All Chapters of เพียงเพราะข้าเป็นบุตรอนุ ถึงได้รับบทร้ายหรือ: Chapter 51 - Chapter 60

หลังจากรับมื้อเช้าแล้ว เว่ยหมิงพากู้หยางไปที่ห้องตำรา เพื่อสอบถามเรื่องที่เขาเร่งเดินทางไปเจียงซาน ส่วนซีเยว่นางนำผ้าที่เอามาออกแจกจ่ายให้ทุกคนในเรือนอย่างสนุกสนาน“นี่ ของแม่ใหญ่กับท่านพ่อเจ้าค่ะ พี่หญิงข้าเตรียมไว้ให้จวนสุ่ยด้วย ท่านก็ให้คนเร่งนำไปส่งเถิด จะได้ตัดชุดแต่งงานได้ทัน” ซีเยว่ให้แม่นมชุยส่งผ้าให้กับหลิวชิง“ขอบใจเจ้ามากน้องรอง เมื่อวานข้าก็ไปหาซื้อผ้าทั้งวัน ยังหาที่ถูกใจมิได้ เห็นว่าวันนี้เจ้าจะมาจึงได้รอถามความจากเจ้าว่าจะช่วยได้หรือไม่ ไม่คิดว่าเจ้าจะเตรียมไว้ให้แล้ว” นางออกไปดูผ้าตลอดทั้งวันก็หาที่ถูกใจมิได้เลย ด้วยผ้าที่ร้านหมี่เซียงนางก็ไปรอซื้อไม่ได้สักวัน“ข้าคงไม่ได้อยู่งานมงคลของท่าน หวังว่าท่านจะเข้าใจข้าเรื่องนี้”“ข้าเข้าใจ” หลิวชิงพยักหน้ารับ นางไม่รู้ว่าซีเยว่มีความสำคัญมากเพียงใดที่ต้องเดินทางไปพร้อมกับกู้หยาง แต่คิดว่านางคงต้องติดตามผู้เป็นสามีไปเรื่องงาน“เอาเถิด แล้วอาหยางดีต่อเจ้าหรือไม่” อู๋ซื่อเอ่ยถามออกมา แม้จะดูจากสีหน้าของซีเยว่แล้ว นางก็ยังอยากได้ยินจากปากอยู่ดี“ดีเจ้าค่ะ ขอบคุณแม่ใหญ่มากที่เป็นห่วงข้า”“ไม่รู้ว่าเจียงซานเป็นเช่นใด อย่างไรก็ส่งจ

ยังมีบุรุษชุดดำจำนวนไม่น้อยที่เร่งติดตามมา แต่ก็ถูกคนของสำนักจือวี้ที่อยู่หัวเมืองที่พวกนางผ่าน จัดการ ก่อนที่จะเข้ามาในรถม้าของซีเยว่ได้“แล้วจะไปที่ใด อาหยางเล่า เขาจะเป็นอันใดหรือไม่” นางหวาดกลัวจนไม่อาจควบคุมจิตใจให้สงบได้แม้จะรู้เรื่องราวมาจากกู้หยางก่อนแล้ว แต่พอเจอเรื่องเช่นนี้เข้า ไหนเลยจะสงบใจได้อีก“ฮูหยินนั่งให้ดีขอรับ นายท่านให้พาฮูหยินล่วงหน้าไปก่อน อีกไม่ไกลจะเป็นสำนักของจืออวี้แล้ว ที่นั่นฮูหยินจะปลอดภัยขอรับ” คนบังคับรถม้าถูกกู้หยางสั่งการไว้แล้ว ตัวเขาไม่อาจจะรั้งรอได้ ต้องทำตามคำสั่ง หากซีเยว่นางได้รับบาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อย ตัวเขาก็อาจจะถูกโทสะของกู้หยางไปด้วยซีเยว่ยึดเตียงตั่งของนางไว้แน่น เพื่อไม่ให้ตัวเองกระแทกไปทั่วตัวรถม้า แต่เหมือนสวรรค์จะเห็นว่านางสุขสบายเกินไป ล้อรถม้าตกลงไปในหลุมจนตัวล้อหลุดแยกออกจากรถม้า“กรี๊ดดดดด” ซีเยว่กรีดร้องออกมา เมื่อรถม้าพลิกคว่ำลง ตัวนางหายเข้าไปในมิติ ก่อนที่จะถูกเตียงตั่งทับนางได้ทันรถม้าคันหลังของสาวใช้ที่วิ่งมาช้ากว่า จึงหยุดได้ทันก่อนที่จะพุ่งเข้าชนรถม้าของซีเยว่ คนทั้งหมดต่างรีบวิ่งมาค้นหาร่างของซีเยว่ที่อยู่ในรถม้า“อาเย

องค์ชายใหญ่เขียนสารแจ้งกลับไปที่เมืองหลวง เพื่อบอกกล่าวถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฮ่องเต้ได้รับรู้ กู้หยางยังให้คนของสำนักจืออวี้ส่งหัวของมือสังหารทั้งหมดไปให้ที่ตำหนักองค์ชายสามอีกด้วย“เห้อ เจิ้นจะทำอย่างไรดี” ฮ่องเต้ถอนหายใจออกมา เอ่ยถามกับกงกงส่วนพระองค์เมื่อได้รู้ว่าองค์ชายสามเลือกที่จะลงมือกับองค์ชายให้เสียแล้ว จะมีบิดาคนใดที่ต้องการจะเห็นลูกฆ่ากันเององค์ชายสามตื่นมาในเช้าของวันหนึ่ง พร้อมทั้งเสียงกรีดร้องของสนมและองค์ชายสามที่ดังลั่นไปทั่วทั้งตำหนัก เมื่อเห็นศีรษะคนของตนที่ส่งไปสังหารองค์ชายใหญ่และกู้หยาง“เดรัจฉาน!!! ปล่อยให้คนนอกเข้ามาได้อย่างไร” พระองค์ตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง เมื่อนึกถึงคนที่ลอบนำหัวของคนของตนทั้งหมดเข้ามาได้ โดยที่องครักษ์หลายสิบนายไม่มีผู้ใดเห็นหากจะเอาชีวิตของพระองค์ก็เห็นจะไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป เหมือนว่าองค์ชายใหญ่และกู้หยางได้เตือนสติองค์ชายสามไว้โดยที่ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดออกมาตลอดการเดินทางที่เหลือถึงเจียงซานก็ไม่มีมือสังหารปรากฏมาให้เห็นอีก แต่องค์ชายใหญ่เมื่อหยุดพักครั้งใด เขาจะขอเข้าไปอยู่ภายในมิติเสียด้วยเกือบทุกครั้งขบวนขององค์ชายใหญ่เดินทางถึงเจ

เสนาบดีมู่เมื่อได้ยินคำว่าเมืองเจียงซานใบหน้าของเขาก็ซีดขาวลงทันที ด้วยข่าวที่ซื้อมาจากสำนักจืออวี้มิใช่เรื่องที่องค์ชายใหญ่เดินทางไปทำเกลือ แล้วทำออกมาได้สำเร็จอีกด้วย เช่นนี้แล้วองค์ชายสามจะเอาสิ่งใดไปสู้ได้“ใต้เท้าเว่ย บุตรีของเจ้าสร้างประโยชน์ไม่น้อยเลย” ฮ่องเต้ตรัสชมออกมา“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ บุตรีกระหม่อมมีความรู้ตื้นเขิน หากมิได้องค์ชายใหญ่ ท่านเจ้าเมืองกู้และบุตรเขยของกระหม่อม ก็คงมิอาจทำเกลือออกมาได้” เว่ยหมิงคุกเข่าก้มหน้านิ่ง“เหอะ” ฮ่องเต้ได้แต่มองเว่ยหมิงด้วยความหมั่นไส้ เพียงประโยคถ่อมตัวประโยคเดียวของเขา ก็สร้างความชอบให้กับผู้ที่เขาเอ่ยออกมาได้ครบทุกคน“รอให้เดินทางกลับมาจากเจียงซานก่อน เจิ้นจะตกรางวัลให้อย่างงาม” ขุนนางไม่น้อยต่างมองมาทางเว่ยหมิงด้วยความอิจฉา ไม่รู้ว่าเขาทำบุญด้วยอันใดถึงได้มีบุตรสาวและบุตรเขยมากความสามารถเช่นนี้ภายในตำหนักขององค์ชายสาม เสียงขว้างปาข้าวของตกแตกดังลั่นไปทั่วทั้งตำหนัก“เดรัจฉาน!!! เหตุใดพวกมันถึงไม่ตายไปเสีย”เสนาบดีมู่และมู่เสวี่ย ที่นำความมาบอกกล่าว หวาดกลัวว่าจะถูกลูกหลงจนต้องหลบอยู่ที่มุมห้อง“โปรดระงับโทสะก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย”

ตอนนี้ภายในจวนของเขาสงบยิ่งนัก ทั้งเรื่องสัญญาหมั้นหมายของบุตรสาวบุตรชายก็ดูจะราบรื่นไปเสียทุกสิ่ง ไหนจะเรื่องหน้าที่การงานของเขา มายามนี้ยังได้ข่าวดีที่ตนจะได้เป็นท่านตาแล้วอีกด้วย“ตกรางวัลให้คนทั้งจวน!!!” เขาร้องบอกพ่อบ้านเว่ย พร้อมทั้งให้เงินค่าตรวจท่านหมอไปเสียหนักอึ้ง ก่อนจะให้พ่อบ้านเว่ยไปส่งท่านหมอที่โรงหมอ และส่งคนไปรอแจ้งกู้หยางที่หน้าวังหลวงซีเยว่นางยังตกตะลึงไม่หาย ได้แต่นั่งนิ่งอึ้งอยู่บนเตียงตั่ง เสียงพูดแสดงความยินดีรอบข้างนางไม่ได้ยินเลยว่าทุกคนเอ่ยพูดเช่นไร“ข้าท้องรึเจ้าคะ ข้าจะมีลูกรึ” นางมองไปที่อู๋ซื่อ หลิวชิง เว่ยหมิงและแม่นมชุยอย่างไม่อยากเชื่ออยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ว่ามาจากที่ใดมากมาย“อาเยว่!!!” หลิวชิงร้องออกมาด้วยความตกใจ นางเพิ่งจะเห็นน้องรองนางร้องไห้ก็วันนี้เอง“อาเยว่ อย่าร้อง ประเดี๋ยวเด็กในท้องเจ้าจะขี้แยเอา” อู๋ซื่อเอ่ยเย้านางออกมา“จริงเจ้าค่ะ” แม่นมชุยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่นางก็ลอบปาดน้ำตาทิ้งอย่างเงียบๆด้วยท่าทีของซีเยว่ยามเมื่อรู้ว่านางตั้งครรภ์ช่างเหมือนกับถานเหยามารดาของนางไม่มีผิดเพี้ยนเช่นนี้แล้ว จะให้แม่นมชุยไม่ร้องไห้ออกมาได้