All Chapters of ตราบาปบริสุทธิ์: Chapter 21 - Chapter 30

ปัง! ปัง! ปัง! เมื่อดูสถานการณ์แล้วพวกมันเริ่มเป็นรอง เพราะตุลย์ได้นำลูกน้องมาเป็นโขยง เมื่อแน่ใจว่าพวกมาเฟียจะกัดติณณ์ไม่ปล่อย เขากลัวว่าน้องชายคนเดียวจะเป็นอันตราย จึงยกพวกมามากมายทับเกพวกมาเฟีย ซึ่งดูเหมือนจะได้ผลพวกมันเริ่มถอย เมื่อแน่ใจว่าสู้ไม่ได้แน่ก่อนจะเผ่นหนีขึ้นรถไปติณณ์เปิดประตูรถเดินเข้าไปหาพี่ชาย ที่มีลูกน้องยืนล้อมหน้าล้อมหลัง พร้อมที่จะพลีชีพตายแทนเจ้านายหนุ่มได้ทุกเมื่อ"ขอบคุณพี่มากนะมาช่วยได้ทันพอดี""ดีนะแกเอารถคันนี้มา..ไม่อย่างนั้นมันยิงแกพรุนแน่!” ติณณ์ทำหน้าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เมื่อนึกถึงมาเรียมที่นั่งอยู่ในรถ ต่อไปนี้พวกมันจะไม่ตามล่าแค่เขาเธออาจจะพลอยโดนหางเลขไปด้วย"ถ้างั้นผมขอไปส่งมาเรียมก่อนนะครับพี่ เดี๋ยวแม่เธอจะเป็นห่วง""ถ้าแกไม่อยากให้เด็กนั่นเดือดร้อน ก็เลิกติดต่อกับเธอซะ แกก็รู้อาชีพของแกมันอันตรายต่อคนรอบข้างศัตรูจ้องอยู่ในที่มืด ส่วนแกอยู่ในที่แจ้งมันพร้อมที่จะลงมือกับแกได้ทุกเมื่อ" คำพูดของตุลย์ทำให้ติณณ์คิดหนักเขาควรจะเดินออกไปจากชีวิตของมาเรียมหรือจะคอยอยู่ข้างๆ เพื่อปกป้องเธอหลังจากขับรถออกมา ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเลยตลอดทาง ความเงียบปกคล

เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงมาเรียมสอดส่องมองหาติณณ์ จนเมฆและลีน่าผิดสังเกตที่เพื่อนเอาแต่ชะเง้อชะแง้มองหาใครบางคน ซึ่งมาเรียมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ท่าทางที่ร้อนรนกระวนกระวายนั้นมันไม่ใช่มาเรียมเลยสักนิด คนที่เคยเรียบเฉยแม้ในสถานการณ์ที่คับขัน มันน่าแปลกเมื่อเธอแสดงอาการเหล่านี้ออกมา"กำลังมองหาใครอยู่เหรอมาเรียม” ลีน่าเองก็แปลกใจที่เห็นเพื่อนมีท่าทีที่แปลกไป"เปล่า” คำตอบสั้นๆ ของมาเรียมไม่ได้ทำให้ลีน่าหยุดความสงสัยนั้นเลยแม้สักนิสถานเริงรมณ์ ทางด้านมารดาของมาเรียม เขมิการู้สึกแน่นหน้าอกอย่างแรงเธอเริ่มหายใจไม่ออกมือที่กุมหน้าอกเริ่มเกร็ง ลมหายใจเริ่มติดขัดเพล้งง!! จานชามอยู่บนโต๊ะอาหารหล่นลงแตก เพราะมือของเขมิกาที่ตะเกียกตะกายพยายามดันตัวเองลุกขึ้นยืนนั้น คว้าไปทั่วโต๊ะอาหาร เมื่อลุกไม่ได้เขมิกาพยายามคลานไปที่กระเป๋าสะพาย ก่อนจะล้วงมือถือออกมากดหาลัลนาเพื่อนรักเพียงคนเดียวที่เธอมี“ลัลนา ช่วยเขมด้วย!” เสียงพูดที่ยานและติดขัดนั้น ทำให้เพื่อนรักตกใจ ขณะที่เธอกำลังเตรียมของอยู่ในผับชั้นล่างที่เขมิกาอาศัยอยู่ ซึ่งปกติชั้นบนก็เป็นที่พักให้กับพนักงานบางส่วนที่อยู่มานาน"เกิดอะไรขึ้นเขมแกเป็นอะ

เขมิกานอนรักษาอาการป่วยอยู่โรงพยาบาล เมื่อออกมาแล้วเธอตั้งใจที่จะมองหาอาชีพใหม่ เพราะอาชีพเดิมนั้นเธอไม่สามารถทำมันอีกต่อไปได้ ใบหน้าที่ยังคงซีดเซียวนั้น ทำให้มาเรียมคิดว่ามารดาของเธอคงอดหลับอดนอน คอยทำงานบริการแขก แม้จะรู้สึกสงสารผู้เป็นมารดาเพียงใด เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลยเมื่อสาวน้อยนั้นยังเรียนไม่จบแถมยังตกเป็นภาระให้กับผู้เป็นมารดาอีกด้วยมาเรียมเดินเข้าไปใกล้เขมิกา ก่อนจะซบใบหน้าลงที่อกของผู้เป็นมารดามันคือการแสดงความรักของมาเรียมที่มีต่อผู้ให้กำเนิด เธอเป็นคนพูดน้อยการแสดงออกด้วยวาจานั้นจึงไม่ค่อยมีให้ได้ยิน ส่วนมากเธอจะใช้ภาษากายมากกว่า ซึ่งมันก็ดีกว่าการพูดออกมาด้วยซ้ำ เมื่อการสัมผัสนั้นถูกถ่ายทอดผ่านอ้อมกอดของสองแม่ลูกที่มีความรักให้แก่กันจนล้นเปี่ยม เขมิกาลูบลงที่ผมดกดำเงางามนั้นอย่างเบามือ เมื่อนางไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานพอที่จะเห็นลูกสาวคนนี้ประสบความสำเร็จในชีวิตได้หรือไม่ ใครจะคอยปกป้องห่วงหาลูกรักในอุทรหากสิ้นแม่เขมิกาคนนี้ มาเรียมคงเคว้งคว้างไม่ต่างจากเธอ ในวันที่สิ้นบิดามารดากว่าจะผ่านคืนวันนั้นมาได้มันทรมานจนเกือบตาย คนรอบกายที่เคยมีมาหนีหายบ้านได้กลายเป็นของคนอื่นเทพบุตร

แม้จูบนี้เธอจะโหยหา แต่มาเรียมก็ไม่อาจที่จะให้ชายหนุ่มทำตามอำเภอใจได้ มือเล็กเรียวผลักอกอันแข็งแกร่งของชายหนุ่มออก ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่าที่ควรจะเป็น"ขอโทษ!” ชายหนุ่มกล่าวขอโทษหญิงสาวตรงหน้า เมื่อเขาถอนจูบออกจากปากเรียว ติณณ์พยายามเรียกสติของเขาได้กลับคืนมา ทำไมทุกครั้งที่ได้สัมผัส เขาจึงหักห้ามใจที่จะถอนจูบจากเธอไม่ได้สักที"มาเรียมจะกลับบ้าน""อยู่นี่สักพักก่อนได้ไหม” ชายหนุ่มพูดพร้อมรั้งหญิงสาวเข้าไปในบ้าน ที่นี่เงียบสงบไร้ซึ่งผู้คน เขาอยากใช้ทุกวินาทีที่นี่ให้คุ้มค่าสมกับการรอคอยเธอมาเนิ่นนาน กว่าเขาจะเอาชีวิตรอดจากแก๊งมาเฟียมาได้ก็เกือบตายมาหลายครั้ง แต่วันนี้เขากลับมาแล้วพร้อมที่จะดูแลหัวใจดวงนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอเพียงแค่มาเรียมอย่าปล่อยมือจากเขาก็พอติณณ์เดินไปเปิดไฟ ก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆ มาเรียม มือหนาของชายหนุ่มเชยปลายคางแหลมของหญิงตรงหน้าเข้าหา ก่อนจะสบดวงตาคู่สวย เพื่อสื่อความหมายทุกอย่างที่มีในใจให้กับเธอได้ทราบ"ทำไมต้องขายขนมเดือดร้อนเรื่องเงินหรือเปล่า” คำถามของชายหนุ่มไม่ได้ถามเพื่อดูถูกหญิงสาวตรงหน้าแต่อย่างใด ซึ่งถ้อยคำที่ถามออกมาแฝงไปด้วยความ

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจจะร้องไห้ฟูมฟายที่ต้องเดินออกมาจากผู้ชายที่ตนนั้นมีใจ แต่มาเรียมไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น เธอเก็บอาการเก่งแม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม รถเมล์ที่แล่นออกไปเช่นเดียวกับใจของมาเรียมแต่รถยังมีจุดหมายปลายทางที่จะจอด แต่ทว่าใจของเธอในเวลานี้มันล่องลอยไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทาง แสงสุดท้ายที่ปลายอุโมงค์สำหรับมาเรียมแล้วเธอคงไม่มีวันหามันไม่เจอเมื่อมาเรียมมาถึงสถานเริงรมย์ เธอเดินเข้ามาข้างในแล้วรีบขึ้นไปข้างบน ซึ่งมันคือสถานที่ ที่เธอเรียกมันว่าบ้านและห้องนอน ซึ่งเคยอยู่ตั้งแต่เล็กจนโต ความผูกพันที่มีให้กับสถานที่แห่งนี้นั้น เธอถือว่ามันคือสถานที่ให้ชีวิตใหม่ของเธอกับมารดา พอมาเรียมเดินเข้ามาในห้องก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่ามารดาทำขนมไว้เยอะมาก ที่ยังไม่เสร็จก็ยังมีอีกมาเรียมเดินเข้าไปหามารดาในห้องครัวเล็กๆ ขณะที่หญิงวัยกลางคนกำลังง่วนอยู่กับการยกขนมออกจากเตา ก่อนจะนำหม้อใหม่ขึ้นไปนึ่งต่อ ใบหน้าของเขมิกาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นจนไม่เหลือที่ว่างดังกับหยดน้ำของสายฝนพรำ ที่กระทบลงมาทั่วใบหน้างามตามเนื้อตามตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อไคล จนทำให้มาเรียมรู้สึกสงสารผู้เป็นมารดากับความลำบากท