All Chapters of Kiss of Ruin: Chapter 51 - Chapter 60

Elara’s POVThe court was alive with perfume, secrets, and poison wrapped in silk.It was one of those afternoons na dapat ay tahimik lang—tea hour sa east pavilion, surrounded by manicured gardens, soft violin music, and the perfect symmetry of roses. The kind of place meant for grace and gossip. Pero sa mundo ng mga babae sa korte, ang katahimikan ay isang illusion lang. Sa loob ng mga ngiti nila, may mga patalim. Sa bawat tawa, may nakatagong insulto.I sipped my tea slowly, pretending not to hear. Pero malinaw.Sobrang linaw.> “They say Damian used to bring another woman here… the one before the queen.”“Ah, yes. The one from Milan, wasn’t she? The model?”“No, no, not her. The lawyer—the one he almost married.”“Almost.” Giggles. “Until he found someone... more useful.”Useful.The word slid under my skin like a splinter. My grip on the teacup tightened. The china was thin, fragile—like the patienc

Elara’s POVAmoy rosas pa rin ang ballroom. Pero sa ilalim ng halimuyak, may bakas pa rin ng dugo.Nilinis na nila ang marmol, pinalitan ang basag na salamin, pinasindihan nang mas maliwanag ang mga chandelier—parang kayang burahin ng ilaw ang nangyari.Pero kahit anong linis, hindi nawawala ang mga multo.Sa bawat pikit ko, nakikita ko pa rin ‘yung mga putok, ‘yung pulang mantsa sa cuff ni Damian.At ang pinakamasama?Hindi na ako natatakot.Tahimik ako. Kalma.Siguro doon nagsimula—ang unti-unting pagkabasag ng dating ako.---Ilang araw matapos ang insidente. Kumalat ang mga bulong.> The Queen didn’t scream.The Queen watched.The Queen smiled while the men died.Hindi totoo lahat.Pero hindi rin ganap na kasinungalingan.Hindi na ako ‘yung babaeng nanginginig sa harap ng dahas.Ngayon, ako na ‘yung katabi nito—inaaral ang ritmo, ang mga patakaran.

Elara’s POVAmoy kalawang, pawis, at kasalanan ang loob ng kulungan.Hindi ko akalaing darating ang araw na tatayo ako rito bilang isang Queen ng Blackthorn, sa harap ng lalaking nakaluhod, nakatali ang kamay, at may dugo sa labi. Pero heto ako. Suot ang itim na seda, kumikislap ang korona ko sa mahina’t ilaw, habang sa harap ko, nanginginig ang isang dating tauhan ni Damian.“Sabihin mo,” mahinahon pero matalim kong sabi. “Bakit mo ginawa ‘to?”Sinubukan niyang tumingin sa’kin, nanginginig ang boses.“Hindi… hindi ‘to pagtataksil, Your Majesty—”“Talaga?” pinutol ko agad. “’Yung pagbebenta mo ng trade routes natin sa Valdez family, hindi ba ‘yon pagtataksil?”Nilunok niya ang laway niya, bakas ang takot. Kita ko kung paano dumaloy ang pawis sa leeg niya. Dati, naaawa ako sa ganitong tao. Pero ngayon, ibang mundo na ‘to.Ngayon, ang awa ay kahinaan.Nasa likod ko si Damian—tahimik, malamig ang mga mata. Wala siya

Damian’s POV Umulan buong gabi — malakas, walang tigil. Nililinis ng ulan ang dugo sa mga bato, pero hindi kailanman ang kasalanan. Nakatitig ako sa mapa na nakalatag sa mesa. Tatlo sa mga tao ko, patay. Dalawa, nawawala. Lahat sila, inambush malapit sa pier—isang “routine transport.” sabi nila. Pero alam kong hindi iyon aksidente. “Alam nila ang ruta,” sabi ko nang malamig. “At alam nila ang oras.” Tumango si Axel, ang kanang kamay ko. “Inside job ‘to, boss. Walang ibang may alam ng schedule kundi ang council at ang security team mo.” Eksakto. Pinisil ko ang kamao ko. Kita sa ilalim ng ilaw ang ugat sa braso ko na parang gustong pumutok. “Alamin mo kung sino ang nagsalita.” “Yes, sir.” Paalis na siya nang tawagin ko ulit. “Axel.” Lumingon siya. “Walang warning this time,” sabi ko nang mababa. “Kung sino man siya… gusto ko ang ulo niya.” --- Elara’s POV Pagpasok ni Damian sa kwarto, mas madilim ang mga mata niya kaysa dati — hindi lang galit, kundi panganib. “Isa na na

Elara’s POVKinabukasan matapos mamatay si Mirelle, kakaiba ang katahimikan ng mundo.Walang musika. Walang tawanan.Tanging tunog lang ng apoy sa study ni Damian at amoy ng alak at dugo na nanatili sa hangin.Nakatayo ako sa tapat ng bintana, tanaw ang lungsod na yumuyuko sa ilalim ng aming pamumuno.Kumikinang ang mga kalsada sa ulan, at sa mga sulok ng siyudad, may mga bulung-bulungan tungkol sa Reyna ng mga Anino — ang babaeng ginawang entablado ng kamatayan ang isang masquerade.Pero unti-unti kong natutunan: may kabayaran ang kapangyarihan.At ngayong gabi, oras na para bayaran ko iyon.“Alam mo ba kung bakit kita pinatawag?”Boses ni Damian — malamig, matalim — pumutol sa katahimikan.Paglingon ko, nakatayo siya sa likod ng mesa, nakasoot ng puting kamisa na nakatupi hanggang siko, ang mga mata niya madilim at mapanganib.Sa kamay niya, isang maliit na itim na kahon.Kumabog ang puso ko.