All Chapters of Kiss of Ruin: Chapter 31 - Chapter 40

Elara’s POVAkala ko matapos kong piliin si Damian, tatahimik na ang mundo ko. Pero mas lalo lang akong nilamon ng apoy na dala niya.Every day in his mansion felt like a fever dream. Pagkagising ko sa malalambot na kumot, laging may dalawang bagay akong nararamdaman: takot at… desire. Kasi habang tumatagal, mas hindi ko maitago sa sarili ko—mas lalo akong nahuhulog sa kanya, kahit pa alam kong delikado.That night, nasa terrace kami. Gabi, ilaw ng lungsod parang bituin sa ilalim namin. Hawak niya ang baso ng alak, kumikislap sa dilim, pero ang mga mata niya, nasa akin lang. Lagi.“You’re quiet.” bulong niya, boses mababa, parang alon na nakakatakot pero nakakaakit.“Iniisip ko lang… paano kung mali ’to?” Hindi ko alam kung saan ko hinuhugot ang lakas ng loob para itanong iyon, pero lumabas na lang. Para bang gusto kong marinig mula sa kanya na tama ang ginagawa namin, kahit alam kong pareho kaming nagsisinungaling sa sarili namin.Naglakad siya papalapit, dahan-dahan, bawat hakbang m

Elara’s POVParang may nakadagan sa dibdib ko mula nang marinig ko ang tungkol sa betrayal. Hindi na ako mapalagay—kahit sa mismong bahay na ito na dapat pinaka-secure sa lahat.Damian’s men moved like shadows, whispering, exchanging coded glances. Lahat sila parang may tinatago. At kung totoo ngang may traitor sa kanila… ibig sabihin, kahit sino puwedeng maging kaaway.“Stay close to me.” Damian ordered as we entered the war room.His voice was low, commanding, pero ramdam ko ang tensyon. Nakaupo sa mahaba at mabigat na table ang ilang most trusted lieutenants niya. Pero ngayong alam naming mayroong isa na traydor? That word trusted no longer meant anything.“Someone here fed De Rossi intel,” Damian began, his gaze sweeping the table like a blade. “My routes. My deals. My woman.” His jaw tightened. “You put her life at risk.”Nabingi ako sa bigat ng katahimikan na sumunod.---Damian’s POVThey sat still, pero kita ko sa mga mata nila kung sino ang guilty. I’ve studied these men for

Elara’s POVTakbo. ’Yon lang ang nasa isip ko.The moment I left Damian’s penthouse, parang nawalan ng kulay ang mundo ko. The city lights blurred, my footsteps echoing sa mga kalye. Bawat hinga ko masakit, pero hindi ako tumigil. Kailangan kong lumayo. Kailangan kong patunayan na kaya ko kahit wala siya.Pero habang tumatakbo ako, may malamig na gumapang sa batok ko — parang may matang sumusunod. Pumihit ako sa isang eskinita, nagtatakip ang hangin sa mukha ko, at ang puso ko parang sasabog. Nagkiskisan ang mga sapatos ko sa bato habang binabagtas ko yung madilim na bana. My phone vibrated: Damian. For a second, everything sa loob ko nag-crash. Gusto kong sagutin, gusto kong marinig lang ang isang salita niya. Pero hindi. Hindi puwede.“I can live without him.” bulong ko sa sarili ko, pero hindi ako naniwala.Biglang tunog ng preno ang bumagsak — mataas, nakakapanlumo. A van screeched to a stop. Tatlong lalaki bumaba, naka-mask. Bago ko

Elara’s POVTahimik ang gabi, pero hindi ang isip ko.Nakaupo ako sa leather couch sa loob ng penthouse ni Damian, yakap ang isang throw blanket. Sa labas, tanaw ko ang mga ilaw ng siyudad, kumikislap na parang mga bituin na bumagsak sa lupa. Pero kahit gaano kaganda, hindi iyon nakaaalis ng bigat na nakadagan sa dibdib ko.Ang warehouse… ang dugo… ang mga bangkay. Lahat sariwa pa rin sa alaala ko. At siya—si Damian—hindi ko alam kung paano haharapin.Narinig ko ang mga yabag niya, mabigat at mabagal, papalapit sa akin. Lumapit siya, suot ang itim na shirt na halos puno ng hiwa at dugo kanina pero ngayon malinis na, bagama’t bakas pa rin ang sugat sa braso niya.“Hindi ka natutulog.” mahina niyang sabi.Umiling lang ako. “How can I, Damian? After what happened?”Umupo siya sa tabi ko, malapit, sobrang lapit na maramdaman ko ang init ng katawan niya. Hawak niya ang baso ng alak, pero hindi niya ininom. Nilapag lang niya i

Damian’s POVThe night smelled like gunpowder and death.Nakahanay ang convoy ko sa gilid ng pier—mga SUVs, motorbikes, headlights slicing through the fog. Sa harap, nakapila ang mga tauhan ko, fully armed. Tonight wasn’t just another fight. This was the endgame.De Rossi’s dogs regrouped, stronger, mas desperado. Pero wala na silang tatakbuhan.I stepped out of the car, leather jacket heavy sa balikat ko, baril malamig sa kamay ko. The men turned, eyes locked on me.“Boss,” one of them said, tense. “They’ve fortified the dock. Snipers, explosives, everything.”“Good,” I muttered, sliding a fresh mag into my rifle. “Mas mabilis matapos.”Lumingon ako sa itaas—nandoon si Elara, sa loob ng SUV, staring at me through the tinted glass. Alam kong gusto niyang bumaba, gusto niyang pigilan ako. Pero hindi na ito panahon ng pag-aalinlangan.“Tonight, we finish this,” I declared, my voice cutting through the air. “For ev