All Chapters of มธุรสวาทเจ้าสำนัก: Chapter 1 - Chapter 10

รุ่งอรุณของวันใหม่มิได้นำพาความสดใสมาสู่เรือนตระกูลเซียวที่แสนอ้างว้างนัก แสงเงินยวงของอรุณรุ่งสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างที่ผุกร่อน เผยให้เห็นฝุ่นผงที่จับเกาะบนเครื่องเรือนเก่าคร่ำราวกับภาพสะท้อนของความร่วงโรย เสียงจิ้งหรีดที่เคยส่งเสียงกรีดร้องเมื่อยามราตรี บัดนี้เงียบสงัดลงแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่หนักอึ้งดุจหินผาเซียวหลัน ลืมตาตื่นขึ้นมาบนฟูกเก่าคร่ำที่ปูอยู่บนพื้นไม้ ภายในห้องนอนเล็กๆ ที่เคยเป็นของ ‘เซียวเหลียน’ ร่างกายของนางยังคงเจ็บปวดรวดร้าวจากพิษบาดแผลภายนอกที่ถูกทำร้ายเมื่อคืนวาน ทว่าภายในกลับมีพลังงานประหลาดไหลเวียนอยู่ ความทรงจำอันท่วมท้นจากโลกที่ต่างออกไปราวฟ้ากับเหว หลั่งไหลเข้าสู่ห้วงสำนึกอย่างไม่ขาดสาย“นี่ไม่ใช่ความฝัน...” นางพึมพำกับตัวเอง เสียงแหบพร่า แต่แววตาคมกริบประหนึ่งพยัคฆ์แรกตื่นจับจ้องไปยังเพดานห้องที่เต็มไปด้วยรอยร้าว นางรับรู้ว่านี่คือชีวิตใหม่ในร่างของเด็กสาวอายุสิบสี่นามว่าเซียวเหลียน ผู้เป็นบุตรสาวคนเล็กของตระกูลเซียวที่เพิ่งถูกกวาดล้างไปเมื่อคืนก่อนเมื่อคืนวาน... ภาพเพลิงที่โหมกระหน่ำ เสียงกรีดร้องอันโหยหวนยังคงติดตา ไม่สิ... นั่นคือความทรงจำของร่

เมืองหลี่เฉิงที่เคยคึกคักเริ่มมีความตึงเครียดบางอย่างเข้ามาปะปน ผู้คนเริ่มซุบซิบถึงข่าวลือแปลกๆ เกี่ยวกับแขกสำคัญจากเมืองหลวงที่กำลังจะเดินทางมาเยือน มีผู้คนจากราชสำนักเข้ามาจับจองโรงแรมที่ดีที่สุด จัดเตรียมเส้นทางและระเบียบการอย่างพิถีพิถัน บรรยากาศที่เคยเป็นกันเองของเมืองชายแดนเริ่มกลายเป็นทางการและสงบนิ่งผิดปกติ"คุณหนูเจ้าคะ ได้ยินมาว่าองค์ชายสามจะมาถึงพรุ่งนี้" เสี่ยวชุนกระซิบกับเซียวหลันขณะจัดยา "เขาเป็นคนเจ้าสำราญและขี้เล่นนัก ผู้คนในเมืองหลวงต่างยกย่องเขาว่าเป็นองค์ชายที่เก่งกาจและรูปงามที่สุด"เซียวหลันเงยหน้าจากตำรายาที่กำลังอ่าน นางไม่ได้สนใจข่าวลือในราชสำนักนัก แต่ชื่อของ องค์ชายสาม หรือ เฉินเหวิน นั้นกลับทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ความทรงจำของเซียวเหลียนบอกว่าเขาคือคนที่เคยให้ความช่วยเหลือตระกูลเซียวเมื่อครั้งอดีต แต่เซียวหลันในตอนนี้กลับรู้สึกว่าชื่อนี้แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนและอันตราย"ข้าไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราวในราชสำนัก" เซียวหลันกล่าวเสียงเรียบ "ให้พวกเราอยู่กันอย่างสงบสุขก็พอแล้ว"แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่ยอมให้นางหลีกหนีได้ง่ายๆในวันรุ่งข

แสงอรุณยามเช้าเริ่มสาดส่องเข้ามาในหอโอสถเซียว เซียวหลันกำลังง่วนอยู่กับการจัดยาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับผู้ป่วยรายวัน แม้เมื่อคืนจะผ่านเรื่องราวที่น่าตกใจมา แต่ความเด็ดเดี่ยวจากวิญญาณของศัลยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญจากโลกอีกใบก็ทำให้นางสามารถกลับมาทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างรวดเร็ว"คุณหนูเจ้าคะ" เสี่ยวชุนเดินเข้ามาพร้อมกับท่าทีร้อนรน “คนขององค์ชายสามต้องการให้คุณหนูเข้าเฝ้าองค์ชายเจ้าค่ะ”“เมื่อไหร่”“ตอนนี้เจ้าค่ะ องค์ชายต้องการให้คุณหนูรักษาขุนนางที่โดนทำร้ายเจ้าค่ะ”"พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน" เซียวหลันถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง"อยู่ที่จวนผู้ว่าการเจ้าค่ะ เห็นว่าท่านผู้ว่าการจัดห้องพักให้เป็นการชั่วคราว" เสี่ยวชุนตอบอย่างรวดเร็วเซียวหลันตัดสินใจทันที นางรีบหยิบกล่องยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่จำเป็นใส่ถุงผ้า แล้วหันไปสั่งอาหลง "อาหลง เจ้าช่วยเฝ้าหอโอสถแทนข้าก่อน ข้าจะไปที่จวนผู้ว่าการ""คุณหนูจะไปที่นั่นได้อย่างไรขอรับ" อาหลงถามอย่างกังวล "ที่นั่นเต็มไปด้วยทหาร และองค์ชายสามก็เป็นคนอันตรายนัก""ข้าจะไปในฐานะหมอ" เซียวหลันตอบด้วยความเด็ดเดี่ยว "ในฐานะหมอ ข้าไม่มีความจำเป็นต้องกลัวใคร และการลอบทำร้ายคร

คำว่าพลังธาตุอัคคีที่รุนแรงและป่าเถื่อนดังก้องอยู่ในหัวของเซียวหลันราวกับเสียงก้องจากก้นบึ้งของอดีต นางหันไปมองหลี่หยางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม หลี่หยางไม่ได้สบตานาง แต่กำปั้นที่แน่นขึ้นของเขาบ่งบอกถึงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน"ไปกันเถอะ" หลี่หยางเอ่ยเสียงแผ่ว แต่เต็มไปด้วยความเร่งรีบ เขาพานางเดินออกจากสำนักแพทย์หลวงโดยไม่รอช้า โดยมีเฉินเหวินที่ยังคงยืนนิ่งตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองเมื่อออกมาจากสำนักแพทย์หลวงได้แล้ว เซียวหลันก็อดไม่ได้ที่จะถามในสิ่งที่นางสงสัยมาตลอด "พลังธาตุอัคคีที่รุนแรง... นั่นคือพลังเดียวกับที่ทำร้ายท่านใช่หรือไม่"หลี่หยางหยุดเดิน เขาหันมามองนางด้วยแววตาที่เจ็บปวด "ใช่... และเป็นพลังของคนที่ทำลายครอบครัวของข้า""คนพวกนั้นเป็นใคร" เซียวหลันถาม"พวกเขาคือผู้ที่เคยฝึกฝนพลังต้องห้าม" หลี่หยางตอบเสียงหนักแน่น "เป็นกลุ่มคนที่ถูกขับไล่ออกจากยุทธภพ เพราะพลังของพวกเขาอันตรายเกินไป""แต่ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่" เซียวหลันถ

ท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงถูกปกคลุมด้วยกลุ่มควันสีดำหนาทึบ เสียงกรีดร้องของผู้คนปะปนกับเสียงเพลิงที่โหมกระหน่ำ เมืองที่เคยสงบสุขบัดนี้กลายเป็นสมรภูมิรบ กลุ่มคนในชุดคลุมสีดำผู้ใช้พลังอัคคีต้องห้ามกำลังทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าด้วยพลังที่รุนแรงและป่าเถื่อนเซียวหลันและหลี่หยางควบม้าเข้ามาในเมืองด้วยความรวดเร็ว พวกเขารู้สึกได้ถึงความร้อนระอุของเปลวเพลิงและสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ"นี่มัน... บ้าไปแล้ว" เซียวหลันอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นบ้านเรือนที่เคยสวยงามกลายเป็นซากปรักหักพัง ผู้คนล้มตายเกลื่อนถนน"พวกมันต้องการให้เราปรากฏตัว" หลี่หยางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขากำกระบี่ในมือแน่นในขณะนั้นเอง พวกเขาก็เห็นกลุ่มคนชุดดำกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมชายชราผู้หนึ่งไว้ เซียวหลันจำได้ว่าชายชราผู้นั้นเป็นเจ้าของร้านสมุนไพรที่เธอเคยไปซื้อยาเมื่อครั้งแรกที่มาถึงเมืองหลี่เฉิง"ปล่อยเขาไป!" เซียวหลันตะโกนสุดเสียงกลุ่มคนชุดดำหันมามองนางด้วยสายตาท