si Jhed at Ayesha,”sagot ko. “Anong oras na rin kasi at kaya ko naman na ligpitin itong konting kalat,” dagdag ko. Nginitian ko rin siya para maramdaman niyang sigurado ako. “Oh siya sige, mag-iingat ka nalang pauwi ah?” Tumango ako. “Oo naman ‘te, malapit lang ang condo ko dito sa shop natin,” sabi ko at sinabayan siya palabas. “Sige, babye,” tuluyang paalam nito habang kumakaway kaya nginitian ko ito’t kinawayan pabalik. Nang mawala na ito sa paningin ko, pumasok na ulit ako sa loob at nagsimulang magligpit. Alas otso kami kadalasang nagsasara pero dahil masyadong marami ang customer ngayon ay nag extend kami ng isang oras. Nang matapos sa pagliligpit, tinignan ko agad ang wrist watch ko. Mag-a-alas nuebe y media n

Apat na araw na ako dito, at apat na araw ko na rin hindi nakikita ang lalaki. Pagtapos ng pag-uusap naming ‘yon, hindi ko na siya nakikita dito sa penthouse niya. Ang lagi ko lang kasama ay ang nagkalat na iilang tauhan raw nito. At ang madalas ko lang nakakausap ay si Manang Esther at si Mat-Mat—sinabi ko kay Matheo na ‘yun na ang tawag ko sa kaniya ngayon. Halata sa mukha niya ang pag-aalangan at pagkadisgusto sa pangalang ginawa ko, pero wala siyang magagawa. Nakuwento rin sa ‘kin ni Manang na ako pa lang daw ang babaeng nadala ng lalaki dito. Na ako raw ang first girlfriend ng apo niya. Kung bakit ba naman sinabi ng lalaking ‘yon na nobya niya ako. Nalaman ko rin kay Mat-Mat na kaya pala dinukot ako dahil napagkamalan akong girlfriend ng lalaki. “Mat-Mat,” tawag ko ulit sa kaniya. “Ano bang trabaho ng Boss mo na ’yan? Bakit parang lahat ng tao niya may baril? Hindi naman kayo mukhang pulis at sundalo.” Tumikhim muna ito bago sumagot, nagaalangan.. “Ma’am… hindi ko po ta

Natapos ko ring ubusin ang lugaw, bagaman halos hindi ko nalasahan ang bawat subo. Wala akong ibang maramdaman kundi ang bigat ng tiyan ko at ang bigat ng presensyang nakabantay sa tabi ko. Akala ko aalis na siya matapos akong pakainin—pero nanatili lang siya roon, nakaupo, nakatingin pa rin sa akin. Nagulat pa ako nang kumatok si Matheo at kinuha ang pinagkainan. Paglabas nito, katahimikan ulit ang namutawi sa ‘min. Ramdam ko ang tensyon na parang usok na kumakapal sa pagitan namin. Hindi siya kumikilos, hindi rin nagsasalita—para bang may hinihintay. Panay din ang tingin nito sa relo niya. Lumipas ang halos tatlumpung minuto bago siya muling nagsalita, malamig pero diretso. “You stink.” Napatigil ako, agad na nag-init ang pisngi ko sa insulto. “You need a warm shower.” Mariin ko siyang tinignan, galit at inis ang nangingibabaw. “Ayoko.” Bahagya siyang ngumiti, pero hindi iyon masaya. Isang ngiting nakakapanghina, dahil alam niyang wala na naman akong laban. “Huwag mo akong

Nang makarating kami sa penthouse niya ay agad ako nitong dinala sa kwartong tinutulugan ko. Hawak nito ang palapulsuhan ko na masakit na dahil sa higpit ng pagkakahawak niya. Hindi ko rin napigilang umiyak kaya nang makita ako ni Manang ay puno ng pag-aalalang sumunod ito’t pinipigilan ang lalaki. Pero kahit ito ay walang nagawa. Nang makapasok na kami sa kwarto ay marahas ako nitong tinulak sa kama. Nang magtama ang mata namin nakita ko ang pagsisi sa mata nito. Hindi ako umimik sa takot sa kaniya. Hindi ko mawari kung baliw ba ito dahil sa pabago-bagong pagtrato nito sa ‘kin. I was scared to death knowing I am really in danger. Napapitlag ako nang bigla itong lumapit at hawakan ang pulsuhan kong namumula. “I’m sorry…I’m sorry…” paulit-ulit nitong sabi, nagsusumamo, habang marahang hinahalikan ng dahan-dahan ang pulso ko. Halo-halong emosyon ang namutawi sa ‘kin. Takot. Galit. Pandidiri, pagkalito at sakit. He's a monster…at ngayon parang ibang tao na naman ang kaharap