บททั้งหมดของ THE GOVERNOR'S OBSESSION (SPG): บทที่ 11 - บทที่ 20

THIRD PERSON: Tahimik lamang na kumakain si Althea, halos hindi naglalabas ng ingay ang kutsara’t tinidor niya. Ramdam niya ang bigat ng tingin ng kanyang ama, at nang mapansin nitong may sugat ang pisngi niya, agad siyang kinabahan. Baka tanungin siya… baka mas lalong humaba na naman ang sermon. Napatikhim si Don Ricardo, malamig ang tinig. “Mukhang mas lalo mong ina-upgrade ang pagiging matigas na ulo mo, Althea.” Napayuko siya, halos dumikit na ang noo sa pinggan. Ayaw niyang makipagtagpo ng tingin. “At gumawa ka pa talaga ng eksena. Nakipagbasag-ulerang babae ka pa.” patuloy na singhal ng kanyang ama, puno ng bigat at pagkadismaya. “Dad, hindi naman ako ’yong—” pilit niyang paliwanag, pero agad siyang pinutol ng malamig na boses ng ina. “Kaya Althea, buti na lang talaga naando’n si Silas.” singit ni Senyora Miriam, diretsong nakatingin sa kanya. Mas lalong napahigpit ang pagkakahawak niya sa kutsara, halos mabali ang hawakan nito. Ang inaasahan niyang pag-aalala, wala. Sa

THIRD PERSON:Matamlay siyang naupo sa bawat klase, ang lapis at sketchbook sa harap niya, ngunit parang walang katuturan ang bawat galaw ng kamay niya. Ang canvas sa harap niya—dati’y inspirasyon, ngayon ay tila bato, mabigat at hindi gumagalaw sa ilalim ng kanyang palad. Pinipilit niyang magpinta, pero bawat hagod ng brush ay mabigat, parang bawat kulay ay tinatabunan ng takot at pangamba.Halos hindi na niya mapigilan ang mga mata niya na tumitig sa canvas. Nakikita niya sa bawat patak ng pintura ang pangarap na unti-unti nang nawawala. Ang bawat linya, bawat kulay, ay parang sumisigaw: “Hindi ka makakalaya.”Alam niyang kahit saan siya magtago—sa hallway, sa library, sa cafeteria—meron palaging nakamasid. Hindi lang mga mata ng magulang niya o ng tauhan ni Silas; kahit sa mga kuwarto at sulok ng unibersidad, parang may invisible na presensya na laging nakabantay. Kahit ang kanyang mga kaklase, parang unti-unting nagiging mga anino, takot na makatingin sa kanya, natutulog sa kanyan

THIRD PERSON:Araw ng auction. Nakatayo si Althea sa gilid ng gallery, mahigpit na hawak ang sketchbook sa dibdib, pilit kinukubli ang mga luha. Ang puso niya’y tila dinudurog sa bawat iniisip. Sa isip niya, bumabalik siya sa imahinasyon—nakikita niya ang kanyang mga obra na nakadisplay sa malalaking easel, bawat kulay at linya ay nakalantad sa mga mata ng maraming bisita.Sa kanyang imahinasyon, bawat painting ay nagliliwanag sa ilalim ng maliwanag na ilaw, ang texture ng pintura ay tila sumisigaw ng buhay at damdamin. Ang mga bisita, nakaayos sa maayos na mga linya, ay humihinto, nagmamasid, humahanga, at may nagbubulong-bulungan tungkol sa halaga at detalye ng bawat obra. May mga nagbubukas ng katalogo, nagta-take ng litrato, at may ilan pang nagtatala ng mga bids. Ang bawat tingin ay tila hinuhusgahan hindi lang ang mga paintings, kundi si Althea mismo—ang puso niya’y para bang pinipiga ng kaba at pangungulila.Sa bawat guniguni, maririnig niya ang tunog ng hammer ng auctioneer, a

THIRD PERSON:“Hindi ako kailanman magiging alipin mo, Silas…” mahina ngunit mariing wika ni Althea, pilit na tinatago ang pangangatog ng kanyang boses.Napangisi si Silas, mabagal ang bawat hakbang palapit. Ang bawat yabag niya’y tila dumadagundong sa katahimikan, parang mismong paligid ay yumuyuko sa kanyang presensya.“Alipin?” mariin niyang ulit, malamig at puno ng pang-uuyam. “Hindi mo pa rin ba naiintindihan, Althea?”Habang papalapit siya, biglang bumulusok sa pandinig ni Althea ang mga tinig mula sa nakaraan—malakas, mapanupil, paulit-ulit. Mga sigaw na pumipilit sa kanya, mga paalala ng kahinaan at pagkakagapos na matagal na niyang gustong takasan. Para bang bawat yabag ni Silas ay nagiging echo ng mga tinig na iyon, pinapaalala sa kanya ang sakit at takot na pilit niyang nililibing.“Mas mabuti pang mawala ka sa mundong ito kaysa sirain mo ang pangalan natin!!”“Si Governor Silas ang magiging asawa mo—sa ayaw mo at sa hindi!!”“Kahit mawala ka pa sa mundong ito!!”Parang sum

THIRD PERSON:Sa likod ng kanyang paglilingkod sa lungsod, sa imahe ng kabaitan at pagiging responsableng lider na hinahangaan ng karamihan—may isang madilim na lihim na walang nakakaalam. Sa harap ng tao, siya ang huwaran; ngunit sa dilim, siya ang bangungot. Dahil sa likod ng maskara ng isang pinuno, naroon ang tunay na anyo ni Gov. Silas—isang halimaw na walang alinlangang magbura ng buhay kapalit ng kapangyarihan at takot.Tahimik ang bundok. Tanging huni ng mga kuliglig at malamig na simoy ng hangin ang maririnig sa ilalim ng nagkukubliang dilim ng gabi. Ang kalyeng dinaraanan ng grupo ni Gov. Silas ay isang daan na tanging sila lamang ang nakakaalam—isang liblib na lugar na walang ibang nakapupunta. Doon, sa pusod ng kagubatan, nakatayo ang lugar kung saan maraming lihim ang ibinaon—mga bangkay na hindi na muling nakita ng kanilang pamilya.“Nandiyan na si Gov,” mahina ngunit mariing sabi ni Lucas. Agad na tumindig ang mga armado, tuwid na tuwid na parang mga rebultong handang su