Semua Bab แค้นรัก: Bab 71 - Bab 80

@เพนท์เฮาส์อลัน รถยนต์เคลื่อนตัวเข้ามาจอดยังหน้าเพนท์เฮาส์หรูในเวลาต่อมา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าร่างบางที่นอนหลับซบไหล่ของเขาอยู่จะรู้สึกตัวตื่นเลยสักนิด "แอ้~" เสียงเล็ก ๆ จากอ้อมกอดของเขาดังขึ้นเบา ๆ ดึงความสนใจจากเขาให้ก้มลงมองอีกครั้ง อลันมองลูกน้อยในอ้อมกอดด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับณิรินอย่างอ่อนโยน และคงจะเป็นรอยยิ้มครั้งแรกของเขา ที่เขายิ้มมันได้อย่างมีความสุขแบบนี้ "มึงสองคนช่วยกูหน่อย" อลันหันไปพูดกับเดลและฟาโรห์ ก่อนที่ทั้งสองจะพยักหน้ารับทันที "เอ่อ…ผมอุ้มเด็กไม่เป็นครับ" เดลเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจ เมื่อเจ้านายหนุ่มพยักหน้าให้พร้อมกับส่งลูกน้อยให้อ้อมกอดไปให้ "ฟาโรห์" "เอ่อ…ผมก็อุ้มไม่เป็นครับนาย" ฟาโรห์เองก็บอกด้วยความหนักใจไม่ต่างกัน "แต่ลองดูก็ได้ครับ หวังว่าคุณหนูจะไม่ร้องนะครับ" ฟาโรห์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ รับร่างแน่งน้อยที่ลืมตาแป๋วอยู่ในอ้อมกอดของเจ้านายหนุ่มมาอุ้มไว้ด้วยความเก้ ๆ กัง ๆ พอส่งลูกน้อยในอ้อมกอดให้ลูกน้องคนสนิทช่วยอุ้ม เขาก็ก้าวลงจากรถก่อนจะโน้มตัวเข้ามาช้อนอุ้มร่างบางของคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวขึ้นแนบอกทันที

ณดาที่เดินออกมาจากห้องได้ ก็รีบสอดส่องสายตามองหาลูกน้อยของเธอทันที ไม่รู้ว่าเขาจะเอาลูกเธอไปไว้ที่ไหน ลูกของเธอจะร้องไห้งอแงบ้างหรือเปล่า แล้วใครจะช่วยปลอบโยนลูกเธอหากว่าเขาร้องไห้ ความเป็นห่วงและความคิดต่าง ๆ นา ๆ ตีกันให้วุ่น "คุณหนู" เสียงของเดลดังขึ้นเมื่อเห็นร่างบางกำลังเดินเร็ว ๆ ตรงมาทางเขา "ลูกฉันอยู่ไหนคะ" ไม่รอช้าเธอรีบเอ่ยถามหาลูกน้อยทันที ก่อนที่เดลจะเบี่ยงตัวหลบให้เธอดู พร้อมกับชี้มือไปที่โซนห้องนั่งเล่น ที่ตอนนี้มีฟาโรห์นั่งอยู่ที่พื้น และบนโซฟานุ่มที่ถูกรองด้วยเบาะสำหรับเด็กทารกอีกที ที่บนเบาะนั้นมีร่างแน่งน้อยของลูกสาวเธอนอนหลับปุ๋ยอยู่ "เอ่อ...ผมไม่รู้ว่าจะต้องให้นอนยังไง เลยให้นอนบนนี้ครับ" ฟาโรห์ลุกพรวดพราดขึ้นจากพื้นอย่างไว ก่อนจะเอ่ยบอกกับณดาที่เดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า "ขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกให้นะคะ" ณดาเอ่ยขอบคุณออกไป ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ลูกน้อย โดยที่ฟาโรห์เองก็รีบถอยห่างหลีกทางให้ สองแขนค่อย ๆ โอบประคองลูกน้อย ที่กำลังหลับขึ้นสู่อ้อมกอดอย่างเบามือ ก่อนจะหมุนตัวเพื่อจะพาลูกกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง แต่พอหมุนตัวหันกลับมาก็เจอกับร่างสูงที่ท่อนบนเปลือยเปล่าท่อนล่า

หนึ่งชั่วโมงต่อมา "ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้างเลยคะ ตั้งแต่เล็กจนโตน้องไม่เคยเห็นพี่อลันป่วยเลยสักครั้ง แต่ทำไม…ทำไมตอนนี้พี่ถึงได้เป็นแบบนี้คะ" เสียงใสเอ่ยพูดกับคนที่หลับไปได้ราวครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ซึ่งข้าง ๆ กันนั้นก็มีลูกน้อยนอนหลับปุ๋ยอยู่เช่นกัน มือเล็กลูบไล้ไปตามกรอบหน้าคมอันหล่อเหลา ที่ตอนนี้ดูแทบไม่ได้ ทั้งหนวดทั้งเครา ไหนจะใบหน้าที่ตอบและซูบลงไปนั่นอีก ทำไมเขาถึงได้เป็นหนักขนาดนี้กัน ตลอดเวลาเป็นปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงได้ทำให้คนแข็งแกร่งอย่างเขาดูไม่เป็นผู้เป็นคนได้ขนาดนี้ พรึบ หมับ! "อย่าไป…" น้ำเสียงที่แหบแห้งที่เอ่ยออกมาทั้งที่ตายังปิด พร้อมกับมือหนาที่คว้าข้อมือเธอไว้ ในจังหวะที่เธอดึงมือออกจากใบหน้าเขาและกำลังจะลุกขึ้นยืน "ไม่ได้จะไปไหนคะ" เธอเอ่ยตอบออกมาทันที ไม่รู้ว่าเขาละเมอหรือเขายังไม่ได้หลับกันแน่ "อยู่กับพี่นะ ฮึก~ อยู่กับพี่…พี่ขอโทษ" น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยออกมาออกมาอีกครั้งอย่างเบาหวิว พร้อมกับเสียงสะอื้นเบา ๆ คล้ายว่าเขากำลังร้องไห้ หรือเธอแค่หูฝาดไปเองก็ไม่รู้ "พะ..พี่อลัน" เธอไม่ได้หูฝาด และเขา…เขาไม่ได้หลับอย่างที่เธอคิด เพราะตอนนี้เขากำลังลืมตาเ

"พะ..พี่อลันอย่าค่ะ เดี๋ยวณิรินตื่น" เสียงหวานหอบเหนื่อยรีบเอ่ยห้ามทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ เมื่อรับรู้ถึงมือหนาที่กำลังพยายามจะปลดเปลื้องตะขอบราเซียของเธอด้วยมือเพียงข้างเดียว "พี่คิดถึง…คิดถึงใจจะขาดแล้ว" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกชิดใบหู มือก็พยายามปลดตะขอบราของเธอไม่ยอมหยุด "น้องก็คิดถึง… อื้อ~" พูดจบเธอก็ก้มลงจูบเขาอีกครั้งทันที ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่คิดถึง เพราะเธอเองก็คิดถึงเขามากเช่นกัน พรึบ! "อ่ะ! ทำอะไรคะ" อยู่ดี ๆ เขาก็ดันตัวเองลุกขึ้น ทั้งที่มีเธอนอนทับอยู่บนอกเขา ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้นทั้งอย่างนั้น จนเธอต้องรีบตวัดขาเกี่ยวเอวสอบเขาไว้แน่น พร้อมกับสองแขนที่โอบรอบลำคอเขาไว้แน่นด้วยความตกใจ และกลัวว่าเขาจะทรงตัวไม่อยู่จนทำให้ล้มกันทั้งคู่ "เดี๋ยวลูกตื่น" พูดจบเขาก็ก้าวยาว ๆ ตรงไปที่ห้องน้ำทันที ทุกจังหวะการก้าวเดินของเขานั้นมั่นคง และทรงตัวได้เป็นอย่างดี ต่างจากก่อนหน้านี้นักที่เขาแค่อุ้มลูกก็แทบทรุดล้มลงกับพื้นแล้ว "อ๊ะ~ ดะ..เดี๋ยวลูกตื่นนะคะ" "แป๊บเดียว แค่แป๊บเดียว" พูดจบเขาก็จับสองขาเรียวของคนตัวเล็ก ที่เขาอุ้มมานั่งไว้ที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าให้แยกออกจากกันกว้

"กูอยากรู้ว่ามันเจอณดาที่ไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่" เสียงเรียบนิ่งเอ่ยสั่งการกับฟาโรห์ทันทีที่ก้าวขึ้นมาบนรถ เขาเริ่มที่จะสงสัยอะไรบางอย่างในตัวของมาคัสแปลก ๆ เพราะการร่วมประชุมธุรกิจครั้งที่ผ่านมานั้น อีกฝ่ายลงทุนมาเข้าร่วมด้วยตัวเอง ทั้งที่เมื่อก่อนจะส่งมือซ้ายมือขวามาตลอด บางทีมันอาจจะรู้ตั้งแต่ว่าณดาคือน้องสาวของเขา และคงมารู้ทีหลังว่าเธอเป็นมากกว่าน้องสาวก็ตอนที่เธอท้อง "ทราบแล้วครับนาย" ฟาโรห์ตอบรับคำสั่งทันที "กูขอด่วนที่สุด ก่อนส่งของครั้งต่อไปได้ยิ่งดี" เพราะถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ ก็เท่ากับว่าเขาเสียรู้ให้อีกฝ่ายอย่างไม่เคยคาดคิดมาก่อน และเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้จักจุดอ่อนของเขาแล้วด้วย "ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริง ๆ นายจะเอายังไงต่อครับ ยังไง…มาคัสก็ยังเป็นคนที่ช่วยคุณหนูไว้นะครับนาย" "มันอาจจะไม่ได้ช่วยเพราะอยากช่วย แต่มันช่วยเพราะต้องการเล่นงานกูต่างหาก และถ้าใช่...มันก็ทำสำเร็จ" ปึก!! หมัดหนัก ๆ อัดกระแทกเข้ากับเบาะรถอย่างแรง ในระหว่างที่เขาเอาแต่คลุ้มคลั่ง แต่อีกฝ่ายกลับใจเย็นและใช้จังหวะนั้นเล่นงานเขามาได้เป็นปี ๆ "นายครับไอ้เดลบอกว่าคุณหนูกำลังตามออกมา ให้รอก่อ