All Chapters of มธุรสวาทเจ้าสำนัก: Chapter 11 - Chapter 19

เปลวเพลิงแห่งความโกรธแค้นได้แปรเปลี่ยนพลังแห่งแสงที่บริสุทธิ์ของเซียวหลันให้กลายเป็นพลังทำลายล้างที่รุนแรง นางรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่หลั่งไหลเข้ามาจากบาดแผลของหลี่หยาง และนั่นยิ่งทำให้พลังในตัวนางปะทุขึ้นราวกับเปลวเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำ ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ผมดำขลับสยายยาวราวกับสายน้ำที่ถูกสาดด้วยแสงเรืองรอง"พวกเจ้า... กล้าดียังไงมาทำร้ายเขา!" เซียวหลันตะโกนสุดเสียง เสียงของนางไม่ได้อ่อนหวานอย่างที่เคยเป็น แต่กลับแหบพร่าและเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกที่น่ากลัวกลุ่มคนในชุดคลุมสีดำที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของเซียวหลันก็ตกตะลึง พวกเขาไม่เคยพบเห็นพลังที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน พวกเขาที่เคยดูถูกพลังของนาง บัดนี้กลับรู้สึกหวาดกลัวอย่างจับใจ"เจ้า... เจ้าเป็นใคร" ชายชุดดำคนหนึ่งอุทานด้วยความตกใจเซียวหลันไม่ตอบ นางพุ่งเข้าใส่กลุ่มคนชุดดำอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด นางใช้พลังแสงสีแดงเข้มที่พุ่งออกจากฝ่ามือโจมตีเข้าใส่พวกเขาอย่างบ้าคลั่ง พลังที่รุนแรงของนางทำให้พวกเขาไม่อาจ

ประตูวังหลวงที่โอ่อ่าปิดลงเบื้องหลังเซียวหลันราวกับประตูนรกที่กำลังกักขังนางไว้ภายใน นางถูกพาตัวมายังตำหนักแห่งหนึ่งที่เงียบสงบและงดงามราวกับภาพวาด แต่ความงดงามนั้นกลับทำให้เซียวหลันรู้สึกเหมือนกำลังถูกขังอยู่ในกรงทองหลี่หยางถูกนำตัวไปรักษาในห้องที่หรูหราที่สุด มีหมอหลวงชั้นนำจำนวนมากคอยให้การดูแลอย่างใกล้ชิด เซียวหลันได้รับอนุญาตให้เฝ้าดูอาการของเขาได้ แต่สิ่งที่นางทำได้มีเพียงแค่นั่งมองเขาด้วยความรู้สึกหมดหนทาง เพราะนางเองก็ไม่อาจใช้พลังของตนเพื่อรักษาเขาได้อีกแล้ว"ไม่ต้องกังวลไปหรอก" เสียงของเฉินเหวินดังขึ้นจากด้านหลัง "หากมันยังมีลมหายใจ... ข้าก็มีวิธีที่จะช่วยให้มันรอดได้"เซียวหลันหันไปมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา "ท่านต้องการอะไร""ข้าต้องการให้เจ้าพักผ่อน" เฉินเหวินตอบ "เจ้าก็บาดเจ็บไม่น้อยจากการต่อสู้เมื่อคืน"เซียวหลันส่ายหน้า "ข้าจะไม่พักจนกว่าหลี่หยางจะปลอดภัย"เฉินเหวินหัวเราะเบาๆ "เจ้าช่างเป็นคนรักที่ซื่อตรงนัก... แต่มันก็ช่วยใ

เซียวหลันและหลี่หยางมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ คำพูดของเฉินเหวินยังคงดังก้องอยู่ในห้องอันเงียบสงบ พวกเขาทั้งคู่ต่างก็แบกรับความลับที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะจินตนาการได้ และบัดนี้ความลับนั้นได้กลายเป็นภาระที่พวกเขาต้องแบกรับร่วมกัน"ท่าน... ไม่เป็นไรใช่ไหม" เซียวหลันถามเสียงแผ่ว นางยังคงรู้สึกผิดที่ทำให้หลี่หยางต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้หลี่หยางพยักหน้าเล็กน้อย "ข้าไม่เป็นไร... แต่เราไม่มีเวลาแล้ว""เราจะทำอย่างไรกันดี" เซียวหลันถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "เราถูกขังอยู่ที่นี่ และพลังของท่านก็... หายไปแล้ว""พลังของข้าไม่ได้หายไป" หลี่หยางกล่าว "มันแค่หลับใหลไปชั่วคราว" เขามองเข้าไปในดวงตาของเซียวหลัน "เจ้าต้องช่วยปลุกมันขึ้นมาอีกครั้ง"เซียวหลันส่ายหน้า "ข้าทำไม่ได้... ข้าเคยลองแล้ว และข้าก็เกือบจะเสียชีวิต""เชื่อข้า" หลี่หยางกล่าวอย่างหนักแน่น "ในตอนนี้มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะช่วยข้าได้"เซียว

เมื่อรุ่งอรุณมาเยือนเมืองหลวงอีกครั้งเซียวหลันและหลี่หยางก็เดินทางมาถึงนอกกำแพงเมืองที่เคยเป็นเสมือนกรงขังเมื่อคืนวานนี้แล้ว พวกเขายังคงสวมชุดที่มอมแมมและเต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้ แต่ดวงตาของทั้งสองกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะเดินไปบนเส้นทางที่พวกเขาเลือกแล้ว"เราจะไปไหนกันดี" เซียวหลันถามขณะมองดูเมืองที่เงียบสงบในยามเช้า"เราต้องไปหาคนที่จะช่วยเราได้" หลี่หยางตอบ "และข้ารู้ว่าใครคือคนผู้นั้น"เซียวหลันพยักหน้าอย่างเข้าใจ พวกเขาทั้งสองเริ่มเดินทางไปยังทิศทางที่หลี่หยางบอก เส้นทางที่พวกเขาเลือกนั้นคือเส้นทางที่เต็มไปด้วยอันตรายและอุปสรรค พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มโจรที่ดักซุ่มอยู่ตามเส้นทาง และต้องต่อสู้กับสัตว์ร้ายในป่าที่รกทึบแต่ด้วยความสามารถของพวกเขา ทั้งสองคนก็สามารถเอาชนะอุปสรรคเหล่านั้นไปได้ในที่สุด หลี่หยางใช้พลังอัคคีที่เพิ่งฟื้นคืนมาในการต่อสู้ ในขณะที่เซียวหลันก็ใช้พลังแห่งแสงในการรักษาบาดแผลที่เกิดขึ้น และนั่นก็ทำให้ทั้งสองคนได้เรียนรู้ที่จะร่วมมือกันอย่างสมบูรณ์แบบ

หลังจากได้อ่านคัมภีร์โบราณแล้ว เซียวหลัน หลี่หยาง และเฉินเหวิน ก็ตระหนักได้ว่าสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นไม่ใช่แค่เรื่องของพลังอำนาจ แต่เป็นเรื่องของคำทำนายที่ถูกสืบทอดมาหลายชั่วอายุคน และพวกเขาทั้งสามก็คือผู้ที่จะต้องเข้ามามีบทบาทในสงครามนี้"ในคัมภีร์ไม่ได้ระบุวิธีหยุดยั้งสงครามไว้" เซียวหลันกล่าวด้วยความผิดหวัง "มันมีเพียงแค่คำทำนายเกี่ยวกับผู้ที่จะมาช่วยโลกเท่านั้น""แต่เราก็มาถูกทางแล้ว" หลี่หยางปลอบโยน "อย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่าพลังที่แท้จริงของพวกเราคืออะไร และเราจะสามารถใช้มันในการต่อสู้กับคนพวกนั้นได้อย่างไร""ข้ามีแผน" เฉินเหวินกล่าว "เราจะกลับไปที่วังหลวง"เซียวหลันและหลี่หยางมองหน้ากันด้วยความไม่เชื่อ “อะไรนะ!?" เซียวหลันถาม "ท่านจะให้เรากลับไปที่นั่นได้อย่างไร ในเมื่อที่นั่นเป็นกับดัก""ใช่... มันเป็นกับดัก" เฉินเหวินตอบ "แต่ตอนนี้... เราก็สามารถใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้เช่นกัน" เขามองไปยังแผนที่บนผนังถ้ำ "ในแผนที่นี้... มีสถานที่ลับอีกแห่งหนึ่