All Chapters of แค้นรัก: Chapter 81 - Chapter 90

เช้าวันต่อมา ร่างสูงของอลันนั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่ภายในห้องทำงานอย่างคิดไม่ตก ซึ่งต่างจากอารมณ์เมื่อคืนนัก เพราะเขาอยากจะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง เขาอยากจะแต่งงานกับคนที่เขารักและเธอก็รักเขา แต่ติดตรงที่ตอนนี้เขายังแก้ปัญหาที่ตัวเองผูกไว้ยังไม่ได้ "แล้วสรุปที่บ้านเป็นยังไงบ้าง" เขาแทบจะจำไม่ได้ว่ากลับไปที่บ้านของตัวเองครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ รู้แต่ว่า...พอรู้ความจริงเขาก็ไม่กลับไปเหยียบที่นั้นอีกเลย "คนสวนและคนใช้ต่างพากันขอลาออกจนหมดแล้วครับนาย จะเหลือก็แต่แม่บ้านประจำที่อยู่มาตั้งแต่คุณท่านยังอยู่" ฟาโรห์เอ่ยรายงานถึงสถานการณ์ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ตอนนี้ต่างก็วุ่นวายกันไม่เว้นแต่ละวัน ไม่เงียบสงบเหมือนแต่ก่อน เพราะความลุ่มหลงถึงทำให้เขาคิดน้อยเกินไป ที่ดันไปจดทะเบียนสมรสกับคนที่คิดว่าตัวเองนั้นรักและอยากใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกัน แต่นั่นดันเป็นเพียงแค่ความลุ่มหลงเท่านั้น เพราะคนที่เขารักจริง ๆ ตอนนี้เธออยู่ที่นี่กับเขา ไม่ใช่คนที่ถือทะเบียนสมรสอยู่ที่บ้าน "อีกสองวันกูจะกลับไทยเตรียมตัวด้วย" ร่างสูงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พร้อมทั้งหลับตาเอ่ยขึ้นมาเสียงนิ่ง "ครับนาย!/ครับนาย!" ลูกน้องคนสนิทท

หนึ่งเดือนต่อมา ทุกก้าวเดินของณดาจะมีอลันตามติดเป็นเงาตลอด แม้แต่ตอนที่จะเข้าห้องน้ำ คนหน้ามึนอย่างอลันก็ยังจะหน้าด้านตามเข้าไปด้วยอยู่ดี ไม่รู้ว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมให้โอกาสกับเขา นับวันยิ่งเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกที "พี่อลันจะตามทำไมคะเนี่ย น้องจะเข้าห้องน้ำ!" "ก็เข้าไปสิ พี่ก็จะเข้าไปเฝ้าด้วยไง" "พี่เป็นโรคจิตหรือไงกัน ถ้าว่างก็ไปดูลูกนู่น" "ลูกมีพี่เลี้ยงดูแลแล้ว แต่ว่าลูกเรายังไม่มีน้องเลย" เขาตอบออกมาด้วยสีหน้านิ่ง ๆ "พี่อลันเลิกหื่นสักวันจะได้ไหมคะ" เธอชักจะหมดความอดทนกับเขาแล้วนะ ในหัวมีแต่เรื่องอย่างว่า จนทุกวันนี้เธอแทบไม่ได้เจอหน้าลูกเลยด้วยซ้ำ เพราะถูกพ่อของลูกชวนเล่นจ้ำจี้ตลอด ตั้งแต่ที่ณิรินมีพี่เลี้ยง ตอนกลางคืนเธอแทบไม่ได้เจอหน้าลูกเลย เพราะเขาไม่ยอมให้ลูกมานอนด้วย โดยเอาเหตุผลครั้งที่ณิรินตื่นมาตอนที่เขากำลังทำรักกับเธอมาอ้าง "เลิกไม่ได้หรอก แถมณิรินก็ยังไม่มีน้องด้วย ยิ่งเลิกไม่ได้ใหญ่เลย" "เฮ้อ! ถอยไปได้แล้วค่ะน้องจะเข้าห้องน้ำ" เถียงไปก็เท่านั้น คนหน้ามึนอย่างเขาคงไม่มีวันเข้าใจหรอก หรือเข้าใจแต่ทำมึนอยู่แบบนี้ไง "พี่ก็จะเข้าห้องน้ำด้วยไง ไปเร็วเรามีเว

เช้าวันต่อมา วันนี้เป็นวันที่เขาจะจบเรื่องทุกอย่าง เขาพร้อมยิ่งกว่าพร้อมกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ และเขาก็หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีอย่างที่เขาเตรียมการไว้ "ไม่เจอกันนานเลยนะคะ…สามี" ร่างบางของเฟียร์ที่อยู่ในชุดเดรสสั้นรัดรูป เอ่ยทักทายเขาด้วยรอยยิ้มหวาน "ผมจะไม่อ้อมค้อมนะ คุณก็รู้ว่าผมต้องการให้คุณเซ็นใบหย่า" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบนิ่ง ข้างกายของเขามีทนายประจำตระกูลของเขาอยู่ด้วย "ได้ค่ะ เพราะคุณเองก็รู้ว่าเฟียร์ต้องการอะไร" ตลอดเวลาที่อยู่บ้านเขา เธอไม่ต่างอะไรจากนักโทษที่หมดอิสรภาพ ที่อยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน ไม่ได้ไปชอปปิ้ง ไม่ได้ไปสังสรรค์กับเพื่อน เหตุผลเดียวคือ...เธอไม่เหลืออะไรสักอย่าง เพราะถ้าเธอก้าวออกไปจากบ้านหลังนั้น แน่นอนว่าเธอคงไม่ได้มีโอกาสกลับเข้าไปอีกแน่นอน ถึงทำให้เธอต้องทนอยู่เพื่อวันนี้ เพื่อที่เธอจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการ แล้วออกไปใช้ชีวิตอย่างเดิมที่เคยผ่านมา อลันพยักหน้าให้ทนายเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง เขาไม่ได้ว่างพอมานั่งเล่นกับเธอทั้งวันหรอกนะ เพราะเขาต้องรีบกลับไปของเมียแต่งงาน "ตามที่คุณเฟียร์เรียกร้องมาเพื่อแลกกับการเซ็นใบหย่า คุณอลันจะต้องแบ่งทรั

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ทุกอย่างสำหรับเขาเคลียร์เรียบร้อย และเป็นไปได้ด้วยดี ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาสั่งคนทำความสะอาดที่คฤหาสน์อย่างเคร่งครัด อย่าให้หลงเหลือของที่เคยทำร้ายเขาและเธอแม้แต่ชิ้นเดียว ทุกอย่างภายในคฤหาสน์ของเขาถูกทำความสะอาดและตกแต่งใหม่หมดทั้งหลัง เพื่อณดาและลูก เพราะเขาจะพาเธอกับลูกกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวที่อบอุ่น "น้องโอเคใช่ไหม?" เขาเอ่ยถามเสียงเบา เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมก้าวเข้าไปในบ้าน เอาแต่ยืนจ้องมองไปรอบ ๆ อยู่แบบนั้น "...น้องโอเคค่ะ" เธอทำใจมาบ้างแล้วว่าจะได้กลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้งและคงจะอยู่ตลอดไป แต่มันก็อดหวนนึกถึงเรื่องเดิม ๆ ไม่ได้อยู่ดี แม้ว่ามันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม "ถ้าไม่โอเคเรากลับไปอยู่ที่เพนท์เฮาส์เหมือนเดิมไหม เดี๋ยวพี่จะหาซื้อบ้านใหม่แล้วเราค่อยย้ายไปอยู่กัน" เขาเป็นห่วงความรู้สึกของเธอมากกว่าสิ่งใด ถ้าเธอไม่อยากจะกลับมาอยู่ที่นี่เขาก็พร้อมที่จะสร้างบ้านหลังใหม่เพื่อเธอกับลูกได้เสมอ "แต่ที่นี่คือจุดเริ่มต้นของเรานะคะ ที่นี่คือบ้าน...บ้านของพี่อลันที่จะมีน้องและลูก ๆ มาอยู่ด้วยไงคะ" แม้เรื่องราวของเธอกับเข

@งานแต่งไบรอันต์ "มึงช่วยทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย มึงไม่ยินดีกับมันเหรอวะ" คริสเตียนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอลันนั่งหน้าบอกบุญไม่รับในงานแต่งเพื่อนแบบนี้ "เหอะ!" และนั้นคือคำตอบที่เขาตอบออกมา "ไอ้ห่านี้! เออ! กูได้ข่าวว่ามึงเป็นลมเหรอวะ" คริสเตียนเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างนึกสนุก เพียงแค่นึกถึงเรื่องที่เพื่อนรักอย่างอลันเป็นลมทีไรก็อดขำไม่ได้ทุกที "หุบปากหมา ๆ ของมึงไปเลยนะ อย่าให้ถึงทีกูเอาคืนแล้วกัน" เรื่องที่เขาเป็นลมจะไม่มีใครรู้เลยถ้าลูกน้องคนสนิทไม่เอาไปพูดให้พวกเพื่อน ๆ ของเขาฟัง คิดแล้วก็หงุดหงิดฉิบหาย "หึ! คงไม่มีวันนั้น" คริสเตียนกระตุกยิ้มทันที คนอย่างเขาคงไม่ยอมให้ใครมาผูกมัดได้ง่าย ๆ หรอก ชีวิตโสดของเขายังอีกยาว "ยินดีด้วยนะคะ" เสียงหวานใสดังขึ้นดึงความสนใจของอลันและคริสเตียนที่กำลังคุยกันอยู่ให้หันไปมองทันที ก่อนจะพบกับณดาที่กำลังยืนยิ้มหวานแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวอยู่ ทำให้อลันและคริสเตียนต่างลุกขึ้นเดินไปร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน "มึงช่วยทำหน้ายินดีกับกูหน่อยเถอะ" ไบรอันต์เอ่ยเย้าแหย่เพื่อนรักด้วยรอยยิ้มกวน ๆ เห็นหน้าของอลันแล้วทำให้นึกถึงเรื่องที่เพื่อนเป็นลมไม่หาย "เหอะ!