Todos os capítulos de แค้นรัก: Capítulo 171 - Capítulo 180

"มัวแต่พูดแล้วเมื่อไหร่จะอิ่มคะ" ฮันน่าเอ่ยขึ้นด้วยแววตาใสซื่อ ก่อนจะเอียงคอมองหน้าเขาอย่างน่ารัก และน่าฟัดในเวลาเดียวกัน "คนแรกพี่ขอลูกชายนะที่รัก" เขาจริงจังมากในเรื่องนี้ และก็อยากจะมีลูกมากด้วยเช่นกัน "อยากได้ก็ทำให้ได้สิคะ" ที่เธอพูดออกมา...เธอกำลังท้าทายเขาอยู่ใช่ไหม แล้วเขาก็เป็นพวกที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆด้วยสิ ท้ามาขนาดนี้เขาคงต้องจัดให้ชุดใหญ่เลยล่ะ "จ๊วบบ! อย่าท้านะที่รัก แล้วก็อย่ามางอนพี่ทีหลังแล้วกัน" พูดจบเขาก็เปิดประตูห้องนอนแล้วก้าวยาวๆไปที่เตียงทันที เมื่อถูกคนตัวเล็กท้าทายมาแบบนั้น "เดี๋ยวค่ะ!" ยังไม่ทันที่เขาจะได้วางเธอลงบนเตียง อยู่ๆเธอก็ร้องห้ามออกมาเสียงดัง "หื้ม?" ไบรอันต์ถึงกับเลิกคิ้วถามอย่างงงๆ "ขออาบน้ำก่อนได้ไหม" ฮันน่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยั่วยวน พร้อมกับแววตาที่เชิญชวนเต็มที่ "หึ~ ได้ครับ เดี๋ยวพี่ถูหลังให้" แล้วเขาก็อุ้มเธอเปลี่ยนทิศทางไปยังห้องน้ำแทนทันที ที่เธอร้องขออยากอาบน้ำ หึ! ฮันน่ายืนบิดตัวไปมาอย่างเขินอายกับสายตาหื่นกระหายและโลมเลียของเขา พอเข้ามาในห้องน้ำได้เขาก็จับเธอแก้ผ้าทันทีอย่างไม่รีรอ แถมตอนนี้เขายังยืนเปลือยเปล่าโชว์ลำกา

"ไม่ร้องนะครับคนเก่ง แล้วนี้หนูมากับใครครับ พ่อกับแม่หนูไปไหน" ฮันน่ารีบเข้ามาปลอบเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของไบรอันต์ทันที ก่อนจะเอ่ยถามเสียงนุ่มนวลพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ และเหมือนจะได้ผลเมื่อเด็กคนนั้นค่อยๆเงียบเสียงลงไป ก่อนจะเอามือที่ขยี้ตาตัวเองอยู่ออก แล้วหันมามองหน้าเธออย่างสงสัย ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ตามประสาเด็ก "งึก~" เสียงสะอื้นเบาๆก่อนจะส่ายหัวไปมา แล้วหันมองคนนั้นทีคนนี้ที ก่อนที่ริมฝีปากน้อยๆจะเริ่มคว่ำลงอีกครั้งเหมือนกำลังจะร้องไห้ "โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง" เสียงหวานของฮันน่าเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างอ่อนโยน เพื่อปลอบประโลมเด็กน้อยในอ้อมกอดของไบรอันต์ไม่ให้ร้องไห้ออกมาอีก "พูดยังไม่ทันจะรู้เรื่องด้วยซ้ำ แล้วพ่อแม่ปล่อยให้มาวิ่งเล่นแบบนี้ได้ยังไงกัน" คริสเอ่ยขึ้นมาอย่างเซ็งๆ ไม่รู้ว่าวันนี้มันวันอะไร ถึงได้มีแต่เรื่องตลอดตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว "เอาไงต่อที่รัก" ไบรอันต์ถามขึ้นอย่างหนักใจ จะให้ถามเอาความกับเด็กตัวแค่นี้คงจะรู้เรื่องหรอกนะ "หนูชื่ออะไรครับคนเก่ง" ฮันน่ายังคงเอ่ยถามอย่างใจเย็น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้คำตอบหรือเปล่า "แม่ค้าบบ~ แม่" เสียงเล็กพูดอ

เช้าวันต่อมา "ที่รัก เมื่อไหร่ลูกจะมาสักที" ไบรอันต์ถามคำถามนี้กับเธอทุกวัน จนบ้างครั้งเธอก็รู้สึกสงสารเขาเอามากๆ "เดี๋ยวก็มาค่ะ ^^" เธอตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้เขา เธอรู้ว่าเขาหวังไว้มากจริงๆ "เดี๋ยวนี้มันเมื่อไหร่กัน ทำไมลูกใจร้ายกับพี่แบบนี้" พูดจบใบหน้าหล่อเหลาก็ซบลงกับซอกคอของเธอทันที บางครั้งเขาเองก็รู้สึกท้อ ท้อมากเลยด้วย เหมือนว่ากำลังถูกลูกกลั่นแกล้งไว้ให้เขาทรมานเล่นๆอยู่แบบนี้ "คงอีกไม่นานหรอกมั้งค่ะ ไปทำงานได้แล้วค่ะสามี จุ๊บ" ริมฝีปากอวบอิ่มกดจูบลงบนริมฝีปากของเขาเบาๆ เธอทำแบบนี้ทุกวัน ไม่ว่าเขาจะไปทำงานหรืออยู่บ้านก็ตาม "ที่รักกก~" "ไม่ต้องเลยค่ะ ไปทำงานได้แล้ว" ถ้าเขาอ้อนเสียงแบบนี้เมื่อไหร่ นั้นคือหวังจะโดดงานแล้วให้ลูกน้องทำแทน ส่วนเขานั้นก็จะตัวติดกับเธออยู่บ้านทั้งวัน "ไปกับพี่นะครับ วันนี้รู้สึกไม่มีแรงเลย อยากให้เมียไปด้วย" จริงๆเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ รู้สึกว่าไม่อยากห่างจากเธอเลย "ไปทำงานนะคะสามี แล้วจะได้รีบกลับบ้าน" ฮันน่าส่ายหัวไปมาเบาๆ ก่อนจะดันหน้าหล่อๆของเขาออก แล้วจูงมือพาเขามาที่หน้าบ้าน ที่มีคนของเขารออยู่นานมากแล้ว "แต่พี่..." "ไม่มีแต่ค

ฮันน่าเดินออกมาจากห้องตรวจ หวังจะเจอกับเขาที่นั่งรอเธออยู่ แต่สิ่งแรกที่เธอพบเจอกับมีแต่ความว่างเปล่า หน้าห้องตรวจไม่มีเขา ไม่มีเขารออยู่หน้าห้องอย่างที่เธอคิด ทำไม...ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ เขาควรจะรอเธอไม่ใช่หรอ... "นายหญิงจะไปไหนต่อไหมครับ" ลูกน้องของไบรอันต์ที่เป็นคนขับรถพาเธอมา เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเธอออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว "พี่ไบรอันต์กลับแล้วหรอ" ร่างบางส่ายหน้าไปมาทันที ก่อนจะเอ่ยถามคนของเขาด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง "ครับ" คำตอบเพียงสั้นๆที่ได้ยิ่งทำให้ความรู้สึกของเธอแย่ลงไปกว่าเดิมที่มี "กลับบ้านเถอะค่ะ" พูดจบเธอก็เดินมาขึ้นรถทันที บางทีเขาแค่อาจจะกำลังน้อยใจเธอ แค่กลับไปคุยกับเขาให้เข้าใจกัน เธอเชื่อง่าเขาคงโกรธเธอได้ไม่นานหรอก หรือถ้าโกรธนาน...เธอคงง้อแบบที่เขาชอบง้อเธอเวลาเธอโกรธ @คฤหาสน์ไบรอันต์ ไบรอันต์ยืนมองรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาภายในคฤหาสน์ จากชั้นบนของบ้าน ด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง และความรู้สึกที่หลากหลายกำลังตีกันวุ่นไปหมด เขายืนมองอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเธอก้าวลงจากรถ และเข้ามาภายในบ้าน แต่เขาก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ก๊อก ก๊อก ก๊อก แก

หนึ่งปีต่อมา เพล้งง!! เสียงข้าวของหล่นกระทบพื้นดังออกมาจากในห้องครัวอยู่หลายต่อหลายครั้ง จนทุกคนในบ้านต่างมองว่านั้นคือเรื่องปกติไปแล้ว "พี่ไบรอันต์อีกแล้วใช่มั้ยคะ" ฮันน่าเงยหน้าขึ้นมาถามลูกน้องคนสนิทของเขาทันที ที่ได้ยินเสียงดังมาจากในครัว "ครับ" โลเวลพยักหน้ารับด้วยสีหน้านิ่งๆ "วันนี้ทำอะไรคะ" เธอยังคงเอ่ยถามต่อ พร้อมกับก้มลงหอมแก้มนุ่มๆย้วยๆของลูกน้อยวัยเพียงสี่เดือนเศษด้วยความรักใคร่ "ทำข้าวต้มครับ แต่นายหญิงไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมจัดการสั่งให้ทางโรงแรมเตรียมพร้อมไว้แล้ว" โลเวลตอบพร้อมกับมองไปยังห้องครัวด้วยสีหน้าลำบากใจ ที่ตอนนี้คงจะเละเทะเหมือนทุกวันไปแล้ว "ขอบคุณนะคะ ฉันล่ะเหนื่อยใจกับเจ้านายคุณจริงๆ" ฮันน่าเอ่ยทีเล่นทีจริง พร้อมกับส่ายหัวไปมาให้กับความดื้อด้านของสามีเธอ วันเวลาผ่านไปเร็วมากสำหรับเธอ เพราะเผลอแค่แป๊บเดียว ชีวิตน้อยๆที่อยู่ในท้องเธอ ที่เธอและเขาเฝ้ารอให้ลืมตาขึ้นมาดูโลก ก็ได้ถือกำเนิดขึ้นพร้อมกันถึงสองคน ลูกชายฝาแฝดของเธอที่ถอดแบบหน้าตามาจากไบรอันต์อย่างกับคนเดียวกัน ตอนที่ท้องเธอว่าเขาดีใจมากแล้วนะ แต่พอท้องเธอโต และรับรู้ว่าตัวเองกำลังจะม