All Chapters of หย่ารัก สามีมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณนับหนึ่งให้ฉันมาแจ้งว่าไม่สบาย เลยขึ้นมาพบไม่ได้ค่ะ”มาเรียยืนสงบนิ่งปรายตามองผู้เป็นเจ้านาย เขาเพียงเงยหน้าขึ้นมองแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่ แล้วโบกมือไล่ให้ออกไปจากห้องนั้น ซึ่งสวนทางกับเรย์มีนที่กำลังเดินเข้ามา“มีอะไรหรือเปล่าคะ มีนเห็นมาเรียเดินหน้าเสียออกไป”ร่างระหงกำลังจะย่อตูดลงนั่งหน้าตักเหมือนเคย ทว่าชายหนุ่มกลับลุกพรวดขึ้น ทำเอาเจ้าตัวเสียหน้าอยู่ไม่น้อย“คุณควรไปนอน ผมไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้ามาในห้องทำงาน ถ้าไม่ได้รับอนุญาต กรุณาออกไป”ดวงตาดุกร้าวทำหน้าที่แทนมือ ด้วยการเชิญหญิงสาวออกจากห้องทำงาน ก่อนจะเดินไปคว้าเอาเสื้อโค้ชตัวใหญ่ขึ้นมาสวม“ดึกแล้ว คุณจะไปไหนคะ”มาเฟียทรงอิทธิพลไม่ตอบ หันกลับไปมองหน้าเรย์มีนด้วยความไม่พอ เธอหลบตาวูบ หวาดหวั่นขึ้นมาในใจ เพราะรู้สึกว่าตัวเองล้ำเส้นเขามากเกินไปหญิงสาวเดินไปแอบมองมาเฟียหนุ่มทางหน้าต่าง แล้วต้องขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นเขาเดินตรงไปยังเรือนหลังเล็ก‘ไปทำไม’‘ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่’ร่างอ้วนท้วนนอนคดตัวอยู่บนเตียงกว้าง ผมยาวถูกมัดไว้ลวก ๆ มีบางส่วนหลุดลุ่ยยุ่งเหยิง แขนอวบกุมหน้าท้อง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไร

“อะไรนะ มีคนจ้างหนึ่งทำขนมไปจัดงานเลี้ยงเหรอ” นับหนึ่งยิ้มกว้างออกมา จนอวดฟันขาวเรียงตัว“ใช่ เห็นว่าเป็นงานเลี้ยงใหญ่ของเมืองเรา เขาอยากได้พวกขนมไทย สักสองพันชิ้น” เดวิสยื่นรายชื่อขนมไทยที่ลูกค้าเสนอมาให้“อยากรู้เลยว่าเขาเป็นใคร” ขายนัยน์ตาฟ้าอยากบอกเหลือเกินว่าเป็นใคร แต่เมื่อวานโดนกำชับไว้ว่าจะมาหาหญิงสาวด้วยตัวเองขณะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เสียงกังวานใสของกระดิ่งที่ทำจากแก้วเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวดังขึ้น ทั้งคู่เหลือบสายตาไปยังประตูร้านชายสูงวัยสวมสูทสีดำ ใบหน้าท่าทางใจดีนั้นเธอจำเขาได้เพราะเคยเจอกันมาก่อนครั้งหนึ่ง ต่างจากเดวิสรู้สึกกระอักกระอวนเหลือเกิน เหตุใดช่วงนี้ถึงได้มีแต่มาเฟียวนมาแวะเวียนอยู่ขาด“คนนั้นแหละที่ต้องการขนมของหนึ่งไปจัดงานเลี้ยง”“คุณเดลเลอร์” หญิงสาวพึมพำชื่อเขาออกมา จุดยิ้มมุมปากไปไม่ถึงดวงตา แล้วรีบยกมือไหว้ตามมารยาทที่แม่สอนมา“สวัดดีสาวน้อย เจอกันอีกแล้วนะ มาซื้อขนมเหรอ” ชายสูงวัยแกล้งทักทาย ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเธอมาทำอะไร“เปล่าค่ะ หนึ่งมาส่งขนม”“ส่งขนม?” คิ้วดกแซมด้วยสีขาวตามอายุเลิกขึ้น แล้วหันไปมองหน้าเดวิส มีเครื่องหมายคำถามอยู่ในสายตา“อ

“คิดเหรอว่าคนอย่างนับหนึ่งจะไม่มีทางเข้า”คนเจ้าเนื้อคล้องตะกร้าไว้ในแขน มุมปากหยักโค้งด้วยความเจ้าเล่ห์ ดวงตาทอดมองไปยังช่องทางธรรมชาติข้างกำแพง เมื่อครั้งเป็นเด็ก พี่เพชรของเธอเคยพามุดช่องโหว่ตรงนี้ ไปข้างนอกอยู่บ่อยครั้ง “นึกว่าปิดไปแล้ว ยังอยู่แฮะ” เธอพึมพำกับตัวเองหญิงสาวหันซ้ายหันขวา เหลือบไปเห็นไม้ขาดพอดีมือวางอยู่จึงรีบเดินไปคว้ามาฟาดเถาไม้เลื้อยขึ้นตามกำแพงจนปิดช่องทางหมารอดตรงนี้เอาไว้ หากไม่สังเกตก็คงไม่เห็น แน่นอนว่าคนที่รู้มีแค่สองคนคือเธอ กับคนบ้าอำนาจตะกร้าถูกสอดรอดผ่านไปก่อนแล้ว ร่างอ้วนย่อตัวคลานเข่าผ่านช่องทางใต้กำแพงออกไปอย่างทุกลักทุเล โดยไม่ได้ทันสังเกตว่ามีใครบางคนยืนรอต้อนรับอยู่อีกฟากฝั่งปึ่ก!หัวทุยชนเข้ากับท่อนขาขณะรอดพ้นออกมาได้ครึ่งตัว เธอเงยหน้าขึ้นดวงตาเบิกกว้าง เข่าทำหน้าที่อย่างไว้ด้วยการกระทดกลับออกไป ทว่าก็ช้ากว่ามือหนาทั้งสองที่ดึงรั้งหัวไหล่เธอให้กลับเข้ามาใหม่“จะหนีไปไหน ... ออกมา!” เขาสั่งเสียงเข้มออกแรงดึง“ไม่ได้หนี ก็ใครล่ะสั่งลูกน้องว่าไม่ให้หนึ่งเข้าบ้านทางประตู ใครมันจะบ้าปีนกำแพงสูงสามเมตร ไม่ดูสารร่างหนึ่งเลย”หญิงสาวลุกขึ้นยืนกอดอก

“ว้าว ... สีสวยน่าทานเหมือนอยู่ประเทศไทยเลยค่ะคุณ”อิงดาวหันไปบอกผู้เป็นสามี เมื่อเห็นอาหารไทยหลายอย่างถูกนำมาเสิร์ฟ ภรรยานักธุรกิจใหญ่ถึงกับยิ้มกว้างออกมา เห็นพนักงานบอกว่าเป็นอาหารมื้อพิเศษจากประธานบริษัทเดียร์มาสกรุ๊ป“ถ้าน่าทาน ก็ทานให้เยอะ ๆ นะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง สองสามีภรรยาหันกลับไปยังต้นเสียง นับหนึ่งอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อน บนหัวยังคงสวมหมวกสีขาวเพื่อป้องกันเส้นผมตกลงไปในอาหาร มองเลยไปด้านหลังอีกทีเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดี ทว่ากลับดูเย็นชาไม่มีรอยยิ้ม หรืออะไรก็ตามที่พอจะแสดงออกถึงความเป็นมิตรได้เลยอิงดาวอาจไม่รู้จัก แต่คฑากรจำเขาได้เป็นอย่างดีเพราะเลขาฯ ส่วนตัวได้หาข้อมูลมาให้ เมื่อไม่กี่วันก่อนเดินทางมาที่นี่ ฌอน ไคโรหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่มีอำนาจเบ็ดเสร็จในหัวเมืองหลักของประเทศกอเทียร์“หนูนับหนึ่ง ตายจริง ดีใจนะที่ได้เจอ ... เออ ทำงานที่นี่เหรอจ๊ะ”หล่อนเหลือบสายตาไล่ตั้งศีรษะจรดปลายเท้าเห็นว่าเจ้าตัวอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนของทางโรงแรม หญิงสาวยิ้มน้อยๆ และพยักหน้าให้แทนคำตอบ“ไม่ใช่ครับ เธอไม่ใช่พนักงานของโรงแรม แต่เป็นคนพิเศษของเดียร์มาสที่อยากมาเตรียมอาหา

นับหนึ่งนั่งอยู่ขอบอ่าง สายตาทอดมองสายน้ำจากก๊อกไหลลงอ่างด้วยอาการเหม่อลอย ส่วนมือก็ทำหน้าที่แทนปรอทวัดอุณหภูมิ โดยไม่รู้ตัวว่าคนตัวโตยืนพิงขอบประตูมองแผ่นหลังเธออยู่น้ำเพิ่มขึ้นจนใกล้ถึงขอบระดับ คนตัวอ้วนก็ยังคงนั่งเหม่อลอย ฌอนเดินอ้อมหลังแล้วเอื้อมมือไปปิดน้ำ “อุ้ย!” หัวไหล่สะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง“ตกใจเหรอ” “นิดหน่อยค่ะ ไม่คิดว่าคุณจะขึ้นมาเร็ว” เอื้อมมือลงไปจุ่มน้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าได้อุณหภูมิที่ต้องการแล้วจึงหันมาบอกเขาให้เตรียมอาบน้ำ“อาบให้หน่อยสิ”“ไม่ค่ะ คุณบอกว่าอยากจะดื่มอะไรอุ่น ๆ หนึ่งจะลงไปเตรียมเครื่องดื่มมอลต์มาให้” กำลังจะหมุนตัวออกจากห้องน้ำ “ว้าย!”ซ่า!!เหมือนร่างกายถูกกระชากอย่างแรง รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในอ้างน้ำ เนื้อตัวเปียกปอนไปหมด ต่างจากอีกขึ้นที่ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อออกอย่างใจเย็น แถมยังจ้องเขม็งมายังเธอแทบไม่กระพริบตา“คุณฌอนหนึ่งเปียกหมดแล้ว เล่นบ้าอะไรคะเนี่ย”“ไม่ได้เล่น เห็นว่ากลับมาจากข้างนอกเธอเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำ ก็อาบมันพร้อมกันไปเลย” ใบหน้ากระลิ้มกระเหลี่ยฉายความหื่นกามออกมาชัดเจนเสื้อผ้าบางเบาแนบกับเรือนร่างอวบอิ่มจนเห็นทรวดทรงเด่นชัด คอเสื้อกว้า