All Chapters of เมื่อฉันขายตัวให้คุณหมอทั้งสาม (5p): Chapter 11 - Chapter 20

ไม่มีใครรู้หรอกว่าความรู้สึกของเราเองนั้นมันจะเกิดขึ้นตอนไหน ในช่วงเวลาสามเดือนที่ผ่านมาของการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับพวกเขามันทำให้ฉันได้รู้ว่า 'ยิ่งฉันพยายามเข้าใกล้พวกเขามากเท่าไหร่ เหมือนเราเริ่มห่างกันมากขึ้นกว่าเดิม'พวกเขาจะย้ำกับฉันเสมอว่า อย่าลืมกฏที่ตั้งไว้อย่าลืมว่าเธออยู่ในฐานะอะไรอย่าลืมว่าเธอไม่มีสิทธิ์ในตัวของพวกฉันอย่าลืมว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันฉันจำคำพูดของประโยคเหล่านั้นได้ดี แต่ความรู้สึกที่ได้ใกล้ชิด ได้ทำอะไรหลายอย่างเหมือนคนรักกันใจของฉันมันยิ่งกระตุ้นความรู้สึกเหล่านั้นได้ดี ถึงแม้จะเจอเขาอยู่ข้างนอกกับเพื่อนครอบครัว หรือ ผู้หญิงคนอื่น สิ่งที่ฉันต้องทำคือ เราคือคนที่ไม่รู้จักกัน ในใจตอนนั้นคือฉันรู้สึกอึดอัด รู้สึกเจ็บเวลาเขาคุย เขายิ้ม เขากอดกับผู้หญิงคนอื่นแต่ก็ทำได้เพียงปั้นหน้าให้เป็นปกติ ถึงแม้ในใจจะหึง จะหวงพวกเขามากก็ตาม มันโคตรจะไม่แฟร์เลยสักนิดกับความรู้สึกของฉันทำไมฉันต้องเจ็บอยู่อย่างนี้ด้วยเวลาไปเรียน ไปเที่ยวชีวิตของฉันมันโคตรจะจืดชืด เหมือนคนไม่มีชีวิตชีวาจนแพรวทนไม่ไหวบอกให้ฉันลองเปลี่ยนตัวเองดู เริ่มจากการหัดแต่งตัว แต่งหน้าให้เป็น หัดดื่มเหล้า ห

🔥[ยาเสียสาว]🔥ฉันได้แต่นั่งลูบหน้าตัวเองเบาๆกับและกำลังคิดว่าตัวเองสับสน คนเราจะใจเต้นกับคนแปลกหน้าได้ขนาดนี้เลยหรอฉันสบัดหัวตัวเองไล่ความคิด ไม่นานนักแพรวก็กลับมาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง สายตาที่เขามองฉันมันมองออกเลยว่าเขาต้องการอะไร แต่ฉันไม่ได้สนใจ พอถึงเวลาที่แพรวอยากจะเต้นก็ลุกขึ้นลากฉันไปหน้าเวที ตอนนั้นฉันเริ่มมัวเมากับสิ่งตรงหน้า รู้สึกดีกับสิ่งที่เป็นอยู่ ชีวิตที่อิสระที่ได้มาไม่กี่ชั่วโมงมันทำฉันมีความสุขมากขนาดนี้เชียวหรอ ไม่นานฉันก็ชวนแพรวกลับมานั่งที่โต๊ะโดยมีผู้ชายคนนั้นเฝ้าอยู่"นี่ของน้องแพรว ส่วนนี่ของน้องมิน พี่ชงให้"เราทั้งคู่รับมาดื่มโดยที่ไม่ได้คิดอะไร ฉันนั่งคุย นั่งดื่มกันไปสักพัก ก็เริ่มรู้สึกร้อนๆ เลยขอมาเข้าห้องน้ำก่อนฉันที่ยืนมองตัวเองในกระจก ก็รู้สึกแปลกๆ "เป็นอะไรไป ทำไม่ถึงได้อยากจะ...ไม่ๆ แกเป็นอะไร ล้างหน้าใช่ ต้องทำให้สร่าง"ฉันเปิดน้ำล้างหน้า ลูบตัวก็ยังไม่หาย นึกถึงแต่หน้าพวกเขาแล้วมีอารมณ์ขึ้นมาดื้อๆ"ต้องรีบกลับ! ฉันต้องรีบกลับ"ฉันรีบสาวเท้าเดินออกมาจากห้องน้ำทันที แต่ยังไม่พ้นก็ชนเข้ากับแพงอกของใครคนหนึ่ง จนร่างเซแต่ถูกคว้าเอวไว้ และแขนฉันก็เผ

คนตัวเล็กยืนมองภาพความทรงจำไปทั่วบริเวณบ้าน ภาพในวันวานของเธอกับพวกเขา ความสุขถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่เธอกลับจำได้ดีความสุขที่ปนเคล้ากับหยาดน้ำตา ความรักที่มีให้แค่บนเตียง ความรู้สึกที่เกิดกับเธอเพียงคนเดียวมือเล็กเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก ถึงแม่จะได้เงินไปเรียน ได้เงินค่าขนมเธอก็ประหยัดใช้จนมีเก็บในบัญชี ร่างบางลุกเดินออกจากห้องไปยังหน้าบ้านเพื่อขึ้นรถของคนที่รออยู่ด้านในรถหรู ชายหนุ่มในชุดสูทนั่งไถ่มือกับงานในไอแพดจอใหญ่ แต่สายตากลับจดจ้องมองไปด้านนอกรถ เมื่อเห็นร่างเล็กที่เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าและข้าวของพะรุงพะรัง มือหนารีบโยนของในมือจนลืมไปเสียสนิทว่างานเขาอยู่ด้านใน เขาเปิดประตูรถออกก่อนจะสาวเท้าด้วยความเร็วไปแย่งของในมือของเธอ"ทำไมของเยอะอย่างนี้ล่ะ?"เขาถามด้วยสีหน้าหงุดหงิด"ก็ตอนแรกมันไม่เยอะนี่คะ!"รอยยิ้มสดใสระบายออกมาเล็กน้อย ทำให้คนตัวสูงถึงกับเกิดอาการเขินขึ้นมาดื้อๆ"พี่รามคะ! ทำไมหูแดงหน้าแดงขนาดนั้นล่ะคะ?"ดวงตาใสจ้องมองด้วยใบหน้าที่สงสัย "เอ่อ....ร้อนน่ะค่ะ พี่คงร้อน!"เขาทำตอบกลับก่อนจะเดินเอาของไปเก็บที่รถ เธอมองตามหลังเขาก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเบาๆและ

มหาลัย bbเวลา 09:15 น."กรี๊ดดดดด! งื๊อ~ ทำไมผู้ชายแบบพี่รามถึงน่ารักขนาดนี้นะ""เบาๆสิแพรว แต่ก็จริงนั่นแหละ พี่รามเชาดีกับฉันทุกอย่างเลย ยิ่งนานวันความรู้สึกที่ฉันมีคือรักเขามาก หวงเขามาก เรากลัวเจ็บจังแพรว"มือเล็กยื่นออกไปคว้าจับแขนเล็กของเพื่อนสาว ใบหน้าที่เป็นกังวลเผยขึ้นมาให้เห็น"จำไว้นะมิน รักใครต่อให้รักมากแค่ไหนแกก็ต้องเผื่อใจ วันนี้เขาอาจจะรักวันหน้าล่ะจะเป็นอย่างไร แต่ฉันเชื่อนะว่าเขาไม่มีวันเปลี่ยนใจ"รอยยิ้มจากคำปลอบของเพื่อนสายเผยขึ้นทำคนเห็นยิ้มตามกัน"แล้วแพรวล่ะ ตอนนี้เป็นไงบ้าง ขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อไปเลย เรายุ่งอยู่กับการออกแบบ จริงสิถ้าแพรวว่างไปบ้านพี่รามกับเรานะ""ไปทำไมเกรงใจพี่รามเขา เออๆจะลองหาเวลาไปดูล่ะกัน ชอบทำหน้าอ้อนแบบนี้อยู่เรื่อย ฉันสบายดี แต่ติดแค่ความรู้สึกมันไม่สบาย ป่วยใจตลอดเลยอ่ะตั้งแต่เริ่มคุยกับพี่แบล็ค""สู้ๆนะ ถ้าเขาใจสักวันแพรวจะมีความสุขที่สุด แต่ถ้าไม่แพรวถอยออกมานะอย่าทำให้ตัวเองเจ็บ""รู้แล้วแหละน่า บอกแต่ฉันแกอ่ะ ลืมพวกเขาได้แล้วหรอ"คำถามนั้นที่หฃุดออกมาทำให้คนได้ฟังถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ"ก็....ยังเป็นห่วงพวกเขาอยู่นั่นแหละ กลับมาจะกิ

โรงพยาบาล"พี่แทนเป็นยังไงบ้างคะ!"เสียงนุ่มของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าหวานเอ่ยขึ้น"ก็ดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุณอิงนะที่มาเยี่ยมพี่"เขาหันไปตอบก่อนจะผ่ายยิ้มอ่อนๆหลังจากจบประโยค"อิงเต็มใจค่ะ แล้ววันนี้โรมกับคิมมามั้ยคะ?"ร่างบางนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยก่อนจะเอ่ยถาม"ถ้าว่างก็คงมา อิงจะกลับก่อนก็ได้นะ""ได้ยังไงคะ อิงเป็นคู่หมั้นพี่นะ ก็ต้องอยู่ดูแลสิคะ!"มือเล็กเอื้อมไปคว้าจับมือหนาของเขากุมไว้เบาๆอิง หรือ อังศุมาลิน โรจอัครกุล ลูกสาวคนเล็กของคุณหญิงอัญชลีกับเลขาคนสนิทของพ่อเขา แทนมองหน้าคนด้านข้างเตียงก่อนจะเอนหลังลงไปนอนเพื่อหลีกเลี่ยงการคุยกับเธอ แทนเห็นเธอเป็นเพียงน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นแต่แม่กับพ่อของเขาอยากให้เขาเป็นฝั่งเป็นฝาถึงขนาดหาคู่มาให้ เขาชินกับการกระทำพวกนี้แล้ว ตั้งแต่เขาเสียหญิงอันเป็นที่รักไป ดาริน เพียงเพราะคำว่า ต่างกัน หญิงสาวฐานะที่แตกต่างกับเขาอย่างสิ้นเชิง ความกดดัน การถูกเหยียดหยามคำพูดดูถูกและสิ่งที่ทำให้เขาเฉยชามากจนแตกต่างกับแทนคนเก่าอย่างสิ้นเชิง คือ การสูญเสียของสองชีวิตที่เขาตั้งใจคิดไว้ว่านี่คือครอบครัว แต่ก็ต้องมาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ! "ผู้หญิงอย่างหล่อนไม