All Chapters of หมื่นคำเหตุผลที่ฉันทิ้งเธอ: Chapter 31 - Chapter 40

หลังปพนธีร์นัดชญานิศออกมาคุย แสดงผลดีเอ็นเอให้หญิงสาวดู ทั้งสองคนก็ยังไม่ได้บทสรุปที่น่าพอใจ ชญานิศไม่ยอมให้เขารับผิดชอบลูก ทั้งยังไม่ยอมให้เขาพบหน้าลูกด้วย ชายหนุ่มจึงต้องยอมถอยออกมาก่อนแล้วกลับไปทำงานที่โรงแรมต่อ แต่แม้สายตาจะจดจ่ออยู่กับผลประกอบการของบริษัท ทว่าเขาไม่มีสมาธิที่จะคิดวิเคราะห์เลยเขาหวนนึกถึงตอนที่ไปเจอลูกครั้งแรก เพราะแอบสะกดรอยตามชญานิศหลังเธอปิดร้านกาแฟและเดินทางไปโรงเรียนเอกชนชื่อดังประจำจังหวัด ไม่นานครูประจำชั้นก็พาเด็กชายตัวอวบอ้วนขึ้นมาบนรถของเธอ ไม่นานรถคันนั้นก็ขับออกไป ภาพที่เห็นทำเอาคนที่แอบมองจากในรถแทบหยุดหายใจเด็กผู้ชายตัวอวบอ้วน ผิวขาว แก้มยุ้ยอมชมพูเป็นลูกของเขาหน้าตาเหมือนเขามากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ทั้งจมูก ปาก และตา เว้นแต่ผิวขาวผ่อง และขนตางอนที่เหมือนแม่วันต่อมาปพนธีร์จึงมาที่โรงเรียนนี้อีกครั้ง เขาใช้เวลาแอบมองลูกชายของตัวเองอยู่ค่อนวันในฐานะผู้บริจาคเงินจำนวนมากให้กับโรงเรียนชนิภัทรมีรูปร่างโตกว่าเด็กในวัยเดียวกัน เขาเป็นเด็กร่าเริงแจ่มใส พูดจาเจื้อยแจ้ว กล้าแสดงออก คุณครูถามทีไรก็มักยกมือขึ้นแล้วตอบคำถามทันทีกระทั่งเมื่อถึงเวลาพัก เด็

“เปล่า พ่อแค่…”“แม่บอกว่าเราร้องไห้ได้ พ่อร้องออกมาดังๆ เลยนะ” แม่มักบอกเขาเวลาที่ร้องไห้โยเย ไม่ว่าจะตอนเรียกร้องหาขนม หรือตอนหกล้ม เพราะเจ็บตัว ดีกว่ากลั้นไว้คนเป็นพ่อกลั้นสะอื้น ลูกและ…เมีย โตกว่าเขามาก“แต่ตอนมีคนมาว่าเคนไม่มีพ่อ เคนอ้วนเหมือนหมู เคนโกรธนะ แต่เคนไม่ร้อง เคนเก่ง เคนเข้มแข็ง”“เคนไม่ได้อ้วนสักหน่อย” ปพนธีร์ยิ้ม เสริมความมั่นใจให้ลูกชาย “พออีกหน่อยเคนโตขึ้น เคนก็จะสูงและหล่อมาก”“สูงและหล่อเหมือนพ่อใช่ไหม”เขาพยักหน้า รู้สึกภาคภูมิไม่น้อยที่ลูกเห็นเขาเป็นต้นแบบ ไม่นานเวลาพักหมดลง ชายหนุ่มเดินจูงมือเด็กชายเข้าห้อง ก่อนก้มตัวลงเพื่อบอกลูก“น้องเคนอย่างเพิ่งบอกแม่นะครับว่าเจอพ่อ”“ทำไมล่ะครับ”“เดี๋ยวแม่จะตกใจ ไว้พ่อจะเป็นคนบอกแม่เองนะครับ” เขาปัดเศษหญ้าที่เลอะก้นลูก และเมื่อเห็นเด็กคนอื่นๆ ถือแปรงฟันออกไปเพื่อแปรงฟันกับเพื่อนๆ เขาก็นึกขึ้นได้ปพนธีร์ให้ลูกหยิบแปรงฟันอันเก่ามาเปลี่ยนกับอันใหม่ลายสไปเดอร์แมน ซึ่งลูกชอบมากทันทีที่เมื่อวานเขาเห็นว่าลูกถือกระเป๋าและของใช้ลายซุปเปอร์ฮีโร่ตัวนี้ เขารีบไปหาซื้อมาทันที แต่เพราะกลัวชญานิศจะสงสัย วันต่อมาเขาเลยจัดหาของลายเดีย

“พ่อ กินไก่ทอดครับ” เด็กชายชนิภัทรหยิบไก่ทอดกรอบให้พ่อที่เป็นเบาะรองเก้าอี้ให้เขา “ให้แม่ด้วยนะครับ”“ได้สิครับ ให้แม่ก่อนนะ” ปพนธีร์รับคำลูก ส่งมอบไก่ให้แม่ของลูกด้วยความยินดี “ขอบใจจ้ะ” ชญานิศยิ้มให้ลูกชาย ไม่แม้แต่ปรายตามองคนหยิบไก่ให้ หากลูกไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ ไม่ได้เป็นคนบอกว่าให้เธอ เธอคงไม่ใจกว้างจะรับหรอก ทว่าหางตาเธอก็พอจะเห็น…ผู้ชายคนนั้นอารมณ์ดี ยิ้มระรื่นเธอแค่กลัวจะแสดงภาพไม่ดีออกไปให้ลูกเห็นหรอก ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ “แล้วของน้าริชชี่กับน้าอูนล่ะคะ” สรรัตน์จีบปากจีบคอแกล้งถามหลานชาย ซึ่งหลานก็ไม่ใจร้ายจะเมินเฉย แต่คราวนี้เด็กน้อยหยิบให้ด้วยตัวเองในระหว่างรับประทานอาหารกลางวันร่วมกัน ปพนธีร์เป็นฝ่ายป้อนข้าวและน้ำให้ลูกชาย ชญานิศนั่งฝั่งตรงข้ามลอบมองสองพ่อลูกคุยมุ้งมิ้งกันอยู่สองคนปพนธีร์ดูอ่อนโยนและละมุนกับเด็กน้อยมาก มากจนพวกเธอแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าคนตรงหน้าคือผู้ชายที่ทำไว้กับชญานิศอย่างเจ็บแสบหากแต่มันไม่อาจล้างภาพที่เขาแสร้งเล่นละครกับหญิงสาว หลอกให้รักและหลง จนสุดท้ายต้องเจ็บเจียนตาย ชญานิศจึงไม่อาจปักใจเชื่อและวางใจได้ หญิงสาวลอบมองสองพ่อลูกอยู่บ่อยครั้ง จนคน

หลังเวลาล่วงเลยไป รับประทานอาหารเย็นด้วยกันเสร็จเรียบร้อย ถึงเวลาที่เพื่อนๆ ของชญานิศต้องขอตัวกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมทีแรกชญานิศเสนอให้พวกเธอพักที่นี่ แต่เพื่อนๆ ปฏิเสธเพราะไม่อยากรบกวนเพื่อนสาว เช่นเดียวกับปพนธีร์ที่ไม่หน้าด้านอยู่ต่อเพียงลำพัง แค่นี้เจ้าของบ้านก็ชังน้ำหน้าเขามากพอแล้ว“ให้พี่ไปส่งไหม” ปพนธีร์เสนอสองสาวหลังทราบว่าพวกหล่อนพักที่ใด และนั่นใกล้กับโรงแรมที่เขาพัก“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราเรียกรถมารับเองได้ ไม่อยากรบกวนพี่พลับหรอกค่ะ” สรรัตน์เชิดหน้าขึ้น ก่อนหน้านี้ชญานิศอาสาไปส่งแล้ว แต่พวกหล่อนปฏิเสธเพราะไม่อยากรบกวนเธอกับลูกน้อย ทั้งยังไม่ยอมให้เพื่อนกับหลานไปส่งที่โรงแรม “ขึ้นมาเถอะครับ ที่นั่นเป็นทางผ่านไปที่พักพี่ ไม่ได้รบกวนอะไรหรอก อีกอย่างที่นี่มีรถสาธารณะไม่มากนะ น่าจะรอนานกว่าจะมาถึง” ปพนธีร์ยังไม่ออกรถเป็นเชิงกดดันอารีรัตน์กับสรรัตน์ที่กำลังหารถมารับขณะที่ชญานิศกำลังยืนรออยู่ไม่ได้ออกความเห็น เพราะเคารพการตัดสินใจของพวกเธอ แต่กระนั้นก็แอบหวั่นใจว่าเพื่อนจะปันใจไปเข้าข้างอีกฝ่ายเหมือนลูกเธอรึเปล่าทว่าเมื่อสรรัตน์กับอารีรัตน์หันไปมองชญานิศ เธอที่เห็นแก่ความปลอดภัย

พอเข็มสั้นนาฬิกาชี้ไปที่เลขสาม ชญานิศลุกมาทำงานดังเช่นทุกเช้ามืด เธอเขียนนิยายและทำบัญชีร้าน กว่าจะเสร็จเวลาก็ล่วงเข้าตีห้าหญิงสาวเก็บของบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ คิดในใจว่าเธอจะแอบพาลูกไปโรงเรียนเร็วขึ้น ปพนธีร์จะได้ไม่ต้องมาทำหน้าที่แทน แต่ไม่ทันไรเธอได้ยินเสียงรถจอดหน้าบ้าน ไม่นานเครื่องยนต์ก็ดับลง ชญานิศลุกจากเก้าอี้ แง้มผ้าม่านตรงหน้าต่างบานกระจก เธอเห็นรถคันหรูคันเดียวกับเมื่อวานจอดอยู่ ปพนธีร์มาถึงแล้ว ถึงกระนั้นเธอไม่คิดจะออกไปเปิดประตูให้เธอจัดการทำความสะอาดบ้าน และไม่กี่นาทีต่อมา เธอกลับไปแง้มผ้าม่านแอบดูอีกฝ่ายอีกครั้ง คราวนี้เธอเห็นร่างสูงเดินเตร็ดเตร่หน้าบ้าน ก่อนสายตาของเขาจะมองเข้ามา และสบตาเธอชญานิศปล่อยม่านลงราวกับของร้อน เธอกลับไปเข้าในครัวด้วยความตื่นตระหนกเขาเห็นว่าเธอตื่นแล้ว ในบ้านเปิดไฟอยู่ แต่เขาไม่กดกริ่งเรียก เลือกจะไม่รบกวนถึงอย่างนั้นช่างเถอะ ปล่อยให้รอไปนั่นแหละหญิงสาวเบะปากให้คนที่รออยู่ข้างนอก ก่อนเข้าไปเตรียมอาหารให้ลูกน้อยในห้องครัว พอหกโมงเช้าเธอเดินไปปลุกลูกชาย ช่วยเขาอาบน้ำแต่งตัวส่วนใหญ่เธอเน้นให้ลูกทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เธอแค่ช่วยเหลือเล็กๆ น้อย