All Chapters of หมื่นคำเหตุผลที่ฉันทิ้งเธอ: Chapter 1 - Chapter 10

ริมฝีปากร้อนพรมจูบยอดทรวง ก่อนไล้ไปทั่วเรือนร่างงาม เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนต้องมนต์สะกด ในขณะเดียวกันก็หลงคิดไปว่าเขารักเธอมาก “เจี๊ยบรักพี่พลับนะคะ” ชญานิศพร่ำบอกหลังร่างแข็งแกร่งสอดประสานร่างกายกับเธอ ขยับสะโพกสอบด้วยจังหวะหนักแน่น หญิงสาวครางสะอื้น และเผยอปากรับจูบของเขาร่างบอบบางเขยื้อนตามแรงโยก เธอปล่อยให้สองมือใหญ่ยึดสะโพกเธอไว้เพื่อตอบรับการเคลื่อนไหวของเขาผ่านไปสิบกว่านาที…สายธารอุ่นร้อนส่งเข้ามาในกายของเธอ ชญานิศวาดแขนกอดแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ เกยคางบนไหล่กว้างของเขา“พี่พลับบอกรักเจี๊ยบหน่อย” เธอออดอ้อน เรียวขาสวยก่ายกอดเอวสอบเอาไว้แน่น เรียกร้องให้เขาทำตามใจปพนธีร์หอมแก้มเธอ พรมจูบทั่วใบหน้าและกกหูด้วยความหมั่นเขี้ยวจนเธอจั๊กจี้“พี่ยังเอาเจี๊ยบไม่พออีกเหรอ”“เกี่ยวอะไร…”“เจี๊ยบถึงไม่เชื่อไงว่าพี่รู้สึกยังไงกับเจี๊ยบ”เธอทำปากยื่นใส่ อยากจะผละออกห่างชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ แต่ไม่ทันไร ตัวตนของเขาที่ยังไม่ถอยออกจากกายเธอเหยียดขยายอีกครั้ง สะโพกแกร่งก็เริ่มขยับเข้าออกอีกระลอกเขาสามารถเปลี่ยนคนที่พร้อมจะโวยวายอย่างเธอให้ครวญครางตลอดทั้งค่ำคืนป

แม้เป็นพื้นที่ต่างจังหวัด แต่ที่ดินตรงนี้ใกล้มหาวิทยาลัยสองแห่ง และติดถนนเส้นหลักที่ใช้เดินทางไปยังสนามบิน ทั้งยังสามารถขับผ่านเข้าไปในตัวเมือง เชื่อมต่อไปอีกจังหวัดใหญ่ได้โดยตรง การสร้างศูนย์การค้าที่นี่จึงได้รับการอนุมัติ“พี่พลับชอบกาแฟมากเลยใช่ไหมครับ ผมมีร้านกาแฟดีๆ หลายร้านจะแนะนำเลยนะ มีทั้งใช้เมล็ดกาแฟจากในพื้นที่ นำเข้าจากต่างประเทศ โอ๊ต เยอะแยะไปหมด…แต่เดี๋ยวเที่ยงนี้ผมพาพี่ไปลองที่หนึ่งก่อนเป็นที่แรก นอกจากกาแฟจะอร่อยมากกก เจ้าของร้านก็สวยหวานด้วย เจ้าถิ่นอย่างพี่พงศ์เป็นคนแนะนำผมเอง”วันนี้ผู้บริหารใหญ่ลงมาสำรวจพื้นที่การก่อสร้าง ผู้รับผิดชอบโครงการ และผู้บริหารงานการพัฒนาอย่างอัจฉริยะ จึงรีบเข้ามาต้อนรับปพนธีร์ เขาเป็นรุ่นน้องที่เรียนจบมหาวิทยาลัยเดียวกันกับชายหนุ่ม ก่อนจะไปเรียนต่อและทำงานต่างประเทศหลายปี พอกลับมาก็ได้เข้ามาทำงานที่บริษัทรุ่นพี่อย่างปพนธีร์นี่แหละ “กาแฟอร่อยหรือว่าเจ้าของร้านสวยกันแน่”“แหะๆ ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละครับ เจ้าของร้านเขาใช้เมล็ดพันธ์หายาก สั่งคั่วพิเศษจากบนดอยเลยน้า รอดูครับว่าพี่พลับจะชอบหรือเปล่า​​”ปพนธีร์ฟังยิ้มๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร หากเป็

หลังคุยกันอย่างสนุกสนานได้สักพัก รุ่นพี่หนุ่มก็ออกปากเลี้ยงเครื่องดื่ม พาให้หนึ่งหนุ่มไม่แท้ และเพื่อนสาวกระดกแก้วกันไม่หยุด สุดท้ายชญานิศกับปพนธีร์ที่ไม่ค่อยได้ดื่มจึงต้องหิ้วปีกพวกเขาไปยังรถของรุ่นพี่หนุ่มที่ขันอาสาไปส่ง และโชคดีว่าทั้งสามคนอยู่หอเดียวกัน ชญานิศจึงสามารถแบกเพื่อนเข้าไปในหอได้สะดวกแม้ว่าจะเกรงใจระคนไม่วางใจ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่า เพราะหากให้เรียกแท็กซี่ และพาเพื่อนกลับไปเองคงอันตรายกว่ามากหลังชญานิศส่งเพื่อนเข้าห้องของแต่ละคนเสร็จ เธอก็ลงมาส่งรุ่นพี่หนุ่มที่จอดรถรอหน้าหอพักและช่วยเธอพยุงเพื่อนขึ้นไปบนห้องอีกแรง“วันนี้…ขอบคุณพี่พลับมากเลยนะคะ” ไม่รู้ว่าทำไมตอนพูดเธอต้องหลุบตามองพื้น ไม่กล้าสบตากับเขาด้วย“ดีใจจังที่จำชื่อพี่ได้” ถึงอย่างนั้นเสียงชื่นมื่นของเขาก็ยังชวนให้เธอใจสั่นทำเอาแก้มของเธอแดงระเรื่อ ไม่รู้จะต่อบทสนทนาอย่างไร เพราะตั้งแต่หัวค่ำที่ผ่านมาเพื่อนทั้งสองคนเป็นคนพูดคุยกับเขา ส่วนเธอพูดด้วยนับครั้งได้ ส่วนใหญ่ก็แค่ตอบรับด้วยการยิ้มน้อยๆ หรือพยักหน้าเท่านั้น“ความจริง…พี่จำเจี๊ยบกับเพื่อนได้ดีเลยละ แต่แกล้งถามชื่อไปอย่างนั้น เพราะอยากหาเรื่อ

“พ่อคะ ตอนนี้เจี๊ยบมีแฟนแล้วนะคะ เขาเป็นผู้ชายที่เจี๊ยบชอบ…เจี๊ยบเคยเล่าให้พ่อฟังบ่อยๆ พ่อจำได้ไหม พี่พลับค่ะ รุ่นพี่ที่เคยช่วยเป็นที่ปรึกษาให้โปรเจ็คของเจี๊ยบกับเพื่อนๆ จนได้รางวัลมาเลยนะ…พ่อช่วยอวยพรให้ความรักของเจี๊ยบสมหวังและมีความสุขตลอดไปนะคะ”ความจริงเธอควรจะบอกพ่อว่าเขาขอเธอเป็นแฟนทางโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ทว่าเพราะมัวแต่เขินจนตัวบิด และเผลอคุยโทรศัพท์กับเขาไปถึงตีสามจนไม่รู้ว่าหลับคาโทรศัพท์เมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาตอนเก้าโมงแล้ว โชคดีที่วันนี้มีเรียนสิบโมง ไม่ใช่แปดโมงเช่นคลาสเรียนส่วนใหญ่ตอนเช้าแทบทุกวันชญานิศมองผู้ชายในภาพที่เธอตั้งไว้บนหัวเตียงด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยกมือไหว้และออกจากหอพักเพื่อไปเรียนเช่นทุกวัน หญิงสาวย้ายออกมาอยู่หอพักแห่งนี้ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยปีแรก และอยู่ที่นี่มาตลอดจนถึงปีที่สี่ แม้แต่ปิดเทอมเธอก็ไม่ได้กลับไปอยู่บ้านเช่นคนอื่น ตั้งแต่เกิดมากระทั่งอายุสามขวบ แม่ทิ้งเธอกับพ่อไป แล้วปล่อยให้สองคนพ่อลูกอยู่กันตามลำพัง ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่เคยขาดความรัก เพราะพ่อดูแลและเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี เป็นทั้งพ่อและแม่ให้เธอ กระทั่งเธออายุสิบเจ็ด พ่อก็จากไปด้

หลังชญานิศส่งมอบ Snack box จำนวนสามร้อยกว่ากล่องให้ลูกค้าที่สั่งไปเมื่อวันก่อนในตอนเช้า ร้านของเธอยังคงเปิดขายปกติจนกระทั่งถึงช่วงบ่ายสอง หญิงร่างท้วมสวมเสื้อแขนกุดและกางเกงขายาวสีเดียวกันเดินเข้ามาในร้าน ผมสั้นเข้าทรงทำให้ใบหน้าขาวอวบอิ่มของหล่อนโดดเด่น แต่คงไม่เท่าทองเส้นใหญ่บนคอและข้อมือ“ที่ดินตรงนี้ขายได้แล้วนะ เธอต้องย้ายออกไปภายในเดือนนี้”ชญานิศที่กำลังยุ่งอยู่หลังเคาน์เตอร์อยู่ขมวดคิ้ว ก่อนจะรีบจัดการเครื่องดื่มตรงหน้าและบอกคนอายุมากกว่าเสียงเรียบ“ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะ” เธอไม่อยากเผลอมีปากเสียงกับเจ้าของที่ต่อหน้าลูกค้า หลายคนอุตส่าห์มาที่นี่เพราะต้องการเสพบรรยากาศดีๆ อารมณ์ดีๆ เธอไม่อยากทำให้ลูกค้าเสียความประทับใจ ไม่นานเกินอึดใจ ชญานิศก็เดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ และตั้งใจจะพาหญิงสูงวัยออกไปนอกร้านนี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เธอกับหล่อนเผชิญหน้ากัน หลังเธอทราบข่าวจากคุณครูประจำชั้นของลูกชายว่าเจ๊กงจะขายที่ดิน ถึงอย่างนั้นใช่ว่าที่ผ่านมาเธอจะอยู่เฉยๆ เธอพยายามติดต่อหล่อนทุกช่องทางแล้ว แต่ติดต่อไม่ได้ ก่อนต่อมาจะได้ข่าวว่าหล่อนไปเที่ยวต่างประเทศอยู่นาน ไม่มีกำหนดกลับ “คุ