All Chapters of ลิขิตรักข้ามกาลเวลา: Chapter 31 - Chapter 40

แล้วเธอก็มาสะดุดตากับร้านตัดเสื้อร้านเล็ก ๆ ร้านหนึ่ง ที่ดูซอมซ่อกว่าร้านอื่นทั้งหมดในละแวกนี้ ที่หน้าร้านมีเสื้อสำเร็จรูปโชว์อยู่บนโครงไม้ไผ่ที่พันไว้ด้วยฟาง ลักษณะเหมือนกับหุ่นไล่กา แต่ชุดที่อยู่บนหุ่นตัวนั้นสวยถูกใจเธอมาก รู้จักใช้ผ้าแยกสีระหว่างเสื้อตัวในและเสื้อตัวนอกได้อย่างลงตัว ไม่เหมือนร้านอื่นที่ใช้สีเดียวกันทั้งชุด แต่เธอก็แค่มองอย่างสนใจ แล้วเดินผ่านไปจนสุดถนนก่อนจะเดินวนกลับมาใหม่“หลัน ซิง ข้าอยากเข้าไปดูร้านนั้นสักหน่อย ทำไมไม่เห็นเจ้าของร้านเลยล่ะ”“ท่านหญิงอย่าไปเข้าใกล้ร้านนั้นเชียว” เสี่ยวซิงร้องห้าม“ทำไมเล่า” ถามแล้วรอฟังคำตอบด้วยความตั้งใจเสี่ยวซิงไม่ได้พูดอะไร แต่ใช้สายตาขอความช่วยเหลือไปยังเสี่ยวหลัน“คือเจ้าของร้านนี้เขาเป็นพวก..เอ่อ..เอ่อ” เสี่ยวหลันได้แต่อ้ำอึ้ง“คือเจ้าของร้านนี้เป็นบุรุษผิดเพศ ไม่เป็นที่ยอมรับของชาวบ้านขอรับท่านหญิง” เสี่ยวหัวโพล่งขึ้นมากลางลำ เมื่อเห็นสาวใช้ทั้งสองมัวแต่อ้ำอึ้งกันอยู่“อ้อ..” หญิงสาวเข้าใจความหมายทันที เจ้าของร้านตัดเสื้อแห่งนี้คงเป็นกะเทยนั่นเอง “ทำไมพวกเจ้าไม่อยากให้ข้าตัดเสื้อกับเขาล่ะ”“ก็เขาเป็นคนวิปริตแบบนั้น..” เส

“ยังไม่เมื่อยหรอกพี่ใหญ่” ฟู่ฟู่หรืออวี่หมิงฟู่ตอบพี่ชาย“แล้วทำไมถึงหยุดเดินเล่า” อวี่หย่วนเจี่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความสงสัย“ข้าเจอหญิงงาม ก็เลยหยุดมองด้วยความสนใจ” นางรู้ว่าพี่ใหญ่นิยมชมชอบหญิงงามเป็นชีวิตจิตใจ ถ้าถูกตาต้องใจแล้วละก็รายไหนรายนั้นไม่อาจหนีพ้นไปได้ ต้องกลายเป็นนางบำเรอทั้งที่เต็มใจบ้างไม่เต็มใจบ้าง..แล้วมีเหตุผลใดเล่า ที่นางจะไม่ยินดียัดเยียดหญิงงามคนนั้นให้พี่ชายตัวเองอวี่หย่วนเจี่ยนัยน์ตาเป็นประกาย “ไหนหรือหญิงงามของเจ้า ขอพี่ใหญ่ได้ยลโฉมสักนิดเถิด” แล้วมองตามสายตาของน้องสาว ทางนั้นมีหญิงสาวหลายคนกำลังเดินชมตลาด แต่ที่เด่นที่สุดมีเพียงนางเดียวเท่านั้น มองในระยะไกลขนาดนี้ยังทำให้เขาถึงกับแทบลืมหายใจสองเท้าของเขาเดินไปยังทิศทางนั้นทันทีเหมือนคนกำลังละเมออวี่หมิ่งฟู่หันไปสบตากับสาวใช้คนสนิท ต่างก็ส่งยิ้มให้กันด้วยความยินดี ไม่ต้องกล่าวออกมาเป็นคำพูดก็รู้ดีว่าเพราะเหตุใด“เรารอชมละครอยู่ตรงนี้ดีกว่าเจ้าค่ะท่านหญิง” โค่วอี้ดึงแขนเสื้อคุณหนูที่กำลังจะก้าวตามหลังพี่ชายออกไป “แต่ข้าอยากรู้ว่านางมีใจให้พี่ใหญ่ของข้าบ้างหรือไม่”“อย่าเลย คุณหนูก็ทราบดีถ้าคุ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปท่านอ๋องก็เดินออกมาจากตำหนัก เขาทั้งสองไม่รอช้า รีบก้าวเท้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วสบตาผู้เป็นนายกุ้ยหย่งหมิงรู้ทันทีว่าต้องมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น จึงรีบเดินนำหน้าทั้งสองออกไปให้พ้นจากบริเวณนั้น“องครักษ์ฉีรายงานว่าท่านหญิงยิปซีมีเรื่องกับคุณชายใหญ่อวี่หย่วนเจี่ย” อี่เฉินรายงานทันทีที่ท่านอ๋องหยุดเดินในบริเวณที่ลับตาผู้อื่นหัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน นัยน์ตาไหวระริกไปด้วยความแข็งกร้าวเมื่อได้ยินชื่ออวี่หย่วนเจี่ย ใจของเขารู้สึกเป็นห่วงนางเหลือเกิน“มันทำอะไรนางหรือไม่” เขาก้าวเดินต่อไปแล้วถามเสียงเข้มแฝงด้วยโทสะ ถ้ามันทำให้นางเจ็บแค่เพียงปลายเล็บ เขาจะถล่มหอร้อยบุปผาของมันให้พังราบไม่เหลือชิ้นดีแน่“ตามรายงานคุณชายอวี่เจตนาเข้าหาท่านหญิง หวังจะแทะโลมนาง แต่ก็โดนท่านหญิงเล่นงานจนเสียท่า” เขาเล่าเรื่องที่ได้ฟังมาจากอาฉีให้เจ้านายฟังอย่างละเอียดอ๋องกุ้ยเลิกคิ้วนิด ๆ นัยน์ตาที่ไม่พอใจในตอนแรก แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มสะใจ แต่ก็สงสัยว่านางทำอย่างไร ถึงล้มคนตัวใหญ่อย่างอวี่หย่วนเจี่ยลงได้ง่ายขน

สมองของเธอตันไปหมดแล้วตอนนี้ คิดวิธีเอาตัวรอดไม่ออกสักอย่างเดียว นอกจากยกมือขึ้นโอบรอบลำคอของเขา แล้วปล่อยใจไปตามความต้องการส่วนลึกของหัวใจอาหารรสโอชะที่อยู่ตรงหน้า ทำให้กุ้ยหย่งหมิงไม่คิดจะยื้อเวลาลิ้มรสออกไปอีกแล้ว ความเหนือชั้นในเชิงรักที่มีมากกว่า ทำให้เขาจัดการลอกคราบนางและตัวเองได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้จึงเหลือเพียงเนื้อแท้ที่ชวนให้ลิ้มลองตาต่อตาประสานกันเหมือนหยั่งเชิง และเป็นเขาเองที่โน้มหน้าลงไปประทับจูบทั่วใบหน้านวล เริ่มจากปาก แก้ม ดวงตา หน้าผาก แล้วลากต่ำมาที่จมูก ปิดท้ายที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง จากนั้นไล้ต่ำไปที่ลำคอระหง จนถึงเนินอกอวบอิ่มมโหฬารของนาง ใช้ปลายลิ้นลิ้มลองความหวานของยอดปทุมยิปซีสะดุ้งสุดตัวด้วยความเสียวซ่านที่ไม่เคยพบเจอ แอ่นอกขึ้นรับสัมผัสนั้นด้วยความเต็มใจ เขาทำให้เธอติดใจจนลืมความอายที่ควรมี และใคร่รู้ถึงความรู้สึกที่จะได้รับต่อไปทั้งสองตกอยู่ในห้วงแห่งความเสน่หาด้วยความเต็มใจ หนึ่งเป็นผู้ให้ที่ช่ำชอง อีกหนึ่งเป็นผู้รับที่ยอมตามใจทุกอย่าง ยอมให้เขาแตะต้องทุกส่วนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วไล่ริมฝีปากกลับขึ้นมาตามทางเดิม

“ถ้าเป็นแบบนั้นข้าคงยอมไม่ได้ ข้าไม่อยากให้มือนุ่ม ๆ ของเจ้าต้องสากระคายเพราะจับมีดจับกระทะ” เขาทำตากรุ้มกริ่มใส่นาง เรื่องอะไรจะให้ว่าที่ชายาของเขาไปเป็นนางก้นครัว “ข้าจะให้พ่อบ้านติดประกาศรับพ่อครัวชาวเซียนหลัวให้เจ้าโดยเฉพาะ”“ไม่ต้อง เรื่องแค่นี้ข้าทำได้สบายมาก”“แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าทำนี่นะ ตามใจข้าเถิดนะยิปซีที่รักของข้า”“แต่มันสิ้นเปลืองนี่คะ” เธอทักท้วงเสียงอ่อน เขิน ๆ กับการเรียกของเขา“สำหรับชายาของข้าแล้ว ข้าไม่เคยเสียดาย”“........”  อุตส่าห์คุยกับเขาได้ปกติแล้วเชียว ทำไมเขาต้องพูดแบบนี้ด้วยนะ อายเหลือเกิน อายจนพูดไม่ออกแล้วระหว่างทางจึงไม่กล้าคุยกับเขาอีก จึงมีแต่ความเงียบไปตลอดทาง มีเพียงมือใหญ่ที่เกาะกุมมือของเธอไว้ไม่ยอมปล่อยชายหนุ่มพาหญิงสาวเข้าไปนั่งในศาลากลางสวนที่มีโคมไฟแขวนไว้ ทำให้ภายในศาลาพอมีแสงสว่างสร้างความโรแมนติกได้กำลังดี อากาศที่เริ่มเย็นทำให้เขาดึงนางมานั่งบนตักแล้วโอบกอดถ่ายทอดความอบอุ่นมอบให้“ยิปซี&