All Chapters of ทะลุมิติเรื่องนี้แถมฟรีพ่อของลูก: Chapter 21 - Chapter 30

เมืองเอกเข้าปรึกษาหาลือเรื่องธุรกิจที่หุ้นส่วนกัน เกี่ยวกับธุรกิจบาร์เครื่องดื่มกึ่งร้านอาหารใจกลางเมือง ซึ่งเมืองเอกก็นำเอกสารมาแจกแจงรายละเอียดทั้งหมด ถึงการปรับปรุงร้านด้านในใหม่ล่าสุดถึงธันย์ธาราจะจำคนรอบตัวไม่ได้เลย แต่พอทราบข่าวว่าเพื่อนรักประสบอุบัติเหตุ เมืองเอกก็เป็นคนแรกๆ ที่เข้าช่วยเหลือทันทีทั้งติดต่อทนายและคนพื้นที่ทั้งหมด มาให้ช่วยกันระดมหาหลักฐานเพิ่มเติมในคืนวันเกิดเหตุ แต่กลับสืบสาวราวเรื่องถึงต้นตอไม่ได้ จนธันย์ธาราค่อนข้างมั่นใจว่าอาจเป็นคนมีอิทธิพลเข้ามาเอี่ยว“เรื่องผ่านมาสักพักใหญ่ละ แต่คดีความยังไม่คืบหน้าเหรอวะ” พอพูดคุยเรื่องธุรกิจเสร็จ เมืองเอกก็ไถ่ถามเรื่องคดีความต่อทันทีทั้งคู่นั่งคุยกันในห้องทำงาน ร่างสูงของประธานธันย์นั่งหลังตรงแล้วหลุบตาคิดหนัก ส่วนเมืองเอกที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พลอยขมวดคิ้วนิ่วหน้าคิดตามไปด้วย“ทำไงได้ กล้องวงจรปิดพร้อมใจกันเสียเลยนี่หว่า”“อมพระทั้งโบสถ์มากูยังไม่อยากจะเชื่อเลยเหอะ”ธันย์ธาราพ่นลมขำเบาๆ ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาเป็นเหมือนบทละคร ทั้งโดนลอบทำร้ายจนความจำเสื่อมแต่จับคนก่อเหตุไม่ได้อีกทั้งกล้องวงจรปิดสำคัญๆ รอบบริเวณที

“แกว่าถ้าเราตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรัก... มันจะแย่มากมั้ย”คำถามจากแพรพิมพ์ดาวเอ่ยขึ้น ฝ่าความเงียบให้เจ้าของห้องอย่างธารตะวันเงยหน้ามอง เธอกำลังตั้งใจโซ้ยสุกี้น้ำที่อีกฝ่ายซื้อมาฝากถึงห้องในยามดึก ทว่าพอเกริ่นเรื่องนี้เธอก็รีบเคี้ยวแล้วกลืนทันที“แกมีความรักเหรอ” เธอเลิกคิ้วถามอย่างใจจดใจจ่อ“ก็เปล่าหนิ” คู่สนทนาสั่นหัวปฏิเสธตอบกลับมา“แล้วถามทำไมอ่า”ธารตะวันหรี่ตาอย่างจับผิดพิรุธ เมื่อแพรพิมพ์ดาวแสร้งทำเป็นหลบสายตา ก้มหน้าใช้ช้อนตักสุกี้ตัวเองเข้าปากกลบเกลื่อนอาการเรื่องนี้ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่นอน“สรุปถามทำไมหรา” พอได้ทีเธอก็ลากเสียงยาว เท้าแขนลงบนโต๊ะญี่ปุ่นแล้วยื่นหน้าเพื่อคาดเค้น ให้ผู้ต้องสงสัยคายหลักฐานออกมา“แล้วถามไม่ได้รึไง๊ล้า” แพรพิมพ์ดาวขึ้นเสียงสูง ก่อนจะยกมือเกาที่ต้นคอแล้วกลอกตาไปมา“เสียงสูงทะลุเพดานแล้วจ้ะ”“ก็... ก็อาจจะมีบ้าง”“ดูจากสีหน้าแกแล้วเนี่ย น่าจะมีเยอะเลยแหละ”พูดจบประโยค แพรพิมพ์ดาวก็ลอบถอนหายใจ พลางงุดหน้าจนคางเกือบชิดอกแล้วช้อนตามองเพื่อนสนิท วันนี้ที่เธอมาหาซะมืดค่ำก็เพราะมีปัญหานี้กวนใจนี่แหละแพรพิมพ์ดาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนตั้งท่าเล่าด้วยสีหน้าจริ

ร่างบางอ้าแขนรับลมทะเล เธอเปลี่ยนชุดเป็นบอดี้สูทกับกางเกงยีนส์ขาสั้น เตรียมพร้อมลุยขี่เจ๊ตสกีกับดำน้ำในยามตะวันบ่ายคล้อยแล้วเรียบร้อยในโลกที่จากมาไม่เคยได้เที่ยวเล่นอย่างสบายใจ เธอก้มหน้าทำงานหาเงินถีบส่งตัวเองเรียน จนไม่มีเวลาเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยซ้ำแต่วันนี้... ผืนฟ้าปกคลุมมหาสมุทรได้สวยจับจิตเลยล่ะประธานธันย์รับหน้าที่ประจำตำแหน่งขับเจ๊ตสกี เขาสวมแค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามสีขาว โดนน้ำสาดซัดก็เปียกชุ่ม แนบผิวกายจนเห็นมัดกล้ามแน่นขนัดใต้สาปเสื้อตัวบางเจ้านายเธอขับเจ๊ตสกีซิ่งได้ใจ แต่ก็สนุกสุดเหวี่ยงจนลืมเวลาไปเลย“มีอะไรที่คุณธันย์ไม่เก่งมั้ยคะเนี่ย” เธอนั่งซ้อนท้ายเจ๊ตสกีของธันย์ธาราเรียวแขนเกาะเกี่ยวเอวสอบ ไม่ได้หลอกแต๊ะอั๋ง แต่ต้องเกาะเอวเขาไว้กันหงายท้องเสียก่อน“ความรักมั้งครับที่ไม่เก่ง”“จีบสาวไม่เป็นเหรอคะ”“ก็... ก็ไม่เชิง”“คุณธันย์ไม่ต้องจีบเก่งก็ได้ค่ะ ยังไงก็มีคนมาขายขนมจีบอยู่แล้ว”เธอไม่ได้พูดอวยเกินจริงเลย แต่ครบเครื่องเหมือนก๋วยเตี๋ยวที่ไม่ต้องปรุงเพิ่มอย่างเขา ยังไงก็ไม่มีทางเป็นโสดจนแก่เฒ่าหรอกเว้นเสียแต่ว่าจะตามมุกจีบคนไม่ค่อยทัน ท่าทางเย็นชาเชื่องช้านาบเนิ

โรงพยาบาลห้องผู้ป่วยพิเศษเงียบสงัด จนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานอยู่ ไหล่กว้างของธันย์ธารานั่งคอตกอยู่ข้างเตียงโรงพยาบาล กุมมือของธารตะวันเอาไว้ไม่ห่างคุณหมอเจ้าของไข้แจ้งแล้ว เธอแค่เป็นลมหมดสติไป อาการพ้นขีดอันตรายเหลือแค่รอให้รู้สึกตัวเท่านั้นร่างบางหลับตาพริ้มบนเตียงผู้ป่วย ก่อนเปลือกตาสีมุกจะขยับไปมาหลังรู้สึกตัว“อะไรกัน...”ริมฝีปากซีดไร้สีซับเลือดเปล่งเสียงบางเบา เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเจอเข้ากับเพดานห้องสีขาว แสงสะท้อนของดวงอาทิตย์ส่องแยงที่ตา ทำให้เธอต้องหลับตาลงปรับการมองเห็นอยู่ครู่หนึ่ง“ฉันกลับบ้านแล้วเหรอ... หรือตกอเวจีไปแล้วนะ”เธอตบตีกับความคิดตัวเองในหัว พลางขยับนิ้วมือแล้วกวาดสายตาไปรอบบริเวณห้องช้าๆ“อ่า ปวดหัวจัง” ร่างบางบนเตียงค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะได้ธันย์ธาราเข้าประกบช่วยอีกแรงดวงตากลมโตเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน สบมองใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกแดดส่องกระทบบนผิวหน้าเนียนละเอียด จนเธอคิดว่าวิญญาณอาจจะหลุดลอยไปสวรรค์ชั้นฟ้าแล้วเรียบร้อยไม่งั้นจะเจอเทวดาสุดหล่อได้ยังไง“ยังไม่ได้กลับครับ”“คะ”“แล้วที่นี่ก็คือโรงพยาบาล ไม่ใช่นรกอย่างที่เข้าใจด้วย”เขาคลี่ยิ้มอย่

ธารตะวันแกล้งจะถอดเสื้อฮาวายตัวนอกเขาออก แต่ระวังไม่ให้โดนแขนข้างที่เขาเข้าเฝือกอ่อนอยู่ กลับกลายเป็นว่าคนตัวหนากว่าโดนรังแกจนเหลือตัวสามเซนเธอมัวแต่สนุกจนลืมไปเลย ตอนนี้ท่านั่งมันสุ่มเสี่ยงหนัก บนตักเขาแข็งแกร่งเหมือนหินผา รับน้ำหนักคนด้านบนได้สบาย สีหน้าธันย์ธาราดูจะชอบใจมากด้วยซ้ำ“เมื่อกี้ยังใจกล้าขอจูบอยู่เลย ทีนี้หวงตัวจังเลยคะ” เธอกระเซ้าเย้าแหย่เขาเล่นๆ นิ้วเรียวจี้เอวเขาจนอีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบไปมา“อ่า คุณเล่นทีเผลอจั๊กจี้ผมนี่”“จุดอ่อนของชายอกสามศอกสินะคะเนี่ย”ได้ทีเธอก็จิ้มจี้เอวที่เป็นจุดอ่อนเขาใหญ่ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงขำขันคิกคักเป็นขบวน แม้เพิ่งผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมา แต่พอทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน กลับเติมเต็มช่องว่างได้อย่างไม่น่าเชื่อเหมือนจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายที่ขาดหายไป...พอเล่นสนุกจนพอใจ กอปรกับไม่อยากเห็นเขาขาดอากาศหายใจซะก่อน ร่างบางบนตักก็ยอมหยุดแกล้งเขา พลางหอบหายใจแรงๆ จากการหัวเราะต่อเนื่องทำกรามแทบค้าง“ไม่แกล้งแล้วก็ได้ค่ะ กลัวฉันปล้ำคุณขนาดนั้นเลยรึไง”“คุณควรจะกลัวผมต่างหาก”“จริงเหรอคะ”คนบนตักกอดอกใส่ ก่อนจะยิ้มตามธันย์ธารา เมื่อบนใบหน้าหล่อเหลาวาดโค้งรอยยิ