บททั้งหมดของ ลิขิตรักข้ามกาลเวลา: บทที่ 21 - บทที่ 30

เสี่ยวซิงช่วยหญิงสาวหอบเสื้อผ้า แล้วเดินลัดเลาะด้วยเส้นทางลัดไปที่ห้องซักล้าง ยืนยันเสียงแข็งว่านางจะเป็นคนซักให้เอง “ข้าช่วยนะ จะได้เสร็จเร็ว ๆ เจ้าจะได้รีบไปนอน” เห็นเสี่ยวซิงช่วยผสมน้ำเตรียมซักผ้า ยิปซีจึงหยิบเสื้อผ้าสีอ่อนเข้มแยกออกจากกัน แล้วจึงช่วยกันลงมือกับเสื้อผ้าทั้งกอง “ท่านหญิง น้ำสุดท้ายท่านยังไม่ต้องซักนะเจ้าคะ อากาศแบบนี้ตากไปก็ชื้น ไว้ตอนเช้าข้าจะมาทำต่อให้เอง” “ก็ได้ ตอนเช้าข้าจะมาช่วยนะ” เพราะอากาศที่นี่ยิ่งดึกยิ่งหนาวจริง ๆ ตอนนี้เธอคิดถึงห้องนอนแสนอุ่นนั่นเหลือเกิน เสี่ยวซิงแอบถอนหายใจ อย่างน้อยนางก็ยอมเชื่อฟัง ส่วนเรื่องพรุ่งนี้ นางกับเสี่ยวหลันจะรีบจัดการก่อนที่นางจะตื่น พุทธิญารีบเดินเพราะอยากถึงห้องเร็ว ๆ แต่ก็ยังช้ากว่าเสี่ยวซิง เห็นตัวเล็กแบบนั้นแต่เดินเร็วจนแทบจะเหมือนวิ่ง “เจ้าจะรีบเดินไปไหนของเจ้าน่ะซิง” “ก็รีบกลับห้องสิเจ้าคะ ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า” “ใครหรือ” “ก็ท่าน..” เสี่ยวซิงรู้สึกชาวูบไปทั่วทั้งตัว ขนหัวลุกตั้งด้วยความหวาดกลัว เสียงนี้ที่ได้ยิน

“สุขใจมากเลยนะท่านอ๋อง อาบน้ำแค่นี้อาบเองไม่ได้หรือไง!” เธอโกรธจนควันแทบจะออกหูอยู่แล้ว            เขาคลายหัวคิ้ว แล้วคลี่ยิ้มกับท่าทีดั่งแม่เสือของนาง“แล้วทำไมเจ้าต้องต่อว่าข้าด้วยเล่า”            “ก็ข้าไม่ชอบนี่!” เธอยังใส่อารมณ์กับเขาไม่เลิก ตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา            “แล้วทำไมเจ้าต้องไม่ชอบด้วยเล่า” ได้ยินคำตอบของเธอหัวใจของเขาก็พองโต แต่ก็ยังถามต่ออย่างใจเย็น“ก็ท่านบอกว่าชอบข้าไม่ใช่หรือ” นอกจากพูดแล้วเขายังขโมยหอมแก้มเธออีกเขายิ้มกว้างขึ้น แล้วบอกกับตัวเองว่านางอาจหึงเขาจนลืมตัว ถึงได้โวยวายแบบนี้“เปล่าเสียหน่อย ข้าไม่เคยบอกว่าชอบเจ้า..ข้าเคยแต่บอกว่ามีใจให้เจ้า นั่นก็หมายความว่าข้ารักเจ้าต่างหาก” เขาทิ้งระยะดูอาการของนาง ก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้านั้นเจื่อนไปเล็กน้อยรักงั้นเหรอ เขารักเธองั้นเหรอ เธออึ้งสนิทเมื่อได้ยินคำบอกรักจากเขา แ

เสื้อผ้าของเธอมาแล้ว สาวใช้ทั้งสองหยิบชุดชั้นใน กางเกงยืดสีดำขาสั้นปิดแค่แก้มก้น เสื้อกล้ามแบบเดียวกับที่เธอใส่มาตอนแรก แต่ต่างกันที่ตัวนี้เป็นสีขาว.. มีเพียงแค่นี้เหรอ หญิงสาวมองมันแล้วสงสัยว่าพวกนางเจตนาหยิบชุดนี้มาเพื่ออะไร            “หลัน ซิง” หญิงสาวตะโกนเรียกทั้งคู่จากหลังฉากกั้น            “เจ้าค่ะ”ไม่นานทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้า            “แล้วเสื้อแบบที่ข้าใส่มาตอนแรกอยู่ไหนล่ะ”            “เอ่อ..พวกเราคิดว่าท่านจะใส่ชุดของท่านอ๋องไปก่อน”“ความจริงแล้วที่คฤหาสน์แห่งนี้ไม่มีเสื้อผ้าของสตรีเตรียมไว้เลย ชุดที่ท่านใส่ก็เป็นของเราสองคนที่ตัดเย็บมาใหม่ยังไม่เคยใส่สักครั้ง แต่เพราะท่านสูงกว่าเราสองคนมาก เมื่อใส่แล้วมันจึงดูสั้น ท่านเหมาะกับชุดของท่านอ๋องมากกว่าเจ้าค่ะ” เสี่ยวซิงรายงานเสียงเบา   

ชายหนุ่มมองตามร่างระหงได้สัดส่วนของนางตาละห้อย “ข้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”            “อะไรนะ! ท่านอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนเหรอ แล้วท่านมาอยู่ที่ห้องฉันได้อย่างไร ทำไมท่าน...” เธอหยุดพูดเมื่อมองไปรอบ ๆ มันไม่ใช่ห้องที่เธอเคยนอน แต่มันเป็นห้องที่ใหญ่กว่าและดูหรูหรากว่ามาก            “เจ้าคงจำอะไรไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าจะเล่าให้ฟัง เมื่อคืนเจ้าดื่มเหล้าจนเมา แล้วเจ้าก็บอกกับข้าว่าเจ้ากลัวผีมาก ไม่อยากเดินกลับเรือนกลางดึก จึงขอนอนกับข้าด้วย”            “ท่านโกหก!” เธอพยายามจับโกหก แต่เขาก็ไม่มีพิรุธแม้แต่นิดเดียว “เอ่อ ถึงแม้ว่าข้าจะกลัวผีจนขึ้นสมอง แต่ข้าก็คงไม่ออกปากขอนอนกับท่านแน่” เธอมั่นใจว่าอย่างไรเสียเธอก็ต้องชวนสองสาวนั่นนอนเป็นเพื่อน มากกว่าขอนอนกับผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนี้      &nb

หญิงสาวหันหลังให้เขาทันทีด้วยความเขินอาย ไม่คาดคิดว่าเขาจะยอมรับหน้าตาเฉยแบบนี้ ใช่..เธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้นของเขา แต่เขาไม่จำเป็นต้องยอมรับออกมาก็ได้นี่“บ้าที่สุด! จะพูดออกมาทำไม ไม่รู้จักอายบ้างหรือไง”“ไม่อายเพราะข้ารักเจ้า มีความรู้สึกกับคนที่รักมันน่าอายตรงไหน ทีเจ้ายังรู้สึกเคลิ้มไปกับรสจูบของข้าเลย” เขาจงใจเย้าให้เธอได้อาย“......”“ยอมรับใช่ไหม ถึงเงียบแบบนี้”“......”“ยิปซี” ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะบ่าบอบบาง“ฮะหา! อือ ยอมรับ” เธอไม่รู้หรอกว่าเขาถามอะไร แต่ก็ได้ยินผ่านหูแว่ว ๆ ว่ายอมรับ ด้วยความตกใจจึงโพล่งออกไป“ฮา ๆ ๆ ฮา ๆ ๆ” กุ้ยอ๋องหัวเราะเสียงดังลั่นเป็นครั้งแรกในชีวิต “เจ้านี่นะ คงไม่ได้ฟังคำถามของข้าเลยสินะ ฮา ๆ ๆ” แล้วจึงเลื่อนแขนที่แตะบ่าเป็นโอบไว้หลวม ๆ แทน รั้งให้เดินเคียงคู่ไปกับเขา “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ถ้าเจ้าพูดอะไรที่ข้าฟังไม่ออก ข้าจะทำโทษเจ้าให้หนักขึ้นเรื่อย ๆ วันนี้เป็นบทลงโทษตัวอย