Syvastian's eyes snapped open, greeted by the soft rays of the sun peeking through the curtains.
For a moment, he simply lay there, adjusting to the brightness, but the warmth of the morning quickly turned into something else entirely, when his gaze shifted to the other side of the bed. Empty. Nakaramdam siya ng pagkairita. He clenched his jaw tightly, the sheets crumpling in his hand. It made him angry because he never wanted to be left behind that easily. Bakit wala na siya rito? His mind was restless as he sat up. Ang ibang babaeng nakakasiping niya ay pinaghahanda pa siya ng agahan at inuunahan niya pang iwan. Bukod don ay hahabol-habulin la siya nito. But this one… she slipped away as if she was never there in the first place. For him, it was strange. He didn’t even know her name. Pero tandang-tanda niya ang mukha ng babae. He hated the thought, but he knew the truth—she was in danger. Everyone who came close to him always ended up in harm’s way. That was the curse of being Matthew Villarama. Now he was stressed, trying to figure out how he could protect a woman who had already vanished from his sight. Hindi niya kasi inaasahan na iiwan siya nito sa hotel. For all he knew, his enemies might already be watching her, waiting for the perfect moment to strike. Mas lalo pa itong natigilan nang may marealize. What if he got her pregnant? He remembered clearly that he had not used any protection. "Bullshit!" he cursed under his breath, running his hand over his face in frustration. That possibility complicated things even more. He reached for his phone, the device is cold against his palm. Without hesitation, he dialed one of his most trusted men. “Check the hotel’s CCTV. Look at every camera from the lobby to the parking lot. Trace their booking details. I wanna know her name now!” His tone was sharp, commanding, and impatient. “Copy, boss…” Dumeretso siya sa cr, hawak pa rin ang telepono, para kumuha ng tuwalyang ipangbabalot niya sa ibabang parte ng katawan. Pagtapos ay dumeretso ito sa may bintana at doon nagmuni-muni. “You don’t know what you’ve walked into,” he whispered coldly, his voice barely audible even to himself. Pero sa loob niya, alam niyang kasalanan niya rin. Siya ang nagdala sa babae sa sitwasyong ito. A sudden vibration cut through his thoughts. He glanced at his phone. A new message flashed on the screen from an unknown number. From: unknown She already left the hotel. Alone. You might want to hurry, or else we’ll deliver her lifeless body to you. He tightened his grip on the phone. His enemies never missed a chance. They had done this before... targeting the women he spent his nights with, mistaking them as his lovers. They believed they could break him by taking away someone he cared about. That was one of the reasons he never allowed himself to fall for anyone. But there was another reason, one that ran deeper and darker. Agad siyang nag-ayos mg sarili. Dahil bawat oras na naroon siya sa hotel ay mas lalong malalagay ang buhay ng babae sa alanganin. Or worst...hindi niya na ito abutan. “Time to find her… before it’s too late,” he muttered, his voice filled with determination. Syvastian had lived too long in the shadows. Sanay siyang pumatay at wala na lang sa kaniya ang pagdanak ng dugo, animo'y normal ito. Pero kahit na masamang tao siya hindi niya kailanman ginustong may inosenteng madamay. Every move he made was being watched by his enemies, pero hindi na bago iyon sa kaniya, at ang babaeng akala niya ay siyang puntirya ng mga kalaban ay isang panlilinlang. He never expect that he was the target, this time.[short update muna hehe. ♡] Nang lumabas siya ng kwarto, doon lamang ako nakahinga ng maluwag. Napahiga ako saglit, pinipilit pakalmahin ang sarili, pero hindi mawala-wala sa isip ko ang mga sinabi niya. Buong hapon, pilit akong umiwas. Kapag naririnig kong papalapit ang mga yabag niya, agad akong napapalingon sa ibang direksyon. Kapag napapatingin naman siya, mabilis kong iniiwas ang mga mata ko, kunwari abala sa kung anong hawak ko. Hindi ko alam kung nahahalata niya, pero ramdam kong para akong laging nagtatago. Tuwing may sasabihin siya sa 'kin ay ilag ako. Hindi nagtatagal para makipag k’wentuhan pa. Magtatanong siya, sasagot naman ako at aalis din agad. Gano’n ang nangyari sa magdamag. Kay Manang at Matheo lamang ako nakikipag-usap ng matagal dahil sa pagkailang ko. Dapat siguro ay hindi ko na lang siya tinanong tungkol don. “Hija…” Agad kong nilingon ang pinto. Nakasilip si Manang. Saka lang siya tuluyang pumasok pagkalingon ko. “Gusto mo bang sumabay sa ‘min ni Mat
Umaga na nang magising ako. Una kong naramdaman ang malamig na dampi ng kung anong malagkit sa balat ko. Napabaling ang tingin ko sa gilid ko kung saan naroon si Syvastian. Nakaupo siya, bahagyang nakayuko. Ang isang kamay ay marahang nakadampi sa braso ko habang ang isa’y hawak ang maliit na bote ng ointment. Sa bawat galaw niya, halatang nag-iingat siya, mabagal at mahinahon, para bang natatakot na baka lalo akong masaktan. Napatitig ako. Nanuyo ang lalamunan ko habang pinagmamasdan siya. Kagabi lang, halos durugin niya ako sa higpit ng pagkakahawak niya sa braso ko, at ngayon…parang ibang tao ang kaharap ko. Ang seryosong mukha na palagi kong nakikita ay may kakaibang lambot. Ang mga mata niya, na puno ng tigas at galit, ngayon ay tila may lungkot at pagod at puno ng pagsisisi. “Sorry…” mahina ang boses niya. Napakurap ako. This man speaks with gentleness. Kaya sigurado akong hindi si Syvastian ang kaharap ko ngayon. I thought Matthew was stern, distant, and unyie
[i did my best researching and writing this chapter with care. if i've gotten anything wrong, i'd truly appreciate it if you could kindly correct me. ♡]After that interaction with Dr. Arcalde, I found myself restless. The weight of our conversation lingered in my mind, pressing heavily on my chest. That night, instead of sleeping, I asked Matheo for a laptop that I could use to research his condition. Ang dami kong nabasang mga articles, pati yung mga kwento ng ibang taong may parehong sitwasyon. The more I read, the more I realized how little I knew. The symptoms, the triggers, the unpredictable shifts…it wasn’t just an illness. It was a battle. A war waged inside his mind that no one else could see, because he chose to keep it with himself. And yet, he carried it with such composure, as if he had mastered the art of hiding the chaos within.As I read more, I came across a line that struck me: “Most people with DID rarely show noticeable signs of the condition. Friends and family
[Trigger Warning: This chapter talks about Dissociative Identity Disorder (DID). Please take care while reading, and feel free to skip if it becomes uncomfortable. ♡] “Matthew…” Agad ko siyang nilapitan ulit at hinawakan ang kamay niyang nanginginig pa rin. Halos hindi niya na rin maibuka ang mata niya. “L-leave!” mariing sabi nito bago tuluyang mawalan ng malay. Hindi naman ako magkamayaw sa kung anong gagawin. Mabuti na lamang pumasok si Matheo. Wala na rin akong nagawa dahil sa pagka-aligaga ko. Sobrang bilis ng pangyayari, ni hindi ko na namalayang naihiga na nila ang lalaki sa kama at nakatawag na ng doctor. Ano ba kasi ang nangyari sa kaniya? Kanina pa ako tulala habang pinapanood ang doctor na chine-check si Matthew. Hindi ko rin alam kung bakit niya pinaalis si Manang at si Matheo. Lalabas na sana ako pero pinaiwan niya ako. May importante raw siyang kailangang ipaliwanag sa akin. Nobyo naman daw ako ng lalaki, kaya mas mainam na ako ang makaalam. Hindi naman na
[Short update only. Enjoy reading ♡] Nanatili lang itong nakatitig sa ‘kin kaya hindi ko napigilang mag salita muli. “What are w-we?” Hindi ko alam bakit iyon ang unang pumasok sa isip ko na itanong. We're on one roof. So, I think I need to know at least what I am in his life. Funny. Funny how stupid this feeling could lead me. Even after hearing everything that night, that I was only here because I might be carrying his child is insane. I don't need to ask, honestly. But I feel the need. Maybe I wanna hear something different today. ‘Yung sagot na iba sa narinig ko kagabi. Sagot na makakapag-alis ng bigat sa dibdib ko. “I like you…” Umiling-iling ito at bahagyang ngumiti. “No, actually, it's way deeper,” dagdag nito. And now that I heard it, half of me didn't believe it. Tinignan ko siya sa mata, hinahanap ang sagot doon kung sinsero ito sa sinabi niya, pero hindi ko iyon nakita. May ngisi sa labi niya na para bang isang biro iyon. Ano pa nga ba ang in-e-expect
Nang makarating kami sa penthouse niya ay agad ako nitong dinala sa kwartong tinutulugan ko. Hawak nito ang palapulsuhan ko na masakit na dahil sa higpit ng pagkakahawak niya. Hindi ko rin napigilang umiyak kaya nang makita ako ni Manang ay puno ng pag-aalalang sumunod ito’t pinipigilan ang lalaki. Pero kahit ito ay walang nagawa. Nang makapasok na kami sa kwarto ay marahas ako nitong tinulak sa kama. Nang magtama ang mata namin nakita ko ang pagsisi sa mata nito. Hindi ako umimik sa takot sa kaniya. Hindi ko mawari kung baliw ba ito dahil sa pabago-bagong pagtrato nito sa ‘kin. I was scared to death knowing I am really in danger. Napapitlag ako nang bigla itong lumapit at hawakan ang pulsuhan kong namumula. “I’m sorry…I’m sorry…” paulit-ulit nitong sabi, nagsusumamo, habang marahang hinahalikan ng dahan-dahan ang pulso ko. Halo-halong emosyon ang namutawi sa ‘kin. Takot. Galit. Pandidiri, pagkalito at sakit. He's a monster…at ngayon parang ibang tao na naman ang kaharap