ภาพบาดใจ

“ชุดนี้เหมาะกับคุณมากเลยค่ะ”

นิ้วป้อมสั้นติดกระดุมชุดสูทสีน้ำเงินเข้มครบทุกเม็ดแล้วลูบแผ่นอกกว้าง ทุกเช้าเธอจะเป็นคนจัดเตรียมชุดและเนคไทให้กับสามีและแน่นอนว่าเธอมักจะเอ่ยชมความหล่อของเขาทุกวัน

...ก็คนมันหล่อจริง ๆ นี่นา

มือใหญ่คว้าไปจับนิ้วป้อมไว้เพราะไม่อยากถูกกระตุ้นอารมณ์จนตื่นตัวตอนนี้เพราะต้องรีบไปทำงานแต่เช้า ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

“ผมอยากให้คุณลดน้ำหนัก”

เท้าที่กำลังจะก้าวออกจากห้องถึงกับชะงัก ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากเรื่องนี้ เธอหันกลับไปหาก้าวกล้าด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ

“คุณรู้ใช่ไหมว่าผมอยากมีลูก”

“รู้ค่ะ คุณพูดกับฉันบ่อยเสียขนาดนี้ ฉันก็พยายามควบคุมอาหารอยู่” หญิงสาวพยายามจะเข้าไปซบอกทว่าถูกเขาดันมือออก ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วขอตัวไปทำงาน ทั้งคู่ไม่ได้ไปรถคันเดียวกันต่างคนต่างขับไปทำงานจนกลายเป็นเรื่องปกติ

พักเที่ยงก้าวกล้าเดินลงมาทานอาหารยังแคนทีนของบริษัท เขาก้าวเข้าไปหยุดอยู่ประตูทางเข้า กวาดสายตาไปรอบ ๆ แล้วไปหยุดอยู่โต๊ะอาหารของคนเป็นเมีย

นี่คือการพยายามลดน้ำหนักแล้วใช่ไหม?

บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาการคาวหวานซึ่งกินหมดนั้นน้ำหนักคงขึ้นได้เป็นกิโลเพียงชั่วข้ามคืนแน่นอน ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขายกมือขึ้นกอดอกจ้องมองร่างอ้วนด้วยแววตาเคือง ๆ

ปีกไก่ทอดชิ้นใหญ่ถูกส่งเข้าปากอีกครั้งพร้อมบทสนทนากับเพื่อนแต่แล้วก็ต้องชะงักลงเมื่อหันไปเจอสามีกำลังยืนกอดอกมองมาที่ตนเอง ชิ้นไก่ในปากร่วงลงจานทันทีพร้อมกับก้าวกล้าหันหลังเดินจากไป

สีหน้าแบบนั้นเธอรู้ได้ทันทีว่าสามีกำลังโกรธอยู่จึงรีบวิ่งตามไปทันเขาที่ห้องทำงานพอดี “คุณคะ คือว่า...”

“มาแก้ตัวเหรอ” อิงวราพูดยังไม่ทันจะจบก้าวกล้าจึงเอ่ยดักขึ้นก่อน

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” เดินเข้าไปเกาะแขนแต่ว่าคราวนี้ชายหนุ่มกลับสะบัดออกแล้วแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย

อีกแล้ว...สีหน้าแบบนี้อีกแล้ว  ทำไมช่วงนี้เธอเห็นเขาแสดงออกมาบ่อยเหลือเกิน บ่อยจนรู้สึกว่าเขาไม่อยากจะเห็นเธอเสียด้วยซ้ำ

“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ ฉันเองก็อยากลดน้ำหนักไม่ใช่ไม่อยากลดแต่คุณจะให้ฉันปุ๊บปั๊บลดให้ได้ภายในวันสองวันทั้งที่กินมาตั้งหลายปีได้ยังไง” เธอพยายามจะอธิบายแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความนิ่งเงียบ

ดวงตาคมปลาบตวัดมองเธอก่อนจะเบือนใบหน้าหนีอย่างไม่แยแส กำลังจะอ้าปากพูดต่อแต่พอเห็นสายตาของเขา เธอก็กลืนคำพูดทั้งหมดลงคอแล้วเดินออกจากห้อง

ความน้อยเนื้อต่ำใจกับท่าทีหมางเมินของเขามันทำให้เธอรู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก เธอเดินมาหยุดอยู่กระจกหน้าห้องน้ำ มองรูปร่างตัวเองในกระจก สองมือหยิกพุงตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

ใครบ้างจะอยากอ้วนเธอเองก็ไม่อยากแต่จะทำยังไงได้พยายามลดมาตั้งหลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง เพราะอาหารแต่ละอย่างมันล่อตาล่อใจจนเธอไม่เคยห้ามปากได้เลยสักครั้ง

“หายไปไหนมาเหรอคะคุณอิง กับข้าวเย็นชืดหมดเลย” นุดีรีบกวักมือเรียกไว ๆ เมื่อเห็นอิงวราเดินกลับมาจนลืมสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไป

“ไปหาคุณก้าวมาน่ะ” เธอตอบสั้น ๆ แล้วนั่งลง

อาหารหลายอย่างยังไม่พร่องลงไปสักนิดเลยอิงวรามองมันแล้วเขี่ยไปเขี่ยมาทั้งที่น้ำลายสอปากอยากสวาปามมันเข้าไปให้หมด แต่คำขอให้ลดน้ำหนักของสามียังคงก้องอยู่ในหูจนเธอต้องห้ามใจเอาไว้

หลายวันแล้วที่ก้าวกล้ากับอิงวราต่างมึนตึงใส่กันและไม่ได้พูดคุยกัน หากเขาอยู่บนบ้าน เธอก็จะนั่งอยู่ด้านล่าง แม้แต่ยามนอนยังหันหลังให้กัน

ความเย็นชาและมึนตึงของทั้งคู่ไม่ได้รับรู้กันแค่สองคนอย่างที่เข้าใจแต่ท่าทางเหล่านั้นมันแสดงออกมาให้พนักงานและเพื่อนร่วมงานเห็นได้อย่างชัดเจนโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดจนพลอยทำให้ทุกคนอึดอัดไปด้วย

แม้ในใจจะอึดอัดกับปัญหาภายในครอบครัวของตัวเองแต่หน้าที่

การงานก็สำคัญ อิงวราจึงยังคงแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนออกจากกันอย่างชัดเจนและยังคงพยายามเลือกทานอาหารเพื่อคุมน้ำหนักของตัวเองแม้ว่ามันจะหิวโหยจนท้องร้องทั้งวันก็ตาม

“นุดี วันนี้ฉันต้องออกไปเจอลูกค้านะ หากมีอะไรโทรมาก็แล้วกันนะ”

“ได้ค่ะ คุณอิง” นุดีรีบตอบรับหันไปอีกทีอิงวราก็เดินออกจากห้องทำงานไปแล้ว

อิงวราเหวี่ยงเรื่องส่วนตัวทุกอย่างเก็บใส่ลิ้นชัก แต่มันก็ไม่ทั้งหมดเพราะขณะขับรถสมองเธอก็ยังคงเอาแต่คิดวนเวียนซ้ำ ๆ เรื่องของสามีจนกระทั่งรถติดไฟแดงและเห็นว่ารถสามีอยู่ถัดไปคันหน้าไม่กี่คัน

“ตารางงานวันนี้เขาไม่มีออกมาข้างนอกนี่”

เธอชะเง้อคอมองครู่หนึ่งไฟแดงจึงเปลี่ยนเป็นไฟเขียวและโชคดีเหลือเกินว่ารถของก้าวกล้าไปทางเดียวกันกับเธอ เท้าเหยียบคันเร่งตามหลังช้า ๆ แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อรถของเขาเลี้ยวเข้าไปยังโรงแรมม่านรูด

มือกำพวงมาลัยแน่นร่างกายสั่นไปทั้งตัวเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่นั่งเคียงข้างมาด้วยกันคือแม่เลขาฯ สาวคนใหม่ ภาพเหตุการณ์การหลายอย่างหลั่งไหลเข้ามาราวกับถูกเข็มแหลมทิ่มแทงข้างในใจ

ความรู้สึกภายในมันรวดร้าวทรมานเจียนตาย ดวงตาคลอหน่วยไปด้วยหยดน้ำ เรี่ยวแรงเธอไม่มีแม้แต่จะเดินลงไปหาเขาและถามว่าทำแบบนี้กับเธอทำไม หากไม่รักกันแล้วก็น่าจะบอกกับเธอมากกว่ามานอกใจ

“ขอบคุณมากนะคะ ท่านประธานที่พาเมย์แวะมาดูให้เห็นกับตาว่าแฟนของฉันนอกใจ” เมวดียังคงก้มหน้าร้องไห้ออกมา

มือหนาเอื้อมไปแตะไหล่หญิงสาวโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ความเห็นใจของเจ้านายคนหนึ่งมันย่อมสำคัญเหมือนกัน ก่อนหน้านี้มีนัดกับลูกค้ารายใหญ่เข้ามาด่วนเขาจึงออกมาพบพร้อมกับเลขาฯ

แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะขอให้พามาที่นี่เพื่อมาเห็นภาพบาดตาบาดใจว่าคนรักนอกใจไปมีคนอื่น แถมไอ้ผู้ชายชาติชั่วนั้นยังปกป้องชู้เต็มที่อีกต่างหากเขาเลยจัดการสั่งสอนไปยกสองยก ที่เหลือก็อยู่ที่ว่าเลขาฯ ของเขาจะจัดการยังไง ยังอยากจะโง่คบต่อหรือเดินออกมาอย่างชาญฉลาด

เวลาเกือบสองทุ่มเสียงรถยนต์เคลื่อนเข้ามาจอดในโรงจอดรถ อิงวรานั่งอยู่ในห้องท่ามกลางความมืดมิด มือโคลงแก้วเหล้าขณะสายตาจ้องมองน้ำสีเข้มหมุนวนในนั้นอย่างเลื่อนลอย

แสงไฟในห้องสว่างวาบขึ้นร่างสูงถึงกับผงะตกใจเมื่อเห็นว่าคนเจ้าเนื้อนั่งกับพื้นอิงโซฟา เนื้อตัวแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

“กลับมาแล้วเหรอคุณสามี” ยันกายลุกขึ้นร่างกายของเจ้าตัวโอนเอนเล็กน้อยขณะพูด

“คุณเมาเหรอ แล้วคิดยังไงถึงดื่ม ปกติไม่ชอบดื่มนี่”

 ก้าวกล้าเดินเข้าไปพยุงทว่ามือป้อมกลับผลักเขาออก อิงวราพูดด้วยน้ำเสียงยานคางกว่าปกติ

“ฉันดื่ม เพราะฉันไปเห็นภาพบาดตาบาดใจมา”

“ภาพบาดตาบาดใจเหรอ? คุณหมายถึงอะไร” หัวคิ้วย่นเข้าหากันไม่เข้าใจความหมายของคนพูด

ยังไม่ทันได้คำตอบทว่าอีกฝ่ายกลับทิ้งตัวลงพื้นอย่างหมดสภาพ แถมใบหน้ากลมยังมีคราบน้ำตาเปื้อนแก้มอยู่ เขาไม่รู้เลยว่าวันนี้เธอไปเจอกับอะไรมา

ก้าวกล้าเอื้อมมือไปเขย่าตัวอิงวราซึ่งหลับปุ๋ยไปแล้วเขาจึงรวบรวมแรงที่มีดึงตัวของเธอขึ้นไปนอนบนโซฟาเพราะให้เขาอุ้มขึ้นไปนอนบนบ้านคงไม่ไหวหรอก เพราะน้ำหนักของเธอเพิ่มมากขึ้นกว่าแต่ก่อนค่อนข้างเยอะ

มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวแต่แล้วก็ต้องชะงักลง เมื่อเสียงอ้อแอ้

เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าไม่รักกันแล้ว บอกเลิกฉันนะ อย่านอกใจ ฉันขอร้อง”

เขาย่อตัวนั่งลงด้านข้างยกมือขึ้นเขี่ยปลายผม แม้รูปร่างจะเปลี่ยนไปแต่ว่าใบหน้าเธอยังสวยเหมือนเดิม นิสัยยังน่ารักเหมือนเดิมแต่ที่เขามึนตึงใส่เธอก็เพราะว่าเป็นห่วงสุขภาพของและอยากให้เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ ก็เท่านั้น

ก้าวกล้าก้มหน้าลงไปจุมพิตบนหน้าผากแผ่วเบาของคนเป็นเมีย

“ผมจะไม่มีวันนอกใจคุณ”