All Chapters of เพียงเพราะข้าเป็นบุตรอนุ ถึงได้รับบทร้ายหรือ: Chapter 41 - Chapter 50

ซีเยว่ที่ดีใจจนลืมตัว นางถึงกับกระโดดเข้ากอดคอของกู้หยางต่อหน้ากู้เหลียงและพานซื่อ“เอ่อ...ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าดีใจเกินไปหน่อย” นางเขินอายไม่น้อยที่เสียมารยาทเช่นนี้“มิเป็นไร” กู้เหลียงอมยิ้มมองว่าที่ลูกสะใภ้ พานซื่อตบอกของตนเอง นางเองก็ดีใจไม่น้อย แต่นางก็ต้องตกใจกับกิริยาที่ซีเยว่เผลอแสดงออกมากู้หยางได้แต่กลั้นหัวเราะเสียจนหน้าแดง หากซีเยว่นางไม่หันมามองค้อนเขาไว้เสียก่อน คงได้หัวเราะออกมาเสียงดังความดีใจของทุกคนในห้องรับรองที่ตระกูลก็นั่งอยู่ ผิดกับอีกห้องที่หลิวชิงนางอยู่กับคนตระกูลมู่ราวฟ้ากับเหวทั้ง ๆ ที่มู่เสวี่ยได้อันดับสอง เป็นถึงปั๋งเหยี่ยน แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่ได้ยินดีมากนัก แต่หลิวชิงนางก็ยังเก็บอาการตกใจที่ได้รู้ว่า กู้หยางได้เป็นจอหงวนไว้ พร้อมทั้งหันมายิ้มแสดงความยินดีกลับมู่เสวี่ย“เป็นไปไม่ได้” เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนหน้านี้ในสำนักศึกษากู้หยางก็มิได้มีผลการเรียนที่โดดเด่นเช่นเขา แล้วจะให้ตัวเขาเชื่อลงได้อย่างไร“ท่านได้อันดับสอง ก็เก่งมากแล้วเจ้าค่ะ” หลิวชิงเอ่ยออกมาอย่างเอาใจ“เจ้าจะไปรู้อันใด!!!” เขาตะโกนออกมาใส่หน้านาง ก่อนจะเดินออกจากห้องรับรองไปทันที

นางอู๋ซื่อก็เป็นคนหนึ่งที่น่าเห็นใจ ด้วยนางรักเว่ยหมิงมากกว่าตัวของนางเอง จนทำให้ทำเรื่องโง่เขลาไปไม่น้อย หากนางรักตัวเองได้ครึ่งที่รักเว่ยหมิง นางอาจจะไม่ดึงอนุทั้งสามเข้ามาเพิ่มความวุ่นวายในจวนก็อาจจะเป็นไปได้อู๋ซื่อเพิ่งจะเห็นด้วยกับคำพูดของซีเยว่เป็นครั้งแรก ในยามนี้สามีของนางได้เป็นถึงเสนาบดี เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ นางจะต้องสนใจคำพูดของผู้ใดอีก แต่เรื่องจะให้นางหันมารักตนเองมากกว่าผู้เป็นสามีเห็นจะเป็นเรื่องยากสำหรับนางแล้วพอคิดได้นางจึงปาดน้ำตาทิ้ง สายตาของนางมุ่งมั่นอย่างไม่ยินยอม แล้วเร่งให้เว่ยหมิงส่งหนังสือยกเลิกสัญญาหมั้นหมายไปที่จวนตระกูลมู่ทันทีหลักฐานที่เว่ยหมิงมีในตอนนี้คงไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว เมื่อสอบถามความคิดเห็นจากอู๋ซื่อและหลิวชิงเรียบร้อย เว่ยหมิงก็ส่งหนังสือยกเลิกหมั้นหมายไปที่จวนตระกูลมู่ทันทีขบวนแห่บัณฑิตที่สอบผ่านยังไม่ทันเดินวนครบรอบเมืองหลวง จวนตระกูลมู่ก็แทบจะลุกเป็นไฟแล้ว ในตอนแรกคิดว่าหลังจากเสร็จเรื่องแห่บัณฑิตจะให้มู่เสวี่ยรีบมาขอขมาเว่ยหมิงที่จวน แต่ไม่นึกว่าหนังสือยกเลิกเรื่องหมั้นหมายจะมาถึงเสียก่อนจวนตระกูลเซี่ยก็ไม่ต่างกัน ใต้เท้าเซี่ยถึงกลั

สองพี่น้องใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที หากจะให้ต่อกรกับสำนักจืออวี้ยามนี้เห็นทีจะไม่ไหว ด้วยกำลังเรื่องเงิน หรือแม้จะใช้เล่ห์กลแย่งชิงมา ก็ไม่ได้ง่ายเช่นเดิม หากฮ่องเต้ทรงรู้เรื่องเข้า ตำแหน่งของท้งคู่จะต้องสั่นคลอนเป็นแน่ทางด้านกู้หยางและองค์ชายใหญ่รู้เรื่องที่เสนาบดีมู่ให้สำนักจืออวี้ตรวจสอบสิ่งที่พวกเขาทำอยู่ในตอนนี้แล้ว ก็ไม่ได้ร้อนใจอันใด เพียงแต่ให้สำนักจืออวี้ส่งข้อมูลปลอมไปให้พวกเขาแทน“เจ้าว่า น้องสาวและเสนาบดีมู่จะเชื่อเรื่องที่เจ้าแต่งหรือไม่” องค์ชายใหญ่เอ่ยออกมาอย่างกังวล หากเป็นพระองค์ก็ทำใจเชื่อไม่ลงเช่นกัน“ในเมื่อพวกเขามิอาจหาหลักฐานได้ จนต้องพึ่งสำนักจืออวี้ ทุกสิ่งที่สำนักจืออวี้มอบให้ หากเป็นพระองค์จะมิเชื่อหรือพ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายใหญ่พยักหน้าอย่างเห็นด้วยสิ่งที่กู้หยางให้สำนักจืออวี้ไปแจ้งเสนาบดีมู่คือ เรื่องที่องค์ชายใหญ่ต้องการจะสร้างเรือลำใหญ่ เพื่อออกเดินทางไปต่างแคว้น ด้วยต้องการจะดูความเป็นอยู่ของพวกตาฟ้าและนำสินค้าของพวกตาฟ้ากลับมาที่แคว้นต้าฉีหากพวกเขาเชื่อจริง ต่อไปจะเดินทางไปเจียงซานเพื่อทดลองทำเกลือ ก็ไม่กลายเป็นที่จับตามองแล้ว แต่อาจจะโดนร้องเรียนเรื่อง

“อืม...พรุ่งนี้เจ้าจะออกเรือนแล้ว ข้า...พวกเจ้าออกไปก่อน” อู๋ซื่อหันไปไล่แม่นมจินและแม่นมชุยที่อยู่ในห้องด้วย“อาเยว่ ข้าไม่ใช่มารดาที่ดีของเจ้านัก เมื่อก่อนข้าทำไม่ดีกับเจ้าไว้ไม่น้อย แต่ตอนนี้...เอาเถิด เจ้าจะออกเรือนแล้ว ข้าควรจะทำหน้าที่มารดาเช่นผู้อื่นบ้าง” นางเม้มปากแน่น ก่อนจะเดินไปดึงมือของซีเยว่มานั่งลงที่เตียง“แม่ใหญ่ หากท่านลำบากใจไม่ต้องทำเช่นนี้ก็ได้เจ้าค่ะ” ด้วยรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่หน้าที่ของอู๋ซื่อ การที่บุตรอนุจะออกเรือน นางไม่จำเป็นต้องมาสั่งสอน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่นมแทนก็ได้“ไม่ ข้าไม่ได้ลำบากใจ เพียงแต่...อาเยว่ที่ผ่านมาข้าขอโทษ เป็นเช่นที่เจ้าว่า ข้าดวงตามืดบอดจนเผลอทำเรื่องโง่เขลาต่อเจ้าและอาเหยาไปไม่น้อย”อู๋ซื่อดวงตาของนางแดงก่ำ พร้อมทั้งจ้องมองซีเยว่อย่างขอโทษ ที่เมื่อก่อนนางคิดร้ายกับซีเยว่ไว้ไม่น้อย“เรื่องผ่านไปแล้ว ช่างเถิดเจ้าค่ะ ข้าไม่เก็บมาคิดให้โกรธแค้นแล้ว และหวังว่าท่านจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ท่านรักท่านพ่อมากข้าเข้าใจ แต่ท่านต้องรักตัวเองด้วยเจ้าค่ะ” อู๋ซื่อลอบปาดน้ำตา เมื่อนางได้ยินว่าซีเยว่มิได้โกรธแค้นนางแล้ว“ช่างเถิด พรุ่งนี้เจ้าจะออกเรื

หลังจากขึ้นจากน้ำ กู้หยางมิได้เรียกสาวใช้เข้ามาภายในห้อง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ซีเยว่ ก่อนจะจัดการตัวเองแล้วขึ้นไปนอนกอดนางไว้ ถึงอยากจะรังแกนางต่อให้สมกับที่เป็นคืนเข้าหอ แต่ก็ต้องยับยั้งใจไว้ ด้วยพรุ่งนี้เข้าซีเยว่นางต้องตื่นขึ้นมาคารวะน้ำชาบิดามารดาของเขาอีกซีเยว่เพียงแค่หัวถึงหมอนนางก็หลับไปทันที กู้หยางขึ้นมาซุกตัวเข้าผ้าห่มนางยังไม่รู้ตัวเลยพอรุ่งเช้า แม่นมชุยก็มาร้องเรียกทั้งสองเพื่อให้ลุกขึ้นเตรียมตัวไปคารวะน้ำชากู้เหลียงและพานซื่อซีเยว่นางเตรียมของมามอบให้พ่อสามีและแม่สามีนางด้วย ของกู้เหลียงเป็นชุดเครื่องเขียนที่ไม่มีขายในร้านซ่างเต๋อเช่นเดียวกับบิดาของนาง ของพานซื่อเป็นผ้าพับที่ยังมิได้วางขายในร้านหมี่เซียงหลายสี“ขอบใจเจ้ามาก” ทั้งมองขอบคุณลูกสะใภ้ เมื่อเห็นว่าของที่นางให้ล้ำค่าไม่น้อย“มิได้เจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างออกมาอย่างน่าเอ็นดู“ท่านพ่อท่านแม่ จะอยู่ที่เมืองหลวงอีกนานหรือไม่ขอรับ” ด้วยเรื่องที่กู้เหลียงต้องไปจัดการ ทำให้เขามิอาจรั้งอยู่ที่เมืองหลวงได้นานนัก“อีกสองวัน พ่อจะเดินทางกลับ”“แล้วท่านแม่จะรั้งอยู่หรือไม่เจ้าคะ” ซีเยว่เอ่ยถามพานซื่อออกมา“แม่จะกลับพร้อมพ่อเ