All Chapters of ตราบาปบริสุทธิ์: Chapter 51 - Chapter 60

มาเรียมไปตามนัดที่แจ็คบอกเอาไว้ เพราะถึงยังไงก็เลี่ยงเขาไม่ได้อยู่ดี ในขณะที่มาเรียมก้าวขาเข้าไปในภัตตาคารหรู ซึ่งเมนูอาหารที่นี่คงจะมีแต่ราคาแพงกับบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก แต่ทำไมมาเรียมถึงหมองหม่นภายในใจก็ไม่รู้ เมื่อนึกถึงคำพูดของชนัญ พวกเขาทั้งสองได้เป็นคู่หมั้นกันและอีกไม่นานก็คงจะมีงานมงคล ติณณ์คงลืมเธอไปแล้วสิ้น แต่ในความเป็นจริงแล้วเขาก็ไม่ผิดอะไรหากจะเลือกชนัญเป็นคู่ชีวิต เพราะเธอเองที่เป็นคนผลักไสให้ชายหนุ่มออกไปจากชีวิต โดยที่ไม่เคยฟังเสียงหัวใจของตัวเองเลย"เชิญครับคุณมาเรียม ผมสั่งเตรียมอาหารไว้รอคุณเรียบร้อยแล้ว""ขอบคุณค่ะ" มาเรียมกล่าวขอบคุณ เมื่อแจ็คเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งลง เขาดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่ทำไมมาเรียมถึงมองเห็นเขาเป็นเพียงแค่ผู้ชายที่ชอบหาเศษหาเลยกับผู้หญิงอยู่ร่ำไป"คุณจะดื่มอะไรเพิ่มไหม เดี๋ยวคุณจะสั่งให้""ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณ ฉันขอเป็นน้ำเปล่าดีกว่า" แจ็คมองมาที่มาเรียมด้วยความผิดหวังเล็กน้อย เมื่อชายหนุ่มคิดว่านี่คือเดทแรกของเขากับเธอ แต่มาเรียมกลับดูเฉยชาราวกับว่าสิ่งที่เขาทำให้เธอในวันนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเธอเลยแม้สักนิดเดียว"เมื่อไหร่คุณจะใจอ

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง หลังจากที่ติณณ์มาให้เลือดกับมาเรียมจนอาการของเธอนั้นพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ก็ต้องอยู่ภายใต้การดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิด ยังดีที่กระสุนนั่นไม่โดนจุดสำคัญ แต่กระนั้นมาเรียมก็เจ็บเจียนตายอยู่ดี สายระโยงระยาเต็มไปหมดใบหน้าที่ซีดลง แต่ความงามของเธอนั้นยังคงตรึงใจชายหนุ่มอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงหลายชั่วโมงผ่านไปที่ห้องพักฟื้น หญิงสาวร่างเล็กนอนไร้สติเพราะฤทธิ์ยาสลบ ที่ทำให้เธอนั้นอาจหลับถึงเช้า ติณณ์ยังคงเฝ้ามาเรียมไม่ห่างกาย ส่วนมารดาของเขาพี่ชายได้พากลับบ้านไปแล้วเพื่อพักผ่อน"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมมาเรียม ผมอยากสานต่อความสัมพันธ์ของเรา" ติณณ์พูดออกมาทั้งน้ำตา ขณะที่เขากุมมือเล็กเรียวของหญิงสาวมากุมเอาไว้ด้วยหัวใจที่มีความหวัง หากเธอฟื้นขึ้นมาเขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสและเวลาหลุดลอยไปอีกแล้ว เพราะที่ผ่านมาเขาต้องอยู่อย่างคนชินชา เมื่อคิดว่าจะไม่ได้พบเจอเธออีก"ผมไม่รู้ว่าในระหว่างทางคุณเจอกับอะไรมาบ้าง แต่ขอให้รู้เอาไว้ต่อไปนี้คุณจะไม่เดียวดาย เพราะผมจะไม่ให้คุณเดินเพียงลําพัง ผมขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายว่าจะปกป้องและดูแลคุณไม่ห่างหาย จะอยู่ข้างๆ กายแม้ว่าคุ

แต่ทว่าติณณ์และมารดาของเขาก็ยังไม่รู้ว่ามาเรียมเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เพราะเธอยังไม่อยากเปิดเผยตัว ที่สำคัญชนัญเป็นคู่หมั้นของติณณ์ เธอจึงไม่อยากข้องแวะกับเขาอีก"เก็บของเสร็จแล้วกลับกันเถอะ""อ้าว! แล้วหนูมาเรียมล่ะพ่อติณณ์ รอเพื่อนน้องมารับก่อนค่อยกลับพร้อมกันก็ได้""เมฆไม่มาแล้ว!" น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่เกรี้ยวกราด แต่เขาก็พูดออกมาด้วยเสียงเข้ม"ฮ่ะ! คุณว่าอะไรนะ เมฆไม่มาหมายความว่ายังไง แล้วทำไมคุณถึงรู้ว่าเมฆไม่มา" คราวนี้มาเรียมเริ่มพูดจาโวยวายออกมาในทันที"ผมโทรไปบอกเมฆเองว่าไม่ต้องมารับคุณ อย่าดื้อกลับบ้านกับผม!""คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉัน!""ตอนนี้อาจจะยังไม่มี..อีกไม่นานมีแน่ สิทธิ์ของความเป็นสามีคุณไงล่ะมาเรียม""คุณกำลังฝันกลางวันหรือเปล่า” มาเรียมรีบเถียงกลับอย่างไม่ยอมลดละ เมื่อติณณ์กำลังพูดในสิ่งที่มันไม่มีวันที่จะเป็นไปได้"คืนนี้เราจะมาสานฝันกันต่อ..ไปได้แล้วมาเรียมอย่าดื้อ!" พูดจบติณณ์ได้คว้าลงไปที่ข้อมือเล็กเรียวของมาเรียมเอาไว้ ให้เดินตามเขาออกมาแม้ว่าหญิงสาวจะขัดขืน แต่เธอยังเจ็บแผลอยู่เลยมิอาจต้านทานแรงชายร่างสูงใหญ่ได้ ส่วนผู้เป็นมารดาก็ยังคงยืนงงกับการกระทำของลูก

เวลาผ่านไปหลายวัน มาเรียมเริ่มคิดที่จะกลับบ้าน เมื่อเธอรู้สึกว่าติณณ์กำลังจะทำในสิ่งที่พยายามเธอหนีห่าง นั่นคือการสานสัมพันธ์ต่อจากเดิม แต่ในความรู้สึกของมาเรียมในเวลานี้เธอต้องคอยยับยั้งชั่งใจเมื่อเขาและเธอห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันยิ่งดูแสนไกลเธอไม่มีสิทธิ์ในตัวของติณณ์อีกแล้ววันนี้ติณณ์ออกไปทำงานตั้งแต่เช้า ซึ่งมันเป็นโอกาสดีที่มาเรียมจะออกไปจากที่นี่ เพื่อหนีหัวใจตัวเองอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าติณณ์รู้สึกพิเศษกับเธอแค่ไหน แต่ยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่ดี เมื่อเขาจะต้องแต่งงานกับชนัญในไม่ช้านี้"อ้าว! หนูมาเรียมจะไปไหนลูก" มารดาของติณณ์ถามออกไป เมื่อนางรู้สึกแปลกใจที่มาเรียมสะพายกระเป๋าลงมาด้วย"หนูจะมาลาคุณแม่กลับบ้านค่ะ" มาเรียมพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ คุณหญิงเพ็ญนภา เพราะเธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว และนี่ก็เป็นโอกาสที่เธอจะออกจากบ้านไปได้ เมื่อติณณ์นั้นไม่อยู่บ้าน"ถ้าหนูจะกลับจริงๆ แม่ขออย่างหนึ่งได้ไหม ทานมื้อเที่ยงกับแม่ก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้ วันนี้แม่จะเป็นคนลงมือทำอาหารเอง เพื่อตอบแทนน้ำใจที่หนูได้ช่วยชีวิตแม่เอาไว้ ถือว่าแม่ขอร้องเถอะนะมาเรียม" คำพูดของคุณหญิงเพ็ญนภาทำให้มาเรียมป

ติณณ์ไม่เข้าใจว่าทำไม มาเรียมถึงคิดว่าความห่วงใยที่เขามีนั้น มันกำลังทำให้เธอไร้อิสรภาพ ทั้งที่เธอควรจะดีใจ เมื่อได้มาเจอกันอีกครั้ง แม้เขาจะมีคู่หมั้น แต่ก็บอกเธอหลายครั้งหลายคราว่านั่นมันไม่สำคัญอะไรกับชีวิตของเขาเลย หมั้นได้ก็ถอนได้ ในเมื่อเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยกับชนัญสักครั้ง"ผมคงรักใครไม่ได้ นอกจากคุณ ผมรักคุณนะมาเรียม ได้ยินไหมว่าผมรักคุณ" ติณณ์ตัดสินใจพูดคำนี้ออกไป ขณะที่มาเรียมนั้นนิ่งงัน เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของชายตรงหน้าหญิงสาวรู้สึกหูอื้อกับคำบอกรักของติณณ์ จังหวะที่เธอกำลังเหม่อ ชายหนุ่มได้โน้มตัวเข้าใกล้ มือหนาจับที่ไหล่มนสองข้างของหญิงร่างเล็กเอาไว้ เพื่อให้หันหน้ามาเผชิญและสบตากัน ทุกอย่างคำตอบมันอยู่ภายใต้ดวงตาคู่นั้น ทั้งสองจ้องมองเข้าไปภายในความรู้สึกที่นึกคิด ซึ่งได้ถูกถ่ายทอดผ่านม่านตามาจนสิ้นริมฝีปากอุ่นค่อยๆ ทาบลงไปที่เรียวปากอวบอิ่ม ดูเหมือนเวลานี้หญิงสาวจะลืมไปเสียสิ้น ว่าชายตรงหน้าเป็นคู่หมั้นของชนัญ รสจูบที่แสนหวานค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่หญิงสาวไม่ปฏิเสธใดๆ ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ เพราะเวลานี้มันก็เป็นความปร