Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติเรื่องนี้แถมฟรีพ่อของลูก: Kabanata 61 - Kabanata 70

หลังกลับจากห้างสรรพสินค้า ธารตะวันก็รับหน้าที่ นั่งกล่อมเด็กน้อยทั้งสองนอน ใช้เวลาสักพักจนกระทั่งเด็กๆ ผล็อยหลับไป เธอถึงลากแขนประธานธันย์เข้ามาที่ห้องทำงาน“อะไรของคุณ หืม ตะวัน”“เอกสารที่คุณต้องเซ็นไงคะ”ธันย์ธาราเอี้ยวลำคอมอง เธอจึงดันหลังให้เขาอย่ากังวล“นั่งเถอะค่ะ ฉันจะเอามาให้อ่านก่อน”เธอเกาะบ่าคนตัวสูงกว่า ก่อนจะกดไหล่เขาให้นั่งที่เก้าอี้ทำงาน ทำเขามุ่นคิ้วติดจะสงสัย สายตาไล่มองร่างบางระหง เดินไปหยิบเอกสารบนชั้นมาวางที่โต๊ะ“สมัครเป็นพ่อของลูก...”ธันย์ธาราอ่านออกเสียง พลางกวาดสายตาอ่านทุกตัวอักษรส่วนคนพิมพ์เอกสารใบนี้ขึ้นมา ยืนยิ้มอย่างภูมิใจ เป็นแบบฟอร์มที่เธอตั้งใจทำให้เขาอ่านข้อตกลงการอุ้มท้องคือการเสียสละร่างกายหากมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้อง ร่างกายของแม่จะถ่ายโอนสารอาหารให้ลูก และบางครั้ง ลูกน้อยก็จะดูดซึมแคลเซียมจากแม่อีกด้วยอย่างที่เขาเคยบอก คนท้องอารมณ์แปรปรวน เมื่อท้องเริ่มโตก็จะยิ่งใช้ชีวิตยากขึ้น เวลานอนก็หายใจไม่เต็มอิ่มอีกต่างหาก เธอเคยไปอ่านเจอมา หากโดนลูกน้อยแบ่งแคลเซียมไปเยอะร่างกายจะปวดร้าวทรมานปวดลึกถึงกระดูกเลยแหละถ้าหากเขาอยากเป็นพ่อคน ต้องรับข้อตกล

ญี่ปุ่นหวานและอุ่นมาก...หมายถึงเธอที่นอนใต้ร่าง ครวญครางเสียงหวานระงม ไปทั่วห้องพักของโรงแรมหรู อุ่นร้อนในร่องรักที่โดนตอกอัดหนักๆ จนเสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นหลังจากเธอตอบตกลงจะแต่งงาน พอกลับมาถึงโรงแรม ธันย์ธาราก็เปิดฉากนัวเนียเธอ ตั้งแต่หน้าประตูทางเข้า ถอดเสื้อผ้าเรี่ยราดไปตามทาง สุดท้ายก็จบที่ฟูกไม่กี่ฟุตบนพื้นห้อง“อ๊ะๆ อื้อ... เสียว อึก เสียวค่ะ”ธารตะวันนอนอ้าขากว้าง ให้เขาแทรกกลางที่หว่างขา ซอยสะโพกที่กำกับจังหวะรักได้เสียวสะท้านร่างกายทั้งคู่เปลือยเปล่า โคมไฟแสงสลัวโทนอบอุ่น กระตุ้นให้ทั้งคู่อ่อนคล้อยเคลิ้มตามไปกับแรงอารมณ์ ไม่ปฏิเสธความต้องการ และมอบความสุขให้แก่กันด้วยความเต็มใจสมฉายาพ่อพระเอกเอวหวานกินดุเพราะนอกจากขนาดใหญ่โตมโหฬาร ยังถึกทน เริ่มยกที่สามทันทีไม่มีอิดออด หลังจากเขาพักเหนื่อยแค่สามนาทีเท่านั้น“ผมอยากเอาคุณหน้ากระจก”“อ๊ะ- อึก”“ได้มั้ยตะวัน... ขอเอาที่หน้ากระจกสิ”น้ำเสียงเขาติดกระเส่า ขณะกดสายตา มองสีหน้ายั่วอารมณ์ของคนใต้ร่าง ประกอบกิจกรรมเข้าจังหวะไปด้วย“อื้อ ตามใจ... อ๊ะ- อ๊ะ ตามใจคุณ”“เด็กดี”“ฮึก... คุณธันย์ อ๊ะ- อ๊า อื้อ”คนใต้ร่างครางเสียงหวาน

นิยายไม่จบก็ต้องไปต่อ...ตั้งแต่ท้องยันคลอดลูก คุณพ่อมือใหม่อย่างธันย์ธารา ดูแลภรรยารักกับลูกน้อยไม่ห่าง ผู้คนรอบข้างแห่กันรับขวัญหลาน แต่คนที่ทั้งเห่อและหลงลูกสาวกว่าใครคือพ่อลูกอ่อนมือใหม่ ใฝ่ฝันอยากเป็นปะป๊าฮีโร่ยูกิ...เป็นชื่อลูกสาววัยสามเดือน ความหมายคือหิมะในภาษาญี่ปุ่นธารตะวันตั้งชื่อนี้ให้ เพราะเจ้าตัวน้อยน่าจะมาตอนไปญี่ปุ่น ค่ำคืนที่หิมะโปรยปรายจนหนาวเย็น แต่ทั้งคู่อุ่นเตียงทั้งคืนยันเช้าวันรุ่งขึ้นวันเวลาที่ล่วงเลยผ่าน คนทั้งสองที่ทะลุมิติเข้ามา ลืมเลือนแทบหมดสิ้นแล้วว่านี่เป็นเพียงโลกนิยาย ความผูกพันของความรัก หล่อหลอมให้ทั้งประธานธันย์และธารตะวันสวมบทบาทเป็นตัวละครนั้นฝังลึกยันรากของจิตวิญญาณ“แอ้...”เสียงลูกน้อยเบะปากร้องงอแง คุณพ่อลูกอ่อนที่เพิ่งได้นอน สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ สภาพยังงัวเงีย ลืมตาแทบไม่ขึ้นอยู่เลยแต่พอเห็นธารตะวันนั่งให้นมยูกิอยู่ เขาก็เข้าไปช่วยดูลูกอีกคน ก่อนจะทิ้งศีรษะพิงหัวเตียง มองใบหน้าภรรยาด้วยสายตารักใคร่ทุกครั้งที่มองหน้าธารตะวัน เขาจะเห็นเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยกันเสมอ ทั้งความเป็นและความตาย สุขหรือทุกข์ใจในวันที่ยากลำบากแต่เธอก็ยั

สุดท้ายเธอก็คลาดกับเขาไปจนได้ และไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหมหรือแค่ตาฝาดไปเท่านั้นพบตะวันลากเท้าที่หนักอึ้ง พยุงร่างขึ้นตึกเรียนได้สำเร็จ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเพื่อนสนิท แต่ก็เกือบลืมไปแล้ว โลกปัจจุบันนี้คนที่อยู่รอบตัวเธอมีใครบ้าง“ตะวันแกไปทำอะไรมาเนี่ย”เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวอย่างเพลงพลอย ขมวดคิ้วเครียดหลังเห็นสภาพพบตะวัน เธอทิ้งตัวอย่างอ่อนไร้เรี่ยวแรง ไม่ต่างจากซอมบี้เลยสักนิดเดียว“อ่านนิยายดึกล่ะสิ สภาพเนี้ย” เพลงพลอยที่ห่วงภาพลักษณ์เพื่อนหยิบหวีขึ้นมา สางเส้นผมของพบตะวันให้เข้าทรง สภาพเหมือนซอมบี้ไม่พอ ผมเผ้ายังชี้ฟูไม่เป็นทรง เหมือนวิ่งฝ่าพายุลมฝนมาแต่ไกล“รู้ใจอีก”“อ่านถึงเช้าเลยเหรอ”“3 ปีมั้ง”เธอตอบช่วงเวลากลับไป ที่ไม่ได้หมายถึงนิยาย แต่เธอกำลังรำลึกถึงความหลังที่เกิดขึ้นในนิยายต่างหากกว่าจะได้รักกันไม่ง่ายเลยสักนิดแต่ภาพฝันพังทลายในพริบตาด้วยซ้ำสะสมประสบการณ์ที่เรียกว่ารัก เก็บประกอบคำว่ารักอยู่เต็มใจ แต่กลับกลายเป็นได้แค่เรื่องราวในนิยายจบลงโดยสมบูรณ์...ทุกอย่างที่สร้างมาด้วยกัน มันเรียกว่าความทรงจำ เปิดเล่นเทปฉายซ้ำอยู่ในทุกครั้งที่หายใจเข้

“องศาสมุทร...”ขณะที่มือจับตะเกียบย่างหมูบนกระทะ พบตะวันดันเผลอเรียกชื่อนี้ออกมาอีกครั้งบนโต๊ะมีกันอยู่แค่สามคน แต่ทั้งเพลงพลอยและเขตแดน กำลังชวนคุยถึงหนังที่ออกใหม่อย่างถูกคอ ส่วนพบตะวันนั่งใจลอย ไม่ทันได้ฟังสิ่งที่ทั้งคู่พูด นอกจากย่างหมูแล้วกินเงียบๆ“ตะวันวันศุกร์นี้ไปดูหนังกันปะ”“หือ”“หนังผีเรื่องใหม่ที่จะเข้าไงแก”เพลงพลอยหันมาชวนคุย แต่เขตแดนจับผิดสังเกตได้ ถึงเอ่ยทักท้วงอย่างห่วงใยรุ่นน้องที่สนิทกัน“ตะวันใจลอยอีกแล้วเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามแล้วยิ้มบางๆ ส่งให้พักหลังมานี้ รุ่นน้องเขาใจลอยบ่อยครั้ง จนบางทีก็น่าเป็นห่วง“เอ่อ... แค่คิดเพลินไปหน่อยน่ะพี่เขต”“มีอะไรบอกเราสองคนได้นะ”“อื้อ แกเปลี่ยนไปมากเลยรู้มั้ยตะวัน” เพลงพลอยมุ่นคิ้วเป็นห่วงไม่ต่างกัน เพื่อนที่เรียนมัธยมปลายด้วยกันมา เปลี่ยนไปทำไมจะไม่รู้ล่ะพบตะวันยิ้มจืดเจื่อน พลางใช้มือทัดใบหูกลบเกลื่อนอาการ“ฉันเปลี่ยนไปยังไงเหรอ... กะ- ก็เหมือนเดิมดีหนิ”“ความสดใสของแกหายไปไง”“พี่เห็นด้วย”ทั้งเขตแดนและเพลงพลอยเข้ากันดีในทันที ทั้งที่ปกติทั้งคู่ตีกันอยู่ตลอดด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้กลับเห็นพ้องต้องกัน ความสดใสของพบตะวันหายไปจน