บทที่4 พี่สาวน้องสาว

ตอนที่ 4

“ฮึ”

โจรภูเขาอีกสองคนที่เห็นท่าทีนั้นก็หาได้หวาดกลัวแต่อย่างใด พวกมันพุ่งมาเตรียมจัดการทั้งสามทันที

ฉึบบ ฟึบบ

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โจรทั้งสองที่กำลังทำท่าทางจะพุ่งตัวเข้ามาจัดการทั้งสามนิ่งค้างอยู่ที่เดิม แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขารู้สึกได้คือ สิ่งที่หนึบหนืดบางอย่างกำลังไหลลงมาจากที่คอของตนเอง

ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้รู้สึกตัว ร่างของตนเองก็ล้มลงที่พื้นเสียแล้ว

กู้ฟ่านถานมองไปที่เด็กสาวตัวน้อยที่ยืนอยู่ที่ด้านหลังของโจรทั้งสอง ในมือของนางมีกริชสั้นเล็กหนึ่งเล่ม พร้อมกับหยดเลือดที่ไหลหยดลงมาเป็นทาง

สีหน้าและแววตาของเฉิงเข่อซิงแตกต่างจากเดิมสิ้นเชิง แววตาของเด็กสาวนิ่งเรียบมาก ทั้งที่นางพึ่งฆ่าคนไปสองคน

ฟิ้วว เคร้งง

เสียงธนูหน้าไม้แหวกอากาศมาที่เด็กสาวยืนอยู่ แต่กลับถูกเด็กสาวสกัดทิ้งอย่างง่ายดาย

แววตานิ่งเรียบหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนหลังม้าด้วยสายตาที่ทำเอาร่างใหญ่สันหลังลุกวาบ

“จัดการนางซะ!!”

สัญชาตญาณของเขาร้องเตือนว่าต้องรีบจัดการเด็กนั้นให้เร็ว ก่อนที่จะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น

ทำให้เหล่าโจรป่ากำลังพัวพันอยู่กับการสังหารชาวบ้านอยู่อีกทางหนึ่ง หันกลับไปทางที่เด็กสาวยืนอยู่ทันที

เฉิงเข่อซิงจับกริชในมือแน่น

แม้นางจะเป็นวรยุทธ แต่เมื่อต้องต่อสู้กับเหล่าโจรนับสิบก็เป็นเรื่องที่ยากมาก ตัวนางสูงเพียงเอวของพวกเขาเท่านั้น

เฉิงเข่อซิงใช้ความว่องไวของตนเองพุ่งตัวไปอยู่ด้านหน้าของท่านปู่กู้และกู้ฟ่านถานเอาไว้

“เสี่ยวซิง” กู้ฟ่านถานเอ่ยปากเรียกเด็กสาวด้วยความรู้สึกหวาดกลัว และยิ่งเห็นแววตาที่พวกโจรป่ามองมาที่นาง ร่างกายของนางก็ยิ่งสั่นเทิ้มมากยิ่งขึ้น

เหล่าโจรต่างพุ่งเป้ามาที่เด็กสาวทั้งสองอย่างรวดเร็ว เฉิงเข่อซิงเองใช้ร่างกายเล็กๆ ของตนเองรับมือกับพวกเขาอย่างตึงมือ ตัวนางเองสามารถหนีไปจากที่นี่ได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อนึกว่าเมื่อนางจากไป พี่ฟ่านถานและท่านปู่ของนางต้องไม่รอดแน่ นางจึงไม่อาจหนีรอดไปเพียงตัวคนเดียวได้

สายตากลมโตราวกับลูกกวางน้อยหันไปมองทางด้านหัวหน้าผู้คุ้มกันที่ตอนนี้กำลังรับมือกับเหล่าโจรนับสิบด้วยร่างกายที่โชกไปด้วยเลือด พร้อมกับกองร่างของเหล่าชาวบ้านที่ถูกสังหารและเหล่าผู้คุมกันที่นอนจมอยู่ในกองเลือด

กรี๊ดด

เสียงกรีดร้องของกู้ฟ่านถานดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้เฉิงเข่อซิงเสียสมาธิหันกลับไปมอง และพบว่ามีโจรคนหนึ่งเตรียมง้างดาบในมือฟันไปที่อีกฝ่าย

“พี่ฟ่านถาน”

ร่างเล็กตะโกนเรียกอีกฝ่ายสุดเสียง และด้วยตัวนางกำลังติดพันการต่อสู้กับโจรอีกกลุ่มหนึ่ง ไม่สามารถเข้าไปช่วยนางได้ทัน นางจึงใช้กริชในมือขว้างพุ่งไปที่โจรคนนั้น แต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว

ฟึบบ

เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นกระจายเป็นวงกว้าง แต่เพราะร่างใหญ่ของโจรคนนั้นบดบังกู้ฟ่านถานอยู่ทำให้เฉิงเข่อซิงมองไม่เห็นว่าพี่สาวกู้เป็นอย่างไรบ้าง

เฉิงเข่อซิงที่ตอนนี้ไม่เหลืออาวุธในมือแล้วจึงทำได้เพียงหยิบดาบของโจรคนหนึ่งที่ล้มลงไป ขึ้นมาใช้ต่อ

สถานการณ์ทุกอย่างเลวร้ายขั้นสุดแต่ในตอนนั้นเองก็มีเสียงม้าหลายตัวดังอื้ออึงเข้ามา พร้อมกับหัวหน้าโจรป่าที่สังเกตถึงความผิดปกติบางอย่างมองไปที่ทิศทางของเสียง

“ถอย!!!” เสียงหัวหน้าโจรภูเขารีบประกาศกร้าวกับคนของตนพร้อมกับถอยร่นทันที

เหล่าโจรเองก็เชื่อฟังอย่างยิ่ง ไม่ห่วงสิ่งใดทั้งสิ้น วิ่งตามหัวหน้าของตนเองไป

เฉิงเข่อซิงที่เห็นดังนั้นก็ไม่ได้คิดตามไปต่อ นางรีบขว้างดาบในมือทิ้งก่อนจะวิ่งไปหากู้ฟ่านถานทันที

“พี่ฟ่านถาน”

เด็กสาวรีบดึงร่างของโจรป่าที่ทับอีกฝ่ายอยู่ออก ก่อนจะเห็นว่ายังมีร่างของคนคนหนึ่งที่ทับตัวของพี่ฟ่านถานเอาไว้อยู่อีกคน นางจำแผ่นหลังนั้นได้ดี น้ำตาใสๆ ค่อยๆ คลอเบ้า

“ท่านปู่กู้”

ใช่.. ร่างของชายชราที่รับคมดาบแทนหลานสาวเอาไว้ตอนนี้ ไม่เหลือลมหายใจอยู่อีกแล้ว

น้ำเสียงของเฉิงเข่อซิงเองก็เรียกสติของกู้ฟ่านถานกลับมาเช่นกัน เด็กสาวกอดร่างไร้วิญญาณของชายชราแน่น ร่ำร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ

ฮี้

เสียงกองกำลังม้าเข้ามาถึงที่เกิดเหตุ พร้อมกับเหล่าทหารของราชสำนักเข้ามาตรวจสอบผู้รอดชีวิตกับเหตุการณ์นี้

เฉิงเข่อซิงมองร่างไร้วิญญาณของเหล่าชาวบ้านมากมายรวมถึงผู้คุ้มกันอีกหลายนายที่ได้เสียชีวิตลงจากเหตุการณ์โจรปล้นในครั้งนี้

เฉิงเข่อซิงได้มารู้ภายหลังว่า ที่เจ้าหน้าที่สามารถเข้ามาช่วยได้ทันเวลานั้น เป็นเพราะหัวหน้าผู้คุ้มกันคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าอาจเกิดเหตุขึ้นเนื่องจากก่อนหน้าได้ยินข่าวเรื่องโจรภูเขา เขาจึงได้ส่งคนให้ไปแจ้งทางการไว้ และให้ทุกคนหยุดพักอยู่ที่นี่รอทหารของทางการมา

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ เขาไม่คิดว่าโจรภูเขาเหล่านั้น จะมารวดเร็วถึงเพียงนี้

“พี่สาว” เฉิงเข่อซิงเดินเข้าไปกอดกู้ฟ่านถานเอาไว้ หลังจากที่จัดการฝังร่างของท่านปู่กู้สำเร็จ

นางไม่เคยปลอบโยนใครมาก่อน จึงไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดกับอีกฝ่าย

เจ้าหน้าที่ได้พาผู้รอดชีวิตที่เหลือเข้ามายังโรงหมอในตัวเมือง ทำให้พวกเขาได้รู้ว่า ชาวบ้านที่รอดตายจากเหตุการณ์ปล้นในครั้งนี้ มีเพียงเด็กสาวสองคนเท่านั้น

“พี่ฟ่านถาน ท่านจะทำอย่างไรต่อไป?”

เฉิงเข่อซิงถามหญิงสาวที่อยู่ด้านข้าง ตัวนางและกู้ฟ่านถานนั้นได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ท่านหมอจึงบอกให้พวกนางกลับออกมาพักได้

กู้ฟ่านถานส่ายหน้า ใบหน้าของนางราวกับลูกนกที่กำลังหลงทางไร้จุดหมาย ทำเอาเฉิงเข่อซิงรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

“ตอนนี้ท่านปู่ก็จากไปแล้ว ข้าไม่เคยพบหน้าท่านย่าเล็กมาก่อน และไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ส่วนใดของเมืองหลวง ตอนนี้ข้า ข้า…” นางไม่รู้จริงๆ ว่านางควรทำเช่นไรต่อไป

เฉิงเข่อซิงมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเศร้าสร้อย ไม่เพียงแต่กู้ฟ่านถานเท่านั้นที่เสียใจ ตัวนางเอง แม้จะรู้จักท่านปู่กู้ไม่กี่วัน แต่ความอบอุ่นและใจดีของอีกฝ่ายนางยังจดจำมันได้ดี เสียงเล่านิทานสนุกๆ ที่อีกฝ่ายมักจะเล่าระหว่างทางตอนอยู่ที่เกวียนด้วยกันยังคงก้องอยู่ในหู

“เช่นนั้นท่านไปกับข้าเถอะ ต่อจากนี้ท่านคือพี่สาวของข้า ส่วนข้าคือน้องสาวของท่าน”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นจากปากเล็กๆ กู้ฟ่านถานก็น้ำตาไหลรินด้วยความซาบซึ้งใจ

“ดี ต่อจากนี้ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เจ้าคือน้องสาวของข้ากู้ฟ่านถาน”

เด็กสาวทั้งสองกอดราวกับพี่น้องที่พลัดพราก โดยที่กู้ฟ่านถานไม่รู้เลยว่า ในอนาคต ชีวิตของนางจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เมื่อเด็กสาวทั้งสองคนได้สาบานเป็นพี่น้องกัน ในคืนนั้นเฉิงเข่อซิงจึงยอมเล่าเรื่องราวของตนเองให้อีกฝ่ายได้ฟัง ว่าที่นางเดินทางมาที่เมืองหลวงแคว้นชางแห่งนี้ก็เพื่อมาหาบิดาของตนเอง

กู้ฟ่านถานสงสัยหลายๆ เรื่อง แต่เฉิงเข่อซิงก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้กู้ฟ่านถานโกรธหรือน้อยใจแต่อย่างไร นางเพียงคิดว่า ไม่ว่าเฉิงเข่อซิงจะเป็นลูกเต้าเหล่าใคร นางล้วนไม่สนใจทั้งนั้น

ในคืนนั้น ทางการได้จัดพื้นที่ให้ทั้งสองได้พัก เฉิงเข่อซิงจึงได้รับรู้ว่า ตอนนี้ขบวนสินค้าได้เปลี่ยนผู้ดูแลแล้ว เพราะหลังจากที่สำนักคุ้มภัยอู่เฉวียนได้ทราบข่าว ก็ส่งกลุ่มผู้คุ้มภัยอีกกลุ่มเข้ามาทำหน้าที่ต่อทันที

ทำให้เฉิงเข่อซิงและกู้ฟ่านถานได้เดินทางไปกับกลุ่มขนส่งสินค้าอีกครั้ง แต่การเดินทางในครั้งนี้นั้น รวดเร็วกว่ากำหนดหลายวัน เนื่องจากผู้ร่วมขบวนมีเพียงเด็กเพียงสองคน พวกเขาจึงสามารถแบ่งปันรถม้าให้ทั้งสอง เพื่อให้การเดิน

ทางเป็นไปอย่างรวดเร็ว

……………………………….