All Chapters of รักร้ายของนายข้างบ้าน: Chapter 61 - Chapter 70

“อือ” คำตอบรับบางเบาของฉันคงเพราะความเขินอาย เราทั้งสองจูบกันเร่าร้อนอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนของเขาซุกไซ้ซอกคอขาวของฉัน ความร้อนในกายฉันยังเพิ่มมากขึ้นอย่างต่อเนื่องฝ่ามือหนาเคล้นคลึงสองเต้างามของฉันอย่างเอาใจ ฉันบิดกายเร่าเพราะความกระสันซ่าน “ภพ...อย่าเพิ่ง..มีถุงเหรอ” นอกจากไม่คิดจะห้ามเขาแล้วยังถามหาเครื่องป้องกันอีกแต่ที่กลัวคือ กลัวเสียงจะเล็ดลอดออกไปมากกว่า “มีไม่..จะไม่สอดใส่” คำพูดนั้นทำให้ฉันคิดไปไกลเลยสำหรับความว่า จะไม่สอดใส่ ภาพในเวบฯต่างวิ่งผ่านในความคิดเพราะถึงจะไม่เคยแต่ก็แอบมองอยู่บ่อยๆ ว่าเรื่องแบบนี้เขาทำแบบไหนกัน “เด็กบ้าจะทำอะไร” เธอกระซิบกระซาบเพราะกลัวคนนอกเต็นท์จะได้ยินดีนะที่ตอนกลางคืนที่นี่มีเสียงแมลงเสียงธรรมชาติหลายอย่างช่วยกลบได้บ้างแต่ก็คงนิดหน่อย “เดี๋ยวเจ้ก็รู้ว่าผมไม่เด็กแล้ว” เขาไม่เด็กจริงเมื่อเขาจับมือเธอให้จับอะไรบางอย่างของเขา อืมไม่เด็กแล้วจริงตัวตนของเขาแข็งขืนอยู่ใต้กางเกงขายาวตัวใหญ่ “อ๊ะ!” เขาเลิกเสื้อของฉันพร้อมเสื้อชั้นในแล้วกองมันไว้บนเนินอกเปิดเผยหน้าอกของฉันสู่อากาศเย็น ความเย็นของอ

“งั้นก็เรียกฟ้าก็ได้” ไปรญาเองก็ไม่ใช่คนเรื่องมาก อายุห่างกันนิดหน่อย ไม่เรียกพี่ก็ไม่เป็นไร“ครับ ฟ้า” ไปรญาหัวใจเต้นเร็วขึ้นทันที อะไรกัน แค่คำพูดธรรมดาเอง ทำไมถึงทำให้หัวใจเธอเต้นแรงเขาเดินออกไปจากห้องแล้ว แต่เธอก็ยังตื่นเต้นไม่หาย ดูเวลาแล้วตอนนี้เพิ่งจะสี่ทุ่ม ยังไม่ใช่เวลานอนของเด็กมหาวิทยาลัยอย่างพวกเธอ“คนอะไร พูดไม่กี่คำก็ทำให้ใจเต้นแรง” หลังจากบ่นกับตัวเองเธอก็เข้าไปอาบน้ำไปรญาอาบน้ำใส่ชุดนอนที่ดูเรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะหาได้ แถมวันนี้เธอยังใส่ชุดชั้นในซับใต้ชุดนอนอีกด้วย เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ห้องของตัวเอง หญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนกะว่าจะมาหาน้ำดื่มสักหน่อยเปิดตู้เย็นก็เห็นน้ำแร่ราคาแพงแช่อยู่ในตู้ กินของเขาได้ไหม หรือเธอควรจะกินน้ำก๊อกดี อย่าเลยน้ำประปาเมืองไทยไม่น่าจะดื่มได้ เห็นท่าพรุ่งนี้เธอต้องซื้อน้ำมาไว้ดื่มของตัวเองบ้างไปรญาเทน้ำใส่แก้วน้ำยกขึ้นดื่มอย่างชื่นใจ น้ำแร่ราคาแพงนี่ให้ความรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง แค่โลโก้และขวดก็รู้สึกถึงความหรูหรา“แค้ก ๆ”“อ้าว! ทำไมรีบกินขนาดนั้น” ภัทรพลเดินเข้ามาลูบหลังเธอ เขาเพิ่งเดินออกจากห้องนอนมา กำลังจะมาหาน้ำดื่มแต่เห็นคนตั

“เดี๋ยวมา” เขาถอดถอนจากตัวเธอตรงไปยังห้องน้ำ ตรวจเช็กถุงยางอนามัยว่ารั่วไหม เมื่อพบว่าทุกอย่างโอเคเขาก็กลับมาอีกครั้ง“อีกรอบนะ”“เหนื่อย” เสียงหวานตอบเสียงแผ่วเบา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสุขสมและฟินของจริง เธอไม่เคยฟินและรู้สึกถึงจุดสุดยอดขนาดนี้มาก่อน“แก่แล้วเหรอ แค่ซองแรกก็ไม่ไหวแล้ว” เสียงเยาะเย้ยของเขาทำเธอหน้ามืด ว่าอะไรก็ได้ แต่อย่ามาว่า ‘แก่’ อันนี้เธอรับไม่ได้จริงๆ เป็นใคร มาบอกว่าเธอแก่“อีกสิบรอบก็ไหว” ปากเจ้ากรรมเอ่ยออกไปกระตุ้นให้รอยยิ้มร้ายตรงมุมปากของเขาปรากฏขึ้นมา ทำให้เธออยากจะหยุมหัวตัวเอง เธอตกหลุมพรางเขาเข้าให้แล้ว“อย่างอแงแล้วกัน จะจัดให้แบบจุก ๆ อีกสิบรอบเลย” คำขู่ของเขาทำเธอขนลุกแค่รอบแรก เธอก็จุกจนไม่รู้จะบอกเขายังไง ถ้าต้องจุก ๆ อีกสิบรอบเธอจะไม่ตายก่อนใช่ไหม“ว้าย!” ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อ เขาก็จับเธอพลิกคว่ำ ฝ่ามือหนาพาดลงตรงแก้มก้น เสียงร้องครางของเธอกระเส่า เธอต้องด่าเขาไม่ใช่หรือเพราะเขาตีเธอ แต่ทำไมเธอรู้สึกเสียวซ่านและตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกทุกสัมผัสของเธอและเขาดำเนินไปค่อนคืนเกือบสว่างคาตา ทั้งคู่หลับในห้องนอนแขกเพราะห้องนอนของชายหนุ่ม ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำร

ไปรญาได้แต่สูดลมหายใจเข้าแรง ๆ ที่มันเป็นอย่างนี้เพราะเขาไม่เคยชัดเจน นอนกอดกันทุกวันก็จริง แล้วเคยบอกรัก เคยบอกชอบไหมก็ไม่เคยบอก เคยขอเป็นแฟนไหม ก็ไม่เคยขอ เคยแต่เอากับเอาไอ้เด็กบ้าเมื่อถึงร้านกาแฟในมหาวิทยาลัย ทั้งสองก็สั่งเมนูกาแฟที่ทั้งสองชื่นชอบก่อนจะซื้อไปฝากเพื่อนของเธอด้วย“น้องฟ้าใส มาดื่มกาแฟเหรอครับ พี่เลี้ยงไหมครับ” เวียร์หนุ่มรุ่นพี่ปีสี่ เดินเข้ามาอาสาเลี้ยงกาแฟหญิงสาวเวียร์ตามจีบไปรญามาเกือบปี ก่อนหน้านี้เธอไม่เล่นด้วยเพราะมีแฟนอยู่แล้ว แต่รุ่นพี่ของเวียร์ที่อยู่เมืองนอกบอกว่าแฟนหนุ่มของไปรญามีแฟนใหม่แล้วเวียร์รู้ดังนั้นจึงกลับมาตามจีบอีก แต่ดูสาวเจ้าก็ยังเล่นตัวเหมือนเคย ส่วนไอ้รุ่นน้องปีหนึ่งนี่ใคร หรือ จะเป็นน้องชายของไปรญา “ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าจ่ายเองได้” ฟ้าอย่างนั้นเหรอ ทีกับผัวที่บ้านเรียกตัวเองว่าฉัน แต่คนนอกบ้านอย่างไอ้หน้าข้อศอกหมา เรียกตัวเองว่าฟ้ากับมัน ภัทรพลโกรธจนลมออกหู ยื่นบัตรเครดิตสีดำ ตัดหน้าจ่ายเงินทั้งเธอและไอ้หน้าข้อศอกหมา“เดี๋ยวจ่ายเอง” ภัทรพลจ่ายค่าเครื่องดื่ม แล้วกลับไปนั่งรอสักพัก เห็นไปรญายืนคุยกับไอ้รุ่นพี่คนนั้นอยู่นานสอง

เช้าวันถัดมา เพราะบทรักร้อนแรงเมื่อคืนทำให้ไปรญาแทบไม่มีแรง เดินออกจากห้อง แต่เพราะวันนี้นัดเพื่อนไว้จึงต้องลากสังขารมาถึงที่นัดหมาย คนข้างกายเธอทิ้งเพียงโน้ตไว้ว่าจะไปทำธุระไปรญาโทรหาภัคณิกาทันที เพราะไม่เห็นเงาของเพื่อนรัก ไม่แน่ใจว่าเพื่อนลืมหรือเปล่า ฟังจากเสียงปลายสายผู้รับทำเสียงงัวเงีย เธอก็ได้แต่กลอกตามองบนไปหนึ่งรอบ “ไงมึง คือลืม” เสียงไปรญาเอ่ยถามอย่างมีอารมณ์ “ลืมอะไร” ภัคณิกาถึงกับงงในคำถามว่าเธอลืมอะไร “ลืมกูนี่ไง วันนี้มึงนัดกูไว้ไง” “เออใช่ เราขอโทษเจ๊ไฝตอนนี้เราอยู่พัทยา” ไปรญาถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ถ้ารู้ว่าเพื่อนจะเบี้ยวแบบนี้สู้เธอนอนเอาแรงทดแทนที่เสียไปเมื่อคืนดีกว่า แต่ปากก็พูดออกไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนเสียใจ “ช่างมันเถอะ” ไปรญาที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าร้านสักแล้ว เธอพยายามโทรหาเพื่อนตลอดทาง แต่ภัคณิกาเพื่อนตัวดีก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ส่งข้อความไปก็แล้วเพื่อนก็ไม่ตอบ เธอคิดว่าเพื่อนน่าจะกำลังเดินทางมาร้านเลยไม่ได้รับสาย สุดท้ายก็โดนเท....ไปรญาสูดลมหายใจเข้าปอด อยากสักก็อยาก แต่ก็กลัวเข็มหรือจะกลับเ