All Chapters of หลินลี่ชา ฮูหยินร้ายจวนโหว: Chapter 11 - Chapter 20

โรงเตี๊ยม  ร่างสูงระหงของลี่มี่มี่ก้าวเข้าไปภายในโรงเตี้ยมใหญ่ที่สุดในย่านนั้น ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วบริเวณด้วยเพราะจดจำได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อครั้งที่เกิดเป็นหลินลี่ชา ไม่ค่อยได้ก้าวออกมาจากจวนเดินเที่ยวเล่นย่านการค้าภายในเมืองหลวง หรือแม้แต่จะแวะเข้าโรงเตี๊ยมแต่อย่างใด   เป็นสิ่งที่สตรีชั้นสูงไม่ได้รับการอนุญาตให้ปฏิบัติได้เช่นนั้นแตกต่างจากบุรุษมากมายยิ่งนัก สตรีต้องอยู่เรือนคอยเฝ้าดูแลความเรียบร้อย เลี้ยงดูบุตรและปรนนิบัติสามี ถึงวัยออกเรือนก็ต้องแต่งงานตามที่พ่อและแม่เห็นชอบและเลือกหาคู่ครองที่สมฐานะและหน้าตาเอาไว้ให้  “ว้าว! ดูท่าทางไม่เลวเหมือนกันแฮะ”หญิงสาวกล่าวออกมาเบาๆ พลางพยักหน้าขึ้นลงอย่างพึงพอใจ   เมื่อดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณโรงเตี๊ยมชั้นล่างที่เต็มไปด้วยผู้คน ซึ่งเข้ามาพักแรมค้างคืนและแวะทานอาหาร สายตาของทุกคู่หันกลับมามองหญิงสาวเป็นตาเดียวกัน   เมื่อเห็นบุรุษแปลกหน้าที่มองอย่างไงหน้าหวานเสียยิ่งกว่าผู้หญิงและรูปงามมากกว่าบุรุษทั่วไปในยุคนี้เสียมากกว่า หญิงสาวเป็นจุดสนใจนับตั้งแต่เ

ทันใดนั้นเอง ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ประตูห้องถูกเคาะติดต่อกันพร้อมเสียงเรียกของบ่าวที่คอยดูแลห้องพักดังแทรกขึ้น “คุณชายข้าน้อยนำน้ำมาเติมในอ่างให้แล้วขอรับ” “เข้ามา!”ลี่มี่มี่ตะโกนตอบกลับไป หญิงสาวรีบหยิบถุงเงินและตั๋วแลกเงินปึกใหญ่ยัดกลับเข้าไปในอกเสื้อดังเดิม พลางรีบเดินออกจากห้องทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ตรงห้องโถงนั่งจิบชามองตามบรรดาบ่าวผู้ชายทยอยยกน้ำใส่ถังส่งต่อมาเป็นทอดๆ บ่าวคนดังกล่าวนำหีบที่บรรจุเครื่องหอมสำหรับอาบน้ำของสตรีและบุรุษนำมาวางตั้งไว้บนโต๊ะตรงหน้าของลี่มี่มี่ “เครื่องหอมสำหรับอาบน้ำขอรับคุณชาย” อือ! หญิงสาวส่งเสียงขานรับในลำคอพลางเหลือบสายตามองเครื่องหอมสำหรับใช้อาบน้ำที่อยู่ในหีบเหล่านั้นมีมากมายหลายรายการเลยทีเดียว แต่ละชิ้นหน้าตาแปลกประหลาดและยังมีโถอีกสองใบ มีฝาปิดไว้ด้วย ซึ่งบางอย่างหญิงสาวไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแม้กระทั่งตอนที่เกิดเป็นคุณหนูสิบหกหลินลี่ชา ครั้นพอเปิดฝาออกพบว่าเป็นน้ำซาวข้าว อีกโถคือน้ำที่แช่ดอกมะลิเอาไว้แล้วหนึ่งคืน หลังจากสระผมทำความสะอาดด้วยน้ำซาวข้าวแล้วก็ใช้น้ำดอกมะลิที่แช่ค้างไว้หนึ่งคืนนำมาราดผมเป็นน้ำสุดท้า

ในขณะเดียวกันหัวหน้ากลุ่มชายชุดดำใช้วิชาตัวเบากระโดดลอยละลิ่ว ม้วนตัวตีลังกาไปยืนดักหน้าเป้าหมายของตนโดยที่ลี่มี่มี่ซึ่งกำลังวิ่งอยู่ในขณะนั้นไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางการวิ่งได้ทัน   ปืนไฟที่อยู่ในมือของหัวหน้าชายชุดดำหันปากกระบอกปืนไปที่ร่างของลี่มี่มี่ที่กำลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต พร้อมเหนี่ยวไกลั่นกระสุนปืนออกไปทันทีในระยะเผาขนเมื่อหญิงสาววิ่งเข้ามาหาวิถีกระสุนปืนดังกล่าว  เปรี้ยง! เสียงคำรามลั่นของอาวุธที่มีอานุภาพมากเสียยิ่งกว่าคมดาบและคมธนู ดังกึกก้องขึ้นภายในจวนสกุลหลินที่ปิดร้างจนชาวเมืองที่อยู่ในละแวกนั้นต่างได้ยินกันจนทั่ว  ฟิ้วววว!!!! ลูกกระสุนพุ่งหลาวแหวกอากาศมุ่งตรงไปที่ร่างของลี่มี่มี่อย่างรวดเร็ว  ฉึก! กระสุนนัดแรกเจาะเข้าทะลุเต้านมจนกระสุนฝังในอยู่แถบบริเวณทรวงอกของหญิงสาว  เฮือก!!! ร่างระหงของลี่มี่มี่ผงะไปตามแรงกระสุน   เปรี้ยง!!! เสียงคำรามลั่นดังออกไปอีกครั้งเมื่อกระสุนนัดที่สองพุ่งออกจากปากกระบอกปืนไฟตามมาติดๆ เพื่อให้แน่ใจว่าได้ปิดปากผู้ที่ล่วงรู้แหล่งที่มาตั๋วแลกเงินดังกล่าว &nbs

ยุคปัจจุบัน          ภายใต้ม่านหมอกหนาที่กำลังแผ่ปกคลุมไปทั่วห้องสมุดประชาชน ปรากฏกลิ่นหอมของดอกอวี้หลันหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ แต่ไม่มีผู้ใดในที่แห่งนั้นได้กลิ่นหอมของดอกไม้นี้แม้แต่น้อย ในขณะที่หวังจิวเซียนและเฉินเสวี่ยม่าน ต่างพากันเดินนำหน้าห่างจากเพื่อนรัก พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วของนางร้ายคลุกฝุ่นกำลังอธิบายประวัติของบ้านหลังนี้          พรึบ!!! เบื้องหลังของทั้งสองตรงเยื้องประตูทางเข้าปรากฏร่างโชกเลือดของลี่มี่มี่ กำลังนอนหงายจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าประตูดังกล่าวในสภาพสวมอาภรณ์บุรุษในสมัยโบราณ โลหิตแดงฉานไหลนองออกมาอย่างไม่ขาดสาย พร้อมเสียงของเฉินเสวี่ยม่านเอ่ยถามเพื่อนรักของเธอ          “มี่มี่จะกินน้ำอะไรเดี๋ยวฉันจะไปสั่งให้”หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมหันหน้ากลับไปมองทางด้านหลัง          ทันทีที่เฉินเสวี่ยม่านหันกลับไปมองทางด้านหลังของเธอ ดวงตาพลันต้องเบิกกว้างขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นร่างของลี่มี่มี่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นใบหน้าหันมาทางห้องสมุดประชาชนทำให้เห็นอย่างชัดเจน

ครั้นอยู่เพียงตามลำพังกับเฉินเสวี่ยม่านลี่มี่มี่ร้องเรียกหาเพื่อนรักของเธออีกคนที่กำลังง่วนกับข้าวของที่อยู่ตรงหน้า  “เสี่ยวม่าน”หญิงสาวเรียกนางร้ายคลุกฝุ่น  ฮือ! เสี่ยวม่านส่งเสียงขานรับในลำคอ ในขณะที่มือก็กำลังสาละวนจัดแจงอาหารให้เพื่อนของเธอได้กินอะไรรองท้อง ก่อนจะเอ่ยถามกลับไปเมื่อจู่ๆ ลี่มี่มี่ก็เงียบไปเสียเฉยๆ  “มีอะไรหรือเปล่ามี่มี่ เรียกฉันแล้วทำไมถึงได้เงียบไปละ”เฉินเสวี่ยม่านถามกลับไปด้วยความสงสัย  ในขณะที่ลี่มี่มี่กำลังครุ่นคิดอยู่ในใจว่าควรจะถามเพื่อนของเธอดีหรือไม่ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามในสิ่งที่เธออยากรู้  “เธอเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับโรงแลกเงินจินหมิงบ้างไหม”ลี่มี่มี่พูดพลางเฝ้ารอคำตอบจากเพื่อนรัก  “โรงแลกเงินจินหมิงเหรอ ทำไมฉันจะไม่รู้ในเมื่อในบันทึกบอกเอาไว้ว่าเป็นโรงแลกเงินใหญ่ที่สุดในยุคของแผ่นดินต้าหมิง เจ้าของโรงแลกเงินนี้คือตระกูลเว่ย แต่ในความเป็นจริงแล้วเจ้าของที่แท้จริงคือขุนนางใหญ่ในราชสำนักชื่อว่าตู้เหมิ่งห้าว เป็นคนมีอิทธิพลในราชสำนักต้าหมิงในรัชสมัยฮ่องเต้หย่งเล่อ แต่ก็มีบันทึกอีกไว้ว่าโรงแลกเง