All Chapters of แค้นรัก: Chapter 51 - Chapter 60

00 : 14 น. เวลาล่วงเลยไปกว่าครึ่งค่อนคืนแล้ว เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระ เขายังคงเอาแต่กระแทกกระทั้นลำกายใหญ่เข้าออกร่องคับแน่นที่บวมเป่งของเธอไม่หยุดด้วยความป่าเถื่อน ปึก ปึก! ปึก "อ่ะ! พอแล้ว พะ...พอแล้ว อร๊ายยย" ปั๊บ! ปั๊บ! ปั๊บ! ร่างกายเปลือยเปล่าของเธอที่โชกโชนไปด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำกามของเขา ผิวขาวผ่องของเธอเองก็เต็มไปด้วยรอยแดง ดวงตาของเธอก็แทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว "อ๊ะ! อูยย~ พอแล้ว ไม่ ไม่ไหว อ๊าา แล้ว.." เสียงหวานแหบแห้ง ที่แทบจะไม่มีเสียงให้เปล่งออกมา พร่ำบอกเขาให้หยุดไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่สนใจเธอเลยสักนิด "อื้มม ซี๊ด! อีกนิดเดียว อ่าาส์ จะแตกแล้ว" ปั๊บๆๆ ปั๊บๆๆ "อ๊ะ อะ พี่อลัน...อูยย อะๆๆ อร๊ายย~" สองแขนเรียวโอบกอดรอบลำคอแกร่งของเขาไว้แน่น เมื่อร่างกายเกร็งกระตุกก่อนที่จะปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจรู้ได้เลย "เกาะแน่น ๆ ซี๊ดด ฉันก็ไม่ไหวแล้ว" สองแขนกำยำของเขาเองก็โอบอุ้มเธอไว้แนบอกแน่น ก่อนที่เอวสอบจะอัดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าใส่ร่องคับแน่นเธออย่างหนักหน่วง ปั๊บๆๆ ปั๊บๆๆ ปึก! ปึก! "อ๊าา~ ณดา.. ซี๊ด

@บ้านเคท คฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีลูกน้องรายล้อมอยู่รอบบ้าน ไม่ต่างอะไรจากบ้านของอลันเลยสักนิด บ่งบอกได้ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้เป็นผู้มีอิทธิพลไม่น้อยเลยทีเดียว "เป็นเกียรติที่ได้ต้อนรับคนอย่างคุณอลัน" ชายสูงวัยเจ้าของคฤหาสน์เอ่ยทักทายแขกที่มาเยือนแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขามไม่น้อย "ขอโทษที่คนของผมเสียมารยาท ผมไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกันนะครับ ผมอยากพบลูกสาวคุณ" เสียงเรียบนิ่งเอ่ยบอกความต้องการของตนเองทันทีอย่างไม่รอช้า เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาส่งเดลมาแล้ว แต่ก็ถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าพบ จนเขาต้องมาด้วยตัวเอง และเกิดการปะทะกันขึ้นเล็กน้อยกว่าจะเข้ามาในบ้านได้ "มีธุระอะไรกับลูกสาวผมงั้นเหรอครับ" "ผมว่าคุณคงพอจะทราบเรื่องแล้วนะครับ" "หึ! ผมให้คนไปตามแล้วครับ เดี๋ยวคงมา" ชายสูงวัยตรงหน้านั่งจ้องมองชายหนุ่มรุ่นลูกอย่างพิจารณา แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวถึงกับทำให้คนที่ไม่สนโลกอย่างอลันวิ่งแจ้นมาถึงนี่ได้ไม่ธรรมดาจริง ๆ "ป๊าให้คนไปตามหนูมามีอะไรหรือเปล่าคะ" เสียงเล็ก ๆ ของเคทดังขึ้น ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา "คุณอลันเขาอยากเจอลูก งั้นก็คุยกันตามสบายนะ ป๊าขอตัวไปเค

จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งอาทิตย์ จากหนึ่งอาทิตย์ตอนนี้กลับกลายเป็นเวลาเกือบจะย่างเข้าเดือนที่สี่แล้ว ที่ณดาหนีเขาไปอย่างไร้ร่องรอย เขาตามหาเธอมาตลอดแต่ก็ไร้ซึ่งข่าวคราวของเธอ "แล้วที่มึงส่งคนตามเพื่อนณดาไป มันไม่มีอะไรผิดปกติเลยหรือไงวะ" แดเนียลเอ่ยถามอย่างสงสัย "เธอใช้ชีวิตเหมือนปกติทุกอย่าง แต่มีอยู่ช่วงแรก ๆ ที่เธอจะไปโรงพยาบาลทุกวันหลังกลับออกมาจากมหาวิทยาลัย" อลันตอบคำถามเพื่อนไปอย่างคิดไม่ตก ทั้งเป็นห่วงและอยากเจอเธอเร็ว ๆ แต่จนป่านนี้เขากลับยังหาเธอไม่เจอ "แล้วเธอไปทำอะไรที่โรงพยาบาล?" คริสเตียนผละออกจากสาว ๆ ข้างกายแล้วหันมาถามอย่างสงสัยอีกคน "ไปโรงพยาบาลก็ต้องไม่สบายไหมล่ะไอ้ควาย!" "กูรู้เว้ย! แต่ใครมันจะเข้าออกโรงพยาบาลทุกวันขนาดนั้นกันวะ เธอไม่ได้ไปแค่วันเดียวแต่เธอไปทุกวันไม่ใช่หรือไง มึงนั่นแหละไอ้แดน ไอ้ควาย! คิดบ้างสิวะ" คริสเตียนร่ายยาวออกมาทันที ก่อนจะหันกลับไปด่าแดเนียลที่บังอาจมาด่าว่าเขาโง่เป็นควาย "จริงอย่างที่มันพูดนะ มึงไม่สงสัยบ้างหรือไง ถ้าไม่ใช่เพื่อนเธอช่วยไว้แล้วณดาจะหนีไปอยู่ที่ไหน" ไบรอันต์นั่งฟังจับใจความอยู่นาน จึงเอ่ยพูดในสิ่งที่น่าจะเป็นไปได้ออกมา ไ

"กูว่ามึงควรไปพักนะ ทั้งงานทั้งเรื่องลูกเมีย ไหนจะเรื่องของ...ณดาอีก จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวอะไรเลยเหรอวะ" คริสเตียนเอ่ยออกไปอย่างเป็นห่วง แต่ก็ยังมีแอบสะใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นอลันเป็นแบบนี้ นั่นมันก็เพราะความเห็นแก่ตัวและไม่ยอมเลือกหรือตัดใครสักคน ถึงปากจะบอกว่ารักเฟียร์ แต่กลับเอาแต่วิ่งตามหาอีกคนจนไม่ได้พัก "ก่อนอื่นนะ มึงไปโกนหนวดโกนเครามึงก่อนไป กูนึกว่าโจรที่กำลังจะอดตาย" แดเนียลพูดพลางชี้ไปที่ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาของอลัน ตอนนี้ปกคลุมไปด้วยหนวดเคราอย่างกับโจรป่า ไหนจะร่างกายที่ดูซูบผอมลงไปนั่นอีก ไม่ต่างอะไรกับโจรอดอยากเลยสักนิด "งั้นกูขอตัว" อลันพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะยกมือขึ้นห้ามเดลกับฟาโรห์ที่ทำท่าจะลุกตามเขามา "ไม่ต้องตาม กูอยากอยู่คนเดียว" พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที เขาไม่เคยสับสนและโหยหาในเวลาเดียวกันแบบนี้มาก่อน คนที่เคยแข็งแกร่งและเด็ดขาดอย่างเขา ตอนนี้กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่อธิบายไม่ถูก หรือบางทีมันอาจจะจริงอย่างที่ว่า รักมากก็เจ็บมาก ไว้ใจมากก็ผิดหวังมากเช่นกัน "เธอไปอยู่ที่ไหนณดา ทำไมฉันถึงหาเธอไม่เจอสักที" ร่างสูงของอลันเดินออกมาจากโรงแรมที่พักเรื

"ณดา ผู้จัดการฝากมาบอกว่าวันนี้ให้เธอกลับไปพักได้เลยนะ" เสียงของเพื่อนร่วมงานเอ่ยบอกกับเธอ ที่ตอนนี้กำลังนั่งพักอยู่หลังร้าน "ทำไมล่ะ" เธอถามออกไปอย่างสงสัย "เห็นบอกว่ามีนักธุรกิจอะไรสักอย่างจะมาทานข้าวที่ร้าน เขาสั่งปิดร้านน่ะ" "เขามาเยอะขนาดที่ต้องสั่งปิดร้านเลยเหรอ" "ไม่หรอก เขาบอกต้องการความเป็นส่วนตัว" พอได้คำตอบณดาก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินไปเก็บของตัวเองเพื่อที่จะได้กลับไปพัก เพราะเอาเข้าจริงวันนี้ทั้งวันเธอก็แทบไม่มีสมาธิในการทำงานเลย "งั้นวันนี้เราไปเดินเล่นซื้อของกันดีไหมคะ" ณดาก้มคุยกับลูกในท้องด้วยรอยยิ้ม เพราะไหน ๆ วันนี้เธอก็ว่างแล้ว ออกไปเดินยืดเส้นยืดสายข้างนอกบ้าง เผื่อว่าเธอจะเลิกคิดฟุ้งซ่านได้ เพราะเวลาที่อยู่เงียบ ๆ คนเดียวทีไร เธอก็มักจะคิดฟุ้งซ่านถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา จนบางวันนั่งเหม่อจนลืมแม้กระทั่งเวลาทานข้าวเลยก็มี ยิ่งถ้าวันไหนมาคัสและเคทยุ่งจนไม่มีเวลาโทรมาคุยเล่นเป็นเพื่อนเธอ วันนั้นทั้งวันเธอแทบจะเหม่อลอยไปทั้งวันเลยจริงๆ พอเก็บของเปลี่ยนชุดเสร็จณดาก็เดินออกมาทางหลังร้านอย่างเช่นปกติทุกวัน ก่อนจะเดินอ้อมมาทางหน้าร้านอาหาร เพื่อจะข้