บททั้งหมดของ จิงซิงอี้ แพทย์จีน 2 ยุค: บทที่ 61 - บทที่ 70

โจวซื่อยี่ขมวดคิ้ว เขามองหมอที่น้องชายของตัวเองพามา และถามจิงเซียวว่า        “หมอจิง พวกคุณรู้จักกันหรือครับ”        ก่อนที่จิงเซียวจะตอบ หมอที่มาจากตระกูลจิงก็ตอบด้วยเสียงไม่เป็นมิตรว่า        “รู้สิครับ เจ้านี่คือ จิงเซียว น้องชายของผมเอง ผมชื่อจิงชิว เป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลจิง เจ้านี่ทำตัวมีปัญหา สุดท้ายก็ถูกพ่อกับพี่จิงฉู่ตัดออกจากตระกูล ไม่รู้ว่าแอบอ้างชื่อของตระกูลจิงไปหลอกลวงใครเอาไว้บ้าง!”        จิงเซียวหันขวับ เขาพูดด้วยเสียงเฉียบขาดว่า        “จิงซิว นายอย่ามาพูดพล่อยๆที่นี่ ฉันไม่เคยหลอกลวงใคร! ฉันไม่เคยเอาชื่อตระกูลจิงมาใช้ ฉันออกจากตระกูลเพราะฉันเลือกเอง นายอย่ามาพูดว่าฉันถูกไล่ออกมา นี่มันศตวรรษที่ 21 แล้ว นายยังจะมาพูดเรื่องความยิ่งใหญ่ของตระกูลบ้าบออะไรอีก!”        จิงชิวหน

หลังจากกินข้าวเช้าแล้ว จิงซิงอี้คว้าจักรยานปั่นออกไปคลินิก เขาปล่อยให้จิงเซียวและลั่วเยี่ยน หาทางจัดการกับลูกชายของเขาเอง ลั่วอี้ฉีจึงได้รับมอบหมายให้ดูแลแมวป่าที่บาดเจ็บ ซึ่งเขาก็ยินดีอย่างมาก อย่างไรก็ตาม จิงซิงอี้ก็ต้องแปลกใจ เมื่อลั่วเยี่ยนพาลูกชายมาหาเขาที่คลินิกประมาณ 11 โมงกว่า เมื่อเห็นเขาตรวจคนไข้และจ่ายยาแล้ว ลั่วเยี่ยนชวนเขาไปกินข้าวกลางวันที่ร้านอาหารเปิดใหม่ใกล้คลินิก ซึ่งขายข้าวและกับข้าวต่างๆ ร้านนี้เปิดประมาณ 10 โมงเช้าถึง 6 โมงเย็น จึงเป็นอีกทางเลือกให้กับคนไข้ที่มารอรักษาและนักท่องเที่ยว เพราะร้านบะหมี่และซาลาเปาข้างคลินิกฉางซาน เปิดขายตั้งแต่ 7 โมงเช้าถึงบ่ายสองเท่านั้นลั่วเยี่ยนบอกให้ภรรยาทำอาหารให้จิงเซียวและกินไปเลย ส่วนเขาจะพาลูกชายคนเล็กมาหา “ลูกชายคนโต” ที่คลินิก“ลูกชายคนโต” ของลั่วเยี่ยน หรือ จิงซิงอี้ หันไปชวนชุนเฉิงที่มานั่งรอตรวจคนไข้ที่คลินิก ให้ออกไปกินข้าวด้วยกัน พวกเขาสั่งอาหารมา 4-5 อย่างและลงมือกินทันที ลั่วอี้ฉีประหม่าเมื่ออยู่ใกล้จิงซิงอี้ แต่เขาพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากกิน

หลังจากเวลาผ่านไปได้ระยะหนึ่ง สมุนไพรที่ปลูกในแปลงเริ่มเติบโตพอจะเก็บเกี่ยวได้ เฉินหานอวี้เข้ามาตรวจสอบคุณภาพ และเมื่อจิงเซียวเริ่มต้นการเผาจื้อสมุนไพร และได้ผลิตผลสมุนไพรออกมาหลายรูปแบบ เขาส่งให้เจี่ยวู่ตรวจสอบคุณภาพและปริมาณตัวยา ในระหว่างนี้เฉินหานอวี้ได้เข้ามาช่วยวิเคราะห์สารประกอบด้วย เมื่อผลออกมา พวกเขาก็ต้องตะลึงเมื่อพบว่า วิธีการเผาจื้อสมุนไพรของจิงเซียว สามารถรักษาสารประกอบที่สำคัญของยาเอาไว้ได้ และเขายังมีสูตรในการผสมและการใช้สมุนไพร ที่ช่วยเสริมประสิทธิภาพสมุนไพรแต่ละชนิดให้ดีมากยิ่งขึ้นด้วยเฉินหานอวี้ดีใจมาก เขาคุยกับจิงเซียวและจิงซิงอี้ว่า เขาจะทำการตลาดและเป็นตัวแทนจำหน่ายทั้งในประเทศและต่างประเทศให้ พร้อมแนะนำให้ใช้จุดขายของสมุนไพรที่มีความเข้มข้นของตัวยา ที่ผ่านการทดสอบจากห้องปฏิบัติการของทั้งจิงซิงอี้และจากบริษัทของเฉินหานอวี้  เพื่อเป็นการรับรองจากสองแหล่งที่เชื่อถือได้ เขามั่นใจมากว่าจะสามารถขายผลิตภัณฑ์ได้มากแน่นอนจิงเซียว จิงซิงอี้ และชุนเฉิงปรึกษากัน พวกเขาเห็นด้วยที่จะให้เฉินหานอวี้เป็นผู้นำสมุนไพรไปบรรจุ จำหน่ายและทำการตลาด เ

เฉินเหวินจึงเป็นคนเดียวที่ทำงานเลี้ยงคนทั้งบ้าน ในขณะที่ซูเฉียวต้องย้ายมาเรียนที่นี่ ช่วงหลังมา เฉินเหวินสุขภาพทรุดโทรม จน เธอเริ่มทำงานมากไม่ได้ ซูเฉียวต้องหยุดเรียนและมาช่วยแม่ทำงาน  ตอนที่จิงซิงอี้ไปพบ พวกเขาไม่มีอาหารกินมาตั้งแต่เมื่อวาน เฉินเหวิน พยายามจะไปรับจ้างล้างจานที่ร้านอาหารในหมู่บ้าน แต่ร่างกายก็ทนไม่ไหวจนหมดสติไปเฉินเหวินเล่าไปน้ำตาก็ไหลไป เธอไม่อับอายเรื่องของตัวเอง เธอแค่อยากจะระบายกับคนที่เธอรู้สึกไว้ใจ ในขณะที่ซูเฉียวมองแม่ด้วยความห่วงใยเจี่ยวู่นิ่งฟัง พร้อมกับลูบหลังเฉินเหวินเพื่อปลอบใจ เธอรู้ว่าการเป็นแม่ที่ต้องทำงานคนเดียวไม่ใช่เรื่องง่าย  และยังมีสามีเป็นภาระอีก สำหรับเจี่ยวู่แล้ว เธอหย่ากับสามีและเอาลูกมาเลี้ยงดูเอง เพราะสามีมีเมียน้อยแบบออกหน้าออกตา ตอนนั้นเจี่ยเหรินอยู่มหาวิทยาลัยปีแรก ประกอบกับสถานการณ์เศรษฐกิจที่ตกต่ำ เจี่ยเหรินจึงหยุดเรียนและต้องมาทำงานเช่นกันจิงเซียวซึ่งกินข้าวและฟังอยู่ ก็พูดขึ้นมาว่า “มาทำงานที่นี่มั้ย ย้ายมาอยู่ที่นี่เลย”สองแม่ลูกเงยหน้าขึ้นมองจิงเซียว ชายชราพูดต่อว่า “เฉพาะ

ในเช้าวันรุ่งขึ้น อี้อวิ๋นซีเริ่มต้นเก็บข้อมูลของจิงซิงอี้ เธอและผู้ช่วยเดินขึ้นเขาไปพร้อมกับจิงซิงอี้ เพื่อดูแปลงสมุนไพร โรงงาน และสุดท้ายที่คลินิก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยในช่วงเช้า อี้อวิ๋นซีเริ่มไลฟ์สดชีวิตในหมู่บ้าน และแนะนำสถานที่เที่ยวต่างๆ เธอบอกว่า ถ้ามีโอกาส จะกลับมาที่นี่อีกครั้งในช่วงบ่าย จิงซิงอี้กลับไปที่คลินิก และรักษาคนไข้ที่มารอรักษาต่อ ในขณะที่อี้อวิ๋นซีเก็บของและเดินทางกลับ ก่อนกลับเธอบอกจิงซิงอี้ว่า โปรดิวเซอร์จะติดต่อมาเอง เท่าที่เธอคุยเมื่อคืนดูเขาจะสนใจมาก และถ้ามาถ่ายทำรายการที่นี่ อาจจะต้องขอให้ช่วยติดต่อเรื่องที่พักและอาหารการกิน ซึ่งจิงซิงอี้ก็รับปากด้วยความยินดี  ในระหว่างที่นั่งรถออกจากหมู่บ้านนั้น มู่ฝานซิงถามอี้อวิ๋นซี ที่นั่งเงียบๆ ว่า “เธอไม่เป็นไรนะ”อี้อวิ๋นซียิ้มนิดๆ เธอหันไปมองหมู่บ้านด้านหลัง และตอบเหมือนรำพึงกับตัวเองว่า “เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่สนใจอะไรนอกจากเป้าหมายของตัวเอง อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ได้สนใจใคร ฉันก็เลยไม่เสียใจมากนัก”มู่ฝานซิงตบไหล่ปลอบใจอี้อวิ๋นซี และยุติการพูดเรื่องน