หย่ากันเถอะ...

รุ่งเช้าของวันใหม่อิงวราลืมตาขึ้นมาเห็นเพียงแค่ชามน้ำและผ้าขนหนูวางอยู่ ถัดไปไม่ไกลเห็นร่างกำยำนั่งหลับแนบหน้าลงกับโต๊ะ เขาอยู่ดูแลเธอทั้งคืนเลยอย่างนั้นหรือ

หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะอบอุ่นใจแต่เหตุการณ์เมื่อวานมันทำให้เธอกลับไปคิดอย่างเดิมไม่ได้

หญิงสาวนั่งมองสามีอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน แต่เธอก็ยังไม่ลืมหน้าที่ของภรรยาจึงจัดเตรียมชุดทำงานและอุปกรณ์ทำให้งานวางไว้บนที่นอนเหมือนเดิม

ก้าวกล้าตื่นขึ้นมาไม่เห็นคนเจ้าเนื้อนอนอยู่ที่เดิม คิดว่าเธอคงอยู่บนห้องนอน พอเปิดประตูเข้ามาไม่เห็นแม้แต่เงาเหลือบมองไปยังเตียงนอนถึงได้เห็นว่าเธอเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้และคงออกไปทำงานแล้วด้วย

‘ทำไม ไม่ปลุก’

เขาย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องเพื่อชำระร่างกายและออกไปทำงานเช่นเดียวกัน

ชายหนุ่มเห็นภรรยาเดินตรงมากับเพื่อนด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแต่พอเห็นหน้าเขากลับหุบยิ้มและเดินผ่านเลยไปเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น

‘เป็นอะไรของเขา’

ถึงแม้หลายวันที่ผ่านมาจะมึนตึงใส่กันทว่าท่าทางของเธอก็ไม่ได้เย็นชาขนาดนี้ ทำเหมือนกับว่ากำลังโกรธอะไรสักอย่าง แต่ก็ทำได้แค่มองตามหลังจนเธอเดินลับตาไปแล้ว

“คุณอิงกับท่านประธานเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หลายวันมานี้เห็นไม่พูดไม่จากันเลย เมื่อกี้เห็นท่านยืนมองตั้งนานแม้แต่หางตาคุณอิงยังไม่แล”

นุดีกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังอิงวราไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มให้บางๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงเก้าอี้ทำงาน ทำให้นุดีไม่กล้าถามอะไรต่อ

หญิงสาวจับโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูคลังรูปภาพแล้วเลื่อนดูรูปภาพในม่านรูดเมื่อวานพลางถอนหายใจออกมา เธอไม่อยากให้เกิดความคาใจอยากจะเคลียร์เรื่องของเราให้มันจบไป หากว่าเขาหมดรักเธอแล้วเธอก็พร้อมจะถอยออกมา

คิดได้แค่นั้นร่างอ้วนลุกพรวดพลาดจากเก้าอี้จนเพื่อนร่วมแผนกตกใจหันไปมองอีกทีอิงวราก็เดินออกจากห้องทำงานตรงไปยังลิฟต์แล้ว

ทุกวินาทีที่อยู่ในลิฟต์หญิงสาวพยายามคิดในแง่ดีเอาไว้ว่าคงไม่มีอะไรหรอก เธออาจจะคิดมากไป หากเจอหน้าแม่เลขาฯ เธอจะทำยังไงดียังจะยิ้มให้ได้อยู่ไหม ความคิดหลายอย่างวนเวียนเข้ามาจนกระทั่งเสียงลิฟต์แจ้งเตือนว่ามาถึงชั้นที่ต้องการแล้ว

ขาป้อมสั้นก้าวออกมาจากในลิฟต์เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเจอกับภาพบาดตาอีกแล้ว ทำไมถึงหยามเธอได้ขนาดนี้แม้แต่ในบริษัทก็ไม่เว้น

“คุณก้าว!”

เสียงร้องเรียกนั้นทำให้ร่างอรชรผละออกจากอ้อมอกแกร่งและยกมือขึ้นปาดน้ำตาทันที สีหน้าหล่อนมีความตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อเห็นเมียท่านประธานยืนจังก้าอยู่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าจากความโกรธหรือความเสียใจกันแน่

ร่างอ้วนปรี่เข้าไปตบใบหน้าสวยของเมวดีอย่างแรง ร่างเล็กเซถลาไปตามแรงของฝ่ามือสองสาวเกิดการยื้อยุดกันไปมา

“แกทำแบบนี้ได้ยังไง หาผัวเองไม่ได้เหรอถึงได้อยากแย้งผัวคนอื่น”

สติยามนั้นของอิงวราไม่มีเหลืออยู่แล้วมันหน้ามืดตามัวไปหมด

เมื่อวานเธอพยายามอดกลั้นแล้วแต่วันนี้เขาสองคนกลับไม่อายเลยแม้

แต่น้อย ยืนกอดกันแน่นโดยไม่สนสายตาคนอื่นจะมองมาเลยว่าเป็นอย่างไร

“หยุดนะอิง ผมบอกว่าให้หยุด!”

แรงกระชากเพื่อห้ามของก้าวกล้าทำให้คนเจ้าเนื้อถลาไปกองอยู่กับพื้น ขายาวขยับจะเข้าไปช่วยพยุงแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาแดงก่ำสองแก้มอาบไปด้วยน้ำตา

อิงวรากำลังร้องไห้...เพราะเขาอย่างนั้นเหรอ

“คุณปกป้องมัน”

“ก็ต้องปกป้องเพราะคุณกำลังทำร้ายเขา”

“เมียมาเห็นผัวยืนกอดกับเลขาฯ แถมเมื่อวานยังพากันเข้าโรงแรมม่านรูดไปด้วยกันอีก คุณจะให้ฉันยืนดูด้วยความยินดีเหรอก้าว”

“คุณกำลังเข้าใจผิด” เขาพยายามเดินเข้าไปหาแต่เธอก็ผลักเขาออกจนเซถลาเหมือนกัน “อย่าเข้ามาใกล้ ฉันขยะแขยงคุณ”

“เรื่องเดียวที่ฉันรับไม่ได้ก็คือการนอกใจ ทำไมคุณถึงท้าร้ายหัวใจฉันขนาดนี้ ทำไม!” เธอทุบอกตัวเองซ้ำ ๆ

“คุณอิงกำลังเข้าใจผิดนะคะ”

เมวดีไม่อยากให้เจ้านายกับเมียเข้าใจผิดไปมากกว่านี้พยายามจะเข้าไปอธิบายแต่ก็ถูกตบเลือดกลบปากจนเกือบล้มดีที่ก้าวกล้าเข้าไปรับร่างนั้นเอาไว้ได้ทัน

คล้ายหัวใจถูกทุบให้แหลกละเอียดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายชาวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เธอเห็นเขาดึงผู้หญิงคนนั้นไปไว้ด้านหลังแล้วขยับเท้าเดินมาหาเธอ

“ถ้าการที่คุณจะหยุดฟังผมอธิบายมันยากนัก เราเลิกกันไหม เรามาหย่ากันเถอะ”

ประโยคนั้นทำเอาเธอนิ่งอึ้งไปหลายวินาที หูดับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้มีเพียงแค่ปากอ้าพะงาบ ๆ ไม่มีเสียงใดพูดออกมา

“คุณหมดรักกันแล้วสินะ ได้ค่ะ เรามาหย่ากันเถอะคุณสะดวกวันไหนก็บอกฉันมานะคะ”

หยดน้ำอุ่น ๆ เอ่อล้นในดวงตา ใบหน้าของสามีพร่าเลือนเพราะหยดน้ำตา แค่หายใจยังรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจเลย อิงวราได้แต่หันหลังเดินกลับโซซัดโซเซเหมือนไร้ทิศทาง

“อิง อิง!”

ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อคนเป็นเมียซ้ำ ๆ แต่เธอก็ไม่คิดแม้แต่จะหันกลับมา สองมือได้แต่ยกขึ้นคัดศีรษะอยากจะตบปากตัวเองที่พูดอะไรไปออกไปไม่ทันคิดแต่จะให้ตามไปง้อตอนนี้เธอก็คงไม่ฟังอะไรทั้งนั้น

“ท่านประธานคะ ให้เมไปคุยกับคุณอิงวราให้ไหมคะ” เลขาฯ รู้สึกผิดที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นต้องมามีปัญหากันเพราะตนเอง

“ไม่ต้องหรอก คุยกับอิงตอนนี้มันก็เท่านั้นผมรู้จักนิสัยของเธอดี คุณไปทำงานต่อเถอะ” หญิงสาวพยักหน้ารับแต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

อิงวราหอบหัวใจที่บอบช้ำกลับมายังบ้านพร้อมกับลากกระเป๋าใบใหญ่ออกมาเก็บเพียงแค่เสื้อผ้าและเอกสารสำคัญบางอย่าง เธอมองห้องนอนและบ้านหลังเดิมที่เคยใช้ชีวิตกับเขาด้วยความอบอุ่น แต่ต่อไปนี้มันคงไม่มีอีกแล้ว

...เพราะเขาไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว

หญิงสาวไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนจึงเลือกไปพักยังคอนโดฯ ที่เคยแอบซื้อเอาไว้ หากจะกลับไปบ้านพ่อกับแม่ก็คงต้องซักไซ้ไล่เรียงว่ามันเกิดอะไรขึ้น และถ้ารู้ว่าก้าวกล้านอกใจพวกท่านคงได้ตามไปเอาเรื่องกับพ่อแม่เขาแน่นอนเธอไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องมาผิดใจกันเพราะปัญหาของลูก ๆ

หลังเลิกงานก้าวกล้าเหยียบคันเร่งรถรีบกลับบ้านเพื่อไปเคลียร์ใจกับอิงวรา ก่อนหน้านี้เขาไปดักรอเธอที่แผนกแล้วแต่เพื่อนร่วมงานบอกว่าเธอกลับไปตั้งแต่บ่ายแล้ว

“อิง อิง คุณอยู่ไหน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อเมียไปรอบบ้าน ได้รับเพียงแค่ความเงียบกลับมา เมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็เจอแต่ความว่างเปล่า

สมองเร็วเท่าความคิดเขาเดินตรงเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าจึงเห็นว่าฝั่งของอิงวราไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ตัวเดียวแต่พอเงยหน้าขึ้นไปดูบนหลังตูก็ไม่เจอกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

เขาล้วงโทรศัพท์ออกมากดโทรหาทันทีแต่ก็ไม่มีคนรับสายมีบางครั้งเธอตัดสายทิ้งเสียด้วยซ้ำ ยิ่งกดโทรไปเท่าไรเธอก็ตัดทิ้งมากเท่านั้นเขาจึงยอมแพ้ด้วยการกดวางและส่งข้อความหาว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน

“ติ๊ด ติ๊ด”

เสียงข้อความตอบกลับมาเขารีบเปิดอ่านทันทีแล้วหน้าต้องเหี่ยวคอต้องหดลง

‘ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว ทั้งคำพูดและรูปภาพมันชัดเจนทุกอย่างแล้วค่ะ’

อิงวราแนบรูปประกอบวันที่เขาอยู่ในโรงแรมม่านรูดมาให้ด้วยทำเอาก้าวกล้าถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับและกดโทรหาเธออีกครั้งแต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม เธอตัดสายเขาทิ้ง

...ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงจิตใจดีจะใจแข็งได้ขนาดนี้