Chapter 5

Apat na araw na ako dito, at apat na araw ko na rin hindi nakikita ang lalaki. Pagtapos ng pag-uusap naming ‘yon, hindi ko na siya nakikita dito sa penthouse niya. Ang lagi ko lang kasama ay ang nagkalat na iilang tauhan raw nito. At ang madalas ko lang nakakausap ay si Manang Esther at si Mat-Mat—sinabi ko kay Matheo na ‘yun na ang tawag ko sa kaniya ngayon. Halata sa mukha niya ang pag-aalangan at pagkadisgusto sa pangalang ginawa ko, pero wala siyang magagawa.

Nakuwento rin sa ‘kin ni Manang na ako pa lang daw ang babaeng nadala ng lalaki dito. Na ako raw ang first girlfriend ng apo niya. Kung bakit ba naman sinabi ng lalaking ‘yon na nobya niya ako.

Nalaman ko rin kay Mat-Mat na kaya pala dinukot ako dahil napagkamalan akong girlfriend ng lalaki.

“Mat-Mat,” tawag ko ulit sa kaniya. “Ano bang trabaho ng Boss mo na ’yan? Bakit parang lahat ng tao niya may baril? Hindi naman kayo mukhang pulis at sundalo.”

Tumikhim muna ito bago sumagot, nagaalangan.. “Ma’am… hindi ko po talaga pwedeng sabihin. Pero basta, delikado. Kaya nga kayo nandito, para safe.” Sinimangutan ko siya. Masyadong loyal sa amo niya.

Magtatanong ulit sana ako kay Matheo nang biglang tumunog ang phone ko. Kaibigan ko ang caller. Hindi ko pa pala nakukuwento sa kaniya ang nangyari sa akin kaya siguradong wala siyang alam kung nasaan ako ngayon. Siguro pinuntahan niya ako sa condo at nalamang wala ako roon.

Pumunta muna ako sa ng kwarto bago sinagot ang tawag.

“Hel—”

Hindi ko pa natatapos ang pagbati nang magsalita siya, humahangos, parang galing lang sa iyak.

“N-nasaan ka?” basag ang boses niya, parang pilit na pinipigilan ang paghikbi.

Nanlamig ang batok ko. “Bakit—”

“L-ligtas ka b-ba? Nasaan ka n-ngayon? Alam mo ba kung anong nangyari kina t-tita?” sunod-sunod ang tanong niya, halos hindi na siya makahinga.

Nakaramdam ako ng kaba sa narinig. Ramdam ko ring unti-unting nangangatog ang kamay ko, kaya’t mas lalo kong hinigpitan ang hawak sa cellphone. “Yesh… ano bang nangyayari? Bakit ganyan ka magsalita? Bakit parang hinihingal ka?” mahinahon kong tanong.

“H-huwag ka munang umuwi sa bahay niyo,” bulong niya na puno ng takot. “May mga naghahanap daw sa’yo… mga armadong lalaki. Yshra, delikado—”

Parang biglang naglaho ang lahat ng ingay sa paligid. Tanging tibok ng puso ko ang naririnig ko, mabilis at magulo. Agad pumasok sa isip ko ang pamilya ko. “S-sila Mama…” halos pabulong kong sambit, nanginginig ang boses. “Wala namang nangyari sa kanila, diba? Ligtas sila, d-diba?”

Tahimik siya sa kabilang linya. Tanging pag-iyak at paghinga niya ang naririnig ko.

Nagsimulang manginig ang labi ko. Pinilit kong ngumiti kahit ramdam kong nangingilid na ang luha. “Sabihin mo… ligtas sila. Sabihin mong okay lang sila…”

“Ysh…” halos wala nang boses ang kaibigan ko. “W-wala na sila…”

Bumagsak ako sa sahig dahil sa pangagatog at panghihinang nararamdaman ko, ni hindi ko maramdaman ang sakit na dulot ng pagbagsak ko. Hindi ko na maramdaman ang sarili kong mga paa. Nanlabo ang paningin ko at ramdam ko ang pagragasa ng luha sa pisnge ko.

Napatawa ako nang pagak, umiiling, halos wala sa sarili. “Hindi… hindi totoo ’yan. Hindi sila pwedeng mawala…” Paulit-ulit kong sinasabi, pilit hinahabol ang hangin na parang mauubusan ako ng hininga.

Pero habang binibigkas ko iyon, mas lalo kong naramdaman ang bigat ng katotohanang pilit kong tinatanggi. Nabasag ang boses ko, at bawat salita’y parang tinutusok ng karayom sa lalamunan ko.

“Hindi totoo…” mahina kong sambit, bago tuluyang nagdilim ang paningin ko sa dami ng luhang bumagsak.

“In-ambush kagabi ang bahay n-niyo… sabi ng mga kapitb-bahay niyo h-hinahanap ka raw…” halos wala na akong marinig sa sinasabi ng kaibigan ko. Parang huminto ang mundo ko.

“Nasa m-morgue na sila… w-walang nakaligtas sa kanila, Ysh…”

Bumagsak ang telepono sa tabi ko, kahit ang kamay ay wala ng lakas. Hindi ko matanggap. Kasalanan ko ang lahat ng ’to. Kung hindi sana amo uminom at hindi nilapitan ang lalaking ‘yon, normal pa rin sama akong namumuhay ngayon…walang takot. Buhay at kumpleto pa rin sana kami.

“Hija… nandito na ang nobyo mo—hija? Jusmiyo, anong nangyari sa ’yo?” halos pasigaw si Manang Esther nang makita akong nanginginig at halos mawalan ng malay. Agad niya akong niyakap, tinatabunan ng kanyang mga palad ang basang-basang pisngi ko.

“Hija…ano bang nangyari?” nag-aalalang tanong nito.

“Matthew! Pumarini ka!” tawag niya sa lalaki, puno ng pag-aalala.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto, mabibigat na yabag, at ang boses niyang nakakakalma at nakapagparamdam sa ‘king ligtas ako…pero ngayon pagkapooy lang ang nararamdaman ko.

“Anong nangyari?” puno ng pag-aalala ang tinig niya. Lumapit agad siya. Hinawakan nito ang magkabilang balikat ko at marahan akong niyugyog. “What happened? Tell me!” puno ng lambing na aniya. Hindi ko siya pinansin, pero makukit siya at paulit-ulit ang pagtatanong.

Doon tuluyang pumutok ang lahat ng galit, sakit, at kawalan. Hindi ko na kinaya.

Sinuntok ko ang dibdib niya gamit ang mga mahihinang kamao ko, paulit-ulit, halos wala nang lakas.

“Kasalanan mo ’to! Ikaw ang dahilan kung bakit wala na sila! Kung hindi mo ako dinala sa mundo mong ’to, kung hindi mo ako idinamay—buhay pa sana sila!” galit kong paninisi habang paulit-ulit siyang hinahampas.

“Bakit a-ako?! Bakit n-nadamay ang p-pamilya ko?!” nanghihinang tanong ko dito.

Hindi siya kumilos para pigilan ako. Hinayaan niya lang akong ibuhos lahat, tinatanggap ang bawat hampas, bawat paninisi. Hanggang sa unti-unti niyang pinulupot ang mga braso niya sa ‘kin, hinigpitan ang yakap habang patuloy kong hinahampas ang dibdib niya.

“I’m s-sorry…” halos pabulong nitong sabi.

Pilit ko siyang tinulak pero sadyang malakas siya.

“Hindi m-maibabalik ng sorry mo ang buhay nila!” halos pasigaw kong bulalas, basag na basag ang tinig.

Tuluyan nang nawasak ang boses ko sa paghikbi. Hindi ko na makita ang mukha niya sa kapal ng luha ko. Pero ramdam ko ang bilis ng tibok ng dibdib niya.

At sa bawat pag-iyak ko, mas lalo kong nararamdaman na kahit anong sigaw ko, kahit anong pagsisi, kahit ilang ulit kong saktan siya’t sisihin—wala nang magbabago.

Wala na sila.

Hindi na ako nakasigaw. Hindi na ako nakahampas. Ang natira na lang ay ang iyak na walang tunog, at ang katawang unti-unting bumigay sa mga bisig niya at ang mumunting hiling ko na sana panaginip lang ‘to.

Wala na nga sila. At naiwan akong mag-isa. Yet even in the ruins of everything I loved, his heartbeat whispered that maybe—I wasn’t entirely alone.