Share

44

last update Dernière mise à jour: 2025-09-22 01:20:33

คิดแล้วก็รีบลงมือทันที ริมฝีปากของเขาพรมจูบไปทั่วร่างของนาง สัมผัสหยอกเย้าเนิ่นนานกับบางจุดที่ไวต่อความรู้สึกอย่างรู้ดี ไม่นานร่างบางก็เริ่มตอบรับด้วยความเต็มใจ

พุทธิญาแอ่นกายรับสัมผัสของเขา ครางด้วยความซ่านเสียวที่แผ่ไปทั่วร่าง โมโหตัวเองที่เผลอใจไปกับเขา สาวมั่นอย่างเธอทำไมต้องมาตกหลุมคนเจ้าเล่ห์แบบเขาด้วยนะ

แล้วความคิดก็เลื่อนลอย แปรเป็นความหฤหรรษ์เกินห้ามใจในทันที นั่นก็เพราะปลายชิวหาพลิกพลิ้วของเขา

ใบหน้าคมคายของชายหนุ่มผงกขึ้นจากลำตัวของหญิงสาว มองใบหน้าเคลิบเคลิ้มแดงระเรื่อแล้วยิ่งฮึกเหิม จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง แล้วยัดเยียดความสุขกระสันที่ตัวเองต้องการให้นางได้รับเช่นกัน

“อา!” เธอสะดุ้งและอุทานด้วยความเจ็บแปลบ เมื่อเขาประสานกายเข้ามาสุดแรงอย่างรวดเร็ว แต่มันก็แปรเปลี่ยนเป็นความหอมหวานปานน้ำผึ้งเมื่อเริ่มเคลื่อนไหว

นานแสนนานที่เขาใช้เวลาพลอดรักกับเธอ นานจนแทบขาดใจตายกับการทรมานของเขา เขาไม่ยอมพาเธอไปพบกับแก่นแท้ของความสุขสักที ทั้ง ๆ ที่เธอใกล้จะพบกับมันหลายครั้งแล้ว

“ท่านอ๋อง ยิปซีไม่ไหวแล้ว” เธออ้อนวอนเสียงสั่นพร่า

“เจ้าหายโกรธข้าแล้วใช่มั้ย” ถึงจะสุขสมและเสียวซ่านกับ
Continuez à lire ce livre gratuitement
Scanner le code pour télécharger l'application
Chapitre verrouillé

Latest chapter

  • ลิขิตรักข้ามกาลเวลา   46

    ผู้ติดตามทั้งสี่ที่นั่งคุยกันอยู่อีกโต๊ะใกล้ ๆ กัน ลุกขึ้นยืนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เมื่อเห็นอวี่หย่วนเจี่ยเข้ามาแทะโลมท่านหญิงถึงที่โต๊ะ“พวกเจ้านั่งลงเถิด” เธอหันไปพูดกับผู้ติดตาม ส่งสายตาบอกพวกเขาว่าไม่เป็นไร“ความงามของแม่นางทำให้ใคร ๆ ก็อยากยื่นมือทำความรู้จัก” หย่วนเจี่ยมองหนุ่มสาวที่โต๊ะข้างเคียง ไม่ได้คิดสักนิดว่าพวกนั้นมากับหญิงสาว แต่คิดว่าสามีของพวกนางทนความงามของหญิงสาวไม่ได้ ต้องการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือมากกว่า“คราวที่แล้วเจ้าคงเจ็บจนเลอะเลือนสินะ” หญิงสาวอมยิ้ม ที่เธอพูดแบบนี้ก็เพราะคราวที่แล้วเขาก็เจอกับพวกนั้น ถ้าจำไม่ผิดเขาน่าจะเจอพวกนั้นก่อนโดนเธอทุ่มนะเฮ้อ! วันนี้มันวันอะไรนะ ทำไมเจอแต่ผู้ชายชีกอ คิดแล้วจึงยกถ้วยน้ำเต้าหู้ขึ้นซดทีละนิด ๆ เพราะความร้อนของมันชายหนุ่มเห็นหญิงสาวใช้เพียงสองนิ้วหนีบถ้วยขึ้นมาและเป่าก่อนดื่ม ก็มั่นใจว่านางไม่ใช่คนแคว้นนี้แน่ ทำให้ยิ่งลำพองใจ เพราะอะไรที่อยากทำก็คงง่ายดายขึ้นมาก เขาอมยิ้มพึงพอใจกับความคิดของตัวเอง“เจ้าไม่ได้ยินที่ข

  • ลิขิตรักข้ามกาลเวลา   45

    “ท่าเรือแห่งนี้ยาวสุดลูกหูลูกตามาก เดินทั้งวันก็คงไม่สุดท่า” เธอหันไปคุยกับเสี่ยวหลัน “ถ้าท่านหญิงเดินแบบนี้สองวันก็คงไม่ทั่วเจ้าค่ะ” “แต่ถ้านั่งรถม้าแล้วเลือกชมเฉพาะจุดที่น่าสนใจก็ได้นะเจ้าคะ หรือไม่ก็ไปดูท่าเรือที่ท่านอ๋องเทียบท่าขนส่งเกลือก็ได้ ตรงนั้นจะมีแต่เรือเกลือและมีโรงงานเกลือของท่านอ๋องอยู่ด้วยเจ้าค่ะ” เสี่ยวซิงเสนอ “ข้าก็อยากไปดูอยู่หรอก แต่ท่านอ๋องของพวกเจ้ากำชับเราตั้งแต่นั่งอยู่ในรถม้าว่าห้ามไปเด็ดขาด เพราะอะไรพวกเจ้ารู้มั้ย” เธอถามกับทุกคนด้วยความอยากรู้ องครักษ์ฉียิ้มอยู่ในใจเพราะรู้คำตอบอยู่เต็มอก ก็ท่าเรือทิศนั้นมีหอคณิกาอยู่มากมาย รวมถึงหอร้อยบุปผาของคุณชายอวี่หย่วนเจี่ยด้วยน่ะสิท่านอ๋องคงกลัวความงามของนางถูกตาต้องใจบ

  • ลิขิตรักข้ามกาลเวลา   44

    คิดแล้วก็รีบลงมือทันที ริมฝีปากของเขาพรมจูบไปทั่วร่างของนาง สัมผัสหยอกเย้าเนิ่นนานกับบางจุดที่ไวต่อความรู้สึกอย่างรู้ดี ไม่นานร่างบางก็เริ่มตอบรับด้วยความเต็มใจพุทธิญาแอ่นกายรับสัมผัสของเขา ครางด้วยความซ่านเสียวที่แผ่ไปทั่วร่าง โมโหตัวเองที่เผลอใจไปกับเขา สาวมั่นอย่างเธอทำไมต้องมาตกหลุมคนเจ้าเล่ห์แบบเขาด้วยนะแล้วความคิดก็เลื่อนลอย แปรเป็นความหฤหรรษ์เกินห้ามใจในทันที นั่นก็เพราะปลายชิวหาพลิกพลิ้วของเขาใบหน้าคมคายของชายหนุ่มผงกขึ้นจากลำตัวของหญิงสาว มองใบหน้าเคลิบเคลิ้มแดงระเรื่อแล้วยิ่งฮึกเหิม จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง แล้วยัดเยียดความสุขกระสันที่ตัวเองต้องการให้นางได้รับเช่นกัน“อา!” เธอสะดุ้งและอุทานด้วยความเจ็บแปลบ เมื่อเขาประสานกายเข้ามาสุดแรงอย่างรวดเร็ว แต่มันก็แปรเปลี่ยนเป็นความหอมหวานปานน้ำผึ้งเมื่อเริ่มเคลื่อนไหวนานแสนนานที่เขาใช้เวลาพลอดรักกับเธอ นานจนแทบขาดใจตายกับการทรมานของเขา เขาไม่ยอมพาเธอไปพบกับแก่นแท้ของความสุขสักที ทั้ง ๆ ที่เธอใกล้จะพบกับมันหลายครั้งแล้ว“ท่านอ๋อง ยิปซีไม่ไหวแล้ว” เธออ้อนวอนเสียงสั่นพร่า“เจ้าหายโกรธข้าแล้วใช่มั้ย” ถึงจะสุขสมและเสียวซ่านกับ

  • ลิขิตรักข้ามกาลเวลา   43

    พุทธิญามองแกงเลียงกับไข่ลูกเขยที่เธอตั้งใจทำให้คนรักกินแล้วก็อมยิ้ม ‘ป่านนี้เขาคงได้ลองชิมแล้ว’ เธอคิดแล้วตักแกงเลียงมาทานเล่น ตามด้วยไข่ลูกเขยอีกครึ่งลูก“อิ่มแล้วหรือท่านหญิง” เสี่ยวหลันถามเมื่อเห็นนางวางช้อนแล้วดื่มน้ำ“อือ เอาไปเก็บเถอะ”“แต่ท่านหญิงแทบไม่ได้แตะอาหาร” เสี่ยวซิงแย้ง“ข้าไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ เอาไปเก็บเถิด เสร็จแล้วเจ้าสองคนก็ไปพักผ่อนได้เลย ที่เหลือข้าจัดการเอง” จะให้เธอบอกหรือว่าที่กินไม่ลงเพราะไม่มีเขาอยู่ด้วย พวกนางได้แอบหัวเราะเยาะเอานะสิสาวใช้ทั้งสองทำตามคำสั่ง แต่เพิ่งเดินพ้นออกมาจากประตูไม่ถึงสิบก้าวก็ต้องหยุดเท้า“ท่านอ๋อง” ทั้งสองรีบวางโต๊ะอาหารแล้วทำความเคารพเห็นอาหารบนโต๊ะแทบไม่พร่องหัวคิ้วจึงกระตุกเข้าหากัน“ท่านหญิงกินข้าวแล้วหรือ”“เรียนท่านอ๋อง ท่านหญิงแทบไม่ได้แตะอาหาร นางเพียงชิมน้ำแกงกับไข่เล็กน้อยเท่านั้นค่ะ” เสี่ยวหลันรายงาน นางรู้ดีว่าทำไมท่านหญิงถึงกินน้อย ก็เพราะไม่ได้กินพร้อมกับท่านอ๋องนั่นแหละ“ไปจัดอาหารชุดใหม่เข้ามา ข้าจะกินกับนาง”“เจ้าค่ะ” เสี่ยวหลันรับคำด้วยความดีใจ......................“คิดไว้ไม่ผิดจริง ๆ ท่านอ๋องต้องกลับมากินข้าวกับ

  • ลิขิตรักข้ามกาลเวลา   42

    กุ้ยหย่งหมิงนั่งพูดคุยกับแขกที่มาเยือนถึงคฤหาสน์ ตอนที่เขากลับมาถึงพ่อบ้านก็รายงานว่าคุณชายอวี่กับคุณหนูหมิ่งฟู่มารอพบตั้งนานแล้ว แรกทีเดียวที่ได้ยินชื่อของชายหนุ่มเขานึกอยากจะตัดคอมันให้หลุดจากบ่า แต่ก็ทนทำเฉยไว้ เพราะมันได้รับบทเรียนจากนางไปแล้ว“บ่าวบอกกับทั้งสองแล้วว่าอีกนานกว่าท่านอ๋องจะกลับ แต่พวกเขายืนยันว่าจะรอ บ่าวก็จนปัญญา”“ไม่ต้องพูดแล้ว” เขานึกถึงตอนที่พ่อบ้านรายงาน ถ้ารู้อย่างนี้เขาคงใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นหลังคาแล้วกลับไปที่เรือนใหญ่ ปล่อยให้พี่น้องคู่นี้รอเก้อต่อไป“ท่านอ๋อง ไม่ลองชิมอาหารกับขนมฝีมือฟู่ฟู่สักหน่อยหรือเจ้าคะ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ใช้คำพูดแบบสนิทชิดเชื้อ หลบสายตาที่มองมาด้วยความเอียงอาย“ข้าเป็นคนกินยาก อาหารผิดรสมือก็ทำให้ข้าบันดาลโทสะแล้ว”คำปฏิเสธแบบไม่รักษาน้ำใจของเขา ทำให้หญิงสาวถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก ทั้งอับอายทั้งเสียใจอวี่หย่วนเจี่ยเห็นน้องสาวหน้าแดงปากสั่นก็สงสารยิ่งนัก นึกโมโหชายหนุ่มที่ไม่รักษาน้ำใจของนาง“ถ้าท่านอ๋องได้กินของที่นางทำมา ข้ามั่นใจว่าต้องถูกปากท่านสักเก้าส่วน” เขาไม่ได้ป้อยอแต่น้องสาวเขามีฝีมือเรื่องการทำอาหารจริง ๆ

  • ลิขิตรักข้ามกาลเวลา   41

    ชายหนุ่มมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มหวานละมุนนั้นทั่วทั้งร่าง“งามมาก” ความหมายของเขารวมถึงเสื้อผ้าที่ตัดเย็บอย่างแปลกตาไปจากชุดที่เคยเห็น และคนสวมใส่ที่อยู่ในอาภรณ์แบบไหนก็งามไร้ที่ติ“ต้องชมซินเหม่ยเจ้าค่ะ” เธอชี้ไปที่ช่างตัดเสื้อ“เจ้าหรือซินเหม่ย”“เพคะท่านอ๋อง”“เงยหน้าขึ้น” เขาออกคำสั่งเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ผิดเพี้ยนกับชื่อของอีกฝ่ายสายตาที่จ้องมาของอ๋องกุ้ยหย่งหมิง ทำให้ซินเหม่ยต้องเบนสายตาไปทางอื่นด้วยความเกรงกลัว เหงื่อกาฬไหลท่วมกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน.. เจอกับสายตาดูถูกเหยียดหยามและคำด่าว่าหยาบคายของชาวบ้านสารพัดชนิดยังไม่เคยกลัว แต่กับท่านอ๋องคนนี้เขารู้สึกถึงรัศมีความอำมหิตที่เปล่งแสงออกมา“ท่านอ๋อง” มือบางวางลงบนบ่าของชายคนรักเสี่ยวหลันและเสี่ยวซิงหันมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย พวกนางไม่อยู่แค่สามวันทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากโข ท่านหญิงของพวกนางกล้าแตะต้องท่านอ๋องได้อย่างสนิทชิดเชื้อขนาดนี้เชียวหรือในทางกลับกัน ถ้าเป็นผู้อื่นแตะต้องท่านอ๋องแบบนางเล่า คนผู้นั้นจะมีโทษขนาดไหนกันหนออย่าว่าแต่ท่านหญิงที่เปลี่ยนเลย ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไปมาก“ข้าจะให้เจ้ามาเป็นช่างตัดเสื

Plus de chapitres
Découvrez et lisez de bons romans gratuitement
Accédez gratuitement à un grand nombre de bons romans sur GoodNovel. Téléchargez les livres que vous aimez et lisez où et quand vous voulez.
Lisez des livres gratuitement sur l'APP
Scanner le code pour lire sur l'application
DMCA.com Protection Status