บทที่ 69

แกร๊ก~

"นะ...นาย!"

เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา หลังจากที่ณดาเดินกลับไปที่ห้องตัวเองได้ไม่นาน ทำเอาเดลที่เฝ้าอยู่หน้าห้องถึงกับตกใจไม่น้อย ที่เห็นเจ้านายหนุ่มของตนเปิดประตูออกมา

"ณดา...กับลูกเป็นไงบ้าง" เสียงแหบแห้งของอลันเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท แต่สายตายังคงมองจับจ้องไปยังห้องของเธอไม่วางตา

เขารู้สึกตัวตั้งแต่ที่สัมผัสอุ่น ๆ จากฝ่ามือของเธอลูบไล้ไปตามกรอบหน้าของเขาแล้ว เขาอยากจะให้เธอเอ่ยพูดอะไรออกมาบ้าง ถึงได้ทำเป็นนิ่งเหมือนคนไม่ได้สติ แต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเธอ มีเพียงสัมผัสที่อ่อนโยนจากเธอแค่นั้น เขาอยากจะลุกขึ้นมาโอบกอดเธอไว้ให้หายคิดถึง แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะลืมตาตื่นขึ้นมองหน้าเธอ เพราะเขากลัว...กลัวว่าเธอจะลำบากใจ กลัวว่าเธอจะหนีหายจากเขาอีก และเธอคงจะยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขาในตอนนี้

"ปกติดีครับนาย นายรู้สึกตัวนานแล้วเหรอครับ?"

"ตั้งแต่ที่ณดาเข้าไป... มึงไปพักเถอะ บอกไอ้ฟาโรห์ด้วยว่าไม่ต้องเปลี่ยนเวรกันมาเฝ้าแล้ว กูไม่เป็นไร"

"ครับนาย" เดลก้มหัวรับคำสั่ง แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งไว้เพียงร่างสูงซูบผอมของอลัน ที่ยังยืนมองบานประตูห้องของณดาอยู่อย่างนั้น

นานนับช