Todos los capítulos de ตราบาปบริสุทธิ์: Capítulo 41 - Capítulo 50

ติณณ์แวะเวียนมาที่ผับแห่งนี้เป็นเดือนแล้ว แต่เขากลับไม่เจอมาเรียมเลยสักครั้ง แม้แต่ลัลนามารดาของเธอก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ชายหนุ่มไม่กล้าถามใครออกไป เพราะไม่อยากให้มาเรียมรู้ว่าเขาได้แอบมาเฝ้ามองเธอ ที่นี่แทบทุกวัน วันแล้ววันเล่าติณณ์ก็คว้าน้ำเหลวทุกครั้งที่แวะมา จนเขานั้นคิดว่าเธอนั้นน่าจะย้ายออกไปจากที่นี่นานแล้วชายหนุ่มจึงตัดสินใจถามคนที่นี่ดู เผื่อจะได้คำตอบ"ขอโทษนะครับคุณทำงานที่นี่มานานแล้วหรือยัง” หญิงสาวส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาที่ติณณ์เพราะคิดว่าชายหนุ่มนั้นคงสนใจเธอ มือเล็กค่อยๆจับลงไปที่ต้นแขนของชายหนุ่ม หล่อนลูบไล้ไปมาพร้อมกับรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า เมื่อคิดว่าชายตรงหน้าพร้อมจะเปย์เธอ"ขอโทษนะครับที่ผมถาม แค่อยากจะทราบว่ามาเรียมยังทำงานอยู่ที่นี่หรือเปล่า”"ชิ! นึกว่าจะถามเรื่องอื่นเสียอีก”"ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณเสียเวลา ถ้านั้นผมขอตัวก่อน""เดี๋ยว!” เมื่อหญิงสาวคนนั้นเรียกติณณ์ให้หยุด ชายหนุ่มจึงหมุนตัวกลับหันมามองเธอ“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับมาเรียม” ไม่แปลกที่หญิงสาวจะถามติณณ์ออกไปแบบนั้น เพราะทุกคนที่นี่ต่างก็รักและสงสารมาเรียม ในโชคชะตาที่เธอกับมารดานั้นได้พานพบ ยิ่งเครา

เวลานี้มาเรียมกลายเป็นนักออกแบบที่หลายบริษัทต้องการตัว แม้แต่ชยันต์เองก็อยากให้ลูกสาวนั้นมาทำงานที่บริษัทของตน เพราะเขาเพิ่งรู้ว่ามาเรียมทำอยู่ที่บริษัทเมฆพาณิชย์กรุ๊ป ซึ่งเป็นบริษัทคู่แข่งของเขาสำหรับงานที่ชยันต์รับผิดชอบนั้น ค่อนข้างจะหนักพอสมควร เมื่ออยู่ในตำแหน่งประธานบริษัท แต่เขาก็ไม่เคยบ่นให้ใครได้ยิน เมื่องานเหล่านั้นทำให้เขาลืมผู้หญิงที่ชื่อเขมิกาได้บ้าง ในบางครั้งบางคราววันนี้เป็นวันหยุดไม่ต้องถามหาแชมเปญกับชนัญ สองแม่ลูกนั่นคงออกไปใช้เงินเหมือนอย่างเคย เมื่อพวกหล่อนไม่เคยเห็นคุณค่าของเงิน ที่ชยันต์หามาเลยสักนิดและไม่เคยคิดที่จะช่วยแบ่งเบาภาระ ชนัญเรียนจบก็เอาแต่ไปเฝ้าติณณ์ ทั้งที่ฝ่ายชายนั้นไม่ได้คิดอะไรกับเธอชยันต์นั่งอยู่ในห้องนอน ก่อนจะเดินมายืนเกาะอกอยู่ที่หน้าต่าง เขามองออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย ชายวัยกลางคนยังจำวันแรกได้วันที่เขมิกาเดินเข้ามา ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังจำติดตรึงไม่เคยลืมเธอเลยสักนาที แต่พอมาเรียมเข้ามาบ้านหลังนี้ แทนที่ชีวิตของเขานั้นจะรู้สึกดีขึ้น ที่มีลูกสาวเป็นตัวแทนของผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ แต่เขากลับต้องทุกข์ตรม เมื่อเธอนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ต

การที่ได้มาอยู่บ้านหลังใหญ่ราวกับว่ามันคือคฤหาสน์ มาเรียมกลับไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายในที่อยู่อาศัยนี้เลย เพราะจุดประสงค์ของเธอคือการทำให้บิดาอย่างชยันต์ได้ดับความเจ็บปวด เหมือนกับมารดาของเธอเคยได้รับจากเขา"เมื่อไหร่หนูมาเรียมจะเข้ามาทำงานที่บริษัทของพ่อสักทีละลูก" ผู้เป็นย่าเอ่ยขึ้น ขณะที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น โดยมีบิดาของเธอนั่งโฟกัสที่โน้ตบุ๊กอยู่ข้างๆ หญิงสูงวัย ซึ่งมาเรียมรับรู้ได้ว่าชยันต์กำลังทำงานอย่างหนัก เพราะช่วงนี้บริษัทของเธอได้ดูดลูกค้ารายใหญ่จากบริษัทของชยันต์มาหลายราย ด้วยฝีมือการออกแบบของมาเรียม ที่ถูกใจและโดนใจจนทำให้พวกเขาเหล่านั้นชอบในฝีมือและชิ้นงานที่เธอออกแบบ"ช่วงนี้มาเรียมกำลังสนุกกับการทำงาน ที่บริษัทโน้นเลยไม่อยากย้ายมาค่ะคุณย่า" คำตอบที่ดูแสนจะธรรมดานั้น ได้ทิ่มแทงมาที่หัวใจของชยันต์อย่างหนัก เมื่อลูกสาวของเขาเห็นบิดาทำงานหนักขึ้นเธอกลับมองเป็นเรื่องสนุก ความหมายของคำพูดอาจจะทำให้คนฟังนั้นรื่นหู แต่ชยันต์รู้ดีว่ามาเรียมหมายถึงอะไร"แต่ลูกควรมาเรียนรู้ที่บริษัทของเรา ไม่ใช่ไปส่งเสริมบริษัทคนอื่นแบบนั้น” ชยันต์อดทนต่อความเย็นชาของมาเรียมต่อไปไม่ไหว เมื่อลูก

เมื่อกลับมาจากวัดมาเรียมก็ได้เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง เธอคิดว่าสิ่งที่ได้ไตร่ตรองมานั้นถ้วนถี่แล้ว ทำไมทุกคนถึงคิดว่าเธอต้องอภัยให้กับบิดาด้วย ในทางกลับกันทำไมทุกคนไม่มองเห็นความสำคัญของเขมิกา มารดาของเธอ ที่ต้องทนอยู่อย่างเดียวดาย มิหนำซ้ำร้ายยังต้องขายตัวด้วยความขมขื่น สิ่งที่มารดาของเธอได้รับนั้นบิดาอย่างชยันต์ยังไม่ได้ครึ่งด้วยซ้ำ"แม่เขมจ๋า แม่อยู่แถวนี้หรือเปล่าคะ ทำไมใครๆ ถึงไม่เห็นใจแม่เลย พวกเขาจะมารับรู้อะไรกับเรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมา แต่มาเรียมไม่เคยลืมความทรงจำเหล่านั้นเลย"มาเรียมนั่งพูดกับรูปของมารดาด้วยความรู้สึกที่น้อยอกน้อยใจ ไม่ว่าไปที่ไหนคนส่วนมากไม่เคยเอ่ยถึงมารดาของเธอเลย ทุกคนต่างมองว่าชยันต์ควรได้รับการให้อภัย ทั้งที่โทษของเขานั้นควรแก่การประหารด้วยซ้ำแต่ทำไมทุกคนถึงเห็นอกเห็นใจเขานัก มารดาของเธอที่ตายไปแล้วพูดไม่ได้ ยื่นอุทธรณ์ให้กับตัวเองไม่ได้ แก้ต่างไม่ได้ในทุกกรณี ทุกคนจึงตัดสินให้มารดาของเธอนั้นถูกลงทัณฑ์แบบฟรีๆ มาเป็นเวลายี่สิบกว่าปี มันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลยขณะที่มาเรียมนั่งเหม่ออยู่นั้น ก็มีเสียงรถวิ่งเข้ามาในบ้าน เธอจึงแอบแง้มผ้าม่านชะเง้อไปดู ภาพที่เห็

มาเรียมจ้องมองไปที่กลุ่มชายฉกรรจ์อย่างใจเย็น เธอแน่ใจแล้วว่ายังไง วันนี้คงจะได้ใช้วิชาป้องกันตัวที่เคยร่ำเรียนมาเป็นแน่แท้ อย่างน้อยพวกนั้นก็ไม่มีอาวุธปืนเธอพอไหว แค่นี้เองมาเรียมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเผชิญหน้ากับศัตรู"ต้องการแบบไหน ตัวต่อตัวหรือหมาหมู่เลือกมาเลยพวก"“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” คำพูดของมาเรียมทำให้ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นหัวเราะออกมาพร้อมกัน เพราะพวกเขาคิดว่าเธอคงจะไม่มีพิษสงอะไร"พี่ชอบตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวมากกว่าครับคนสวย!" ชายอีกคนพูดขึ้น เขาคงคิดว่ายังไงวันนี้หญิงสาวตรงหน้าคงจะหนีไม่พ้นพวกเขาไปได้ ชายผู้นี้ไม่ได้พูดเปล่าแต่เขาได้เดินเข้ามาประชิดตัวมาเรียมหมับ!! มาเรียมคว้าแขนชายตรงหน้า พร้อมทั้งจับบิดไปไขว้หลังเอาไว้ แล้วใช้เท้าเตะไปที่ขาทั้งสองข้าง จนชายตรงหน้าทรุดลงไปกองกับพื้นตุ๊บ! ตั๊บ! ตุ๊บ! ตั๊บ!“โอ๊ย!” ชายคนแรกร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อมาเรียมตะลงไปที่น่องอย่างไม่ยั้ง"เฮ้ยมึงไปช่วยมันซิ!” ชายฉกรรจ์อีกคนพูดขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนล้มไปกองต่อหน้าต่อตา"เข้ามาเลย ใครจะเป็นรายต่อไป" มาเรียมยืนตั้งการ์ดรอ พร้อมที่จะสู้เต็มที่ ขณะที่ชายคนที่สองเดินเข้ามาใกล้ มาเรี