All Chapters of เพียงเพราะข้าเป็นบุตรอนุ ถึงได้รับบทร้ายหรือ: Chapter 21 - Chapter 30

“ใกล้ถึงวันครบรอบของอาเหยาแล้ว ข้าจึงพาอาเยว่ไปซื้อของให้นางไปถือศีลที่อาราม” ยังดีที่เว่ยหมิงรอบคอบ เขาสั่งให้บ่าวซื้อของหลับมาด้วย ก่อนจะเดินทางกลับจวน“นึกเช่นไร เมื่อก่อนมิเห็นว่าเจ้าอยากจะไปถือศีลให้มารดา” นางหันมามองซีเยว่ ทั้งยังกดยิ้มที่มุมปากอย่างเย้ยหยัน“ข้าฝันเห็นท่านแม่เจ้าค่ะแม่ใหญ่ นางเห็นข้าถูกเลี้ยงดูมาอย่างเสียนิสัย ดวงวิญญาณของนางจึงไม่สงบ ข้ากลัวว่า...” ซีเยว่ลากเสียงยาว พร้อมมองไปที่อู๋ซื่อและแม่นมจินอย่างแฝงไปด้วยความหมาย“เอาเถิด เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันคงหิวแล้ว ยกอาหารขึ้นโต๊ะเถิด” เว่ยหมิงโบกมือห้ามไว้ ก่อนที่ซีเยว่จะหลุดพูดเรื่องวิญญาณของมารดานางจะมาหักคอคนที่คิดไม่ดีอู๋ซื่อกับแม่นมจินบีบมือเข้าหากันแน่น ในยุคนี้ผู้ใดจะไม่เชื่อเรื่องวิญญาณอาฆาตบ้างเล่า ยิ่งทั้งสองทำไม่ดีกับถานเหยาไว้ไม่น้อย ไหนจะเลี้ยงซีเยว่มาอย่างผิดๆ ก็ยิ่งทำให้เกิดความกลัวเกิดขึ้นในใจไม่น้อยซีเยว่ เมื่อทานมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว นางก็กลับไปที่เรือนเพื่อพักผ่อนทันที ด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องจัดการเรื่องเสบียงทั้งวัน พอหัวถึงหมอนนางก็ผล็อยหลับไปในทันทีจึงมิได้รู้เรื่องที่กู้หยางลอบเข้ามาในห้อง

“ข้าต้องเสียเงินค่าสมุนไพรถึงสามสิบตำลึงเงิน กว่าจะปรุงออกมาได้เพียงแค่หกเม็ด นี่...ก็คิดท่านตามราคาสมุนไพร มิได้กำไรอันใดเลยเจ้าค่ะ” ซีเยว่มองอู๋ซื่ออย่างใสซื่อ“พอแล้ว ยาของซีเยว่นางล้ำค่าเพียงนี้ ต่อไปในเมืองหลวงผู้ใดจะไม่ต้องการยาของนาง”“...” ดวงตาของอู๋ซื่อสว่างแวบขึ้น เมื่อเอ่ยเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยว “เช่นนั้น เงินที่อาเยว่ขายยาได้ จะต้องนำเข้ากองกลางด้วยใช่หรือไม่เจ้าคะ” ด้วยซีเยว่นางยังไม่แต่งออก เงินที่นางหามาได้ล้วนต้องถูกส่งเข้ากองกลางของจวน“ไม่ นางหาได้เท่าใด ข้ายกให้นางทั้งหมด ต่อไปนางจะต้องแต่งเข้าจวนตระกูลกู้ ควรมีสินเดิมติดตัวไปมากเสียหน่อย”“ได้อย่างไรกัน ท่านพี่ ทำเช่นนี้มิถูกต้องนะเจ้าคะ”“เหอะ เจ้าอยากได้เงินของบุตรมากเพียงนี้เลยรึ เช่นนั้นก็ให้ชิงชิงนางไปร่ำเรียนกับหมอเทวดาเช่นอาเยว่ก็แล้วกัน เงินของนางจะได้เป็นของเจ้าทั้งหมด”“ท่านพี่!!!” บุตรสาวของนาง นางจะให้ไปลำบากได้อย่างไร“หากพูดออกมาแล้วมิมีอันใดดีขึ้น ก็เงียบปากไปเสีย” เว่ยหมิงเริ่มจะทนอู๋ซื่อไม่ไหวแล้วนางได้แต่นั่งกัดปากนิ่งเงียบไม่กล้าเอ่ยเถียงออกมา กลัวว่าจะทำให้เว่ยหมิงไม่พอใจเพิ่มมากกว่าเดิม“เจ้าก

ในตอนมื้อเย็น เว่ยหมิงจึงบอกเรื่องที่ซีเยว่จะต้องเข้าวังหลวงพร้อมเขาในวันพรุ่งนี้ เขาพานางไปพูดคุยที่ห้องตำรา เพื่อสอบถามถึงความพร้อมของนาง“อาเยว่ เจ้ามั่นใจหรือไม่ หากต้องปรุงยาต่อหน้าผู้อื่น”“เรื่องนี้ ท่านพ่อมิต้องกังวลเจ้าค่ะ ลูกทำได้อยู่แล้ว” นางยิ้มออกมาเล็กน้อยเพื่อให้บิดาไม่ต้องกังวล“เช่นนั้นก็ดี วันนี้เจ้าก็พักเร็วเสียหน่อย”“เจ้าค่ะ” ซีเยว่ถอยกลับไปที่เรือนของนางพอนางไปถึงที่เรือน ก็พบว่ากู้หยางอยู่ภายในห้องของนางแล้ว“เอ่อ...แม่นมท่านไม่ต้องตามข้าเข้าไปหรอกเจ้าคะ” นางเกือบจะดันตัวแม่นมชุยที่เดินตามนางมา ไปไว้ด้านหลังเกือบไม่ทัน“ทำไมเล่าเจ้าคะ บ่าวจะช่วยคุณหนูเปลี่ยนเสื้อผ้า” แม่นมชุยกับสาวใช้มองมาที่นางอย่างแปลกใจ“เช่นนั้น ท่านรอด้านนอกก่อนเจ้าค่ะ” นางดันทั้งสามออกไปให้พ้นหน้าประตู ก่อนจะรีบปิดประตูแล้วลงกลอนทันที“คะ คุณหนู”ซีเยว่รีบเดินเข้าไปบุรุษหน้าหนาที่นอนอยู่ที่เตียงของนางอย่างสบายใจ“ท่านมาเวลานี้เพื่ออันใด” นางกัดฟันแน่น“ข้ามีเรื่องจะต้องบอกเจ้า”“มาตอนฟ้าสว่างเช่นผู้อื่นไม่ได้หรืออย่างไร ต้องลอบเข้ามาเยี่ยงโจร ทุกครั้งเลยรึ” นางถลึงตามองเขาอย่างดุดัน ก่อนจ

ก่อนหน้านี้ซีเยว่ให้บิดาของนางแจ้งหัวหน้าหมอไว้แล้วว่าต้องจัดเตรียมสิ่งใดไว้ให้นางบ้าง เมื่อนางมาถึงก็เริ่มลงมือปรุงยาต่อหน้าทุกคนได้เลยซีเยว่นางตั้งหม้อปรุงยา จุดไฟต้มน้ำ ก่อนจะโยนสมุนไพรทั้งหมดลงไป ท่านหัวหน้าหมอมองการกระทำของนางอย่างปวดใจ สมุนไพรที่นางร้องขอแม้จะมีไว้เพื่อรักษาอาการเจ็บป่วยธรรมดา แต่เมื่อมาจากวังหลวงก็ล้วนแต่ล้ำค่าทั้งหมด“นางทำอันใดกัน สมุนไพรล้ำค่าเสียหายหมด” เสนาบดีมู่เอ่ยตำหนิออกมา แต่ก็ไม่มีผู้ใดที่สนใจเขาพอน้ำเดือด กลิ่นของสมุนไพรเริ่มคละคลุ้งไปทั่วห้อง ซีเยว่นางก็เรียกพลุควันที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าภายในมิติออกมา โดยที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นก่อนจะใช้ไฟจากเตาตรงหน้าจุด พอควันเริ่มพุ่งกลบหม้อต้มยา นางก็นำน้ำสมุนไพรที่อยู่ด้านในเข้าไปในมิติเปลี่ยนเป็นยาแก้ปวด ลดไข้ ครั้งนี้นางเพิ่มยาแก้ไอมาด้วยอีกอย่างหนึ่ง“นะ นั่น เป็นไปได้อย่างไร” หัวหน้าหมอร้องลั่นเสียงดัง ตั้งแต่เห็นควันสีแดงพุ่งออกมาเต็มห้องแล้ว ยิ่งเห็นเม็ดยาปรากฏในหม้อแทนที่จะเป็นน้ำสีดำ ก็ยิ่งตกตะลึงจนเกือบจะเป็นลมมิใช่เพียงหัวหน้าหมอเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้แต่ขุนนางที่เข้าร่วมชมเรื่องขายหน้าของผู้อื่นก

หากวันนี้นางไม่ได้เดินทางเข้าวังหลวง เพื่อแสดงงิ้วต่อหน้าฮ่องเต้ หรือองครักษ์ของกู้หยางไม่ได้ยินสิ่งที่นางอู๋ซื่อจะทำก่อน ต่อให้นางมีร้อยปากก็ไม่อาจแก้ต่างให้ตนเองได้แล้ว“แล้วเจ้าจะทำเช่นไร” กู้หยางเล่นมือของซีเยว่อยู่บนเตียงของนาง“ไม่ทำอันใด หากท่านพ่อส่งคนไปสืบเรื่องราวดีๆ คงรู้ว่าเป็นนางสั่งการ ให้เขาจัดการกันเอง”“สามีจะช่วยให้บิดาของเจ้ารู้เร็วขึ้นก็แล้วกัน”“เพ้ย!!! ท่านยังมิใช่สามีของข้าเสียหน่อย” นางสะบัดมือของเขาออก“วันนี้ข้าทำดีหรือไม่ เจ้าไม่มีรางวัลให้ข้าเลยรึ” เขาเกยคางไว้ที่ไหล่ของนางอย่างออดอ้อน“หึ”นางหันกลับมามองเขา ก่อนจะประคองใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ และจุมพิตลงที่มุมปากหนาอย่างเอาใจ“อาเยว่” กู้หยางดึงรั้งคอของนางที่กำลังถอยหนี ก่อนจะประกบปากจุมพิตนางไว้ด้วยความเร่าร้อนเรียวลิ้นของทั้งสองเกี่ยวตวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ครั้งนี้ที่ซีเยว่ยินยอมคล้อยตามเขา ก็ด้วยที่เขาช่วยเหลือนางไว้“อื้อ...” นางทุบไปที่ไหล่หนา เมื่อเขากำลังจะทำให้นางขาดอากาศหายใจ“อาเยว่” เขาจรดหน้าผากของเขากับนางเข้าด้วยกัน แล้วร้องเรียกนางเสียงกระเส่า “ทำมากกว่านี้ไม่ได้รึ”“กลับไปเลย” นางกัดฟ