Semua Bab ลิขิตรักข้ามกาลเวลา: Bab 11 - Bab 20

โอ๊ยชีวิตหนอชีวิต แล้วเธอจะใช้ชีวิตต่ออย่างไรล่ะทีนี้            “พวกเราไม่อยากถูกทำโทษเจ้าค่ะ” เสี่ยวซิงคร่ำครวญเสียงสั่น            “ที่นี่นายบ่าวแบ่งแยกฐานะชัดเจน ผู้มีฐานะย่อมได้รับการยกย่องจากผู้ที่ต่ำต้อยกว่า” เสี่ยวหลันอธิบาย            “แต่ที่บ้านข้าสอนให้รู้จักให้เกียรติผู้อื่น คนจนคนรวยก็ต้องรู้จักให้เกียรติซึ่งกันและกัน.. แต่ระหว่างพวกเรา ถ้าเราไม่บอกให้คนอื่นรู้เขาก็ไม่รู้หรอก”“แม่นางอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลยเจ้าค่ะ”“ก็ได้ ข้าขอถามพวกเจ้าหน่อย ข้าอยากรู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร เดือนอะไร ปีอะไร”คำถามของเธอทำให้สาวใช้ทั้งสองมองเธอด้วยความแปลกใจ หลับไปแค่สามวันถึงกับจำวันเดือนปีไม่ได้เลยหรือ แล้วจึงหันไปมองหน้ากันเอง แต่เพราะตัวเองเป็นบ่าว เมื่อมีหน้าที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลสตรีนางนี้ ก็เท่ากับนางเป็นเจ้านายขอ

“ที่ท่านวาดที่ตานั่นเขาเรียกว่าอะไรเจ้าคะ” เสี่ยวหลันสนใจใคร่รู้อย่างมาก “อันนี้อายไลเนอร์ ตาเล็ก ๆ แบบเจ้าสองคนถ้าได้วาดลงไปจะดูตาโตขึ้น” “โตแบบท่านหรือเปล่าเจ้าคะ” “คงไม่เท่าหรอก เพราะตาของข้าโตอยู่แล้ว” เธอหัวเราะกับท่าทีของสองสาวที่ดูสนใจกับสิ่งที่เธอทำอยู่ “ฉันเป็นคนรักสวยรักงาม ถ้าออกจากบ้านต้องแต่งตัวให้ดูดี แต่ถ้าอยู่ในบ้านก็จะแต่งตัวง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่แต่งตัวแบบนี้” “แม่นางไม่แต่งก็งามมากอยู่แล้วนะเจ้าคะ เพียงแต่สูงไปหน่อยเท่านั้น” “บ่าวเห็นด้วยกับเสี่ยวซิง” ยิปซีหัวเราะ “ที่บ้านข้าถ้าผู้หญิงสวยด้วยสูงด้วยจะถูกส่งเข้าประกวดสาวงาม ถ้าชนะจะได้เงินเยอะมาก เสี่ยวหลัน เสี่ยวซิง ข้าอยากพบท่านอ๋องของพวกเจ้า พาไปพบท่านหน่อยได้ไหม” “จะพบท่านอ๋องทำไมเจ้าคะ พวกเราทำอะไรให้ท่านไม่พอใจหรือเจ้าคะ” เสี่ยวหลันไม่สบายใจเพราะกลัวจะถูกทำโทษ “ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้าเลย ตอนนี้อาการของข้าดีขึ้นมากจนแทบเป็นปกติแล้ว ก็เลยอยากกลับบ้าน ข้าควรจะไปขอบคุณและบอกลาท่านอ๋องของพวกเจ้าสักหน่อย” “ท่านไม่อยู่ต่

 ยิปซีหัวเราะกับความตื่นตาตื่นใจของเขา แล้วกดรูปต่อไปให้เขาดูเรื่อย ๆ“อันนี้ศาลไคฟงของท่านเปาบุ้นจิ้น สร้างขึ้นหลังจากนี้อีกพันปี อันนี้วัดเส้าหลิน สร้างมาก่อนยุคสมัยของท่าน ท่านรู้จักไหม” เธอถามเขาอย่างใกล้ชิด ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ แต่ก็ไม่รู้ตัว เพราะสนใจแต่กล้องถ่ายรูปในมือ“ข้าเคยเดินทางไปสักการะ แต่ในรูปไม่ค่อยเหมือนกับตอนนี้นัก” ความใกล้ชิดแค่เอื้อม กลิ่นหอมที่มาจากตัวนาง ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง แต่ก็ไม่อยากขยับหนีแม้สักนิด“ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมหรอกเจ้าค่ะ มีแต่พัฒนาขึ้นกว่าเดิมทั้งนั้น” เธอหันไปมองเขา..ตะลึงกับการแนบชิดไปพักใหญ่ แล้วจึงขยับออกเล็กน้อยอย่างขัดเขิน “ภาพนี้คือกองพลทหารม้าสมัยจิ๋นซีฮ่องเต้ ท่านอ๋องต้องรู้จักแน่ ๆ ส่วนรูปนี้ฉันถ่ายกับเพื่อนที่เมืองซีอาน มณฑลฉานซี เป็นเมืองที่ใหญ่และเจริญเมืองหนึ่งของประเทศท่าน มีประวัติความเป็นมายาวนานสามพันกว่าปี ท่านรู้ไหมว่ามันคือที่ไหน”“ข้าไม่รู้” เขาตอบตามความจริง“มันคือเมืองฉางอานของท่านในตอนนี้ค่ะ”&ldquo

ยิปซีตกตะลึงกับคำสารภาพของเขา ใจเต้นแรงตุบตับ ๆ ความร้อนเริ่มระอุทั่วใบหน้า อยากชักมือหนีแต่ใจกลับไม่กล้า ได้แต่ขยับเบา ๆ พอเป็นพิธี“ท่านอ๋องอย่าพูดอะไรแบบนี้เลย ข้ากำลังจะกลับบ้านท่านก็รู้” เธอพูดโดยไม่มองหน้าเขา เพราะรู้ตัวเลยว่าตอนนี้หน้าต้องแดงมาก“ข้าถึงต้องบอกให้เจ้ารู้ เพราะข้าไม่แน่ใจว่าจะมีโอกาสได้พูดอีกไหม”“ท่านยิ่งไม่ควรพูด”“ข้ามอบใจให้เจ้าตั้งแต่แรกเห็น เจ้าควรรู้เอาไว้”“ข้าไม่อยากรู้ ข้าไม่อยากเก็บไปคิด” เธอตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด“แต่ข้าอยากให้เจ้าคิดถึงข้า แม้เราจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก แต่ข้าก็อยากให้เจ้าคิดถึงข้าไปตลอด”“ท่านอ๋อง” เธอพยายามชักมือออกแต่ไม่สำเร็จ “ปล่อยได้แล้วเจ้าค่ะ รถม้าหยุดแล้ว” พูดเสียงเบาเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน“ก่อนหน้านี้เจ้าจับมือข้า ที่นี่การที่สตรีจับมือบุรุษเท่ากับบอกให้รู้ว่านางอยากเป็นภรรยาเขา และถ้าบุรุษจับมือกลับ แสดงว่าเขารับรักนาง” เขาแต่งเรื่องโกหกคำโตสตรีที่น

อวี่หมิ่งฟู่แอบมองบุรุษที่ตนเองมอบใจให้ ตั้งแต่เขาโอบประคองสตรีต่างถิ่นนางนั้นเข้าไปในร้านน้ำชา แล้วยังตอนที่เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากให้นางด้วยความริษยา จิกนิ้วลงไปบนเสาไม้ที่ใช้เป็นที่กำบังด้วยความลืมตัว“อุ๊ย!”“คุณหนู! โดนเสี้ยนตำหรือเจ้าคะ” โค่วอี้ตกใจ“เสี้ยนตำแค่นี้ไม่เจ็บเท่าที่ใจของข้าหรอก” นางมองกุ้ยอ๋องกับสตรีนางนั้นไม่วางตา อยากรู้นักว่าคุยอะไรกัน แล้วสตรีนางนั้นเป็นใคร ทำไมคนระดับกุ้ยอ๋องที่ทุกคนขนานนามว่าหยิ่งทระนง เย็นชาและไร้หัวใจ ยังยอมลดตัวใส่ใจนางเพียงนั้น“เรากลับกันก่อนดีกว่านะเจ้าคะ บ่าวจะได้บ่มเสี้ยนให้ ขืนปล่อยไว้จะเป็นหนองนะเจ้าคะ” โค่วอี้สงสารคุณหนูของตน ที่ต้องทนเห็นภาพบาดตาบาดใจ“ไม่ ข้าจะอยู่ดูจนกว่าพวกเขาจะกลับ”“คุณหนู เรื่องนี้ถ้าคุณหนูอยากได้คำตอบ ก็ชวนคุณชายไปเยี่ยมท่านอ๋องที่คฤหาสน์สิเจ้าคะ”หมิงฟู่หันไปมองสาวใช้แล้วพยักหน้าเห็นด้วย “ความคิดดี ข้าจะชวนพี่ใหญ่ให้พาข้าไปพรุ่งนี้เลย”“ดีเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้เรารีบกลับบ้านกันก่อนดีกว่า ตอนออกมาเราก็ไม่ได้บอกใครไว้ ป่านนี้คุณชายคงเป็นห่วงแล้ว”“ใครบอกว่าข้าจะกลับ ถ้าเจ้าอยากกลับนักก็กลับไปก่อน ข้าจะอยู่ดูพวกเ