All Chapters of เพียงเพราะข้าเป็นบุตรอนุ ถึงได้รับบทร้ายหรือ: Chapter 31 - Chapter 40

“ท่านพี่ หากหมดเรื่องแล้ว พวกเราก็กลับเถิดเจ้าค่ะ เสียเวลา” ฮูหยินมู่เอ่ยออกมาอย่างไม่ไว้หน้าผู้ใด“อืม...ท่านเสนาบดีมู่ ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไม่ขอรับ” เว่ยหมิงหันไปเอ่ยถาม เมื่อเขาได้ยินคำพูดของฮูหยินมู่ นางเอ่ยเช่นนี้ก็คงไม่ต้องเกรงใจกันต่อไปแล้ว“ไม่มีแล้ว” เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว“หึ ข้าก็มิอยากจะได้นางมาเป็นลูกสะใภ้อีกคนของบุตรชายข้าอยู่แล้ว ก็นับว่าโชคดีที่พวกเจ้ามาได้เวลาพอดี” นางเกลียดบุตรอนุเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงไม่พอใจตั้งแต่รู้ว่าสองพ่อลูกต้องการรับซีเยว่เข้ามาเป็นฮูหยินรอง“ท่านแม่!!!” มู่เสวี่ยเข้ามาดึงแขนของมารดาเขา“บุตรอนุที่ท่านไม่อยากจะได้ แต่ข้าต้องการ ได้แต่งนางเข้าจวนนับว่าตระกูลกู้สร้างบุญกุศลไว้ไม่น้อย” พานซื่อเดินขึ้นหน้ามาใกล้ฮูหยินมู่อย่างไม่พอใจ“เหอะ สร้างบาปสิไม่ว่า แต่งอนุเป็นภรรยาเอก ชาตินี้ทั้งชาติคงได้ถูกดูแคลน”“พอได้แล้ว!!! ลากตัวแม่เจ้าออกมา” เสนาบดีมู่ตวาดเข้ามาภายในห้องโถง ก่อนที่มู่เสวี่ยจะลากมารดาของเขาออกไป พร้อมทั้งมองมาที่ซีเยว่อย่างขอโทษในตอนแรกนางอู๋ซื่อและหลิวชิงก็สะใจไม่น้อย ที่ซีเยว่นางถูกฮูหยินมู่

ไม่ใช่ว่าเว่ยหมิงจะไม่ได้สิ่งใดตอบแทน เมื่อวันต่อมาราชโองการแต่งตั้งเลื่อนขั้นเป็นเสนาบดีกรมกลาโหมของเขามาถึงจวนแต่เช้าภายในจวนต่างวุ่นวายกันไม่น้อย เมื่อต้องเตรียมตัวรับราชโองการ ซีเยว่ร่วมถึงบุตรทุกคนในจวน ต่างต้องออกไปร่วมรับราชโองการกันด้วย“หากมิมีความดีความชอบจากเจ้า ไหนเลยพ่อจะได้ตำแหน่งนี้” เมื่อส่งกงกงกลับวังหลวงแล้ว เว่ยหมิงก็เอ่ยปากชมซีเยว่ต่อหน้าบุตรทุกคน“เป็นท่านพ่อที่ทำงานอย่างหนัก ตัวข้ามีส่วนช่วยท่านเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเจ้าค่ะ”หลิวชิงมองบิดากับซีเยว่พูดคุยกันอย่างปวดใจ ไม่ต่างจากอู๋ซื่อที่กัดฟันจนแทบจะแตก อนุทั้งสามถึงแม้จะอิจฉาซีเยว่เพียงใด แต่ตอนนี้พวกนางขอสะใจกับสีหน้าของอู๋ซื่อและหลิวชิงเสียก่อน“คุณหนูรอง หากอาหรันออกเรือน ท่านอย่าได้ลืมช่วยเติมสินเดิมให้นางด้วยเล่าเจ้าคะ” อนุสองเอ่ยประจบซีเยว่ทันที อนุคนอื่นและน้องสาวที่ใกล้จะออกเรือนต่างร้องบอกออกมาเป็นเสียงเดียวกัน“มันแน่อยู่แล้ว ข้าจะต้องช่วยเติมสินเดิมให้พวกเจ้าทุกคน แม้แต่พี่หญิงใหญ่ข้าก็เตรียมไว้ให้นางแล้วเช่นกัน”“ขอบใจน้องรองมาก” หลิวชิงมากของนางมีรอยยิ้มที่ส่งไปไม่ถึงดวงตาเอ่ยตอบซีเยว่“เหอะ” อู๋ซื่

ดวงตาของกู้เหลียงเปล่งประกายออกมา ผู้ใดจะไม่ต้องการให้บ้านเกิดของตนเจริญรุ่งเรืองกันเล่า แม้ตัวเขาจะสามารถเลื่อนตำแหน่งไปได้ไกลกว่านี้ แต่ด้วยต้องการอยู่ที่เมืองเจียงซานจึงได้ยอมรั้งอยู่ในตำแหน่งเจ้าเมืองเล็กๆ มาหลายสิบปี“ความคิดของเจ้าเช่นนั้นรึ” เขามองบุตรชายอย่างไม่เชื่อว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นความคิดของเขาไปได้“เอ่อ...ท่านพ่อหากลูกบอกไป อย่าเพิ่งตำหนิลูกนะขอรับ”“เจ้าว่ามาเถิด” เขาจะตำหนิสิ่งใดได้ ในเมื่อบุตรชายเป็นเด็กดีเชื่อฟังมาตลอด“ลูกรู้ว่าจากอาเยว่ขอรับ” กู้หยางหลบสายตาของบิดาที่จ้องมองเขาอย่างจับผิด“เพ้ย!!! เจ้าอย่าบอกนะ” เขาไม่กล้าหลุดพูดออกมาว่าบุตรชายตัวดีแอบลอบเข้าไปในเรือนของซีเยว่“ขอรับ”“เจ้า เจ้า เจ้าจะทำให้นางเสียชื่อเสียง หากมีผู้ใดรู้เข้า”“ต่อไปนางก็ต้องแต่งให้ลูกอยู่ดี”“อาหยาง ต่อไปเจ้าอย่าได้ทำเช่นนี้อีก บุรุษที่ดีไม่ควรจะทำให้สตรีเสียชื่อเสียง อีกเพียงไม่นาน เจ้าก็อดทนเสียหน่อย มิใช่ว่า...”“ไม่ขอรับ ข้ารู้ดีว่าสิ่งใดควรไม่ควร” เขารู้ได้จากสายตาของบิดา คงจะถามว่าได้ล่วงเกินซีเยว่ไปแล้วหรือยัง“เช่นนั้นก็ดี อย่าให้ท่านแม่ของเจ้ารู้เข้าเล่า มิเช่นนั้นเจ้าได

ตอนนี้ในจวนตระกูลเว่ยบ่าวไพร่ต่างวุ่นวายจัดเตรียมข้าวของเพื่องานมงคลสองงานที่จะเกิดในเวลาไล่เลี่ยกัน งานของหลิวชิงจะเกิดขึ้นหลังจากสอบจิ้นซื่อไปแล้วสิบวัน งานของซีเยว่จะเกิดหลังจากนั้นอีกห้าวันในตอนแรกงานของหลิวชิงก็มิได้เร็วเพียงนี้ แต่ด้วยฤกษ์งานมงคลที่ทางตระกูลกู้เพิ่งจะนำมาแจ้งเร็วกว่าฤกษ์เดิมของหลิวชิง นางอู๋ซื่อที่ไม่ต้องการให้ซีเยว่แต่งออกไปก่อนบุตรสาวของนาง จึงได้พูดคุยกับตระกูลมู่เรื่องหาฤกษ์ใหม่ทั้งอู๋ซื่อและฮูหยินมู่ มีความคิดเช่นเดียวกันเรื่องที่ไม่ชอบบุตรของอนุ และต้องการจะตอกย้ำให้ซีเยว่นางได้รู้ว่า การที่นางปฏิเสธตระกูลมู่ที่มีอำนาจนางจะต้องเสียดายสิ่งใดบ้างบุตรอนุที่ไม่อาจจัดงานให้ยิ่งใหญ่เทียมบุตรภรรยาหลวงได้ตั้งแต่แรก แต่พวกนางกลับใจแคบเปลี่ยนฤกษ์ให้เร็วกว่า เพื่อให้งานของหลิวชิงและมู่เสวี่ยยิ่งใหญ่สมฐานะ ต่างจากซีเยว่ที่แม้แต่ประตูหน้าจวนนางยังออกไปได้ ต้องส่งเจ้าสาวที่ประตูข้างแทนแต่เรื่องนี้ซีเยว่นางจะมาสนใจอันใด นางอยากจะออกไปจากจวนตระกูลเว่ยเสียเต็มแก่แล้ว หากบิดาของนางไม่เข้าข้างนาง นางคงได้หาเรื่องตัดขาดกับพวกเขาไปเสียตั้งแต่ที่ย้อนกลับมาเว่ยหมิงให้สาวใช้

แต่ก็นับว่าเว่ยหมิงและซีเยว่ได้ใจฮ่องเต้ไปไม่น้อย เมื่อประชุมเช้าในวันต่อมา พระองค์เอ่ยชื่นชมสองพ่อลูกเสียหลายคำ และได้นำหน้าไม้ออกมาให้ทุกคนได้เห็นเป็นครั้งแรกองค์ชายใหญ่และองค์ชายสามต่างมองไปที่เว่ยหมิงเป็นตาเดียว ด้วยรู้ว่าคนของตนมีสัญญาหมั้นหมายอยู่กับบุตรสาวของเว่ยหมิงทั้งคู่ ต่างกันก็เพียงที่กู้หยางคนขององค์ชายใหญ่ได้แต่งกับซีเยว่ สตรีที่ฮ่องเต้เอ่ยถึงเสียหลายคำตั้งแต่ที่เริ่มประชุมของพระราชทานที่ฮ่องเต้ให้ขันทีและนางกำนัลมาส่งให้ที่จวนตระกูลเว่ยมีอยู่นับสิบหีบ แต่ดูเหมือนว่าของที่พระราชทานมาทั้งหมดส่วนใหญ่จะเป็นเครื่องประดับของสตรีเสียมากกว่า“เอาไปส่งที่เรือนของคุณหนูรอง” เว่ยหมิงมองหีบทั้งหมดอย่างเรียบเฉย ด้วยรู้แก่ใจว่าเป็นของที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ซีเยว่“ได้อย่างไรกันท่านพี่ ท่านให้อาเยว่เพียงผู้เดียวถึงเจ็ดหีบ ท่านลืมไปรึว่าท่านยังมีบุตรสาวอยู่อีกหลายคน” อู๋ซื่อเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ พร้อมทั้งปรายตามองไปที่เหล่าอนุที่มองที่หีบอย่างคาดหวัง“หึ พวกเจ้าทำความดีอันใดกันถึงจะได้รับของพระราชทานพวกนี้ หากไม่ได้ความคิดของอาเยว่เจ้าคิดรึว่าข้า จะคิดเรื่องหน้าไม้ออกมาได้” เว่ยหมิงม