Chapter 4

Nagmulat ako ng mata nang maramdamang parang may nakatitig sa ‘kin. Bumungad agad ang isang lalaking nakatayo malapit sa may pinto, kaya napabalikwas ako ng bangon. Pero agad din akong napahiga muli nang maramdaman ko ang bigat at sakit ng katawan ko—lalo na sa bandang hita.

Narinig ko ang mabibigat na yapak niya papalapit kaya nilingon ko ito. Matangkad siya, nakasuot ng pormal na suit. Saan galing ‘to? Bakit ang formal masyado?

Huminto ito sa may gilid ng kama, isang dipa ang layo. Bahagya siyang yumuko, kaya napakunot ang noo ko. Anong problema niya? Napaka weirdo.

“Magandang hapon, Ma’am Yshra, ipinag-utos ni Mr. Villarama na bantayan kita,” magalang at mahaba niyang sabi. “Aalis ho ako kung hindi kayo komportable. Sa labas na lang ho ako ng kwarto niyo magbabantay.”

Mas lalong kumunot ang noo ko. Paano niya naman nalaman ang pangalan ko? At sinong Mr. Villarama?

“Nasaan ba ako? At sino ka? Sino si Mr. Villarama?” sunod-sunod kong tanong. Ang huli kong natatandaan ay ‘yung mga armadong lalaking pumasok sa building kung nasaan kami ng kasama kong lalaki—then everything went black. Siguro dahil sa sobrang kaba kaya nawalan ako ng malay.

“You can call me Matheo, Ma’am. Isa ako sa mga tauhan ni Mr. Villarama—ang lalaking nakasama niyo sa abandonadong building.”

Parang biglang humigpit ang dibdib ko. Ibig sabihin… nandito nga ako ngayon sa poder ng lalaking ‘yon?

Dahan-dahan akong umupo, pinilit pakalmahin ang sarili, at inilibot ang paningin sa buong kwarto. Sa gilid ko, may mataas na wall na may ilaw na kakulay ng apoy, at sa baba nito ay isang mounted fireplace. Sa magkabilang gilid ng wall, may floor-to-ceiling windows na nakabukas ang kurtina, kaya tanaw ko ang mga city lights at nagtataasang gusali.

Sa kanan ko, may minimalist na upuan at lamesa, katabi ng isang maliit na mesa na may lampshade. Ang king-size na kama na may gray rug sa ilalim ay nakalayo nang kaunti mula sa ulunan, kaya may espasyong matatayuan sa bahagi ng floor-to-ceiling glass wall. Bukas ang kurtina kaya tanaw ko ang pagbabago ng kalangitan—magkahalong pink at violet mula sa paglubog ng araw. Dahil din sa lampshade, nagiging kulay ginto ang silid habang sa labas naman ay kumikislap na ang mga ilaw.

“Ang ganda…” mahina kong usal.

Binalingan ko si Matheo. “Sa kaniya ‘to?” tanong ko.

“Yes, Ma’am. Nasa penthouse niya ho kayo ngayon.”

Nang mapatingin ako sa harapan ko, nahagip ng mata ko ang sarili sa salamin—iba na ang suot ko! Hindi na iyon ang damit na huli kong naaalala. Napatingin ako kay Matheo, bahagyang kumunot ang noo.

“Ikaw ba… ikaw ba ang nagpalit nito sa akin?”

Bahagya itong napakamot sa ulo. “Hindi ho Ma’am. Pagpasok ko rito, suot niyo na ang damit na ‘yan. Baka si Mr. Villarama ang nagpalit,” mahinahon nitong pagpapaliwanag.

Nablangko ang isip ko. Sandali akong natahimik, kinagat ang labi habang pinipigilan ang sarili kong magtanong pa.

Pareho kaming napatingin sa pinto nang bumukas ito. Bumungad sa ‘kin ang pamilyar na lalaki. Nakapormal na suit din ito at naglakad patungo sa direksiyon ko habang tinatanggal niya ang suot na necktie. Sa inis ko, agad kong dinampot ang unan sa tabi at ibinato sa kaniya. Tumama iyon sa mukha niya at agad niyang nasalo, dahilan para mapahinto siya sa paglapit.

“What the hell was that?” malamig niyang tanong, bahagyang nakakunot ang noo habang hawak ang unan.

Si Matheo nama’y marahang yumuko, nagbigay galang. “I’ll take my leave, Ma’am, Boss.” Agad siyang tumalikod at lumabas ng kwarto, halatang ayaw masangkot sa tensyon.

Pagkaalis niya, nanatiling nakatitig sa akin ang lalaki. Mabigat ang tingin, halatang nagpipigil ng inis. Kahit kinakabahan pinilit kong patatagin ang boses.

“Sabihin mo nga,” madiin kong tanong, hindi inaalis ang titig. “I-Ikaw ba ang nagpalit ng damit ko?!” Kinagat ko ang labi ko nang mautal.

Umangat ang sulok ng labi niya, isang ngiting mayabang at nakakapikon.

“So what?” kaswal niyang sagot. “I’ve already seen you naked.”

Namilog ang mga mata ko, hindi makapaniwala sa tinuran niya. Uminit ang pisngi ko—hindi lang sa hiya kundi lalo na sa inis. Gusto kong magsisigaw pero naunahan ako ng pagbukas ng pinto.

Isang babae ang pumasok, bitbit ang tray ng pagkain. Mukhang nasa 60s siguro ang edad niya, may maamong mukha at tingin na agad nagpapagaan ng loob. May bahid na ng puti ang kanyang buhok pero nanatiling maayos ang pagkakaayos nito.

“Pasensya na, hija,” malumanay niyang sabi, inilapag ang tray. “Ako ang nagpalit ng damit mo. Huwag kang mag-alala, ako mismo ang nag-asikaso sa ‘yo.”

Nakahinga ako ng maluwag ng sabihin iyon ng babae, at binalingan ulit ng nanlilisik na tingin ang Villarama na iyon. Mas lumaki lang ang ngisi niya kaya mas nairita lang ako lalo. Ito ba ang Boss na sinasabi ni Matheo? Isip bata!

Nilingon ko nalang si manang na abala sa pag-ayos ng pagkain sa harap ko. Nang matapos ito marahan ako nitong nginitian na sinuklian ko rin ng ngiti.

“Salamat ho,” sabi ko. Narinig ko naman ang pag ‘Tsk’ ng lalaki pero hindi ko na siya nilingon. Maiinis lang ako.

“Wala iyon hija.” sagot nito’t nilingon ang lalaki sa harap ko, biglang nag-iba ang tono ng boses niya—may awtoridad, may halong paninita.

“Matthew,” aniya, nakataas ang kilay, “tigilan mo ang kapilyuhan mo. Huwag mong pinapakaba ang girlfriend mo!”

Napasinghap ako nang marinig ang huling salita ni Manang. Girlfriend?

Saglit akong napako sa kinauupuan ko, hindi makagalaw. Nilingon ko ang lalaki. Hindi man lang siya nag-react—ni hindi itinama ang sinabi ni Manang. Bagkus, tumagilid pa ang ulo niya at muling ngumiti nang parang siya pa ang nagwagi.

“A-anong sinabi niyo?” halos pabulong kong tanong kay Manang, ramdam ang mabilis na pintig ng puso ko.

“Eh, sabi nitong apo ko, girlfriend ka raw niya.” Walang pag-aalinlangan ang boses niya, may saya sa tono nito.

Ano bang problema ng lalaking ‘to? Isa lang naman siyang estrangherong nakasama ko sa gabing hindi ko na gustong balikan—isang taong akala ko hindi ko na ulit makikita. Pero heto siya ngayon sa harap ko at walang balak na sabihin ang totoo kay matanda.

“Oh siya hija, iwan ko na muna kayo dito,” paalam nito sa ‘min. Tinanguhan ko na lamang ito.

Nang marinig ko ang pagsara ng pinto, bumangon ako mula sa kama at nilapitan siya. Nawala na ang nakakalokong ngisi sa labi niya at seryoso na ulit ang itsura nito.

“Hoy!” singhal ko at tinulak ang balikat niya gamit ang isang kamay. Pero imbis na umatras, para lang akong nagtulak sa pader—sumakit pa ang palad ko. “Ano bang pinagsasabi mo kay Manang? Hindi mo ako girlfriend, kaya bawiin mo ‘yung sinabi mo sa kaniya.”

Huminto ako sa pagsasalita at inantay ang sasabihin niya, pero nanatiling nakatikom lang ang bibig nito. Napairap ako’t umatras.

“Aalis na ako dito. Salamat sa pagpapatuloy,” malamig kong dagdag bago ako tumalikod para hanapin ang mga gamit ko.

“Asan ang damit ko?” tanong ko habang sinusuyod ng mata ang paligid.

Wala pa rin akong natanggap na sagot kaya nilingon ko ulit siya. Nakita kong nakaupo na ito sa gilid malapit sa lampshade. Natigilan ako nang pasadahan nito ng tingin ang kabuuan ko. It feels awkward.

At nang magsalita siya, halos kinilabutan ako sa lalim ng tono niya.

“My clothes look good on you.”

Parang lalo akong natigilan. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o mahihiya sa paraan ng tingin niya, parang wala siyang balak bumitaw. Parang nanlalandi!

“Aalis na ako,” tanging nasabi ko. Pinagkrus ko rin ang dalawang braso ko.

“You can't, your life's in danger.”

Napakunot ang noo ko. For a moment, our eyes locked, and my chest tightened. Hindi ko alam kung alin ang mas delikado—yung banta na hindi ko maintindihan, o ang presensyang hindi ko mawari kung kakampi o panganib ba siya sa akin. And somehow, deep inside, I felt like I was also in danger by his side.