งานเลี้ยงรุ่น...

ทั้งคืน...ทั้งคืนที่อิงวรานั่งหลังพิงเตียงแล้วทอดมองออกไปยังด้านนอกห้องบนคอนโดฯ หรูโดยไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ เธอเอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้นซ้ำ ๆ จนขอบตาบวมช้ำ

นับจากสายสุดท้ายที่เธอตัดทิ้งไปเขาก็ไม่ได้โทรมาหาอีกเลย ไม่มีคำขอโทษใด ๆ ให้ได้ยินหรือแม้แต่พิมพ์มาให้รู้สึกดีขึ้นเลย

เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อกลับไปทำงานอีกครั้งถึงแม้ว่าร่างกายจะอ่อนเพลียและหัวใจจะบอบช้ำก็ตาม เธอต้องแยกเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานออกจากกัน

เกือบสายอิงวราพาตัวเองมาถึงที่ทำงานด้วยสภาพอิดโรย เธอไม่ได้สนใจสายตาของพนักงานด้วยกันว่าจะมองเธออย่างไร และวางตัวไม่เหมาะสมกับการเป็นเมียของประธานบริษัทเพราะต่อไปก็คงไม่ใช่แล้ว

“คุณอิงคะ ทำไมสภาพเหมือนคนไม่ได้นอนแบบนี้ล่ะคะ”

“ก็ไม่ได้นอนจริง ๆ มาดักรออยู่หน้าห้องมีอะไรหรือเปล่า”

“นุดีไม่มีหรอกค่ะ แต่คนที่มีน่าจะนั่งรออยู่ในห้องแถมตอนนี้ยังทำหน้ายักษ์จนทุกคนไม่กล้าสบตาเลยค่ะ” นุดีรีบมารายงานเมื่อเห็นว่าอิงวราเดินออกจากลิฟต์มา

ไม่บอกก็รู้ว่าใครมารอเจอเธอ เพราะก่อนออกมาเธอเห็นเขากดโทรหาตั้งหลายสายแต่เธอก็ยังคงจะเลือกไม่รับสายเหมือนเดิม

ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างอ้วนท้วนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบตึง จากการกดตัดสายทิ้งเมื่อเช้า เขาไม่รอช้าให้เธอเดินเข้ามายังโต๊ะทำงานขายาวรีบก้าวเขาไปขวางทางเอาไว้

“หลบค่ะ อิงมีงานที่จะต้องทำให้เสร็จ”

“ผมขอสิบนาที เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“ถ้าเป็นเรื่องหย่าไม่ต้องเสียเวลาคุย คุณนัดวันและสถานที่มาได้เลยฉันพร้อมไปเซ็นให้อยู่แล้ว”

คำว่า ‘หย่า’ ทำเอาทั้งห้องทำงานหูผึ่งขึ้นมาทันทีต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กและคิดว่าความน่าจะเป็นไปได้คงค่อนข้างสูงเพราะก่อนหน้านี้เห็นทั้งคู่มึนตึงใส่กันเป็นสัปดาห์

“มันเป็นเรื่องส่วนตัวเราไม่สมควรมาคุยกันในนี้”

“เราไม่สมควรมาคุยกันตั้งแต่รู้ว่ามันเป็นที่ทำงานแล้วค่ะ” ใบหน้าอิ่มเชิดขึ้นมองด้วยแววตาเย็นชา

“แล้วคุณอยู่บ้านให้ผมได้อธิบายอะไรไหม ใจเย็นกว่านี้หน่อยได้ไหมอิง” เสียงนั้นอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ใจเย็นเหรอ? ฉันใจเย็นมากเลยรู้ไม่คะ ที่ไม่ประกาศหรือส่งรูปพวกนั้นให้คนอื่นดูแถมสามียังมาขอหย่าอีก ถ้าเย็นกว่านี้ฉันคงกลายเป็นน้ำแข็งแล้ว รอบกวนคุณก้าวกล้าออกไปด้วยค่ะ ฉันจะทำงาน”

ก้าวกล้าได้แต่ถอนหายใจออกมายาว ๆ และล่าถอยจากห้องนั้นด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างกัน ยอมรับว่ามีบ้างที่รู้สึกเบื่อหน่ายคนรักเพราะรูปร่างที่เปลี่ยนไปแต่ว่าความรักที่ให้เธอไม่เคยน้อยลงไปจากวันแรกที่รักเลยสักนิด

อิงวราเองเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าพนักงานคนอื่นลำพังแค่ทะเลาะกันให้เห็นมันก็น่าอายมากพออยู่แล้ว

“ท่านประธานได้คุยกับคุณอิงหรือยังคะ” เมวดีเอ่ยถามขณะวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ

เขาใช้เพียงสายตาเหลือบขึ้นมองเล็กน้อย คว้าเอาแฟ้มมาเปิดเซ็นเอกสารเหล่านั้นพลางส่ายหน้าไปมา

“เขาไม่ยอมคุยกับผม ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเลย” พูดจบก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

“เมย์ขอเป็นคนไปคุยกับคุณอิงได้ไหมคะ ฉันจะไปอธิบายให้เธอฟังเองว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด” เธอขออาสาอีกครั้ง

“ไม่จำเป็นหรอก เพราะอิงไม่ยอมฟังอะไรจากผมเลย คงต้องรอให้เธอเย็นลงกว่านี้ก่อน ผมจะอธิบายและง้อเธอเอง ว่าแต่คุณเถอะเรื่องแฟนเก่าคุณเป็นยังไงบ้าง” เขาเปลี่ยนไปคุยเรื่องของเมวดีแทน

“เลิกแล้วค่ะ ดิฉันเลิกเด็ดขาดเลย เหมือนที่ท่านประธานบอก เราจะไปให้ค่าคนที่ไม่เห็นค่าของเราทำไม” เธอยิ้มออกมาแววตาดูมีความสุขกว่าหลายวันก่อนมาก

“ก็ดีแล้ว คุณมีอะไรไปทำก็ไปเถอะ” เขาโบกมือไล่

“ค่ะ ท่านประธาน”

หญิงสาวรับคำแล้วเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ก้าวกล้าจมอยู่กับความคิดตัวเอง นิ้วมือยกขึ้นคลึงจมูกตัวเองเพื่อไล่ความเครียดให้ออกไปจากสมองแล้วก้มหน้าลงมือทำงานต่อ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...

“รู้สึกไหมว่าช่วงนี้บริษัทเรามันดูอึมครึมไม่มีความสุขยังไงไม่รู้” หนึ่งในพนักงานพูดขึ้นในช่วงเวลาพักเที่ยง

“บรรยากาศจะให้ดีได้ยังไง ก็ท่านประธานกับเมียไม่มองหน้ากันไม่คุยกันเลยตั้งแต่วันนั้น นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว” สาวสูงวัยเอ่ยขึ้น

“ประชุมล่าสุดนะ บึ้งตึงใส่กันฉิบหายทั้งห้องประชุมขนลุกเป็นเกรียวกลัวว่าระเบิดจะลงกลางห้อง ปกติก็เครียดเรื่องยอดขายกับภาพลักษณ์บริษัทอยู่แล้วนะ แต่วันนั้นยิ่งกว่าเครียดอีกแทบลืมหายใจ”

หนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้นโดยไม่รู้เลยว่าบุคคลที่อยู่ในบทสนทนายืนฟังอยู่ด้านหลัง

“ถ้ามันเครียดขนาดนั้นผมแนะนำว่าให้ลาออกแล้วไปนอนอยู่บ้านน่าจะดีกว่า”

ทุกคนหันขวับไปมองพร้อมกัน เห็นว่าเป็นใครกลุ่มใหญ่เมื่อครู่แตกกระเจิงทันที แม้จะยังกินข้าวกันไม่อิ่มก็ตาม

ทำไมเขาจะไม่อยากคุยกับเมียล่ะ แต่เธอเอาแต่หลบหน้าแถมไม่กลับมานอนบ้านมาเป็นสัปดาห์แล้ว ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเธอไปอยู่ที่ไหน

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วยกบัตรเชิญเลี้ยงรุ่นศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยขึ้นมาดู

บัตรถูกส่งมาให้ตั้งแต่เดือนที่แล้วและทุกทีเขากับเธอจะไปออกงานด้วยกันเสมอ แม้ว่าจะถูกแซวว่ารูปร่างของอิงวราเปลี่ยนไปแต่เขาก็พยายามปลอบใจเธอ ทว่าคำพูดเหล่านั้นมันกลับไม่มีผลต่อจิตใจเธอเลยสักนิดเป็นเขาที่คิดมากไปเอง

วันงานเลี้ยงรุ่นมาถึงก้าวกล้ามาถึงงานก่อนแล้วและชะเง้อคอมองหาคนเป็นเมียแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะมาเลยจนกระทั่งเพื่อนสมัยเรียนเดินมาทักทาย

“ว่าไงครับคุณก้าวกล้า มาร่วมงานนี้ด้วยเหรอครับนึกว่าจะไม่มา

ซะแล้ว”  ชายหนุ่มหน้าตาดีเดินเข้ามาทักทาย

“แล้วทำไมถึงคิดว่ากูไม่มาครับ”

“เอ้า มัวแต่ทำงานคุณเพื่อนท่านประธานไม่รู้เหรอครับว่าเขาลือกันไปทั่วว่าคุณมึงเลิกกันกับอิงวราแล้ว”

พูดพลางยกแล้วเครื่องดื่มขึ้นจิบแล้วเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่าก้าวกล้าไม่เอ่ยปฏิเสธเลยสักนิดจึงหันกลับไปถามซ้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าข่าวลือเรื่องนั้นไม่เป็นความจริง

“มึงไม่ได้เลิกกับอิงจริงๆ ใช่ไหม”

ก้าวกล้าหันกลับไปมองส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่รู้สิ ทะเลาะกันอยู่แล้วก็กูปากพล่อยขอหย่ากับเขา”

กำลังจะยกเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกรอบถึงกับสำลักเมื่อได้ยินอีกทั้งส่ายหน้ารัวพลางพึมพำออกมาแต่ว่าคนตัวสูงกลับได้ยินชัดเจน

“มิน่าล่ะ”

“มิน่าอะไร”

เขาหันไปจ้องหน้าคิ้วขมวดจนเพื่อนร่วมรุ่นอึกอักอยู่ครู่หนึ่งแล้วชี้ไปอีกทางซึ่งเป็นสนามหญ้าด้านนอกห้องโถง

“ก็ไอ้ภูกำลังยืนจีบเมียมึงอยู่ข้างนอกโน่น”

ได้ยินอย่างนั้นก้าวกล้าถึงกับกำมือแน่นเลือดขึ้นหน้าวางแล้วลงโต๊ะเสียงดังแล้วเดินตรงดิ่งออกไปด้านนอกโดยมีเพื่อนคนนั้นเดินตามหลังออกมาเพราะเกรงว่าจะมีเรื่องชกต่อยกัน

สองคนนี้ยิ่งไม่ถูกกันเสียด้วย

เพราะภูคือแฟนเก่าของอิงวราสมัยมัธยมปลายและเลิกลากันไปก่อนเข้ามาเรียนปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ หลายครั้งที่ทั้งคู่มีเรื่องกันเพราะไอ้ภูชอบมาทำตัวเป็นหมาห่วงก้างจนทำให้ก้าวกล้าหึงหวงอยู่บ่อยๆ

“นั่นไง ว่าแล้ว”

คิดเอาไม่มีผิดเพราะภาพที่เห็นคือทั้งคู่คุยกันกระหนุงหนิงยิ่งเป็นภาพที่ไอ้ภูก้มลงกระซิบอะไรสักอย่างกับอิงวรา ชายหนุ่มถึงกับเลือดขึ้นหน้าตรงปรี่เข้าไปผลักมันออก

“มึงยุ่งอะไรกับเมียกู”

“ก้าว หยุด! คุณเป็นบ้าอะไร” อิงวราผลักก้าวกล้าให้ถอยออกแล้วเดินไปพยุงภูให้ลุกขึ้น

“ปกป้องมันเหรออิง ผมเป็นผัวคุณนะ”

“อิงไม่ได้ปกป้องเขา อิงปกป้องคุณ ไม่เห็นเหรอว่าคนมองคุณกันทั้งงานแล้ว และอีกอย่างสถานะเราสองคนกำลังจะเตรียมหย่ากันอยู่แล้วคุณลืมไปหรือเปล่าว่าคุณเป็นคนขอหย่าฉันเอง” เธอตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดังจนได้ยินกันทั่ว

“เพราะอย่างนี้ ใช่ไหมคุณถึงมาอี้ออกับมัน”

“แล้วทีคุณกับเลขาฯ ของคุณล่ะทำไมไม่คิดบ้าง”

“ผมบอกแล้วว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ผมไม่ได้มีอะไรกับเมวดี

คุณไม่เคยเปิดโอกาสให้ผมได้อธิบายอะไรเลย คุณไม่เคยเชื่อใจผมสักครั้ง เรื่องหย่าผมพูดเพราะไม่ทันคิด ความจริงแล้วผมไม่เคยคิดอยากหย่าเลย แต่พอได้เห็นแบบนี้แล้ว ทุกเรื่องที่ผ่านมาคงเป็นข้ออ้างอยากหย่ากับผมจริง ๆ เสียมากกว่าไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ยอมหย่ากับผมง่ายขนาดนั้นหรอก”

ชายหนุ่มตะโกนออกมาด้วยความเครียดและอัดอั้นเพียงครู่น้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่และไม่อายใคร

“ก้าว” จะเดินเข้าไปหาทว่าเขากลับถอยและหันหลังเดินจากไป

หัวใจของอิงวรากระตุกวูบเพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นน้ำตาของเขา เธอตัดสินใจวิ่งตามหลังไปแต่ก็ไม่ทัน เขาขึ้นรถขับออกไปไกลแล้ว...