All Chapters of ทะลุมิติเรื่องนี้แถมฟรีพ่อของลูก: Chapter 41 - Chapter 50

ภายในห้องครัวขนาดไม่ใหญ่มาก เจ้าของห้องอย่างธารตะวัน กำลังยืนต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่เงียบๆช่วงสองทุ่มที่ท้องร้อง ทั้งที่เมื่อเย็นเพิ่งไปทานดินเนอร์มื้อหรู แต่ไปในฐานะของผู้ช่วยประธานธันย์ ส่วนเขานั่งทานอาหารกับว่าที่คู่หมั้น ทั้งคู่นั่งแยกโต๊ะกัน เพื่อไม่ให้มีใครสงสัยในความสัมพันธ์ของเรา“เฮ้อ... กินหรูแค่ไหนก็จบที่บะหมี่กึ่งอยู่ดี”ร่างบางระหงบ่นอุบ ก่อนจะใส่เครื่องเคียงอย่างหมูสับ และไส้กรอกลงไปในหม้อ พร้อมกับปิดฝารอให้น้ำเดือดสักครู่“พี่ธันย์ลองทานนี่สิคะ อร่อยมากเลยนะ”“พี่ธันย์ขา ถ่ายรูปให้แพรหน่อยได้ไหม”“พี่ธันย์ทานเยอะๆ นะคะ มา เดี๋ยวแพรไหมตักให้”ทั้งภาพและเสียงของคู่หมั้นเขา มันฉายซ้ำซ้อนอยู่ในหัวเธอไม่หยุดตอนแรกธารตะวันก็คิดว่าเป็นคนเงียบๆ แต่พออยู่กับธันย์ธาราสองคน แพรไหมพูดเป็นต่อยหอยไม่หยุดเลยต่างหาก แถมยังชวนคุยเก่ง ดวงหน้าก็สะสวยมองเพลินหูเจริญตาด้วยถึงประธานธันย์จะเย็นชากับผู้หญิงคนอื่น แค่นัดทานข้าวให้มันจบไป และทุกอย่างอยู่ในสายตาเธอก็ตาม แต่มันก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้ปากบอกเขาว่าไม่เป็นไรแต่ใจเธอมันโคตรนอยเลยต่างหาก“ทำอะไรอยู่เหรอตะวัน”ร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง

หลังจากเจอแพรพิมพ์ดาว ในสภาพดูไม่จืดเท่าไหร่ ธารตะวันก็รีบพาอีกฝ่ายเข้ามานั่งสงบสติอารมณ์ในห้อง ก่อนจะหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยนกันปอดบวม หยิบคว้าผ้าผ่อนมาเช็ดผมให้คนที่ร้องไห้โฮประธานธันย์โดนแพรพิมพ์ดาวจ้องเขม็ง ก่อนที่เขาจะส่งกระดาษให้หญิงสาวซับน้ำตา เธอรับไปเช็ดหน้าแล้วขอบคุณเขาเสียงสั่นเครือ“ขอบคุณค่ะ แต่แกพาผู้ชายเข้า ฮึก... เข้าห้องเหรอตะวัน”“เรื่องฉันเล็กมาก ไว้เล่าให้ฟังทีหลังก็แล้วกัน”คนที่เมามายนั่งบนเบาะฟูก ธารตะวันยืนเช็ดเส้นผมให้ ย่อตัวนั่งให้ใบหน้าเสมอกัน ก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของเพื่อนสาว พร้อมกับจ้องตาให้คายสิ่งที่ทำน้ำตาแตกออกมา“ไหนเล่าหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมตากฝนมาแบบนี้”“ฉัน... ฉันจะลาออกจากที่นี่แล้ว ฮึก ไอ้เด็กนั่น... ร้าย”“ร้ายยังไง แกตั้งสติแล้วค่อยๆ เล่าได้ไหม”แพรพิมพ์ดาวเบะปาก น้ำตาเม็ดใสรินไหลเหมือนเพชรพลอย หล่นร่วงกราวราวกับมีฝนตกบนหน้าเธอ“พ่อเขาให้เงินมา... บอกว่าเลิกยุ่งกับลูกชาย ฮึก ปล่อยให้เขาไปมีอนาคตที่ดี ถ้ายัง... อึก ฮึก ฝืนเจอกันจะให้เขาไปเรียนต่อ”“แล้วแกทำไง น้องเขาได้อธิบายอะไรมั้ย”“ฉันแค่อยาก อึก... อยากให้เขามีอนาคตที่ดี ฉันก็เลยยอมถอ

โรงพยาบาลธารตะวันนั่งน้ำตาตกอยู่ข้างเตียงประธานธันย์ เหมือนภาพความจำที่โหดร้ายมันฉายซ้ำอีกครั้ง กับการที่เธอต้องเห็นเขาเจ็บตัว นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงโรงพยาบาล ไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที“ฮึก... ฉันปวดใจจะแย่แล้วนะคะ”เธอกุมมือเย็นมาแนบที่ข้างแก้มอุ่นร้อน ท่ามกลางหยาดน้ำตาที่รินไหล เปียกชื้นบนแก้มขาวจนดวงหน้าแดงก่ำเหตุการณ์ที่งานก่อนหน้านี้ชุลมุนมาก คนร้ายที่บุกเข้ามาได้ จงใจเอาชีวิตของธันย์ธาราโดยเฉพาะ ทิศทางของกระบอกปืน หรือการเข้าหาระยะประชิดตัว มันก็บอกชัดแล้วว่าต้องการเอากันถึงตาย“พระเอกต้องไม่... ฮึก ฮือ ไม่ตายสิคะ”เธอเบะปากร่ำไห้โฮ เขาเข้าไปแย่งปืนกับชายชุดดำ ยื้อยุดฉุดกันไปมาเพียงไม่นาน เสียงปืนก็ดังขึ้นหนึ่งนัดถ้วน เป็นเหตุให้ประธานธันย์ล้มลงไปกองกับพื้นก่อนของเหลวที่ไหลออกมา จะอาบย้อมเสื้อผ้าเขาเป็นสีเลือด เปื้อนเลอะตัวเธอที่เข้าไปช้อนร่างเขาขึ้นมา “ตาธันย์ลูกแม่!”เสียงคุณหญิงหยาดเพชรดังมาแต่ไกล เธอจึงรีบปล่อยมือเขาแล้วปาดน้ำตาทิ้งทันที ก่อนจะผุดตัวลุกขึ้น ยืนให้ห่างจากข้างเตียงเขา“ลูกฉันเป็นยังไงบ้างธารตะวัน หมอบอกว่าไงบ้างหะ”ร่างของหญิงวัยกลางคนร่ำไห้ น้ำตาหลั่งรินราวก

ธารตะวันนั่งป้อนข้าวให้คนป่วย ข้าวต้มมื้อนี้หวานกว่าครั้งไหน นั่งป้อนให้กินก็โดนอีกฝ่ายจ้องตาหวานไปด้วยเธอกลับไปทำข้าวต้มปลาหอมพริกไทยอ่อนๆ มาให้เขา ตอนทำเธอก็ตั้งกล้องถ่ายให้เห็นความตั้งใจ คนป่วยจะได้มีแรงใจสู้ต่อ ส่วนแม่ของเขาไปเดินเรื่องคดีความตอนนี้ทั้งห้องเลยเหลือแค่เราสองคน...กับสัมพันธ์ลับที่ไม่ได้บอกใคร แม้ก่อนหน้านี้จะกอดกันกลมก็ตาม“เลิกจ้องฉันแล้วกินดีๆ ได้ไหมคะคุณธันย์”สุดท้ายเธอก็ต้องบอกเขาไป เล่นจ้องกันปานจะกลืนกิน โลมเลียกันผ่านสายตาจนเนื้อตัวเธอร้อนผ่าวไปหมดแล้ว“ผมก็ต้องจ้องสิ”“คุณธันย์”“ผมจ้อง... เพราคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณแล้ว”ใบหน้าหล่อเหลาไร้สีซับเลือด วาดโค้งรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก พลางวางมือลูบศีรษะคุณผู้ช่วย สายตาเอ็นดูจนมีประกายรอยยิ้มปรากฏ"แต่ฉันก็อยู่ตรงนี้กับคุณแล้วไงคะ เชิญจ้องให้ตาแห้งเลยก็ยังได้ค่ะ"เธอยิ้มทั้งน้ำตาคลอระเรื่อ ก่อนจะสูดจมูกกลืนก้อนความจุกอก เป่าข้าวต้มในช้อนแล้วจ่อที่ปากเขาต่อ“ทานอีกคำนะคะ”“อืม”ธันย์ธาราอ้าปากรับข้าวต้มจากมือเธอ ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ธารตะวันไม่ถามไถ่หรือซักไซ้เขาเรื่องความทรงจำใดๆ เธอแค่นั่งให้กำลังใจ คอยเอาหัวมาถูไถออ

“ว่าแล้วเชียว... ทำไมเราถึงไม่เจอหลักฐานเลยน่ะค่ะ”ธารตะวันถึงกับตบเข่าฉาด หลังนั่งข้างเตียงฟังเรื่องราวทั้งหมด จากปากของคนที่ความทรงจำกลับคืนมาแล้วความจำที่คืนกลับมา เติมเต็มเนื้อเรื่องให้สมบูรณ์ทั้งเหตุผลที่ว่า ทำไมหาหลักฐานไม่เจอ หรือต้องการฆ่าปิดปากธันย์ธาราไปทำไม ในเมื่อเขาดูไม่มีศัตรูรอบตัวเลยด้วยซ้ำ“ถ้าคนร้ายซักทอดไปไม่ถึงเจนขวัญ... แต่ยังไงหลักฐานที่เธอนอกใจสามีตัวเอง มันก็มัดตัวได้อยู่ดี”“แต่ฉันว่าคนร้ายจะรับสารภาพนะคะ”“จริงเหรอ”“แน่นอนสิคะ งานไม่เสร็จ เงินไม่ได้นี่นา”สาเหตุที่ไม่มีหลักฐานในจุดเกิดเหตุ มันก็เป็นเพราะชายชู้ที่เจนขวัญไปสมสู่ เป็นถึงลูกชายคนใหญ่คนโต มีหน้ามีตาในสังคมคนรวย มิหนำซ้ำยังแต่งงานมีครอบครัวอีกต่างหากต่างคนต่างแต่งงานแล้ว...แต่กลับไร้จิตสำนึก ดึงดูดให้โคจรมาเจอกันได้“คุณยังไม่บอกที่อยู่หลักฐานให้น้องชายใช่มั้ยคะ”“ใช่...”“ทำไมเหรอคะ”ธันย์ธาราขมวดคิ้วเครียด ต่อให้เห็นว่าน้องชายเศร้าโศกแค่ไหน แต่คำว่าคนรักหรือภรรยาแต่งอาจค้ำคอเขากลัวอีกฝ่ายจะเห็นผิดเป็นถูก มองกงจักรเป็นดอกบัวขึ้นมา ถ้าหากกลับไปคืนดีกับเจนขวัญ ตัวเขากับธารตะวัน อาจกลายเป็นเป้า