บททั้งหมดของ เพียงเพราะข้าเป็นบุตรอนุ ถึงได้รับบทร้ายหรือ: บทที่ 11 - บทที่ 20

เว่ยหมิงได้แต่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะผายมือให้ซีเยว่นางกลับมานั่งเช่นเดิม“ข้ามีเรื่องจะแจ้งให้ทุกคนรู้”เว่ยหมิงเอ่ยเล่าเรื่องราวที่ระหว่างสองตระกูลได้ทำสัญญาร่วมกัน และการมาเยือนของกู้หยางครั้งนี้ ก็เพื่อจะหาบุตรสาวตระกูลเว่ยแต่งเข้าจวนตระกูลกู้ซีเยว่ใบหน้าของนางเรียบเฉยมิได้แสดงท่าทีตกใจอันใด ในเมื่อนางรู้อยู่แล้วในเรื่องเหตุผลที่เขามาเยือนครั้งนี้บุตรสาวของเว่ยหมิงคนอื่น พร้อมออกเรือนต่างก็มองมาทางกู้หยางอย่างคาดหวัง ด้วยคิดว่าเขาจะรับพวกนางสักคนเข้าตระกูล“คุณชายกู้ ท่านประสงค์ต้องการแต่งผู้ใดเข้าจวนรึ” อู๋ซื่อเอ่ยถามออกมา พร้อมทั้งปรายตามองไปที่ซีเยว่วูบหนึ่ง“ข้ามาใคร่ครวญดูแล้ว หากจะให้เหมาะสมก็ควรจะต้องแต่งคุณหนูใหญ่เว่ยขอรับ” เขาอมยิ้มมองมาทางซีเยว่วูบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองนางอู๋ซื่อ“ไม่ได้!!! ตอนแรกท่านมิได้เอ่ยออกมาเช่นนี้ ท่านต้องการแต่งอาเยว่มิใช่รึ” นางอู๋ซื่อลุกขึ้นกรีดร้องออกมาอย่างเสียภาพลักษณ์ของนางหลิวชิงเบิกตากว้างมองเขาด้วยใบหน้าซีดขาว ซีเยว่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ หากนางได้ยินไม่ผิดตอนแรกเขาเอ่ยว่าต้องการแต่งกับนางเช่นนั้นรึเว่ยหมิงสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชั

ตอนที่หลิวชิงและซีเยว่ นางพูดคุยกันระหว่างทางกลับเรือน เขามิได้กลับเรือนพักอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เพียงหลบซ่อนตัวอยู่ที่พุ่มไม้แอบฟังเรื่องที่ทั้งสองเอ่ยพูดคุยกันในตอนนั้นเขาจึงเชื่อได้อย่างสนิทใจ ว่าสิ่งที่คิดไว้เป็นเรื่องจริง นางได้ย้อนเวลากลับมาเช่นเดียวกับเขา ที่มาเรือนของนางในค่ำคืนนี้ ก็ด้วยอยากฟังจากปากของนางว่าเป็นเช่นที่เขาคิดหรือไม่“ท่านพูดเรื่องอันใด ข้าไม่เข้าใจ” ซีเยว่ยังไม่ยอมรับว่านางได้ย้อนเวลากลับมา แม้จะสงสัยว่าเขาเอ่ยเรื่องนี้ออกมาได้อย่างไร“หึหึ เพราะข้าก็ย้อนกลับมาเช่นกัน”“ห๊ะ!!!” ซีเยว่ร้องเสียงดังออกมาอย่างลืมตัว“คุณหนูเจ้าคะ มีอันใดหรือไม่เจ้าคะ” เสียงสาวใช้ที่อยู่หน้าห้องเอ่ยถามออกมา“มะ ไม่มี” นางร้องตอบกลับไป พร้อมทั้งปิดปากตัวเองแน่นเสียงด้านนอกเงียบหายไปแล้ว กู้หยางจึงได้ลุกเดินเข้ามาหาซีเยว่ที่ยังตกตะลึงนิ่งงันอยู่ที่เตียงของนาง“เจ้าไม่บอกข้าก็ไม่เป็นอันใด แต่ทางที่ดีที่สุด เจ้าควรจะแต่งให้ข้าเพื่อจะได้ไม่มีจุดจบเช่นในภพที่แล้ว” เขากระซิบบอกข้างหูของนาง“ข้าไม่แต่ง ท่านไม่ต้องยุ่งเรื่องของข้า” นางดันตัวของเขาให้ออกห่าง“อืม...เช่นนั้นรึ หากข้านำเรื่อง

“ข้าน้อยไม่มีข้อโต้แย้งขอรับ” เขายิ้มออกมาเล็กน้อย“เช่นนั้นก็ดี แต่มีอีกเรื่องที่ข้าอยากจะขอจากเจ้า”“เชิญใต้เท้าว่ามาได้เลยขอรับ”“ข้าอยากให้อาเยว่อยู่ที่เมืองหลวง เรื่องจวนข้าจะเป็นผู้จัดการให้เอง” ในเมื่อเขาไม่ต้องการให้บุตรสาวอยู่ห่างไกล เรื่องที่จะจ่ายค่าจวนก็เห็นจะเป็นสิ่งที่ควรทำ“เรื่องนี้ไม่รบกวนท่านขอรับ ข้าน้อยออกไปจัดการเรื่องซื้อจวนไว้แล้ว ข้าน้อยจะสอบจิ้นซื่อในปีนี้ และคิดที่จะอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่แรกขอรับ”เว่ยหมิงพยักหน้าอย่างพอใจ สายตาที่เขามองกู้หยางจึงได้อ่อนลงไม่น้อย“เช่นนี้ก็ดี เจ้าก็แจ้งเรื่องกลับไปที่เจียงซานเถิด บิดามารดาเจ้าจะได้จัดหาฤกษ์ยาม”“ขอรับ”ทั้งสองเอ่ยพูดคุยเรื่องที่ตั้งของจวนที่กู้หยางซื้อต่ออีกครู่ เขาบอกกล่าวเรื่องที่จะย้ายออกไปอยู่ที่จวนหลังที่ซื้อไว้ในวันพรุ่งนี้กับเว่ยหมิงด้วย ก่อนจะปล่อยให้เขากลับไปที่เรือนพักเย็นวันนั้น ภายในตระกูลเว่ยจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ในห้องโถงเรือนหลัก คนทั้งจวนมารวมตัวกันอย่างมากมาย ด้วยเว่ยหมิงจะเลี้ยงส่งกู้หยาง ทั้งยังจะต้องแจ้งเรื่องงานมงคลของซีเยว่นางด้วยนางอู๋ซื่อและหลิวชิงดูเหมือนพวกนางสองแม่ลูกจะมีความสุขมากที่

หลังจากที่กู้หยางไปพบเจ้าสำนักจืออวี้ได้เพียงสองวัน คนของตระกูลมู่ก็เข้ามาติดต่อเรื่องที่จะให้เขาคุ้มกันหยกเหอเถียนไปส่งจริงดังที่กู้หยางว่าเจ้าสำนักเม้มปากแน่น ตอนที่บ่าวของตระกูลมู่เข้ามาพบ คนของตนที่กู้หยางบอกให้ระวังตัว ก็ดูกระตือรือร้นออกหน้า ให้เขารับงานนี้โดยเร็ว คนที่จะเป็นผู้นำคุ้มกันไปชายแดนเหนือก็เป็นตัวหนอนที่เอ่ยอาสาขึ้นมา“ได้” เขาตอบรับด้วยเสียงเรียบเฉยวันที่กำหนดเดินทางออกจากเมืองหลวงก็เป็นอีกวันหนึ่งเลย คนตระกูลมู่นำกล่องไม้ที่บรรจุหยกเหอเถียนมาส่ง พร้อมทั้งยื่นเงินให้อีกห้าพันตำลึงทองหลังจากนั้นสิบวัน ก็เกิดเรื่องที่โจรป่าเข้าแย่งชิงหยกเหอเถียนกับคนของสำนักคุ้มกันภัย แต่ครั้งนี้มิได้ง่ายเช่นนั้น เมื่อเจ้าสำนักเตรียมการไว้หมดแล้ว โจรนับร้อยที่เข้าแย่งชิงต่างไม่มีผู้ใดเหลือรอดไปได้แม้แต่เพียงผู้เดียวหยกเหอเถียนมิได้อยู่ในขบวนเดินทางตั้งแต่แรก เขาให้คนในสำนักแยกออกเป็นสองสาย เดินทางล่วงหน้าไปตั้งแต่แรกแล้ว และส่งถึงมือจ้านอ๋องอย่างปลอดภัยหลังจากออกเดินทางจากเมืองหลวงได้สองเดือนกู้หยางถูกเจ้าสำนักคุ้มกันภัยเรียกเขาไปพบ ตั้งแต่เกิดเรื่องที่โจรป่าเข้าปล้นชิงแล้ว“มิคิ

เขาสนใจข้าวของด้านในไม่น้อย เมื่อทุกสิ่งล้วนเป็นของที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แม้แต่ข้าวสาร ก็อยู่ในถุงหน้าตาประหลาด หรือจะเป็นผักผลไม้ เนื้อสัตว์ ก็ดูเหมือนจะสดใหม่อยู่เสมอ“เป็นไปได้อย่างไร”“จะออกไปได้หรือยัง ท่านจะอยู่อีกนานหรือไม่ ไม่เช่นนั้นข้าจะออกไปก่อน” นางเหนื่อยที่ต้องเดินตามเขาอีกรอบแล้ว“นี่ คืออันใด” เขาหยิบเสื้อชั้นในของสตรีขึ้นมาดูอย่างสนใจ“วางมันลงเดี๋ยวนี้” ซีเยว่กัดฟันแน่น หยิบอะไรไม่หยิบ ไปหยิบเสื้อชั้นในขึ้นมาเมื่อเขาเห็นฟองน้ำที่นูนออกมาจากเสื้อตัวน้อยในมือ และเผลอมองไปที่หน้าอกของซีเยว่ ก็ดูเหมือนกู้หยางจะเข้าใจว่าสิ่งที่อยู่ในมือคืออันใด เขาวางลงอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นใบหน้าของซีเยว่โกรธจนหน้าแดง“ก็ข้าไม่เคยเห็น” เขาพึมพำออกมาอย่างแก้เก้อก่อนจะเดินไปที่ร้านขายเครื่องเขียนด้วยความสนใจ ด้านในมีกระดาษที่เขาไม่เคยเห็นจากที่ใดมาก่อน เมื่อลูบเบาๆ ก็ไม่พบว่ามีสิ่งใดที่สะดุดนิ้วมือ หากได้นำออกไปใช้ไม่รู้ว่าจะดีมากเพียงใด“ข้าขอได้หรือไม่” เขาชูกระดาษและพู่กันด้ามงามในมือขึ้น“เหอะ ข้าให้ท่านแล้วท่านต้องออกไปทันที เข้าใจหรือไม่” เขารีบพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแม้ในใจยังอยากท