Semua Bab แค้นรัก: Bab 61 - Bab 70

"อลัน...คุณกล้าทำร้ายเฟียร์เพราะมันงั้นเหรอ?" ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยทำร้ายเธอเลยสักครั้ง ไม่เคยลงไม้ลงมือกับเธอมาก่อนเลย แต่ครั้งนี้เขาตบเธอเพื่อปกป้องอีกคนงั้นเหรอ? "เธอเองก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าณดาแบบนี้เหมือนกัน" "หึ รักมันมากล่ะสิ หลงมันขนาดนั้นเลยเหรอ แต่น่าเสียดายนะที่มันไม่อยู่ฟัง" คำพูดของเฟียร์ยิ่งตอกย้ำความผิดพลาดของเขาทั้งหมดขึ้นมาอีกเท่าตัว ตอกย้ำให้เขาได้รู้ว่าเขาทำร้ายเธอมากแค่ไหน "ครั้งนี้ฉันจะถือว่าเป็นครั้งแรกและในฐานะ...คนเคยรัก ออกไปจากบ้านฉันซะ!" ต่อให้เขาจะเคยรักคนตรงหน้านี้มากแค่ไหน เขาก็ไม่อาจทำใจยอมรับในสิ่งที่เธอทำได้ แม้กระทั่งเด็กที่ไม่รู้อะไรเธอยังฆ่าเขาได้ลงคอ ถึงเขาจะโหดเหี้ยม เขาก็ไม่ได้จิตใจสกปรกถึงขนาดฆ่าเด็กบริสุทธิ์ได้อย่างเลือดเย็นแบบนั้น แต่ถ้าตอนนี้เธอยังอยู่ที่นี่ต่อไป ก็อาจจะเป็นเขาเองที่จะเป็นคนฆ่าเธอให้ตายด้วยมือของเขา ไม่ว่าจะเป็นคนที่เขาเคยรักมากมาก่อนก็ตาม "ลืมไปแล้วเหรอคะว่าตอนนี้เฟียร์ใช้นามสกุลเดียวกันกับคุณอยู่" แทนที่เธอจะหวาดกลัวต่อน้ำเสียงและแววตาดุดันของเขา แต่เธอกลับยังยิ้มท้าทายด้วยความเหนือกว่า เพราะมีทะเบียนสมรถอยู่ในมือ

"ณดา...ณดากลับมาหาพี่..." "ปล่อยกู ณดาพี่ขอโทษ...กลับมา" เสียงคร่ำครวญของอลันทำเอาเพื่อน ๆ และลูกน้องของเขาถึงกับกุมขมับกันอย่างคิดไม่ตก ตั้งแต่วันที่เขาอาละวาดวันนั้น พอตื่นขึ้นมาจากฤทธิ์ยานอนหลับเขาก็เอาแต่มุ่งมั่นตามหาเธอไม่หยุดหย่อน จนตอนนี้สภาพร่างกายของเขาใกล้จะไม่ไหวเข้าไปทุกทีแล้ว "ณดา..." "กูว่ามึงสองคนเตรียมหาเจ้านายใหม่เถอะ คงอีกไม่นานหรอก" แดเนียลกรอกตาไปมาอย่างเหนื่อยใจกับเพื่อนของตน ที่มีสภาพไม่ต่างจากศพเดินได้เลยสักนิด ทั้งร่างกายที่ซูบผอมไร้เรี่ยวแรง ไหนจะอาการคลุ้มคลั่งที่มักจะมาเป็นระยะ ๆ นั่นอีก "ปล่อยกู กูจะไปหาเมียกู กูจะไปหาณดา" "นายพักผ่อนก่อนเถอะนะครับ" เดลเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งช่วยพยุงร่างอันไร้เรี่ยวแรงของเจ้านายหนุ่มไว้ไม่ให้ล้มลงไปกับพื้น "มึงอย่ามายุ่งกับกู! ณดาอยู่ไหน พี่คิดถึงเธอ..." อลันสะบัดตัวออกจากการพยุงของเดล ด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด สุดท้ายก็ทรุดลงกับพื้นอย่างไม่เป็นท่าอีกจนได้ พรึบ!! "ปล่อยมัน" ทันทีที่เห็นเพื่อนทรุดลงไปกับพื้น ไบรอันต์ก็เอ่ยออกมาเสียงเรียบตามสไตล์ ก่อนที่เดลและฟาโรห์จะได้เข้าไปช่วยประคอง "มึงสองคนเตรียมหาเจ้านายใหม่ได้เลยนะ

ณดาที่พอเห็นแบบนั้นและตั้งสติได้ก็รีบหันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที มือก็ยิ่งกระชับร่างแน่งน้อยในอ้อมกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลอาบลงมาตอนไหน และที่น้ำตาเธอไหลมันเป็นเพราะเธอกลัวเขาจับได้ หรือเป็นเพราะเธอเห็นเขาในสภาพนี้กันแน่ "คุณณดา!" เสียงของฮันน่าเอ่ยเรียกเธอขึ้นด้วยความตกใจและเป็นห่วงคุณแม่มือใหม่ไม่น้อย ที่เห็นเธอหอบลูกวิ่งออกไปแบบนั้น ก่อนที่จะรีบวิ่งตามไปเพราะความเป็นห่วง "ณดาอย่าไป รอพี่ก่อนณดา!" ด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงทำให้อลันไม่มีแรงพอที่จะวิ่งตามเธอได้ เพราะแค่เดินยังไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ เลยทำได้แค่ตะโกนร้องเรียกให้เธอหยุดวิ่ง พรึบ!! "ฮึก! ณดารอพี่ก่อน ณดา! อ๊ากกก" ร่างสูงที่โคลงเคลงล้มลงกับพื้นอย่างน่าเวทนา เมื่อไม่สามารถออกแรงวิ่งตามเธอต่อได้ "ขอโทษ… ฮึก.." เขาคงทำได้แต่นั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่ตรงนี้ ทำได้แค่มองดูเธอวิ่งหนีจากเขาไปง่าย ๆ แบบนี้จริง ๆ งั้นเหรอ ณดาวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต ยิ่งเธอได้ยินเสียงของอลันเรียกชื่อเธอดังขึ้นเท่าไหร่ เธอยิ่งวิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น เพราะเธอกลัวและห่วงมากที่สุดก็คือลูกน้อยในอ้อมกอด

แกร๊ก~ "คุณหนูต้องการอะไรครับ" เดลเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อเห็นร่างบางของณดาเปิดประตูออกมาจากห้อง "ขอฉันโทรหาเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ ฉันกลัวว่าเพื่อนจะเป็นห่วงที่อยู่ดี ๆ ก็...หายมาแบบนี้" ณดาเอ่ยบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการทันที เพราะตอนที่วิ่งหนีพวกเขานั้น ไม่รู้ว่าโทรศัพท์มือถือของตัวเองนั้นหล่นหายไปตอนไหนเหมือนกัน "ได้ครับ แต่คุณหนูต้องให้ผมอยู่ด้วยขณะที่คุยนะครับ" คำตอบของเดลทำเอาเธอถึงกับถอนหายใจอย่างไม่ชอบใจนัก ไม่รู้ว่าจะกลัวเธอหนีไปถึงไหน ในเมื่อตอนนี้เธอก็อยู่กับเจ้านายของเขาแล้ว เธอกลับมาอยู่ในกำมือพวกเขาขนาดนี้แล้ว พวกเขายังจะกลัวเธอหนีไปไหนได้อีก ณดารับโทรศัพท์มือถือจากเดล เพื่อมากดโทรหาเพื่อนรักอย่างเคททันที โดยมีเดลยืนอยู่ใกล้ ๆ ในระยะที่ได้ยินทุกคำพูดของเธอชัดเจน "ขอบคุณค่ะ" มือเล็กยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้หลังจากที่คุยเสร็จพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ "ไม่เป็นไรครับ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ผมให้แม่บ้านจัดการให้แล้วนะครับ เชิญคุณหนูพักผ่อนตามสบาย ถึงเวลาอาหารแล้วจะมีคนขึ้นมาตามครับ" เดลเอ่ยพูดยาวเหยียดแบบไม่มีพัก เหมือนกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะปฏิเสธอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังจัดแจงเสื้อผ้าหลังจากที่ให้นมลูกเสร็จ เขาจึงเอ่ยขอเธอเสียงอ่อน เพราะอยากจะอุ้มลูกจากเธอจริง ๆ ยิ่งได้มองหน้าลูก เขายิ่งรู้สึกผิดต่อเธอและลูก จนไม่รู้ว่าจะขอโทษหรือคุยกับเธอยังไงดี "สภาพแบบนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ" ณดาไล่สายตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างรู้สึกเวทนาไม่น้อย ที่คนแข็งแกร่งอย่างเขามาอยู่ในสภาพนี้ได้ "....." อลันยืนก้มหน้านิ่งทันทีที่ได้ยินเธอพูดออกมาแบบนั้น แต่มันก็จริงอย่างที่เธอพูด เพราะสภาพเขาตอนนี้แค่ยืนทรงตัวไม่ให้ร่างกายโคลงเคลงไปมาได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว "ตกลงจะไปไหม? ถ้าไม่ไปฉันจะได้ไปพักผ่อน" เสียงของเธอดังขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเธอจัดแจงเสื้อผ้าตัวเอง และอุ้มลูกเดินออกมาจะถึงหน้าประตูอยู่แล้ว แต่เขายังไม่ยอมเดินตามมาสักที เอาแต่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่แบบนั้น "ไป...ไปครับ" แค่ได้ยินเสียงหวาน ๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหวี่ยง ๆ เขาก็แทบจะทำตัวไม่ถูก นอกเสียจากรีบเดินตามหลังเธอและลูกเข้าไปในลิฟต์ทันที ด้วยความรู้อึดอัดและกดดันกลัวว่าเธอจะรำคาญที่มีเขายืนอยู่ด้วย... @ห้างสรรพสินค้า อลันเดินตามร่างบางของณดาไปเรื่อย ๆ อย่างเงียบ ๆ พร้อมทั้งลูกน้อ