All Chapters of แค้นรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ภายในห้องนอนหรูของอลันที่มีร่างบางของณดายืนนิ่งอยู่กลางห้อง เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง ก็ตั้งแต่ที่เขาบอกให้เธอกลับไปดูที่ห้อง เธอถึงได้รู้ว่าข้าวของต่าง ๆ ของเธอหายไปหมด และพบว่ามันถูกนำมาไว้ในห้องของเขาทั้งหมดเช่นกัน "จะยืนอีกนานไหม ไม่นอน?" อลันที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็ทักขึ้น เมื่อเห็นว่าเธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่ที่อาบน้ำเสร็จ "นอนค่ะ แต่...จะให้น้องนอนตรงไหนคะ" ที่เธอยังยืนอยู่ที่เดิมนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ก็เพราะไม่รู้ว่าจะไปนอนตรงไหนนั่นแหละ "จะนอนไหนก็นอน หรือจะนอนพื้นก็ได้นะ" อลันเอ่ยตอบแค่นั้นแล้วเดินเข้าไปแต่งตัว เพราะเขาออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างไว้เท่านั้น "ณดา!" เสียงเข้มตวาดเรียกชื่อเธอดังลั่นห้อง เมื่อเขาเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนแล้วออกมาเจอร่างบางนอนอยู่กับพื้นห้องข้างเตียงนอนของเขา นี่เธอคงไม่ได้กำลังประชดเขาอยู่หรอกใช่ไหม "กะ..ก็พี่อลันบอกเองนิว่าอยากนอนตรงไหนก็นอน ก็น้องอยากนอนตรงนี้" เสียงใสเอ่ยตอบพลางรีบเบือนหน้าหนีหลบสายตาดุดันที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ ก็เขาเป็นคนบอกเองว่านอนตรงไหนก็ได้ แล้วเธอนอนตรงนี้เธอผิดหรือไงกัน ทีเขายังย้าย

11 : 45 น. "อ๊ะ อะ อ๊าา อูย...พอแล้วน้องไม่ไหวแล้ว พี่อลัน~" เสียงหวานครางกระเส่าไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเอาเปรียบเธอเลยสักนิด ปั๊บ ปั๊บ! "อ่าาส์ ใกล้แล้ว ซี๊ดดดด! พี่บอกว่าอย่าขมิบแรง อ๊าา~" ตั้งแต่เช้ามืดที่เขาพาเธอออกกำลังกายในห้องน้ำไปหนึ่งรอบ ไป ๆ มา ๆ ตอนนี้ปาเข้าไปเกือบจะเที่ยงวันแล้ว เขายังไม่ยอมปล่อยให้เธอได้พักเลยแม้แต่น้อย "อื้อ อะ อ๊าาา~" "ขมิบแน่นฉิบ! อ่าส์~ ณดา ซี๊ด! อ๊า พร้อมกันณดา" เมื่อรับรู้ถึงการเกร็งกระตุกของร่างกาย เขาก็กระแทกลำกายใหญ่เข้าออกร่องรักคับแน่นของเธอรัวเร็ว เพื่อส่งตัวเองและคนตัวเล็กที่ตัวอ่อนระทวยไปให้ถึงจุดสุดยอดที่ต้องการ ปั๊บๆๆ ปั๊บๆๆ "อ๊ะ! อะ เสียว อูยย~ ไม่ไหวแล้ว อ๊า พี่อลันน้องไม่ อ๊าา อะ ไม่ไหวแล้วว" "อื้ม~ ซี๊ดด! ตอดแน่นไปแล้วณดา" ปึก! ปึกๆๆ "อ๊ะ อะ อร๊ายยยยยย~" "อ๊าา~ ซี๊ด...ออกเยอะฉิบ!" สองเสียงครางประสานกันลั่นห้องอย่างสุขสม และหมดแรงไปตาม ๆ กัน เมื่อสายธารน้ำกามครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของเขาถูกปลดปล่อยมันพวยพุ่งเข้าใส่ร่องคับแน่นของเธอจนเอ่อล้นเลอะเปอะเปื้อนไปหมด "พี่อลันเอามันออกไปสิ อ๊ะ!" เขาชัก

ทุกคนรอบกายของเขารู้ พ่อเขารู้ ครอบครัวของเฟียร์รู้ ว่าเขาและเธอนั้นคบกันในฐานะคนรัก และมีแพลนว่าจะแต่งงานกัน แต่ด้วยความที่ทะเลาะกันเมื่อหลายเดือนก่อน ทำให้เธอต้องหนีเขาไปต่างประเทศ แม้เขาจะตามไปง้ออยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ยอมใจอ่อนกลับมากับเขาสักที จนเมื่อต้นอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่เธอกลับมาเซอร์ไพรส์ถึงที่บริษัท และตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย เพราะมัวแต่ขลุกอยู่กับเธอด้วยความคิดถึงและโหยหา "แล้วแบบนี้น้องสาวไม่น้อยใจแย่เลยเหรอคะเนี่ย พี่ชายไม่ยอมกลับบ้านเป็นอาทิตย์แล้ว" คำพูดของเธอทำเอาทุกคนในห้องแห่งนี้ถึงกับชะงักค้าง หันกลับมามองยังเธออีกครั้งทันทีที่ได้ยินเธอเอ่ยถึงบุคคลที่สามขึ้นมา รวมทั้งอลันเองก็ด้วยที่เผลอจ้องมองเธอด้วยสายตานิ่ง ๆ อย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งมีเสียงของเพื่อนดังขึ้นดึงสติ "คุณเฟียร์รู้จักน้องสาวมันด้วยเหรอครับ?" คริสเตียนเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย "อลันเล่าให้ฟังค่ะ ว่าน้องสาวย้ายมาเรียนที่นี่แล้ว หรือว่าวันนี้เรากลับไปค้างที่บ้านกันไหมคะ เฟียร์อยากจะเจอน้องด้วย" พอตอบคำถามของคริสเตียนเสร็จ เธอก็หันกลับมาเอ่ยถามความคิดเห็นจากเจ้าของตักแกร่งด้วยรอ

"ขอโทษค่ะ น้องไม่ได้ตั้งใจ" เธอยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ากล้ากัดเขาไปได้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาเรียกเธอเสียงดุ "เจ็บไหม" พอได้ยินเสียงคนตัวเล็กบนตักเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด เขาเองก็พลอยรู้สึกผิดไปด้วยที่เผลอออกแรงกัดเธอจนเกิดรอยฟันเด่นชัดขนาดนี้ "เจ็บค่ะ" จุ๊บ พอได้ยินคนตัวเล็กบอกว่าเจ็บ เขาก็ผงกศีรษะขึ้นกดจูบลงบนรอยกัดที่หัวไหล่เธอแผ่วเบา โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก ซึ่งต่างคนก็ต่างเงียบกันไป "พี่อลันปล่อยได้แล้ว น้องจะไปอาบน้ำ" หลังจากที่เงียบไปนานหลายนาที เธอจึงเป็นคนเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เพราะเริ่มที่จะทำตัวไม่ถูก ที่อยู่ดี ๆ บรรยากาศระหว่างเธอกับเขาก็ดูอึดอัดขึ้นมาดื้อ ๆ "ขออีกสักพัก เลิกดิ้นไม่งั้นจะได้ทำอย่างอื่น..." "หยุดแล้วค่ะ น้องไม่ดิ้นแล้ว!" เขายังพูดไม่ทันจบเธอก็รีบพูดแทรกทันที ก่อนจะหยุดดิ้นแล้วนอนซบหน้าลงบนอกแกร่งเขา เพราะกลัวว่าเขาจะทำมากกว่ากอดเธอเลยยอมนอนนิ่ง ๆ ปล่อยให้อ้อมกอดอุ่น ๆ ของเขาโอบกอดเธอไว้แบบนั้น "พี่อลันคะ" "อะไร" "วันนี้เราออกไปเที่ยวกันไหมคะ" ไหน ๆ วันนี้เธอกับเขาก็ว่างกันทั้งคู่ เธอแค่อยากชวนเขาออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง เพราะไม่รู้ว่าเขา

หลายวันต่อมา บรรยากาศในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งแต่อลันพาคนรักเข้ามาอยู่ในบ้าน ทุกอย่างรอบข้างของณดาก็ดูจะอึดอัดไปหมด ทำไมเธอต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ เขาน่าจะปล่อยให้เธอตายตั้งแต่ตอนนั้นก็สิ้นเรื่องแล้ว เขาเองก็จะได้อยู่กับลูกกับเมียเขาอย่างมีความสุข ทำไมเขาต้องทำดีกับเธอแล้วใช้วิธีนี้แก้แค้นเธอด้วย...ทำไมกัน "น้องณดาจะไปเรียนแล้วเหรอคะ มาทานข้าวเช้ากันก่อนสิ" เสียงทักทายที่ดังขึ้นทำให้สองขาที่กำลังรีบก้าวเดินหยุดชะงักทันที ก่อนจะหันกลับไปมองยังต้นเสียงที่เอ่ยรั้งเธอไว้ "ไม่เป็นไรค่ะ ณดารีบไปเรียน คือ..ณดาสายมากแล้วค่ะ" เธอเองก็จะบ่ายเบี่ยงทุกครั้งที่ถูกชวนให้ร่วมโต๊ะทานข้าว จะให้ทนนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขางั้นเหรอ? เธอคงทำไม่ได้...เธอไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น "งั้นเอานี้ไปทานบนรถนะคะ" กล่องแซนด์วิชถูกยัดใส่มือของณดาทันที จนเธอเลี่ยงไม่ได้จึงยอมรับมาแต่โดยดี "ขอบคุณนะคะ ณดาขอตัวค่ะ" พูดจบณดาก็กำลังจะหันหลังเดินออกมา แต่ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินออกมา สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับสายตาคมที่ดุดันของอีกคน ที่เขาเองก็กำลังจ้องมองเธอไม่วางตา ก่อนที่เธอจะรีบหลบสายตาแล้วเดินออกมาทันที "คุณหน